คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : P O S E ❥ 6 | Tears
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Tears
HUNBIN TALK:
ผมพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างหงุดหงิด อีกไม่ถึงสิบนาทีพวกเราทั้งหมดก็ต้องขึ้นเวทีกันแล้ว แต่ผมไม่มั่นใจเลยสักนิด นี่เป็นการขึ้นเวทีที่ไม่มั่นใจที่สุดในชีวิตผมเลยก็ได้ เด็กคิมอะคาเดมีทั้งหมดยืนออกันอยู่หน้าเวทีพลางส่งเสียงเรียกชื่อพวกเราอย่างกระตือรือร้น ผมพ่นลมหายใจอีกครั้งก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ
จินฮวาน….
ตั้งแต่วันที่ผมพูดว่าหึงเขาวันนั้น ผมก็ทำกากอีกแล้วโดยการหนีออกมาเลย ส่วนเวลาไปซ้อมเราก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย ไม่สิ เขาชวนผมคุย แต่ผมเองที่กากแล้วก็เดินหนีตลอด
“กังวลมากเลยหรอ?” มือเล็กที่เอื้อมมาแตะมือผมเบาๆ มาพร้อมกับเสียงหวานๆ ของจินฮวาน ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
“ผมไม่อยากพลาด….”
“มันจะไม่พลาด เพียงแค่ฮันบินเชื่อในตัวทุกคน พวกเขาทำได้ ^^” จินฮวานกุมมือผมไว้แน่นก่อนจะส่งยิ้มให้ สัมผัสอบอุ่นและนุ่มนวลจากฝ่ามือของอีกคนบวกกับสายตาและรอยยิ้มหวานๆ ของเขาทำเอาผมเผลอมองค้างอยู่นานก่อนจะได้ยินเสียงเฮียซึงยูนเรียกให้พวกเราขึ้นเวที
เอาล่ะ! ไปปล่อยของกันเถอะ!
JINHWAN TALK:
ผมเดินลงจากเวทีก่อนจะหันไปกอดจินฮยองกับยุนฮยองเบาๆ พวกเราร้องเพลงเสร็จแล้วและมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีมากๆ เลยล่ะครับ
“ทุกคนเยี่ยมมาก ไปหน้าเวทีกันมั้ย? ทีมฮันบินกำลังจะเริ่ม” ยุนฮยองเอ่ยชวน
“เดี๋ยวพี่ตามไป” ผมบอก ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป ผมหันไปหาอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะเอ่ยถาม
“พี่มีอะไรจะคุยกับผม?”
“คิมจินฮวาน” เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อผมก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “เรื่องนั้นน่ะ พอเถอะ”
“เรื่องไหน?” ผมขมวดคิ้ว
“เรื่องฮันบินไง”
“ผมกำลังจะทำมันสำเร็จ แต่พี่บอกให้ผมเลิก เพื่ออะไร?” ผมกำมือแน่นอย่างหงุดหงิด พี่จินอูยื่นมือมาจับมือผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“แต่พี่เลิกกับซึงยูนแล้วนะ”
“หมายความว่าไง?” ผมเผลอร้องถามออกมาอย่างตกใจ
“จริงๆ พี่เลิกกับซึงยูนแล้ว เพราะฉะนั้นเราก็เลิกทำแบบนั้นได้แล้ว” พี่จินอูมองหน้าผมด้วยแววตาอ้อนวอน ผมกัดฟันแน่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง
“ผมไม่จำเป็นต้องเลิกทำแบบนั้น เพราะไม่ว่าพี่จะคบกับคังซึงยูนหรือเปล่า มันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับ ‘แผน’ นั้นเลยสักนิด”
“จินฮวาน….”
“ลืมสิ่งที่เขาทำกับพี่แล้วหรือไง?!” ผมตะคอกอีกคนอย่างหงุดหงิด พี่จินอูเงียบไปก่อนจะเอื้อมมือมาแตะแขนผมเบาๆ
“จินฮวาน จริงๆ แล้ว….”
“คังซึงยูนอยู่ที่ไหน?” ผมเอ่ยขัดพี่จินอูที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง และแน่นอนว่าผมไม่สนใจเรื่องที่เขากำลังจะพูด สิ่งที่ผมสนใจมีอย่างเดียวคือ ‘คังซึงยูน’ หมอนั่นกล้าดียังไงถึงทำกับ ‘พี่ชาย’ ของผมแบบนนี้!
“ฉันอยู่นี่” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ผมหันไปมองก่อนจะเห็นว่าซึงยูนยืนมองผมกับพี่จินอูอยู่ ร่างหนาเดินมาดึงมือพี่จินอูออกจากแขนผมก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“เดี๋ยวผมคุยเองครับ”
“แต่ว่า….”
“พี่จินอู พูดตอนนี้จินฮวานก็ไม่ฟังหรอกครับ ผมขอคุยกับเขาเองนะ” ซึงยูนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง พี่จินอูมองหน้าซึงยูนสลับกับหน้าผมก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างจำยอมและเดินหลีกออกไปในที่สุด
เมื่อพี่จินอูออกไป ซึงยูนก็หันหน้ามาเผชิญหน้ากับผมก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเหมือนจะถามว่าผมตามหาเขาทำไม
เพี๊ยะ!
ผมฟาดมือลงบนใบหน้าหล่อๆ ของอีกคนอย่างไม่ลังเล ซึงยูนยกมือขึ้นจับแก้มของตัวเองก่อนจะหันมามองผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม
“ทำไมนายทำแบบนั้นกับพี่จินอู ไหนนายบอกว่าจะดูแลเขาไง!” ผมตะโกนใส่ซึงยูนอย่างเหลืออดแข่งกับเสียงเพลงบนเวที ซึงยูนไม่ตอบอะไร เขากลับทำแค่เพียงยืนนิ่งๆ เท่านั้น
แต่ยิ่งยืนนิ่งๆ แบบนี้มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด!
“คังซึงยูนตอบมาเซ่!” ผมคว้าคอเสื้อคนตรงหน้า แต่ซึงยูนกลับยืนเฉยๆ ไม่มีปฎิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้นกับการกระทำของผม
“ทำไมนายถึงเลิกกับพี่จินอู ทำไมถึงไม่ดูแลเขาวะ!”
“ฉันไม่ได้รักพี่จินอู” ซึงยูนเอ่ยตอบผมพลางเอื้อมมือใหญ่ๆ มาจับมือผมให้ออกจากคอเสื้อเขา ผมยืนนิ่งมองคนตรงหน้าพลางกัดริมฝีปากแน่น
“นายไม่ได้รักพี่จินอู….”
“ใช่ ไม่ได้รัก และไม่เคยรัก”
“..แต่นายบอกว่าจะดูแลเขาไง นายเป็นคนพูดกับฉันว่านายจะดูแลเขาเอง” ผมพึมพำซ้ำไปซ้ำมา ซึงยูนยื่นมือมาจับมือผมไว้
“ฉันขอโทษจินฮวาน”
“ไม่ต้องขอโทษ!” ผมสะบัดมือใหญ่ออกก่อนจะมองเขาด้วยแววตาเกลียดชัง
“ถ้าไม่ได้รักแล้วทำไมนายต้องบอกว่าจะดูแลเขาแต่แรก ทำไม?!”
“จินฮวาน เรื่องนั้น….”
“…ทั้งๆ ที่ฉันชอบนายมากขนาดนี้ ทำไมตอนนั้นนายถึงบอกว่าจะดูแลเขา”
“…..!!!!!!”
ซึงยูนนิ่งไปเหมือนกำลังตกใจกับคำสารภาพที่อยู่ดีๆ ผมก็พูดมันออกมา ผมกลืนน้ำลายลงคอพลางหลับตาลงปล่อยให้น้ำใสๆ ที่อดกลั้นไว้มานานไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่คิดจะปิดบังเลยสักนิด ใช่ ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังต่อหน้าผู้ชายคนนี้
“ฉันชอบนายมากขนาดไหนรู้หรือเปล่า?”
“…….”
“แต่ฉันยอมถอย ถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นายเป็นพี่ชายของฉัน วันที่นายบอกว่าจะดูแลพี่จินอู นายสัญญากับเขาว่านายจะไม่ทำให้พี่จินอูต้องเสียใจเหมือนที่เขาทำ”
“…...”
“…แต่วันนี้นายก็ทำมัน!”
ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก!
ผมทุบอกของคนตรงหน้ารัวๆ ซึงยูนทำแค่เพียงยืนนิ่งปล่อยให้ผมระบายความโกรธกับอกแกร่งของเขา บ้าชะมัด คนอย่างจินฮวานทำไมถึงต้องร้องไห้ ทำไมผมถึงต้องอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายคนนี้ด้วย!
…เพราะเขาเป็นคนที่ผมแอบชอบมาถึงสี่ปี
“นายมันเลว! ไอ้คนเลว!” ผมด่ากราดอย่างไม่สนใจอะไรพลางยกมือขึ้นระดมทุบอกเขารัวๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่คิดจะหยุด ซึงยูนเอื้อมมือมาดึงผมเข้าไปกอดไว้ก่อนจะลูบผมของผมเบาๆ อย่างปลอบโยน
“ขอโทษนะจินฮวาน ฉันขอโทษ”
“…ฮึก ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้”
“ขอโทษนะ ฉันรักพี่จินอูไม่ได้จริงๆ ขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วยที่นายชอบฉันมากขนาดนี้” ซึงยูนลูบผมของผมไปมาราวกับว่าเขาอยากจะส่งผ่านคำขอโทษนั้นผ่านการปลอบโยน
“ในเมื่อนายเองก็ไม่ได้ชอบฉัน ฉันไม่สนใจหรอก” ผมสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะค่อยๆ ดันเขาออก ซึงยูนมองหน้าผมอย่างงงๆ ผมกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังปนอ้อนวอนเพื่อหวังให้เขายอมฟัง
“นายไม่ได้รักพี่จินอูก็ไม่เป็นไร แต่ช่วยกลับไปดูแลเขาได้มั้ย?”
“จินฮวาน….”
“ขอร้องล่ะคังซึงยูน นายเองก็รู้ว่าพี่จินอูถูกหมอนั่นทำอะไรไว้บ้าง ช่วยกลับไปดูแลเขาให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
“ฟังฉันนะจินฮวาน เรื่องนั้นมัน….”
“ซึงยูน….” เสียงนุ่มที่ดังมาจากข้างหลังเรียกให้ซึงยูนหันไปมอง แทฮยอนที่เดินมากับเฮียมินโฮส่งเสียงเรียกเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้ามาหาผมกับซึงยูน
“จินฮวานเป็นอะไร? ร้องไห้ทำไม?!” เฮียมินโฮถลาเข้ามาหาผมก่อนจะหมุนตัวผมไปสำรวจ ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปหาซึงยูนอีกครั้ง
“เถอะนะซึงยูน ฉันขอร้อง….”
ซึงยูนมองหน้าผม แววตาสำนึกผิดนั่นมันอะไร? เขาคงไม่คิดจะปฎิเสธผมหรอกใช่มั้ย คนอย่างคังซึงยูนน่ะ เขาอบอุ่นแล้วก็ใจดีเสมอ
..ได้โปรดเถอะ
“ขอโทษนะจินฮวาน”
…..!!!
ผมยืนตัวแข็งทื่อกับคำปฎิเสธที่หลุดออกจากปากเขา ซึงยูนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือใหญ่นั่นไปดึงไหล่คนข้างๆ มากอดไว้
“ฉันทำตามที่นายขอร้องไม่ได้จริงๆ ฉันมีคนต้องดูแล”
นัมแทฮยอน!!!
“นัมแทฮยอนเป็นแฟนฉัน เราคบกันมานานแล้วด้วย” ซึงยูนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง เสียงเพลงที่ดังอื้ออึง หรือแม้แต่เสียงร้องตกใจของเฮียมินโฮที่พยายามพยุงผมไม่ได้ช่วยให้สติของผมกลับมาเลยสักนิด หมายความว่าไงกันที่เขากับแทฮยอนคบกันมานานแล้ว แล้วเรื่องพี่จินอู เรื่องที่เขาคบกับพี่จินอูล่ะ เขาคบซ้อนงั้นหรอ?!
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
“จินฮวาน ฉัน….”
“ออกไปให้หมด! ออกไปให้พ้นพวกทรยศ!!!” ผมตวาดกร้าว ซึงยูนมองหน้าผมด้วยแววตาสำนึกผิด แทฮยอนเอาแต่ก้มหน้า ส่วนเฮียมินโฮก็เลื่อนมือมาแตะไหล่ผมเบาๆ แต่ผมก็สะบัดมันออก
“ฮึก …ออกไปให้หมดพวกทรยศ พวกนายทรยศความเชื่อใจของฉัน ทรยศความรู้สึกของฉันกับพี่จินอู พวกนายมันเลวที่สุด!”
“พาแทฮยอนออกไปก่อนซึงยูน ฉันจัดการเอง” เฮียมินโฮเอ่ย ซึงยูนพาแทฮยอนออกไปตามคำพูดของเฮียมินโฮ ผมกำมือแน่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาจนสุดเสียง ร่างสูงข้างๆ ดึงผมเข้าไปกอดปลอบ ผมทำแค่เพียงซุกใบหน้าลงกับไหล่กว้างๆ เท่านั้น
เรื่องนี้ทำให้ผมเจ็บปวดมากจริงๆ…
“เฮียรู้เรื่องพวกนั้นด้วยหรือเปล่า?” ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจะดันแผ่นอกกว้างออกและเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับอีกคน แต่เมื่อเห็นสายตาของอีกคน มันก็ทำให้ผมไม่ลังเลเลยที่จะทุบอกแกร่งรัวๆ อีกครั้งระบายอารมณ์อัดอั้นทั้งหมด
“เฮียก็รู้! ออกไป ผมไม่อยากเห็นหน้าเฮีย!”
“จินฮวาน….”
“ผมบอกให้ออกไปไงเล่า!” ผมตะโกนอย่างสุดเสียง เฮียมินโฮพยายามจะยื่นมือเข้ามากอดผมแต่ผมก็ปัดมือเขาออกทุกครั้ง บ้าเอ้ย! ทำไมทุกคนถึงทำแบบนี้กับผม ทำไมพวกเขาทรยศความรู้สึกของผม พวกเขารู้มาตลอดว่าซึงยูนคบกับแทฮยอน แต่พวกเขาก็ยังเห็นดีเห็นงามด้วยตอนที่ซึงยูนบอกว่าจะดูแลพี่จินอู
พวกเขามันสารเลว เลว เลวที่สุด!
HUNBIN TALK:
ผมเดินลงจากเวทีพลางกวาดสายตามองหาคนตัวเล็กไปด้วย เมื่อกี้ตอนผมแสดงผมไม่เห็นจินฮวานอยู่แถวหน้าเวทีเลย นั่นแปลว่าเขาต้องอยู่ข้างหลังแน่ๆ
…แล้วทำไมเขาไม่มาฟังเพลงของผมล่ะ? เพลงที่ผมแต่งน่ะ…
หือ?
ผมขมวดคิ้วงงๆ เมื่อเห็นร่างสูงที่กำลังพยายามทำอะไรสักอย่างกับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่พื้น ผมสาวเท้าเข้าไปหาก็พบว่าจินฮวานกำลังปัดป่ายมือไปมา ส่วนเฮียมินโฮก็พยายามที่จะดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอด
“ทำอะไรกันน่ะ!” ผมตะโกนก่อนจะวิ่งไปผลักเฮียมินโฮออก จินฮวานหันมามองหน้าผมก่อนจะโผเข้ากอดผม เมื่อกี้มัน…
น้ำตา!
“พี่จินฮวาน ร้องไห้ทำไมครับ?” ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่กอดคนตัวเล็กไว้ก่อนจะเอ่ยถาม จินฮวานเอาแต่สะอึกสะอื้นพลางซุกหน้าลงกับอกผมและพึมพำไปมา
“ไล่เขาไปที ไล่เขาออกไป”
“หมายถึงเฮียมินโฮหรอครับ”
“ไล่เขาให้พี่ที ฮันบิน...”
“เข้าใจแล้วครับ” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปมองเฮียมินโฮ เขามองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจหนักๆ ออกมาและพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
ผมลูบเส้นผมนุ่มสวยของอีกคนอย่างเบามือ จินฮวานยังคงซุกใบหน้าลงกับแผ่นอกผม เสียงสะอื้นเบาๆ และไหล่สั่นๆ ของคนตัวเล็กทำเอาผมไม่กล้าแม้แต่จะถามเหตุผลว่าอะไรที่ทำให้เขาร้องไห้มากขนาดนี้
จินฮวานในตอนนี้ดูน่าทะนุถนอมมากกว่าครั้งไหนๆ เลยล่ะครับ…
“พี่เกลียดคนทรยศ”
“ครับ?”
“ฮันบิน พี่…”
ไม่รอให้เขาพูดอะไร ผมเลื่อนใบหน้าลงไปประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากสวยอย่างแผ่วเบา จินฮวานอึ้งไปกับการกระทำของผมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ผมเลื่อนริมฝีปากผ่านแก้มเนียนใสที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาก่อนจะลากไปจบที่ดวงตาคู่สวย ผมจูบซับแพขนตาหนาๆ ที่เปียกไปด้วยน้ำตาให้อย่างพยายามอ่อนโยนที่สุด บ้าชะมัด ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาของเขาเลย แล้วผมก็ไม่อยากให้เขาพูด ‘เรื่องนั้น’ กับผมเลยสักนิด
“พี่จินฮวาน… ผมรักพี่”
To be continued.
บทนี้เหมือนจะเฉลยอะไรหลายๆ อย่างเลย 55555555555
หรือบางคนอาจจะอ่านแล้วงง หรือแบบเฮ้ยย อะไรของแกวะไรท์ 55555
เก็บความสงสัยไว้ แล้วไปเจอกันบทหน้าเนอะ
ขอให้มีความสุขกับการเสพฟิค แล้วเจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ (:
แท็กเริ่มเงียบแล้วนะตัวเองง แท็กฮันบินคนกากก็มีคนเริ่มแล้วนะ
มาสกรีมกัน มาสกรีมกัน >3<
ติดต่อกันได้ทั้งสองเพจเลยนะคะ
IDOL FIC THAILAND
INDY_LIQUEUR
ทวิตเตอร์ IndyLiqueur
สกรีมลงแท็กที่
#จินฮวานคนขี้อ่อย
เชิญชวนต่อแท็ก
#ฮันบินคนกาก
ความคิดเห็น