คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CHAPTER 20
Part 20
ห้องทำงานใหญ่ภายในคุกใต้ดิน ภายใต้แสงเทียนส่องสว่าง ร่างเพรียวบางของเจ้าของห้องกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด สเนปแน่ใจว่าตัวยาที่พอตเตอร์ปรุงพลาดมันไม่น่าจะส่งผลร้ายต่อร่างกาย ส่วนผสมทุกอย่างที่ถูกกำหนดขึ้นล้วนแต่ไม่เป็นอันตราย แม้ว่าการปรุงจะทำไม่ถูกวิธีก็ตาม ตัวยาที่เกิดจากความผิดพลาดจะไม่มีทางกลับกลายเป็นยาพิษไปได้ เขาสงสัยว่าบางทีน้ำยาสีชมพูใสในขวดแก้วใบนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าสิ่งที่เขาเห็น มือเรียวหยิบขวดแก้วใสที่บัดนี้ได้บรรจุน้ำยาสีชมพูเอาไว้ขึ้นมาพินิจดู ดวงตาสีดำสนิทนิ่งมองวัตถุในมืออย่างกับจะค้นหาความจริง เห็นทีเขาคงต้องหาทางรู้สรรพคุณของมันให้ได้โดยเร็ว
ร่างสูงสง่าของคุณชายมัลฟอยเดินมาตามระเบียงทางเดินอย่างเร่งรีบ วงแขนแข็งแรงกอดกระชับร่างเล็กที่กำลังกระสับกระส่ายด้วยความเจ็บปวด ระยะทางจากคุกใต้ดินไปห้องพยาบาลนับว่าต้องใช้เวลาพอสมควร แต่เดรโกก็สามารถพาแฮร์รี่มาถึงห้องพยาบาลได้เร็วกว่าที่คิด ชายหนุ่มเฝ้ากระซิบปลอบร่างบางตลอดทางที่มุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาล เพียงเพื่อหวังว่าคำพูดของตนจะช่วยบรรเทาความเจ็บและคลายความวิตกกังวลลงไปบ้าง แต่ดูเหมือนแฮร์รี่จะไม่รับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น มือเล็กเกาะกุมช่วงท้องของตัวเองแน่น ใบหน้าซบลงบนอกกว้างของร่างสูง เปลือกตาปิดสนิท เสียงครางด้วยความเจ็บปวดหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากบาง ในที่สุดเดรโกก็พาแฮร์รี่มาถึงห้องพยาบาล
“มาดามครับ...มาดามพรอมฟรีย์” เสียงตะโกนของเดรโกทำให้อาจารย์ประจำห้องพยาบาลต้องรีบเดินออกมาจากห้องทำงานของเธอ
“อะไรคุณมัลฟอยเธอมาทำเสียงดังทำไมแถวนี้ ว้าย! นั่นคุณพอตเตอร์ทำไมถึงเป็นแบบนั้น เร็วเข้าพาไปนอนไว้ที่เตียง” นางรีบสั่งให้เดรโกวางเด็กหนุ่มในอ้อมกอดลงบนเตียง
“คุณพอตเตอร์ไปทำอะไรมาคุณมัลฟอย ทำไมถึงได้ดูกระสับกระส่ายแบบนี้ หรือว่าพวกเธอทะเลาะกันอีก”
“ไม่ใช่ครับ คือ...ศาสตราจารย์สเนปให้พวกเราทดลองปรุงน้ำยาแปรสภาพ แต่แฮร์...พอตเตอร์ปรุงยาผิดพลาดเลยต้องกินยาที่ตัวเองปรุงผิดเข้าไปตามคำสั่งของศาสตราจารย์สเนป หลังจากที่กินยาเข้าไปแล้วพอตเตอร์ก็เกิดปวดท้องอย่างรุนแรงผมก็เลยรีบพามาที่นี่...” เดรโกรีบเล่าสาเหตุการป่วยของแฮร์รี่ให้มาดามพรอมฟรีย์ฟังอย่างร้อนรน
“เอาล่ะพอแล้วคุณมัลฟอยเธอช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนนะ ฉันขอตรวจร่างกายคุณพอตเตอร์สักครู่”
“แต่...”
“ไม่มีแต่คุณมัลฟอย” นางสั่งเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจของอาจารย์ห้องพยาบาล
ม่านข้างเตียงถูกรูดปิดสนิทเพื่อกันไม่ให้บุคคลภายนอกเข้ามารบกวน เดรโกจำต้องยืนคอยอยู่อย่างเงียบๆ ไม่กล้าโวยวาย ไม่กล้าส่งเสียงเพราะตอนนี้มีเพียงมาดามพรอมฟรีย์เท่านั้นที่สามารถช่วยแฮ์รี่ได้ เวลาผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่นาทีแต่ทำไมมันช่างดูยาวนานนักในความรู้สึกของคุณชายมัลฟอย เขาไม่สามารถเดาได้เลยว่าคนที่อยู่หลังม่านสีขาวนั่นจะเป็นอย่างไรบ้าง เพียงไม่นานม่านข้างเตียงถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเพรียวของอาจารย์ประจำห้องพยาบาล
“มาดามครับ แฮ...พอตเตอร์เป็นยังไงบ้าง” ร่างสูงถามอย่างร้อนรน
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เท่าที่ตรวจดูก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแต่จะยังคงปวดท้องอยู่บ้าง และมีไข้ขึ้นสูงมากกว่าปกติ เพราะขี้เถ้าของนกฟินิกส์มันมีผลทำให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น ถึงแม้ว่าพวกเธอจะกินน้ำยาแปรสภาพที่ปรุงอย่างถูกวิธีก็เถอะอาการก็จะเป็นแบบเดียวกัน เพียงแต่ว่าจะไม่รู้สึกปวดท้องแบบคุณพอตเตอร์ เซเวอรัสนี่ยังไงกันนะทำไมถึงให้นักเรียนกินยาที่เกิดจากการผสมผิดพลาดเข้าไปแบบนี้ได้...เฮ้อ~~......เอาล่ะเธอไม่ต้องห่วงแล้วคุณพอตเตอร์ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ วางใจได้”
“ครับ...ขอบคุณครับมาดาม เอ่อ...ผมขออยู่ที่นี่ได้ไหมครับ”
“ถ้าเธอไม่ต้องไปเรียนต่อ งั้นก็ตามใจ ยังไงก็ช่วยอยู่ดูแลคุณพอตเตอร์ด้วยก็แล้วกัน ฉันคงต้องไปทำธุระเสียหน่อย”
“ครับมาดาม...” กล่าวขอบคุณมาดามก่อนที่นางจะเดินออกไป
เดรโกทรุดลงนั่งข้างเตียงของแฮร์รี่ ตาคมจับจ้องใบหน้าหวานที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ มือแกร่งเกาะกุมมือเล็กเอาไว้รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิภายในกายที่สูงขึ้น ถึงแม้แฮร์รี่จะไม่รู้สึกตัวแต่เสียงครางด้วยความเจ็บปนอึดอัดยังคงดังรอดออกมาอย่างแผ่วเบา ร่างสูงลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับอ่างเงินที่ภายในมีน้ำสะอาดพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาว มือใหญ่บิดไล่น้ำออกจากตัวผ้าก่อนจะค่อยๆ บรรจงซับเหงื่อออกจากหน้าผากมนเรื่อยลงมายังพวงแก้มใสและตามลำคอระหง เพื่อหวังว่ามันจะช่วยลดความร้อนลงได้
“เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเราไม่เข้าไปดูแฮร์รี่ล่ะ”
“ไม่ต้องหรอกรอน เธอไม่เห็นเหรอว่าแฮร์รี่มีคนคอยดูแลอยู่แล้ว” เด็กสาวตอบคำถามแฟนหนุ่มอย่างชอบใจ
“แต่นั่นมันไอ้ซีดมัลฟอยนะ ถ้าเกิดมันหาเรื่องแฮร์รี่ขึ้นมาล่ะ มันยิ่งเกลียดแฮร์รี่อยู่เธอก็รู้”
“รอน ท่าทางของมัลฟอยตอนนี้มันเหมือนกับจะหาเรื่องหรือไง อีกอย่างถ้ามัลฟอยเกลียดแฮร์รี่จริงๆ จะมานั่งเฝ้าพร้อมกับเช็ดตัวให้แบบนี้เหรอ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่...โรนัล วีสลีย์! เราควรไม่ควรจะไปขัดขวางทั้งสองคน เข้าใจไหม?” หันไปกำชับแฟนหนุ่มเสียงเขียว
“จ้ะ...เฮอร์ไมโอนี่” ปากที่กำลังจะเถียงต้องปิดสนิทลงทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งห้ามของเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
************************************
ตลอดทั้งวันเดรโกแทบจะไม่ได้ปลีกตัวไปไหน ร่างสูงเฝ้าแต่เกาะกุมมือบางอยู่ไม่ห่างบ่อยครั้งที่ร่างบนเตียงรู้สึกสงบราวกับกำลังหลับสบาย แต่บางครั้งกลับนอนกระสับกระส่ายจนเดรโกนึกหวั่นใจ มาดามพรอมฟรีย์เข้ามาดูเป็นพักๆ และบางครั้งนางได้ไล่ให้ร่างสูงกลับไปทำธุระส่วนตัวเสียบ้างก่อนจะอนุญาตให้มานั่งเฝ้าร่างบางบนเตียงต่อไป จวบจนกระทั่งเวลาค่ำคืนคุณชายมัลฟอยได้ขออนุญาตมาดามพรอมฟรีย์นอนที่ห้องพยาบาลในคืนนั้น
กลางดึกสงัด ร่างเล็กบนเตียงเริ่มกระสับกระส่ายถึงเปลือกตาบางจะยังคงปิดอยู่แต่ดูเหมือนว่าแฮร์รี่จะรับรู้ถึงความปั่นป่วนภายใน ภายในกายมันร้อนรุ่มเหมือนมีไฟมาแผดเผา อวัยวะทุกส่วนในร่างกายกำลังเคลื่อนไหวรุนแรง แรงบีบและคลายในช่องท้องทำให้ริมฝีปากอิ่มต้องเปล่งเสียงครางออกมาอย่างทรมาน
“อื้ออ...อึก...ปวด!” เสียงหวานครางแผ่วแต่ก็ยังทำให้ร่างสูงที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงได้ยิน
เดรโกเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานของคนบนเตียงด้วยความตกใจ
“ฮึก...ร้อน!”
“จะ...เจ็บ!” ร่างบางร้องออกมาอย่างไม่ได้สติ
หน้าเนียนแดงก่ำ ความร้อนในร่างกายแผ่กระจายจนร่างสูงรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่อยู่รอบๆ ตัวแฮร์รี่ มือแกร่งรีบหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดที่หน้าผากและตามร่างกายให้อย่างรวดเร็ว หากอุณหภูมิในร่างกายสูงเกินขีดความสามารถที่เจ้าตัวจะทนไหว อาจเกิดผลร้ายตามมาและยาลดอุณหภูมิที่หัวเตียงจึงถูกเตรียมไว้ใช้ในกรณีนี้โดยเฉพาะ
“ร้อน...อึก!...นะ...น้ำ...ขอน้ำ” ริมฝีปากางแห้งผากร้องขอน้ำอย่างกระหาย ด้วยร่างกายที่มีความร้อนขึ้นสูงย่อมทำให้ร่างกายต้องการน้ำมากกว่าปกติเป็นธรรมดา
สายน้ำเย็นถูกถ่ายเทจากปากของเดรโกไปสู่โพรงปากนุ่มของอีกฝ่าย ความเย็นของน้ำทำให้ลำคอที่แห้งผากกลับมาชุ่มชื้นอีกครั้ง ร่างสูงเฝ้าป้อนน้ำให้กับแฮร์รี่ในทุกครั้งที่ร่างบางร้องขอ จนกระทั่งเกือบเช้าเดรโกถึงรู้สึกได้ว่าร่างกายของแฮร์รี่นั้นกำลังกลับเข้าสู่สภาวะปกติ คิ้วเรียวคลายออกจากความกังวลเมื่อเห็นแล้วว่าคนที่ตนรักปลอดภัย เพียงไม่นานหลังจากนั้นคุณชายมัลฟอยจึงเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ความคิดเห็น