Fic Harry [DM/HP] : You Are My Little Cat (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 10

Part 10





“อ้าว...รอนซ้อมเสร็จแล้วเหรอทำไมเลิกเร็วจัง” เด็กสาวเอ่ยปากถามแฟนหนุ่มเมื่อเห็นทั้งทีมเดินกลับเข้ามาในหอนอน



“ไม่ได้ซ้อมน่ะ” เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีแดงสด แล้วจึงตอบคำถามของเด็กสาว พร้อมกับชำเลืองมองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ



“ทำไมล่ะ วันเสาร์นี้ก็จะแข่งแล้วนะ เหลือเวลาอีกแค่วันเดียวเอง” เฮอร์ไมโอนี่หันไปคาดคั้นเอากับร่างบางที่ยังคงนั่งนิ่ง อยู่บนโซฟาตัวใหญ่หน้าเตาผิง



“ก็ไอ้ซีดมัลฟอยน่ะสิมันมาแย่งสนามซ้อม แถมยังไปขออนุญาตสเนปตัดหน้าแฮร์รี่ที่ไปขออนุญาตจากมักกอนนากัลน่ะสิ” รอนบ่นออกมาอย่างอดไมได้  เมื่อกี้ที่สนามที่เค้าเอาแต่เงียบไม่พูดอะไรเพราะเห็นว่าแฮร์รี่มีความรู้สึกดีๆให้กับมัลฟอย เค้าเลยไม่อยากทำให้สถานการณ์มันแย่ไปกว่านี้  เด็กหนุ่มผมแดงจึงไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา



ส่วนแฮร์รี่ตั้งแต่เดินออกมาจากสนามจนถึงหอนอนก็เอาแต่เงียบมาตลอด จนแม้แต่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่เข้าใจว่าร่างบางกำลังคิดอะไรอยู่



“ทำไมฉันถึงไปชอบคนอย่างมัลฟอยได้นะ” หลังจากที่นั่งเงียบมานานแฮร์รี่ก็เปิดปากพูด นัยน์ตาเรียวสวยเริ่มมีน้ำใสๆ คลอเต็มดวงตา



“ความรักมันไม่มีเหตุผลหรอกนะแฮร์รี่” เด็กสาวแตะบ่าเพื่อนรักอย่างปลอบใจ



“นายเห็นรอยยิ้มนั่นมั้ยรอน รอยยิ้มที่มีแต่ความเย้ยหยัน คำพูดที่มีแต่การเชือดเฉือน แล้วแบบนี้เธอยังคิดจะให้ชั้นบอกความรู้สึกกับมัลฟอยอีกเหรอ”   ดวงตาสีเขียวหันไปสบตากับเด็กสาวเพื่อรอคำตอบ



“แต่ถ้าเธอไม่ลองแล้วเธอจะรู้ได้ยังว่า...” คำพูดหยุดชะงักเมื่อร่างบางขัดขึ้น



“พอเถอะเฮอร์ไมโอนี่ ความรักของฉันมันไม่มีทางสมหวัง ตัวชั้นในสายตาของมัลฟอยคงเป็นแค่เพียงศัตรูที่ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้ เราเลิกพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า พวกนายคงหิวแล้วเราไปที่ห้องโถงกันเถอะ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากหอนอน เป็นที่รู้กันว่าการสนทนาควรสิ้นสุดเพียงแค่นี้



ตลอดทางที่ทั้งสามกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ แฮร์รี่เฝ้าแต่คิดหาคำตอบตลอดเวลา ทำไมเค้าถึงชอบมัลฟอยและความรู้สึกนี้มันก็เพิ่มมากขึ้นทุกทีที่ได้เจอ ความอ่อนโยน ความเอาใจใส่ที่ปรากฏให้เห็นทุกเช้าเมื่อมีทินเซลอยู่ใกล้ๆ มันทำให้แฮร์รี่รู้สึกได้ว่า มัลฟอยที่เค้ารู้จักมาตั้งแต่ปีแรกเป็นเพียงแค่เปลือกนอกที่ถูกสร้างขึ้น บางครั้งเด็กหนุ่มยังนึกอิจฉาทินเซลที่มีโอกาสได้สัมผัสกับความอ่อนโยนนั้น แล้วตัวเค้าล่ะจะมีโอกาสแบบนั้นบ้างมั้ย



************************************



เมื่อทั้งสามมาถึงห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินนำเพื่อนทั้งสองไปยังโต๊ะกริฟฟินดอร์ แฮร์รี่ลงนั่งประจำที่แล้วเริ่มจัดการกับอาหารตรงหน้าโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีก บรรยากาศรอบๆ โต๊ะกริฟฟินดอร์ดูอึมครึมขึ้นมาทันที ตอนนี้แฮร์รี่กำลังจินตนาการว่าเนื้ออบที่อยู่ตรงหน้าคือหัวบลอนด์ๆ ของคุณชายมัลฟอย แรงกดของมีดที่เชือนลงไปบนเนื้อให้ความรู้สึกหวาดเสียวกับคนรอบข้างยังไงชอบกล



“หึ...ดูถูกกันนัก เยาะเย้ยกันเข้าไป  คอยดูก็แล้วกันวันเสาร์นี้ชั้นจะถล่มนายให้ราบคาบเลยมัลฟอย”



“รอนฉันอิ่มแล้ว ไม่ต้องรอนะกลับหอนอนไปได้เลย ชั้นจะไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไปขอใบอนุญาตใหม่ คราวนี้ไม่ว่ายังไงเราต้องได้ซ้อม บอกเพื่อนๆ ด้วยว่าพรุ่งนี้ตี 5 ทุกคนต้องพร้อมกันที่สนามควิชดิช” เด็กหนุ่มวางมีด แล้วกำชับกับรอนก่อนจะลุกออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว โดยปล่อยเนื้ออบที่ตอนนี้เหลือแต่ซากที่ดูยังไงก็ไม่เหลือความเป็นเนื้ออบอีกเลย



“แฮร์รี่...แต่นายยังไม่ได้กินอะไรเลย...นะ” ท้ายเสียงแผ่วลงเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักเดินจากไปแล้ว



“รอน  เฮอร์ไมโอนี่ เมื่อกี้ชั้นเดินสวนกับแฮร์รี่เค้าเป็นอะไรเหรอ ทำไมแฮร์รี่ดูน่ากลัวชอบกล” เนวิลล์กับเซมัสที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกล่าวทักทั้งสองคน ก็ตอนที่เดินผ่านแฮร์รี่ออกไปเค้าทั้งสองคนหยุดทักทายแต่แฮร์รี่กลับเดินผ่านไปเฉยเลย แถมไอ้ความรู้สึกเย็นยะเยือก ที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกัน



“ไม่มีอะไรหรอกเนวิลล์ แฮร์รี่ก็แค่เลือดจะไปลมจะมาน่ะ” รอนบอกกับเนวิลที่กำลังทำหน้าไม่เข้าใจกับคำตอบที่ได้รับ



“โรนัลด์ วีสลีย์ นายพูดอะไรนะ แฮร์รี่เป็นผู้ชายนะจะไปมีอาการแบบนั้นได้ยังไง จะพูดอะไรหัดคิดซะบ้างสิ” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายกับคำตอบที่ไมได้ความของเด็กหนุ่ม



“แฮร์รี่คงรีบไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลน่ะเนวิล อย่าไปสนใจเลย” เด็กสาวแก้คำตอบเสียใหม่



เสียง วี๊ด ว๊าย ดังขึ้น เมื่อคุณชายมัลฟอยเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับเจ้าตัวเล็กขนฟูในอ้อมแขน มีแครบและกอยล์เดินขนาบข้างและแน่นอนย่อมต้องมีแพนซี่ พาร์กินสัน เกาะติดมาเหมือนอย่างเคย แต่ดูจากสีหน้าของพาร์กินสันแล้วคงจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยก็เพราะไอ้แมวบ้าน่ะสิบังอาจมายึดเอาอ้อมกอดของเดรโกไปเป็นของตัวเองคนเดียว ขายาวๆ ก้าวเดินไปนั่งประจำที่ไม่สนใจต่อสายตาและเสียงซุบซิบจากคนรอบข้าง ถึงใครๆ จะรู้กันหมดแล้วว่าทินเซลเป็นแมวตัวโปรดของมัลฟอย แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดีกับภาพที่คุณชายมัลฝอยผู้เย็นชาจะแสดงออกถึงความเอาใจใส่ดูแลสัตว์เลี้ยงของตัวเองขนาดนั้น ทำให้สาวๆ ที่ได้มาเห็นภาพในตอนนี้ได้ตกหลุมรักคุณชายอีกเป็นรอบที่ร้อย



เสียงปีกตีกับอากาศ ทำให้นักเรียนหลายคนเงยหน้าขึ้นไปมอง นกฮูกจำนวน 4 – 5 ตัวบินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับห่อของและจดหมายที่จะมอบให้แก่นายของมัน และหนึ่งในนั้นนกฮูกเหยี่ยวของเดรโกก็คาบซองจดหมายสีขาวร่อนลงตรงหน้าเด็กหนุ่ม น่าแปลกที่ทินเซลกับฮอคเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ เด็กหนุ่มรับจดหมายมาไว้ในมือก่อนจะยื่นเศษขนมปังให้กับนกฮูกของตนเป็นรางวัล เมื่อได้รับรางวัลแล้วนกฮูกเหยี่ยวตัวโตก็บินจากไป



เดรโกไม่รีรอที่จะเปิดจดหมายเพราะลายมือที่จ่าหน้าซองเค้าจำได้ดีว่ามันเป็นลายมือของพ่อบ้านคนสนิทนั่นเอง แน่นอนว่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับเด็กหนุ่มไม่รอดพ้นไปจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของแพนซี่ พาร์กินสันไปได้หรอก



“เดรโกขา  ใครส่งจดหมายมาเหรอคะ แล้วมันเขียนว่ายังไง” สาวน้อยเอียงคอมองร่างสูง พยายามทำสุ่มเสียงให้ดูน่ารัก สายตาจับจ้องไปที่จดหมายตลอดเวลา เผื่อว่าจะมีใครหน้าไหนที่บังอาจส่งจดหมายรักมาให้เดรโกของหล่อน แพนซี่คนนี้จะสกัดดาวรุ่งให้ดู



“ไม่ใช่เรื่องของเธอพาร์กินสัน ถ้าเธอไม่อยากถูกลากออกไปข้างนอก ก็หุบปากของเธอซะ” เดรโกส่งรอยยิ้มเย็นที่ทำเอาคนได้รับเสียวสันหลังได้ทันที แค่เพียงเท่านี้ก็ทำให้สาวน้อยแพนซี่พาตัวเองไปนั่งกับคาธรีน่าเพื่อนรักที่มุมโต๊ะอีกด้านหนึ่งอย่างไม่มีอิดออด



เมื่อกำจัดคนรบกวนออกไปได้แล้ว เดรโกก็เริ่มฉีกซองจดหมายในมือสิ่งที่เค้าอยากรู้มานานกำลังจะมีคำตอบให้เค้าในไม่ช้า ดวงตาสีเทากวาดสายตาไปตั้งแต่บรรทัดแรกจนมาหยุดที่บรรทัดสุดท้าย แววตาเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าตอนนี้คุณชายมัลฟอยกำลังคิดอะไร ปรากฏให้เห็นทันทีที่เด็กหนุ่มอ่านจดหมายฉบับนี้จบ สายตาจับจ้องไปยังโต๊ะกริฟฟินดอร์เพื่อมองหาใครบางคนแต่แล้วก็พบแต่เพียงสหายสนิททั้งสองเท่านั้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนคลายออก เอาเถอะยังไม่ต้องรีบร้อนยังไงก็หนีไม่พ้นคนอย่างคุณชายมัลฟอยไปได้ แล้วร่างสูงก็เริ่มลงมือจัดการกับอาหารมื้อนี้อย่างใจเย็น แต่ก็ทำใจเย็นอยู่ได้ไม่นานเมื่อนึกถึงคนที่มองหาแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา เห็นทีคงต้องไปจัดการอะไรซักอย่างเพื่อความแน่ใจ



“แครบ ถ้าทินเซลกินเสร็จแล้ว นายพาทินเซลกลับไปที่ห้องชั้นด้วย” เดรโกหันไปสั่งลูกสมุนก่อนที่จะหมุนตัวเตรียมเดินออกไปนอกห้องโถง



“นายอิ่มแล้วเหรอ เพิ่งจะกินไปนิดเดียวเองนะ” ลูกสมุนถามลูกพี่อย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่คำตอบและท่าทางที่ได้รับกลับมาก็ทำให้แครบและกอยล์ถึงกับต้องกระพริบตาปริบๆ เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นนั้นมันไม่ผิด



“อืม...ชั้นอิ่มแล้ว อีกอย่างชั้นมีธุระที่ต้องไปทำซะหน่อย พวกนายไม่ต้องรอก็แล้วกัน”  ร่างสูงบอกกับลูกน้องทั้งสองอย่างอารมณ์ดี แล้วเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มตามแบบฉบับคุณชายมัลฟอย



“แครบนายว่ามัลฟอยดูแปลกๆ ไปมั้ย” สมุนจอมซื่อบื้อเบอร์ 1 ถาม สมุนจอมซื่อบื้อเบอร์ 2



“ใช่กอยล์ชั้นว่ามัลฟอยดูแปลกไปตั้งแต่ที่นายตีลูกบลัดเจอร์โดนมัลฟอยเมื่อตอนเย็นน่ะ”



“เฮ้ย...แค่เฉียดๆ หรอกไม่โดนซักหน่อย หรือถ้าโดนนายคิดว่านายจะเห็นฉันในสภาพครบ 33 อยู่อย่างนี้เหรอ พูดอะไรหัดคิดซะบ้างสิว่ะ ไอ้ซื่อบื้อ” แครบได้แต่มองเพื่อนอย่างแปลกใจ ไอ้ครบ 33 ที่ว่านั่นมันเกินแล้วไม่ใช่เหรอ เอ...หรือว่า 33 จะถูกแล้ว (เอ้าๆ แข่งกันซื่อ...กันเข้าไป)



************************************