ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 9
Part 9
“แพนซี่เช้านี้เดรโกของเธอไปไหนล่ะ ชั้นยังไม่เห็นหน้าเลย” เด็กสาวตากลมโตถามเพื่อนรักที่นั่งหน้างิกตั้งแต่เช้า
“กลับคฤหาสน์มัลฟอย” คำตอบสั้นๆ ห้วนๆ บ่งบอกอารมณ์ของผู้พูดได้เป็นอย่างดี
“ถึงว่าซิ เพราะแบบนี้นี่เองแพนซี่ผู้น่ารักของฉันถึงได้ทำหน้างอแต่เช้า” กระเซ้าเหย้าแหย่เพื่อนรักด้วยอารมณ์แจ่มใส
“คาธรีน่าอย่าชมชั้นอย่างงั้นซิ มันเขินนะ” หันไปต่อว่าเด็กสาว อารมณ์บูดดีขึ้นมานิดเมื่อถูกชม
“เอาเถอะๆ ไม่ชมแล้วก็ได้ว่าแต่มัลฟอยจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ”
“เช้าวันจันทร์น่ะ เดรโกนะเดรโกจะไปก็ไม่บอกกันซักคำ ฉันต้องไปเค้นเอากับสมุนร่างยักษ์สองคนนั่น เสียขนมไปหลายถุงเลย”
จากบทสนทนาในช่วงเช้าระหว่างสาวน้อยพาร์กินสันกับเพื่อนสนิท ถ้อยคำทุกประโยคถูกถ่ายทอดไปยังบรรดาแฟนคลับ “เรารักมัลฟอย” อย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าแม้แต่เด็กกริฟฟินดอร์จำนวนไม่น้อยก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่แฮร์รี่จะพลอยได้ยินข่าวนี้ไปด้วย
ความคิดดีๆ บางอย่างแล่นเข้ามาในหัวสมองทันที เด็กหนุ่มรีบตรงดิ่งออกจากหอนอนเพื่อตามหาใครบางคน หลังจากที่เดินหามาทั่วปราสาท จนตอนนี้แฮร์รี่ก็ยังไม่เจอเจ้าตัวดีเลย ไม่รู้จะงอนหรือเปล่าที่เมื่อคืนเค้าไมได้ออกไปหาเพราะเฮอร์ไมโอนี่รั้งเอาไว้ แต่ก็ให้ครุกแชงค์ไปบอกแล้วนิ หวังว่าทินเซลกับครุกแชงค์จะได้เจอกันนะ อีกอย่างทินเซลคงพอรู้บ้างล่ะนะว่าเค้าไม่ได้ไปรอที่ห้องน้ำชั้นสอง เพราะทุกครั้งแฮร์รี่จะไปถึงก่อนเสมอและมักจะแง้มบานประตูเอาไว้เล็กน้อยพอให้ทินเซลสามารถเอาตัวลอดผ่านประตูมาได้ ถึงทินเซลจะฉลาดมากแค่ไหน แต่ยังไงก็คงไม่สามารถเปิดประตูบานใหญ่ได้หรอก แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าเนียนก็ต้องปรากฏออกมาเมื่อมองเห็นเจ้าตัวดีกำลังเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ หน้าประตูบานใหญ่ สองเท้ารีบก้าวเดินเข้าไปหา ร่างบางจัดแจงอุ้มแมวสาวมาไว้ในอ้อมกอด มือข้างที่ว่างผลักบานประตูแล้วเดินเข้าไป
“ไงทินเซล ขอโทษนะที่เมื่อคืนฉันไม่ได้มาหาแก พอดีมีธุระนะ แต่แกก็ได้เจอกับครุกแชงค์แล้วใช่มั้ย ได้ยินมาว่ามัลฟอยไม่อยู่ แกก็ต้องอยู่ตัวเดียวล่ะสิ อืม...แต่หมอนั่นคงสั่งให้แครบกับกอยล์ดูแลแกใช่ม่ะ”
“แง๊ว”
“แฮร์รี่” เสียงเรียกเย็นๆ ที่ชวนขนลุกทำให้เด็กหนุ่มกระชับทินเซลในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“สะ...สวัดดีเมอร์เทิล” ให้ตายสิ เจอหน้ายัยนี้ทีไรชวนให้ขนลุกทุกที
“เธอมาที่นี่อีกแล้วนะ แล้วแมวตัวนั้นนะเธอเป็นเจ้าของมันเหรอ” ส่งยิ้มหวานชวนสยองให้เด็กหนุ่ม
“ปะ...ปล่าว เอ้ย...ใช่ๆ เธอถามทำไม” รีบเปลี่ยนคำตอบเพราะกลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะสงสัย
“แล้วทำไมเธอต้องมาเจอมันที่นี่ด้วยล่ะในเมื่อมันเป็นของเธอ ทำเป็นหลบๆ ซ่อนๆ อย่างกับไปขโมยแมวใครเค้ามา” ทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนฉีกยิ้มกว้าง
“อ่ะ...หรือว่าเธอเอาแมวมาเป็นข้ออ้างจริงๆ แล้วต้องการมาหาชั้นใช่ม้า” ลอยเข้าไปกระแซะร่างบางส่งสายตาหวานยาดเยิ้มไปให้
“เอ่อ...ฉันขอตัวนะเมอร์เทิล” พูดยังไม่ทันจบดีก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำด้วยความเร็วสูง ปล่อยให้แม่ผีสาวลอยหน้าหงิกหน้างออยู่ในห้องน้ำของตัวเองต่อไป ชิ...เป็นแบบนี้ทุกที
************************************
เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแน่ๆ แล้ว ร่างบางก็หยุดพักด้วยความเหนื่อยหอบ ก่อนจะวางทินเซลลงบนพื้นหญ้าเขียวสด แล้วจึงทรุดตัวลงนั่งตาม มือเรียวเอื้อมไปลูบขนฟูนิ่มมือ สายตาทอดมองทะเลสาบ พลางบ่นพึมพำออกมาให้ได้ยินเพียงแค่ตัวเองและทินเซล
“ทินเซล...เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าชั้นชอบมัลฟอย จริงรึเปล่า หรือว่าฉันจะชอบมัลฟอยเข้าแล้วจริงๆ”
“แง๊ว” เงยหน้ามองใบหน้าเนียนที่กำลังทอดสายตาไกลออกไป
“แต่ช่างมันเถอะ ไม่เห็นต้องไปสนใจความรู้สึกของหมอนั่นเลยว่าจะคิดยังไง ฉันสนใจความรู้สึกของแกก็พอเนอะ..ทินเซล” แล้วแฮร์รี่ก็กลับมาสนใจเจ้าขนฟูตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตลอดวันที่คุณชายแห่งบ้านสลิธีรินไม่อยู่ การพบกันระหว่างแฮร์รี่และทินเซลดูจะง่ายขึ้น เพราะเด็กหนุ่มไม่ต้องแอบออกมานอกหอนอนในตอนกลางคืน ความเสี่ยงในการถูกฟิลล์จับได้จึงหมดไป
“ทินเซล...สาม สี่ วันนี้ ชั้นคงมาหาแกไม่ได้ ฉันมีการบ้านที่ต้องทำเยอะเหลือเกิน หวังว่าแกคงเข้าใจฉันใช่มั้ย”
“แง้ว” สะบัดหางอันฟูฟ่องเดินจากไป ได้ปล่อยให้เด็กหนุ่มร่างบางอยู่ในอาการมึนงง ที่อยู่ดีๆ ก็โดนแมวสาวงอนซะอย่างนั้น
“เชอะ...ไม่เห็นใจกันบ้างเลย ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากใครนะ” บ่นอุบอิบให้กับความแสนงอนของทินเซล
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ เมื่อคุณชายมัลฟอยกลับมาฮอกวอตส์เร็วก่อนกำหนด การพบเจอของทั้งสองจึงต้องยุติลง และดูเหมือนว่าคงอีกหลายวันกว่าการนัดพบจะเริ่มต้นอีกครั้ง การบ้านกองพะเนินที่มีเพิ่มขึ้นทุกวันและไม่มีทางที่จะหมดไปได้ง่ายๆ มันจำเป็นต้องทำให้เสร็จเสียด้วย เพราะมันสำคัญกับการเข้าสอบในปีสุดท้าย ถึงแม้ว่าแฮร์รี่ยังสองจิตสองใจยังเลือกไม่ได้ว่าจะประกอบอาชีพไหน ยังไงตอนนี้ก็ต้องพยายามทำคะแนนให้ดีไว้ก่อน
************************************
ในระหว่างที่กลับไปจัดการเรื่องธุรกิจประจำตระกูล เดรโกได้หาเวลาว่างแวะไปที่ตรอกไดแอกอน ในเมื่อลูกน้องมันไมได้เรื่องเห็นทีเค้าต้องลงมือเอง แต่เมื่อไปถึงหน้าร้านขายสัตว์เลี้ยงเด็กหนุ่มก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสีย ถ้าเพราะไม่ใช่ประตูร้านที่ปิดสนิทเหมือนไมได้เปิดใช้มาหลายวัน หลังจากที่ผู้ติดตามได้สอบถามกับแม่มดแถวนั้นก็ได้ความว่า เจ้าของร้านไม่เปิดปิดร้านมาได้หลายวันเพราะกลับไปเยี่ยมญาติที่อยู่ชนบทจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นั่นล่ะเดรโกจึงต้องพบกับความล้มเหลวอีกครั้งในการตามหาตัวบุคคลปริศนา เมื่อคิดถึงตรงนี้ร่างสูงก็ได้แต่นึกเจ็บใจ ก็เค้าอุตส่าห์เร่งเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อที่จะได้มีเวลาไปตรอกไดแอกอน แต่เมื่อไปถึงกลับต้องพบกับความผิดหวัง จนต้องกลับมาฮอกวอตส์ก่อนกำหนด จะไม่ให้มานั่งหัวเสียอยู่แบบนี้ได้ไง แถมตอนกลับมายัยพาร์กินสันก็ตามติดไม่ปล่อย กว่าจะสลัดให้หลุดได้ก็ใช้เวลานานพอดู หวังจะได้เจอแมวตัวโปรดก็กลับไม่เห็นแม้แต่เงาไม่รู้ออกไปเดินเล่นที่ไหนอีก โอ๊ย...อะไรมันจะน่าเบื่อขนาดนี้นะ
“หึหึหึ...หาตัวยากนักนะ” เสียงหัวเราะอยู่ในลำคอเมื่อนึกถึงบุคคลปริศนา ก่อนที่เด็กหนุ่มจะรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างมาคลอเคลียอยู่ที่ขา
“แง๊ว” เสียงเจ้าทินเซลเรียกร้องความสนใจจากนายของมัน
“อ้าว...มาแล้วเหรอทินเซล ไปเถลไถลที่ไหนมาล่ะ ระหว่างที่ชั้นไม่อยู่มีใครมารังแกหรือเปล่า” มือใหญ่อุ้มแมวตัวโปรดขึ้นมานั่งบนตักอุ่น
“ฉันอยากรู้จริงๆ นะทินเซลว่าใครเป็นคนซื้อแกมา แล้วเค้าเอาแกไปปล่อยไว้บนต้นไม้เพราะอะไร” นัยห์ตาสีเทาสบกับดวงตาสีมรกตเหมือนจ้องจะค้นหาคำตอบจากแววตาคู่นั้น
จากการที่เห็นทินเซลหายออกไปตอนกลางคืนเพื่อไปพบใครบางคนจากการไตร่ตรองโดยละเอียดของเด็กหนุ่ม ทำให้สรุปออกมาได้ว่า คนๆ นั้นไม่ได้ตั้งใจทิ้งทินเซล แต่จงใจเอาทินเซลไปปล่อยไว้บนต้นไม้เพื่อให้ใครบางคนไปพบเข้า แต่คนที่ต้องการให้ไปพบทินเซลจะใช่ตัวเค้าเองหรือเปล่า อันนี้เดรโกก็ไม่แน่ใจนัก ถึงคนที่เจอทินเซลจะผิดจากความตั้งใจไว้ในตอนแรก เดรโกเชื่อว่าไม่มีใครกล้ามาทวงของจากมัลฟอยเด็ดขาด ก่อนออกจากคฤหาสน์มัลฟอยเด็กหนุ่มได้กำชับกับพ่อบ้านและยังเป็นเลขาคนสนิทให้ส่งคนไปคอยเฝ้าร้านขายสัตว์ในตรอกไดแอกอน เมื่อทราบข่าวแล้วให้รีบรายงานเค้าในทันที ในบางครั้งเด็กหนุ่มก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องอยากรู้ที่มาของทินเซลมากขนาดนี้ ก็ในเมื่อตอนนี้เค้าได้ทินเซลมาไว้ในครอบครองแล้ว เรื่องที่ผ่านๆ มาทำไมยังจะต้องไปอยากรู้อะไรอีก
“ทำไมฉันถึงต้องอยากรู้เรื่องของแกกับคนที่ซื้อแกมานักนะทินเซล” ร่างสูงบ่นเบาๆ กับเจ้าตัวดีที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนตัก
“หรืออาจเป็นเพราะว่า เมื่อก่อนฉันเคยเลี้ยงแมว แต่ก็เลี้ยงได้ไม่นานมันก็ต้องจากฉันไป ถ้าเจ้านายเก่าของแกตั้งใจให้แกกับคนอื่นที่ไม่ใช่ชั้น เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะทำยังไงดี”
“ไม่...ไม่มีทาง ของๆ มัลฟอยย่อมต้องเป็นของๆ มัลฟอยตลอดไป” แววตาที่อ่อนโยนเปลี่ยนกลับมาเป็นแข็งกร้าวในทันทีเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องเสียของรักของตัวเองไป
************************************
หลายวันมานี้ทินเซลไม่ได้ลุกออกไปกลางดึกเหมือนเช่นคืนก่อนๆ จนร่างสูงอดนึกแปลกใจไม่ได้ แต่แค่นี้มันก็ไม่ได้หมายความว่าทินเซลจะไม่แอบออกไปอีก การแข่งขันควิชดิชระหว่างสลิธีรินกับกริฟฟินดอร์ก็ใกล้เข้ามาทุกที ทำให้เดรโกต้องฝึกซ้อมลูกทีมให้หนักขึ้น ทางกริฟฟินดอร์เองก็คงจะคิดเหมือนกัน
“มัลฟอยนี่มันหมายความว่าไง” แฮร์รี่ถามร่างสูงตรงหน้าอย่างหัวเสีย เมื่อตนเองกับลูกทีมเดินเข้ามาในสนามก็พบกับทีมควิชดิชของสลิธีรินกำลังฝึกซ้อมกันอยู่
“ก็ซ้อมควิชดิชไงพอตเตอร์นายคิดว่าพวกฉันกำลังเล่นขายของกันอยู่เหรอ” ยิ้มเหยียดที่มุมปาก
“จุๆๆ...ไม่คิดว่าพอตเตอร์จะตาถั่วถึงขนาดมองไม่ออกว่าพวกกันกำลังทำอะไร”
“แต่วันนี้ฉันจองสนามเอาไว้ให้กริฟฟินดอร์” ชูแผ่นกระดาษระบุวันเวลาที่จองโดยมีลายเซ็นของศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์กำกับไว้ว่าเซ็นไว้เมื่อไหร่
“โอะ...ฉันเห็นแล้วว่านายมีใบอนุญาตแต่เผอิญว่าศาสตราจารย์สเนปได้อนุญาตให้ชั้นใช้สนามก่อนที่มักกอนนากัลจะเซ็นให้พวกนายซะอีก” ยื่นแผ่นกระดาษที่มีลักษณะแบบเดียวกันให้ร่างบางได้ดู
“โธ่เว้ย...นายมันขี้โกงมัลฟอย เมื่อวานนายก็ได้ซ้อมไปแล้ววันนี้นายควรจะรู้สิว่าวันนี้สนามมันต้องเป็นของชั้น” แฮร์รี่ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
“ของแบบนี้ใครมาถึงก่อนก็คว้าเอาไปได้ก่อนพอตเตอร์ แล้วโปรดระวังปากของนายด้วยนะ ก่อนที่ปากสวยๆ นั่นจะโดนอะไรกระแทกทำให้มันแตกซะก่อน ไปได้แล้วพอตเตอร์นายกำลังรบกวนการซ้อมของชั้น” ถีบตัวให้ไม้กวาดลอยสูงขึ้นโดยไม่สนใจร่างบางเบื้องล่างอีกเลย
“แล้วเราจะได้เห็นดีกันมัลฟอย ไปกลับไม่ต้องซ้อมมันแล้ววันนี้” ว่าแล้วก็เดินนำเพื่อนร่วมทีมออกจากสนามควิชดิชอย่างหัวเสีย
ฝ่ายมัลฟอยเมื่อเห็นว่าร่างบางกลับออกไปแล้ว ดูเหมือนคุณชายจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองพูดอะไรออกไป
“ปากสวยๆ เหรอ นี่ฉันพูดออกไปได้ยังไงกันนะ” เดรโกพึมพำกับตัวเองจะว่าไปแล้วปากของพอตเตอร์ก็ดูสวยจริงๆ ปากอิ่มแดงได้รูปมันดูรับกับใบหน้าเนียนใส จนบางครั้งเด็กหนุ่มยังอดคิดไม่ได้ว่าพอตเตอร์ดูสวยกว่าบรรดาผู้หญิงที่เค้าเคยควงมาแล้วซะอีก
เฟี้ยว!! เสียงวัตถุผ่านอากาศไปพร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีอะไรลอยเฉียดใกล้ๆ ใบหน้า ทำให้เดรโกได้สติกลับมา
“กอยล์ !! แกจะฆ่าชั้นเหรอ ตีลูกนะหัดดูทางซะมั่งเซ่” ตวาดใส่อย่างเหลืออด เมื่อพบว่าเจ้าวัตถุลึกลับมันคือ ลูกบลัดเจอร์
“เอ่อ...ขะ...ขอโทษ แต่...แต่ว่านายก็อย่ามัวแต่เหม่อสิ” รีบหุบปากแทบไม่ทันเมื่อโดนลูกพี่ถลึงตาใส่ จ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อหากเผลอพูดอะไรออกมาอีกแค่คำเดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น