คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : CHAPTER 24
CHAPTER 24
ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้องพยาบาลเงียบเสียจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจเข้าออกของกันและกัน ทั้งหมดกำลังตั้งใจรอฟังในสิ่งที่มาดามพรอมฟรีย์กำลังจะบอกเกี่ยวกับอาการของแฮร์รี่ โดยเฉพาะเดรโกที่ดูจะหงุดหงิดมากขึ้นทุกทีเมื่อเห็นอาการอ้ำอึ้งของอีกฝ่าย แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยปากถามย้ำอีกครั้ง เสียงของอาจารย์ใหญ่ก็ขัดขึ้นเสียก่อน
"คุณมัลฟอย...ทำไมเธอถึงได้เป็นห่วงและอยากรู้อาการของแฮร์รี่มากนัก" ชายชราเอ่ยถามเสียงเรียบ
"ผมจำเป็นต้องตอบคำถามด้วยเหรอครับ ?"
เดรโกยังคงนิ่งเงียบและไม่คิดจะตอบคำถามอะไรทั้งนั้น จิตใจร่ำร้องแต่เพียงว่าขออย่าให้ร่างเล็กบนเตียงตรงหน้าเป็นอะไรมากไปกว่านี้เลย ดวงตาของชายชราเฝ้ามองและกำลังรอคำตอบจากร่างสูง แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คำตอบที่ต้องการจะรู้กลับเป็นเพียงแค่ความเงียบงัน แต่แล้วในที่สุดตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายทนเงียบต่อไปไม่ไหวจนต้องระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้ง
"ทำไม! ทำไมต้องทำเหมือนมันเป็นเรื่องร้ายแรง แฮร์รี่เป็นอะไรทำไมถึงไม่ยอมบอกกันสักที!?" ร่างสูงกล่าวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
"เธอจำเป็นต้องตอบคำถามของฉันนะคุณมัลฟอย" ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างใจเย็น "เพราะว่ามันเป็นเรื่องสำคัญที่เธอต้องทำให้ฉันแน่ใจในความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสองคน ถ้าไม่อย่างนั้นมันจะเป็นผลเสียแก่ตัวแฮร์รี่เอง"
คุณชายมัลฟอยจ้องลึกลงไปในดวงตาของชายชราอย่างชั่งใจ ก่อนจะเบนสายตามองไปทางคนอื่นที่ยืนรอฟังคำตอบจากปากของเขา เดรโกทอดถอนหายใจจะปิดไปทำไมในเมื่อทุกคนในโรงเรียนรู้แล้วว่าเขากับแฮร์รี่คบกัน เห็นจะมีแค่เพียงพวกศาสตราจารย์นี่แหละที่ยังไม่รู้ แต่เขามั่นใจว่าเรื่องนี้คงไม่รอดสายตาคนอย่างอัลบัส ดัมเบิลดอร์ไปได้ ชายชราคงต้องการความมั่นใจจากปากของเขาเพื่อเป็นการยืนยันว่าข่าวลือทั้งหมดมันเป็นความจริง
"แฮร์รี่เป็นคนรักของผม...เราสองคนคบกัน และหวังว่าเรื่องส่วนตัวอื่นๆ ผมคงไม่ต้องสาธยายให้พวกคุณฟังหรอกนะครับ...ศาสตราจารย์"
แววตาเรียบเฉยเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเหมือนจะพอใจในคำตอบที่ออกมาจากปากลูกศิษย์ของตน แววตาจริงจังและการเปิดเผยความความรู้สึกที่มีให้กับแฮร์รี่ทำให้ดัมเบิลดอร์ยอมเอ่ยปากบอกความจริงให้เดรโกได้รับรู้
"แฮร์รี่กำลังจะมีเด็ก...คุณมัลฟอย"
ห้องทั้งห้องเงียบกริบ เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่อ้าปากค้างผิดกับรอนที่ตกใจจนช็อคหมดสติทำให้มาดามพรอมฟรีย์ต้องรีบเข้าไปปฐมพยาบาลให้จนฟื้น เดรโกส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน ขายาวพาตัวเองก้าวไปหาชายชราพลางเอ่ยปากถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"อะไรนะครับ? ศาสตรจารย์บอกว่าแฮร์รี่กำลังจะมีเด็ก?!! เป็นไปได้ยังไงกันแฮร์รี่เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ นี่พวกคุณกำลังเล่นตลกอะไรกันอยู่" คุณชายมัลฟอยตะโกนออกมาอย่างเหลืออด บรรยากาศภายในห้องเริ่มคุกรุ่นหากไม่ได้รับคำอธิบายเดี๋ยวนี้ ฮอกวอตส์อาจไม่มีห้องพยาบาลอีกต่อไป
เสียงพูดคุยดังแว่วไปถึงด้านนอกแม้กระทั่งพวกลูกทีมที่ยืนรออยู่หน้าห้องก็ยังได้ยิน เพียงแต่เสียงนั้นยังเบาเกินไปจนพวกเขาไม่แน่ใจในสิ่งที่ตนได้รับฟัง ต่างคนต่างเงียบเสียงปิดปากตัวเองให้สนิทและคอยเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวภายในห้องอย่างตั้งใจ
"พวกเธอพอจะหลีกทางให้ฉันเข้าไปหน่อยได้ไหม" เสียงเย็นเยือกดังขึ้นทางด้านหลัง เด็กทั้งหมดพร้อมใจกันหลีกทางให้ผู้มาใหม่เดินเข้าไปในห้องพยาบาล
ประตูบานกว้างเปิดค้างสเนปรีบเดินตรงไปหาร่างสูงเพรียวของอาจารย์ใหญ่ ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองร่างเล็กบนเตียงสีขาวก่อนจะหันกลับมาขอคำยืนยันจากมาดามพรอมฟรีย์ หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารับพร้อมกับหันมองไปทางร่างสูงที่ยังคงยืนนิ่งรอฟังคำอธิบาย
"คุณมัลฟอย..สิ่งที่อาจารย์ใหญ่บอกเธอทั้งหมดนั้นมันเป็นความจริง" มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมก่อนจะหยิบขวดแก้วใสบรรจุน้ำสีชมพูเอาไว้แค่เพียงครึ่งขวด เดรโกมองน้ำยานั้นอย่างแปลกใจยื่นมือออกไปรับขวดแก้วนั้นจากสเนป
"นี่คือคำตอบในสิ่งที่เธอกำลังสงสัย" คำอธิบายขาดหายยิ่งกระตุ้นให้คนฟังอยากรู้
"พอตเตอร์ใส่ขี้เถ้าจากนกฟินิกส์มากเกินไป น้ำยาแปรสภาพเลยถูกเปลี่ยนคุณสมบัติไปจากเดิม...หลังจากที่พอตเตอร์กินยานี้แล้วจะรู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง บางครั้งอาการปวดก็หายไปแต่กลับมาปวดใหม่ในเวลากลางคืนใช่ไหมคุณมัลฟอย" เดรโกพยักหน้ารับกับคำถามนั้น
"พอตกกลางคืนอุณหภูมิในร่างกายจะสูงขึ้นและนอนกระสับกระส่ายภายในร่างกายเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหว อาการเหล่านี้เกิดจากการใส่ขี้เถ้านกฟินิกส์ ขี้เถ้าแห่งการเกิดใหม่เข้าไปเป็นจำนวนมากผลที่ได้รับมันถึงกลับตาลปัตรกับน้ำยาแปรสภาพที่ถูกปรุงอย่างสมบูรณ์"
หลังจากได้ฟังคำอธิบายจากปากของศาตราจารย์ประจำวิชาปรุงยา ตาคมจับจ้องอยู่ที่น้ำยาสีชมพูใสในมือ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดเขาควรจะเชื่อในพูดของสเนปหรือไม่
"สิ่งที่อาจารย์ประจำบ้านของเธอบอกมันคือความจริง แฮร์รี่ท้องได้ 3 อาทิตย์แล้วจากการตรวจของมาดามพรอมฟรีย์" ชายชรากล่าวย้ำเพื่อให้เดรโกเชื่อในคำพูดของเซเวอรัส สเนป
"ผะ...ผมกำลังจะมีลูก...ใช่ไหม?" เดรโกถามย้ำเพื่อความแน่ใจพร้อมกับเดินเข้าทรุดกายลงนั่งข้างเตียงของแฮร์รี่ "ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมศาสตราจารย์"
"ใช่เธอฟังไม่ผิดหรอก ฉันและศาสตราจารย์ประจำบ้านของเธอได้ปรึกษากันแล้วตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมา และจากการสกัดตัวยาและการทดลองกับสัตว์ขนาดเล็กมันให้ผลออกมาเป็นอย่างที่เธอได้ฟังไปเมื่อสักครู่" มาดามพอมฟรีย์พูดขึ้นหลังจากที่นิ่งเงียบอยู่นาน
"สิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้ก็คือดูแลคุณพอตเตอร์อย่างใกล้ชิดห้ามให้เคลื่อนไหวร่างกายเร็วเกินไป ถึงเธอจะเอาตัวรองรับคุณพอตเตอร์ไว้มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะช่วยป้องกันได้มากนัก"
"หมายความว่าแฮร์รี่มีสิทธิ์ที่จะเสียเด็กไปอย่างงั้นเหรอคะมาดาม"เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นด้วยความร้อนใจ
"หยุดนะเกรนเจอร์! ถ้าจะพูดแช่งลูกฉันก็หุบปากไปเลยดีกว่า" ใบหน้าคมหันมามองเด็กสาวผมฟูอย่างเอาเรื่อง
"ไม่ใช่นะมัลฟอย ฉันก็แค่..."
"คุณมัลฟอยที่คุณเกรนเจอร์พูดมามันก็มีส่วนถูก หากไม่ระวังให้ดีเราก็อาจเสียเด็กไปได้ จากที่ฉันได้ตรวจอาการของคุณพอตเตอร์นอกจากร่างกายจะอ่อนแอแล้วระดับพลังเวทย์ยังลดลงจนน่าตกใจ ตอนนี้พลังเวทย์ที่เหลือสามารถใช้ได้แค่กับคาถาเบื้องต้นเท่านั้น"
"แต่นับว่าโชคยังดีที่พลังเวทย์ที่หายไปกลับกลายเป็นเกราะป้องกันให้กับเด็กในท้องไม่อย่างงั้นการที่คุณพอตเตอร์พลัดตกลงมาด้วยระยะความสูงขนาดนั้นก็คงทำให้เสียเด็กไปแล้ว"
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างใช่ความคิด ในเมื่อสภาพร่างกายของแฮร์รี่เปลี่ยนแปลงเพราะตัวยาแล้วมันจะสามารถกลับคืนมาเป็นอย่างเดิมได้หรือเปล่า ถ้าหากไม่ได้แฮร์รี่จะยอมรับกับสภาพแบบนี้ได้ไหม ร่างบางจะรู้สึกยังไงเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ เขาคงต้องพยายามหาวิธีพูดให้แฮร์รี่เข้าใจและยอมรับในเรื่องนี้ได้
"ศาสตราจารย์สเนปครับแล้วแฮร์รี่จะกลับไปเป็นแบบเดิมได้หรือเปล่า หรือว่าต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต" นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามพวงแก้มเนียน นัยน์ตาเทาหม่นฉายแววความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
"คำถามนี้ฉันก็ยังหาคำตอบให้ไม่ได้หรอกนะ แต่วางใจได้อย่างหนึ่งว่าตราบใดที่เด็กยังไม่เกิดร่างกายของพอตเตอร์จะยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง ผลที่ได้รับจากตัวยานั้นจะอยู่ได้นานเท่าไหร่ฉันคงให้คำตอบที่แน่นอนกับเธอไม่ได้ แต่จากการคาดเดาถ้ายาที่พอตเตอร์กินเข้าไปให้ผลตรงกันข้ามกับน้ำยาแปรสภาพ ระยะเวลาในการออกฤทธิ์ของมันก็น่าจะยาวนานกว่า 8 ชั่วโมง บางทีมันอาจจะกลายเป็น 8 ปีก็ได้"
"ฉันคิดว่าเธอควรที่จะรับรู้วิธีดูแลคนที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ จากมาดามพรอมฟรีย์ให้เข้าใจเสียก่อน ส่วนเรื่องที่อยู่ฉันก็คงต้องจัดให้พวกเธออยู่ด้วยกันแต่จะให้อยู่ที่ไหนนั้นฉันคงต้องปรึกษากับอาจารย์ใหญ่อีกที ตอนนี้หลังจากคุณพอตเตอร์ออกจากห้องพยาบาลแล้วก็ให้กลับไปอยู่ที่หอกริฟฟินดอร์ก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที" หญิงชราเอ่ยขึ้นหลังจากที่ยืนฟังการสนทนาของคนทั้งคู่อยู่นาน
"แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลครับ..."
"ไม่มีแต่คุณมัลฟอย..."
เดรโกจำต้องหยุดคำพูดทั้งหมดไว้เขาหันกลับไปสนใจร่างเล็กบนเตียงอีกครั้ง และนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมห่างไปไหน จนมาดามพรอมฟรีย์กลัวว่าอาการเจ็บร้าวที่แผ่นหลังจะทรุดหนักลงไปมากกว่านี้ เตียงสีขาวถูกนำมาวางคู่กัน เตียงหนึ่งร่างเล็กบอบบางของแฮร์รี่กำลังนอนหลับไม่ได้สติ อีกเตียงหนึ่งร่างสูงสง่าของคุณชายแห่งสลิธีรินนอนคว่ำหน้าแต่มือแกร่งยังคงกอบกุมมือบางของคนรักเอาไว้ ตาคมเฝ้ามองใบหน้าหวานยามหลับใหล หน้าเนียนที่ซีดขาวจนไร้สีเลือดช่างดูน่ากลัวเสียจริงในความรู้สึกของคุณชายมัลฟอย
************************************
บริเวณหน้าห้องพยาบาลเด็กทุกคนได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอ้าปากค้างกับบทสนทนาเมื่อสักครู่ที่ได้ยินอย่างชัดเจน ลูกทีมของแต่ละฝ่ายต่างมองหน้ากันไปมาอย่างชั่งใจ กัปตันทีมของตนบาดเจ็บทั้งคู่ยิ่งซีกเกอร์ของกริฟินดอร์ด้วยแล้วคงไม่ได้รับอณุญาตให้ลงเล่นเด็ดขาดแล้วควิชดิชในปีนี้ทีมใดจะได้เป็นผู้ครอบครองด้วยรางวัลชนะเลิศกันล่ะคราวนี้
"พวกเธอกำลังคิดกันอยู่ใช่ไหมว่าผลการแข่งขันทีมใดเป็นฝ่ายชนะ" เสียงของดัมเบิลดอร์ดังขึ้น
ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง อาจารย์ทั้งสามรวมทั้งสองพี่น้องวีสลีย์และหนอนหนังสือเกรนเจอร์เดินออกมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล นักกีฬาทั้งสองทีมพยักหน้ารับและตั้งใจฟังในสิ่งที่อาจารย์ใหญ่กำลังจะตัดสินใจ
"ครั้งสุดท้ายที่มีการขานคะแนนฉันได้ยินว่าทั้งสองทีมมี 150 แต้มเท่ากันและในเมื่อเกิดเหตุสุดวิสัยกัปตันทีมของพวกเธอทั้งสองคนไม่สามารถลงแข่งขันต่อไปได้ ดังนั้นฉันขอตัดสินให้การแข่งขันควิดดิชรอบชิงชนะเลิศนี้ทั้งกริฟฟินดอร์และสลิธีรินเสมอกันและครองถ้วยรางวัลชนะเลิศร่วมกัน พวกเธอพอใจในผลการตัดสินนี้ไหม"
"ครับ/ค่ะ...ศาสตราจารย์" ทุกคนขานรับกันอย่างพร้อมเพรียงด้วยความพอใจ
"เอาล่ะแยกย้ายกันไปได้แล้ว อ้อ...แล้วหวังว่าสิ่งที่พวกเธอได้ยินไปเมื่อสักครู่คงไม่รู้ไปถึงหูของนักเรียนคนอื่นๆ ด้วยหรอกนะ" ดวงตาใต้กรอบแว่นรูปพระจันทร์เสี้ยวฉายแววซุกซนจนน่าแปลกใจ เมื่อเห็นว่าทุกคนพยักหน้ารับร่างสูงเพรียวของอาจารย์ใหญ่จึงเดินนำทุกคนออกห่างจากห้องพยาบาลและแยกย้ายกันกลับที่พักของตนในเวลาต่อมา
ถึงจะได้รับการกำชับทีเล่นทีจริงจากอาจารย์ใหญ่ แต่มีหรือที่เรื่องใหญ่ขนาดนี้จะถูกเก็บไว้เป็นความลับ เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงจากเหตุการณ์น่าตื่นเต้นเมื่อคืนวานอาการป่วยของแฮร์รี่ก็เป็นที่รู้กันไปทั่ว เด็กผู้หญิงหลายคนถึงกับเคลิบเคลิ้มและร่วมดีใจไปกับแฮร์รี่ บางคนถึงกับนั่งร้องไห้โฮเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีหวังในตัวคุณชายแห่งสิลธีรินเสียแล้ว ส่วนเด็กผู้ชายส่วนใหญ่พากันขยาดและไม่ยอมเฉียดเข้าไปใกล้ขี้เถ้าของนกฟินิกส์อีกเลย บทเรียนวิชาปรุงยาของชั้นปี 7 จึงต้องเปลี่ยนเหตุเพราะเด็กนักเรียนชายหลายคนไม่ยอมแตะต้องส่วนผสมตัวนี้
"เฮอร์ไมโอนี่ข่าวลือที่ว่ามันเป็นความจริงเหรอ โอ๊ย...ฉันล่ะอิจฉาแฮร์รี่จริงๆ เลย นอกจากจะทำให้หนุ่มฮ็อตของโรงเรียนหลงรักได้แล้วยังสามารถมัดใจมัลฟอยได้อยู่หมัดอีกต่างหาก แบบนี้ตำแหน่งคุณนายมัลฟอยจะหนีไปไหนได้" ลาเวนเดอร์ บราวน์กล่าวด้วยท่าทางเคลิ้มฝัน ส่วนปาราวตีได้แต่ทำเสียงหัวเราะคิกคัก ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินจากไป
"เอ่อ...เขาคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องน่าอิจฉางั้นเหรอ แล้วจะมีผู้ชายคนไหนบ้างที่อยากให้คนอื่นเรียกตัวเองว่าคุณนาย หึ...เฮอร์ไมโอนี่" รอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะรอน แต่ที่แน่ๆ ไม่รู้ว่าถ้าแฮร์รี่ฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีเด็ก แฮร์รี่จะรับได้ไหม" เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองหน้าแฟนหนุ่มเหมือนจะขอความคิดเห็น
"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันคิดว่าอย่างน้อยมัลฟอยต้องหาทางออกให้กับเรื่องนี้ได้"
"หวังว่ามันคงจะเป็นอย่างงั้นนะรอน" ดวงตากลมโตสีน้ำตาลยังคงมีแววกังวลและเป็นห่วงเพื่อนรักของตน
ความคิดเห็น