ตำนานอียิปต์ โอม...

ลำดับตอนที่ #130 : สิ่งเตือนใจมิให้เจ้านครอียิปต์กล่าวเท็จ

สิ่งเตือนใจมิให้เจ้านครอียิปต์กล่าวเท็จ

เจเรมี  เทย์เลอร์  เขียนเล่าเรื่องนี้ไว้ว่า...

            เจ้านครจักไม่กล่าวเท็จเพื่อผลประโยชน์แห่งตนหรือเพื่อความได้เปรียบของรัฐบาล  อีกทั้งจักไม่โกหกในการเจรจา  ทำสัญญา  ต่อรองตลอดจนในกิจกรรมทางการทูตที่เกี่ยวข้องกับสันติภาพและข้อตกลงระหว่างรัฐ  ทั้งนี้  เพราะนอกจากมันจะทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างความหวาดหวั่นและอ่อนแอที่ต้องอ้างถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในการกล่าวมุสา  ในขณะที่พวกเขาถูกเฆี่ยนตีด้วยพลังของความถูกต้องในจิตใจตนเองแล้ว  มันยังเป็นการทำลายรัฐบาลและความผูกพันกันระหว่างสังคมกับทางการด้วย  และหากว่าการโกหกนั้นล้มเหลว  ต่อไปก็จะไม่มีใครเชื่อถือคำรับรองยืนยันของเจ้านครผู้ควรเป็นที่เคารพยกย่องตลอดจนความศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาที่ควรเทิดทูนบูชา  ด้วยเหตุนี้  กฎหมายของอียิปต์จึงเน้นในเรื่องนี้ว่า  “ขอให้ทุกคนที่ผิดคำพูดและการให้สัตย์สาบานจงตกตายไปด้วยเหตุนั้น”  เพราะว่าพวกเขาประพฤติชั่วถึงสองซ้ำ...

            พวกเขาทำลายความเป็นที่เคารพยำเกรงของเทพเจ้าและความศรัทธาในมวลชน  อันเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งในการผูกพันสังคมเข้าไปด้วยกันและหากเจ้านครกล่าวเท็จหรือโกหก  เพื่อนบ้านของเขาก็ไม่มีทางสัมพันธ์กับเขาด้วยวิธีอื่นใดนอกจากการใช้ความรุนแรงและสงคราม  และประชาชนของเขาก็จะมีแต่ความหวาดกลัวและประสบเคราะห์กรรม  เพราะการที่เจ้านครโกหกนั้นเป็นการผิดธรรมเนียมอย่างยิ่งในโลก

            ดังนั้น  ดิโอโดรุส  สิคูลุส  จึงบอกให้เจ้าทั้งหลายของอียิปต์สวมสร้อยทองคำประดับด้วยอัญมณีหลากสีที่เรียกกันว่า  “สัจจะ”  ซึ่งมีความหมายว่า  สำหรับพวกเจ้านครแล้ว  ไม่มีเครื่องประดับใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่านี้  ไม่มีอะไรที่จะศักดิ์สิทธิ์ไปกว่านี้  หรือจะต้องจดจำรำลึกไว้มากกว่านี้อีกแล้ว

Taylor, Jeremy,  The  Rule  of  Conscience,  จาก  THE  WHOLE  WORKS,  บรรณาธิการ  R. Heber,  1922