คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 21 วันที่ 1 ของ 1 เดือน [ ChanBaek ]
อนที่ 21 วันที่ 1 อ 1 เือน
--- หอพันัเรียนแลเปลี่ยน ---
“แบฮยอนะไปวันไหนอะ..” ยอูที่ำลันั่พื้นับโ๊ะัวเี้ยำลัินรามยอนอยู่ร้ามับแบฮยอนถามึ้น
“พรุ่นี้อะิ..”
แบฮยอนที่ำลัเอามือล้ำาอบ
“เอาหน่าแบฮยอน แ่ไปนอนเอ” ยอูมอเพื่อนที่ทำหน้าเรีย
“นอนอะไม่ใ่ปัหาไ
หมอนั่นอบนอนหลับาไม่สนิท ัน้อเอามือให้ลอเลยอ่า อีอย่านะ
หมอนั่นไม่นอนอย่าเียว แถมอบละเมออี่าหา”
นี่ไปนอนหรือไปสัเาร์ันแน่แบฮยอนนน
“เอิ่มม..
แล้วานยอลแ่นอนหลับาไม่สนิท มันวนแบฮยอนรไหนอะ หลับามันมีเสีย้วยหรอ”
ยอูถามเิวนทีนเพื่อนรัที่ำลัเรีย “ู..” พร้อมเสียสูเส้นรามยอนเ้าปา
“นิยอู ันำลัเรียอยู่นะ
ยัอารม์ีมาินรามยอนลาึอีนะ” แบฮยอนมวิ้ว
“ฮ่าๆ.. แ่เี๋ยว
แบฮยอนแอบสัเาร์านยอลหรอ ทำไมทั้รู้ว่าานยอลนอนละเมอ
แล้ว็นอนหลับาไม่สนิทอะ ”
“เรื่อนั้นหรอ.. ะ ็ ่ามันเถอะ
แ่ันไปนอนับหมอนั่น หมอนั่น็ให้อยู่แ่ห้ออะ ิวๆ อ่านๆ ทั้วัน ปวหัว
อยาินิม็ไม่ไ้ไป ฮือ ีวิปิเทอมอ้านนน” แบฮยอนฟุบหน้าลับโ๊ะ ถึอนอยู่ับานยอลมันะรู้สึี็เถอะนะ
แ่หมอนั่นแ็ระ้าะาย
“ไม่เอาหน่าแบฮยอน.. ว่าแ่ทำไมานยอลถึอยาให้แบฮยอนไปนอน้วยนานั้นละ”
ยอูถาม เิสสัย เพราะนี่มัน็ไม่ใ่่วสอบ ะไปิว็ไม่น่าะใ่
“เอิ่ม ือ.. ือว่า ”
แบฮยอนำลัิว่า มันเป็นวามลับอานยอล
ถึยอูะเป็นเพื่อนสนิทอแบฮยอน็เถอะ
แ่แบฮยอนิว่าานยอลไม่อยาให้บอเรื่อนี้แน่ๆ “ืออ๋อ..
ำลัะเ้ามหาลัยในอี 2 เือนไ ือเรา เอิ่มม
้อิวไ ะไ้เ้ามหาลัย เอ่อ ีๆไละ ฮ่าๆ”
แหม.. ไม่มีพิรุน์เลยนะ ถ้าไม่ใ่ยอูะไม่มีใรเื่อแน่ๆ
“อ๋อ.. เราอพั่อนละันั 10 วัน แบฮยอนสู้ๆนะ ฮ่าๆ” ยอูวาะเียบ่อนะลุเอาถ้วยไปล้า
“ันับหมอนั่นเป็นู่ัันนะ โห่..
ะอยู่้วยันไ้ไ นานนานั้น..”
‘อีอย่า หมอนั่น็ูุ่๊บ ปาเราแล้ว้วยสิ..’
าสีหน้าที่เรียลับยิ้มออมาเล็น้อยโยไม่รู้ัว
เมื่อแบฮยอนนึถึอนที่านยอลูบ ไม่สิเรียว่าประบริมฝีปามาว่า
“แบฮยอน”
ยอูเรียเพื่อนที่เอาแ่ยิ้มนเียว
“หะ ห๊ะ ว่าไยอู”
สิอแบฮยอนลับาามเสียเรียอเพื่อน
“ทำไมนั่ยิ้มนเียว”
“ปะ เปล่านะนิ”
“แล้วทำไมหน้าแ้วยอ่า”
ยอูมอเพื่อน
แบฮยอนรีบเอามือมาประบหน้าัวเอ
“บ้าหรอ.. ไม่ไ้แ มั่วแล้ว”
“แหนะ..
ำลัิถึานยอลอยู่็บอมาิ” ยอูล้อเพื่อน
“บ้า.. ิถึที่ไหน ไปนอนีว่า” แบฮยอนลุาพื้น่อนะเินลับเียอัวเอ
แบฮยอนนปาแ็..
--- เ้าวันรุ่ึ้น 10:32
น. ---
“10
โมรึแล้วานยอลยัไม่มาอีหรอแบฮยอน ”
ยอูถามเพื่อนที่นั่เฝ้าระเป๋าเินทาใบให่
“๊อ ๊อ!” เสียเาะประูัึ้นาหน้าห้อ
“สสัยมาแล้วแน่เลย”
ยอูเินไปเปิประูห้อให้ “สวัสีนะานยอล” ยอูทัทาย
“หวัี..”
“แบฮยอนอยู่ในห้ออะ”
แบฮยอนเินออมา “นี่..
ไปลับไม่ไ้หรอ”
“มึสัาแล้วนะ” านยอลเอามือล้ำประูมอไอ้เี้ย
“ั้นลาวันันอยู่ับยอู
ลาืน่อยไปนอนับนายไ้มั้ยละ”
“ไม่ไ้.. ”
“ยออยู่ห้อนเียว
เี๋ยวยอูเหานะ”
“ไม่เป็นไร พี่ะอยู่ับยอูเอ”
เสียอายปริศนาัมาาทา้านหลั นเ็มัธยมทั้สามหันไปมอพร้อมัน
“พะ พี่อินน..” ยอูพูึ้นมาเบาๆ
“สวัสีแบฮยอน ยอู แล้วนาย”
อินหันไปทาานยอล ่อนะยื่นมือออไป
“านยอลรับ” านยอลับมืออินทัทาย
“พี่มาทำอะไรเนี่ย..” แบฮยอนถามอิน
“พี่มารับยอูไปหาอะไรินหนะ..
วันนี้ปิเทอมวันแรนิ..”
“รับ ใ่รับ” แบฮยอนอบ
“ไม่้อห่วนะ พี่ะูแลยอูเอ”
“ราวนี้็หมห่วแล้วนะมึ” านยอลถาม
“ไปลาระเป๋า ูะไปรอบนรถ ผมไปแล้วรับพี่อิน ยินีที่ไ้พบรับ” านยอลบอแบฮยอน่อนะหันไปโ้ให้อินแล้วเินออไป
แบฮยอนทำหน้าอ่อนะเินไปลาระเป๋าในห้อพร้อมับโ้ให้อินแล้วเินออไปามานยอล
“อนนายแล่ว..” แบฮยอนหันไปบอับยอ
“เอ้า.. เราทำไรผิเนี้ยย” ยอูเาหัว
วามรู้สึอแบฮยอนอนนี้มันสับสนไปหม
ในึ็อยาไป เพราะอยาอยู่ับานยอล อยู่ไล้านยอล
เาอบวามรู้สึอนที่านยอลทำท่าเหมือนเป็นห่ว ถึมันะูหยาบไปบ้า
แ่มัน็เป็นนิสัยอานยอลนี่นา
ส่วนอีใ็ไม่อยาไป
เพราะบาที็ไม่รู้ว่าะไปทำอะไรี.. อยาวนุย็ไม่รู้ะุยอะไร
เพราะแบฮยอนยัไม่ไ้สนิทถึั้นที่ะไว้ในอยาเล่าทุอย่าไ้
ถึะเยูบัน็เถอะ -////-
[
30% : มา่อแล้ว่ะ ]
--------------------------
“เป็นไรหน้าอเียว”
านยอลที่ำลัับรถหันถามแบฮยอนที่นั่้าๆ
“เรื่ออัน”
“ไอ้เี้ยูถามีๆ
หยุวนีนูัทีิ้”
“ไปบ้านนายมันไม่มีไรทำนิ
อีอย่านี่็่วปิเทอมนะ หนัสือ็ไม่ไ้ิว้วย ไป็ไม่รู้ะทำไร”
แบฮยอนบ่นพึมพำออมา
“อยาหาไรทำว่าั้น”
“ใ่ิ้..
ถ้าอยู่ับยอู็ไ้ไปินไอิมละ”
“ิรรมปัาอ่อนมาไอ้เี้ย”
“อย่าะัวเอโายหละ หึ”
แบฮยอนิปา
“หรือมึอยาทำิรรมผู้ให่ับูละ ”
านยอลหันไป พร้อมับยื่นใบหน้าหล่อใสไปไล้แบฮยอนที่นั่อยู่้าัว
“ไอ้ทะลึ่..”
แบฮยอนีไหล่ว้าๆอานยอลไปหนึ่ที
“เห้.. ไอ้เี้ย ูยัไม่พูไรเลย
มึรู้ไ้ไทะลึ่ เี๋ยวูฟา” านยอลผลัหัวแบฮยอนเบาๆ
“แล้วยื่นหน้ามาทำไมเล่า..”
แบฮยอนหน้าเริ่มแ ‘ัน็เินเป็นนะ’
และิอยู่ในหัวอัวเอ ‘ไอ้บ้าานยอล’
านยอลเลี้ยวรถเ้าไปยัร้านราเมนแห่หนึ่ทีู่ภายนอ็ไม่ไ้พิเศษอะไรมามายนั
น็ไม่่อยเยอะ ูไม่่อยวุ่นวายมา
“เรามาทำไรอะ” แบฮยอนหันถามานยอล
“มาล้าานให้เ้ามั้.. มาร้านราเมน็มาินราเมนสิเี้ย”
านยอลยีหัวแบฮยอน่อนะเปิประูรถลารถแล้วเินเอามือล่วระเป๋าาเเ้าร้านราเมนไป่อนที่แบฮยอนะเินามลมา
“ใรวนีนันแน่วะ..”
แบฮยอนพูเบาๆ่อนะแลบลิ้นใส่านยอลที่เินนำหน้า
ทัู้่เินเ้ามาในร้านราเมนที่ภายนอ่อน้าธรรมา
แ่ภายในร้านับเย็นสบาย เพราะว่าิแอร์ านยอลและแบฮยอนสั่เป็นราเมนนละาม
และมีอทานเล่น เ่น ูิ และเี๊ยว่าอี้วย
แบฮยอนัน้ำุปอราเมนึ้นิมโยที่ยัไม่ปรุรสใๆ
“ู.. อร่อยีนะเนี่ยย”
“ไอ้เี้ย.. มึินเบาๆไม่ไ้รึไ..”
“มันเป็นมารยาทนี่นา
เ้าบอว่าเวลาินอาหารี่ปุ่นให้น้ำัๆ แปลว่าอร่อย”
“นั่นมันี่ปุ่น ที่นี่โเรีย แเบาๆ”
“ี้บ่นริๆ”
แบฮยอนัน้ำุปึ้นอีรั้ แบบเียบๆ
“บ่นไรใรบ่น เี๋ยวูทุบให้”
านยอลีบเี๊ยว่าเ้าปา
านยอลนี่มันฮาร์อริๆเล้ย!! ลืมไปแล้วหรอว่าะีบแบฮยอน ห๊า!!!
“านยอล ไปบ้านนายแล้วันะไปทำไรอ่า
นายยัไม่บอันเลยนะ” แบฮยอนถามึ้น
“็ทำนู่น ทำนี่ไ..
หรือะอยาทำิรรมผู้ให่ับู็ไ้นะ ฮ่าๆ” านยอลหัวเราะลั่นออมา
“นี่.. มันไม่ลนะ
ถ้าะลไปเล่นรนู้นเลยไป” แบฮยอนใ้นิ้วี้ไปทาหน้าร้าน
“นิหน่อยหน่า ทำเป็นริั”
านยอลลับมาสู่โหมปิ “มึ้อเ้ามหาลัยนิ ิไว้ยัอยาเรียนมหาลัยไหน?”
แบฮยอนส่ายหัวไปมาเบาๆ “ยัอะ..
แ่อยาเ้ามหาวิทยาลัยโล ันิว่ามันไลบ้านอะ แล้ว็ำลัิว่า
ะย้ายลับไปพูานีว่ามั้ย ะไ้อยู่ไล้บ้าน้วย”
“ไม่ไ้นะ!” านยอลมอแบฮยอน
“หะ หืมม ทำไมอ่า” แบฮยอนมวิ้วมอ
“ะ ็ไหนๆ็ไ้มาเรียนโลแล้ว
ทำไมไม่่อมหาลัยที่โลไปเลยละ? ” านยอลพูอึอัเพราะยัิหา้ออ้าไม่ออ
“บอแล้วไว่าอยาอยู่ไล้บ้าน
ไม่ไ้ฟัรึไ.. สาวที่พูาน็สวย้วย”
‘ยัมาวนีนอี ทีู่พูี้ือูไม่อยาให้มึไปไล้บ้านไ!
แ่อยาให้ไลู้แทน เ้าใมั้ย..’ านยอลนฟอร์มัไ้แ่ิและเ็บเป็นอารม์
่อนะหยิบเินออาระเป๋าแล้ววาไว้ที่โ๊ะ
แล้วลาแบฮยอนออาร้านเพื่อไปึ้นรถ
“านยอล เป็นไรอ่า..”
แบฮยอนถามานยอลที่นั่เียบลอทา
“..”
“านยอล
เห็นหน้าเรียั้แ่เมื่อี้แล้ว นายเป็นไร..” แบฮยอนถาม่อ
“..”
านยอลยัเียบ่อนะเลี้ยวรถเ้าบ้านอัวเอ
“นิ!!”
แบฮยอนยัไม่ทันไ้เริ่มพู็ถูานยอลับา โยทัู้่หันหน้ามอัน
สายาอทั้สอสบาันอยู่รู่หนึ่
“ูอยาให้มึเรียนที่นี่ แบฮยอน..
เรียนที่นี่เถอะนะ..” านยอลยื่นหน้าเ้าไปไล้เรื่อยๆ
“แ่.. ว่า”
“ถ้ามึแ่ ููบ”
“็ือ..”
“ถ้ามึือ ู็ะูบ”
านยอลยื่นหน้าเ้าไปไล้อี
‘แล้วะให้ันทำไ ห๊า!!!’
แบฮยอนเริ่มหน้าแ อนนี้านยอลเ้าไล้แบฮยอนมานแบฮยอนรู้สึถึลมหายใอานยอล
“อะ โอเ.. โอเ็ไ้” แบฮยอนันานยอลออ
ไม่ใ่ว่าแบฮยอนรัเียานยอล
แ่เป็นเพราะเินนทนไม่ไหว่าหา เพราะแบฮยอนรู้ว่าานยอลพูริ ทำริ
และถ้าไ้ทำเาะไม่ลัวสิ่ใ้วย นาอยู่ในบ้านอัวเอแท้ๆ..
“ีมา..” านยอลยิ้มออมา่อนะผละหน้าออามแรันอแบฮยอน
“แ่ว่า ันะสอบเ้ามหาลัยโลนะ
ถ้าสอบไม่ิันะลับไปพูาน ลมั้ย?” แบฮยอนยื่น้อเสนอ
“โอเ..
ูะทำให้มึเ้ามหาวิทยาลัยโลให้ไ้..” านยอลเปิประูลารถ่อนะเินไปที่ท้ายรถเพื่อหยิบระเป๋าเินทาใให่อแบฮยอนล
แล้วเินนำไป่อน
แบฮยอนนั่ิทบทวนัวเอว่าสิ่ที่ัวเอพูไปมันีแล้วหรอ?
เารับปาานยอลไปแบบนั้น หาว่าเาสอบิที่มหาวิทยาลัยโลริๆ
เา็อาะไม่ไ้ลับบ้านไปอียาวเลยนะ นาแ่เรียนโรเรียนธรรมา
ยัไ้ลับบ้านเทอมละรั้
เพราะทั้ในโรเรียนและมหาวิทยาลัยในโลล้วนเรียนหนัันทั้นั้น รวมถึพูาน้วยแ่อย่าน้อยที่พูาน็ยัไ้อยู่ไล้บ้าน..
“เี้ย.. ้อใหู้เปิประูให้มั้ย?”
านยอละโนออมาาบ้าน
แบฮยอนเรียสิอัวเอลับมา “ไปแล้ว
ไปแล้วว..” แบฮยอนรีบลรถ่อนะวิ่เ้าบ้านไป ทัทายพ่อับแม่
และพี่สาวอานยอลามปิ
“ว่าแ่แบฮยอนปิเทอมแล้วนิ..
ยั้อิวอีหรอลู ยันริๆเลย” แม่อานยอลพูม
“อ่อรับ.. ผมฝาัว้วยนะรับ
ราวนี้ผม้อมาอยู่นานเลย รบวนุพ่อุแม่ แล้ว็พี่โรา้วยนะรับ”
แบฮยอนโ้
“ไม่เป็นไรลู..
อนนี้เรา็เหมือนรอบรัวเียวันแหละลู เพื่อนอานยอล
็ือลูอแม่เหมือนัน”
“อบุมานะรับ” แบฮยอนโ้อีรั้
“ั้นวันนี้แม่ะทำเนื้อย่าินันีว่า
ไหนๆวันนี้แบฮยอน็มานอนบ้านละ”
“เี้ยึ้นไปัอไป..”
านยอลยระเป๋าเินทาอแบฮยอนึ้นไปเ็บ่อนที่ะมีแบฮยอนเินาม
“ันถือเอไ้นะ”
“่าเถอะหน่า.. ูไหว”
านยอลยิ้ม้อนะเปิประูห้อเ้าไป “หนัิป..”
“บอแล้ว เี๋ยวถือเอ แล้ว็มาบ่น”
“บ่นไร.. ูไม่ไ้บ่น
แ่บอว่าหนัเยๆเว้ย”
นี่านยอละยอมแบฮยอนเลยไม่ไ้ใ่มั้ย!!
หรือว่าอบให้แบฮยอนยอมันแน่นะ
“านยอลอ่า..
ทำไมนายถึอยาให้ันเรียนที่นี่ละ..”
เอาแล้วไ.. ถูถามรุ้วย
นฟอร์มัปาแ็อย่าานยอลหรอ.. ะยอมพูออมา
านยอลไม่อบอะไร่อนะเินไปนั่ที่เ้าอี้..
“เี้ยมานั่นี่สิ”
แบฮยอนเินไปนั่ที่เ้าอี้้าานยอล
“มีไรหรอ..”
“็เปล่า..
ูแ่อยาให้มึเ้ามหาวิทยาลัยีๆไ เวลาไปทำานมึะไ้านีๆ เินเือนเยอะๆ
ไม่ีรึไ”
“็ีนะ..
แ่ือัน็อยาอยู่ับพ่อแม่นี่นา..”
“เป็นลูแห่หรอ”
“นิ.. ไม่ใ่นะ! ันไม่ใ่ลูแห่..”
“พิสูน์สิ.. ” านยอลยัิ้วใส่แบฮยอน
“พิสูน์ไ..”
“เ้ามหาวิทลาลัยโลให้ไ้
แล้วูะเลิเรียมึว่าเี้ยเลย ะไม่เรียมึว่าลูแห่้วย”
“เอาิ้!! ันะเ้ามหาลัยโลให้ไ้” แบฮยอนทำหน้ามุ่มั่น
แ่หารู้ไม่ านยอลมันนั่ทำหน้าสะใอยู่้าๆ..
[ 70% : มา่อแล้ว่ะ ]
‘ไอ้เี้ยนี่มันหลอ่ายริๆเลยหวะ
ฮ่าๆ’ านยอลินเียวในหัว่อนะหลุำออมา
แบฮยอนที่ำลัทำหน้ามุ่มั่นหันมอนัวสู
“ำไรอะ..”
“เอ้า.. ำไ ำเยๆ” านยอลยยิ้ม
“เอ..
แ่ำแบบนี้มันมีพิรุน์แปลๆแฮะ..” แบฮยอนเหล่ามอานยอล้วยสายาเิับผิ
“ำไ ็.. ถ้ามึเ้ามหาวิทยาลัยโลไม่ไ้
มึะามาๆอะ ูะำให้ฟันร่วเลยวะ ฮ่าๆๆ” านยอลหัวเราะออมา
“ใราฟะ.. ไม่ไ้านะ
ไม่เื่ออยูเถอะ ันเ้ามหาลัยโลไ้ ันะหัวเราะนายืนให้ฟันร่วเลย”
แบฮยอนทำสายามุ่มั่นอีแล้ว
แ่็ยัไม่รู้ัวอีามเยว่าำลัโนานยอลหลอให้ั้ใเรียน
“เออ.. ูะรอูวันนั้นนะไอ้เี้ย”
านยอลลุึ้น่อนะเินไปยีหัวแบฮยอน “ูะลไป้าล่าะเอาอะไรมั้ยวะ”
“อยาไ้น้ำเรื่อื่มบำรุสมอ”
แบฮยอนพู่อนะเินไปเปิระเป๋าเินทาอัวเอแล้วหยิบอุปร์ารเรียน พร้อมับุมะานยอลัวสีน้ำาลที่านยอลเยื้อให้
“มึนี่ฟิริๆ”
านยอลส่ายหัว่อนะเปิประูลไป้าล่า
แบฮยอนหยิบอุปร์ารเรียนพร้อมับุมะานยอลเินไปที่โ๊ะเียนหนัสือ่อนะับวาไว้บนั้ัวเอ
“อย่านนะานยอล ันะอ่านหนัสือ” แบฮยอน้มลพูับุมะ
แบฮยอนนั่อ่านหนัสืออย่าั้ใ
ในะที่านยอลเินึ้นมาพร้อมับเรื่อื่มบำรุสมอวสีน้ำาลนาไม่ให่มา
“นี่อะ..”
านยอลวาเรื่อื่มบำรุวาไว้บนโ๊ะ่อนะเินไปนอนที่เีย “ูนอน่อนหละ
่ว”
แบฮยอนไม่อบอะไรและยัมุ่มั่นอ่านหนัสือ
นานยอลหลับไป
--- 1 ั่วโมผ่านไป ---
านยอลที่ำลัหลับอยู่ลืมาึ้นมา่อนะหันมอแบฮยอนที่ำลั้มอ่านหนัสืออยู่
่อนะหลับาลนอน่อ
--- 2 ั่วโมผ่านไป ---
านยอลลืมาึ้นอีรั้ แบฮยอนยั้มหน้า้มาผ่านหนัสือ
านยอลลุึ้นาเียเพราะท้อเริ่มหิว “เี้ยูหิวแล้ว..”
แบฮยอนนั่เียบอ่านหนัสือ่อไป
านยอลลุึ้นาเีย่อนะเินไปหาแบฮยอน
่อนะ้มมอนเี้ยที่อ่านหนัสือ
“ไอ้เี้ย.. ูนึว่ามึอ่านหนัสือ”
านยอลพูึ้นเมื่อมอเห็นแบฮยอนที่นั่เอามือท้าวาหลับอยู่่อนะเอามือหนาและหนับลบนหัวแรหนึ่ทีนแบฮยอนื่นึ้น
“ผั๊วะ!”
“อื้ออ..” แบฮยอนเอามือลูบหัวไปมาเบาๆ
“ทำไมเ็บหัวละเนี่ย”
“ูหิวแล้ว พาไปหาไรินหน่อย”
านยอลยืนมอ
“ไปเอไม่เป็นรึไ.. นำลัั้ใอ่านหนัสือ”
“อ่านหรอเี้ย.. นั่หลับน้ำลายยื
มันเรียว่าอ่านหรอวะ..”
“อะไร ใรน้ำลายยื”
แบฮยอนหันมอ่อนะพูเิหาเรื่อ
“มึไ.. ูหนัสือิ้.. เปียหมแล้ว”
แบอยอนรีบ้มมอหนัสือ
“ไม่เห็นเปียเลย”
“ูหิว พาูไปหาไรแิ้”
านยอลไม่พูเยรีบึแนแบฮยอนลุาเ้าอี้ทันที ่อนะเินออาห้อไป
“พ่อรับผมยืมรถหน่อยนะรับ”
านยอลยัลาแบฮยอนออาบ้านไป “วันนี้ผมไม่ลับมาิน้าวเย็นนะรับ”
านยอละโนเ้ามาานอบ้าน
านยอลเปิประูรถให้แบฮยอน่อนที่ะรีบวิ่ไปฝั่นับอย่ารวเร็ว
“แล้วทำไม้อลา้วยเนี้ย..”
แบฮยอนหันถาม
“ไม่รู้ิ.. อยาให้มันื่นเ้นเยๆเว้ย
ฮ่าๆ” านยอลสาร์ท่อนะับออาบ้าน
“- - มันื่นเ้นรไหน” แบฮยอนพึมพำเบาๆ
“บ่นไรเี้ย เี๋ยวทุบให้”
--- 1 ั่วโมผ่านไป ร้านอาหาร ---
“ทำไมเรา้อมาไลนานี้้วยเนี้ย..”
แบฮยอนหันถามานยอลที่นั่ิน้าวอยู่รหน้า
“็ร้านนี้มันอร่อย” านยอลยิ้ม
“มึ็ินเยอะๆ”
“โอเ..”
หลัาที่ทัู้่ิน้าวเสร็
านยอล็ับรถไป่อ แ่ไม่ไ้ไปทาบ้านอานยอล
“นี่นายะไปไหนอ่า นี่ับออมาไลแล้วนะ”
“เียบๆเถอะหน่า ” านยอลหันบอ
“เี๋ยว็ลับบ้านึหรอ”
“แล้วใรบอหละ
ว่าูะลับบ้านวันนี้..” านยอลหันไปยัิ้วใส่แบฮยอน
---------------------------------------
สปอยเลย
ถ้าอ่านแล้วอมเม้น
อนหน้ามี
เอ็นี ่ะ
บอแ่นี้
ความคิดเห็น