ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4
Part 4
“เดรโกขา...แพนซี่คิดถึงเดรโกจังเลยค่ะ” เกาะหมับเข้าที่แขนของร่างสูง ส่งเสียงหวานพรางช้อนสายตาด้วยท่าทางน่ารัก (ในความคิดของตัวเจ๊แกเองนะ)
“พาร์กินสัน ชั้นบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเรียกชื่อชั้น เราไม่เคยสนิทกันถึงขั้นที่เธอจะเรียกชื่อชั้นได้” ทำไมมือแม่นี่มันเหนียวนักนะ แกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก
“แต่เดรโก เราเป็นคู่หมั้นกันนะคะ อย่าลืมซิคุณลุงคุณป้าท่านบอกว่า....”
“พ่อแม่ชั้นตายไปแล้ว อีกอย่างเรายังไม่เคยหมั้นกัน มันเป็นเพียงแค่คำพูดของพ่อแม่ชั้นกับพ่อของเธอ ในเมื่อตอนนี้พ่อแม่ชั้นไม่อยู่แล้ว ไอ้เรื่องหมั้นบ้าๆ นั่น เธอลืมไปได้เลย”
“แครบ กอยล์ ช่วยเอาพาร์กินสันไปให้พ้นๆ ชั้นซะที” หันไปสั่งลูกน้องร่างยักษ์เสียงเย็น
“กรี๊ดๆๆ เดรโกไม่นะทำอย่างนี้กับแพนซี่ไม่ได้นะ แพนซี่ไม่ยอม” ดิ้นพล่านในระหว่างที่ถูกสมุนร่างยักษ์หิ้วปีกออกไปคนละข้าง
“ชิ...น่ารำคาญชะมัด” สบถออกมาเบาๆ ก่อนก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องนอน
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มสี่เสา ร่างกายเริ่มเหนื่อยล้าทั้งจากการเดินทาง และธุรกิจของตระกูล คู่หมั้นเหรอ ชิ...โชคดีนะที่ไม่ต้องเอายัยพาร์กินสันมาเป็นคู่หมั้น ไม่รู้พ่อกับแม่คิดอะไรถึงได้จะให้เค้าเกี่ยวดองกับตระกูลพาร์กินสัน แต่ในเมื่อพ่อแม่เค้าตายไปหมดแล้ว สัญญาบ้าๆ นั่นก็เป็นอันยกเลิก ถึงแม้นายพาร์กินสันจะมีอิทธิพลอยู่บ้างก็เถอะ แต่ก็ยังด้อยกว่ามัลฟอยมาก ทั้งกำลังทรัพย์และอิทธิพล
นางนาร์ซิสซา มัลฟอย ได้จบชีวิตตามนายลูเซียสผู้เป็นสามีไปในเวลาไม่นาน หลังจากที่นายลูเซียสเสียชีวิต แม่ของเดรโกก็ล้มป่วยจนตรอมใจไปในที่สุด วันที่สูญเสียมารดาเป็นวันที่ทุกคนได้เห็นน้ำตาของเดรโก มัลฟอยเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์มัลฟอยเพียงลำพัง ถึงแม้จะมีทั้งเอลฟ์ประจำบ้าน แม่บ้านและพ่อบ้านคอยดูแล แต่ยังไงมันก็ไม่เหมือนครอบครัว สิ่งหนึ่งที่ในใจลึกๆ ที่เดรโกฝันหามาตลอดนั่นคือ ความรักจากใครสักคนที่รักเค้าที่ตัวตนมิใช่เปลือกนอกที่ดูสวยหรู ครอบครัวที่อบอุ่นและรักใคร่เป็นสิ่งที่เดรโกปรารถนา
เปลือกตาหนาปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสยามนึกถึงภาพมารดาที่แสนจะอ่อนโยน ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นสิ่งที่แสดงให้รู้ว่า ร่างสูงบนเตียงกว้างในห้องเดี่ยวที่เป็นส่วนตัวกำลังเข้าสู่นิทรา
************************************
“ทำไงดีๆ...โอ๊ย คิดซิๆ คิดๆๆ นี่มันจะอาทิตย์นึงแล้วนะยังหาโอกาสไม่ได้ซะที” ร่างบางเดินวนไปวนมา ผมที่ดูยุ่งอยู่แล้วก็ยิ่งยุ่งเข้าไปอีกเมื่อเจ้าตัวเล่นเอามือขยุ้มผมตัวเอง สีหน้าเหมือนคนคิดไม่ตกอะไรซักอย่าง
“อ๊ะ...ได้การล่ะ เอาแบบนี้ดีกว่า ทินเซลมานี่มา”หันไปเรียกแมวสาวแสนสวยที่กำลังนอนหลับสบายอยู่หน้าเตาผิง โดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกมาแต่อย่างใด
“แหม แกนี่มันจริงๆ เลยนะใครเป็นเจ้านายกันแน่เนี่ย” บ่นอุบอิบแล้วก็เดินเข้าไปหาซะเอง
“ทินเซล...ฟังนะ แกจำคนตัวสูงๆ ผมบลอนด์ ตาสีเทา ที่ยืนมองแกที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงวันนั้นได้มั้ย” ตาสีเขียวใสทั้งสองสบกัน ตาจ้องตา
“แกชอบหมอนั่นมั้ย”
“แง๊ว”
“อืม...ชอบงั้นเหรอ เฮอะ...คนอย่างหมอนั่นก็มีคนมาชอบด้วยแฮะ” (ต๊าย..เพิ่งรู้ว่าแฮร์รี่ฟังภาษาแมวรู้เรื่อง เอ่อ...แล้วที่ถามอยู่น่ะมันแมวนะไม่ใช่คน)
“ถ้าชั้นจะให้แกไปอยู่กับมัลฟอยล่ะ ตกลงมั้ย”
“แง๊ว”
“ดี...งั้นเราต้องมีแผนการกันหน่อย ตั้งใจฟังให้ดีๆ นะ” แล้วก็ก้มลงไปซุบซิบอะไรกับเจ้าทินเซลอยู่นานสองนาน (โดยที่คนแต่งก็ไม่รู้)
************************************
ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทะเลสาบ
แสงแดดยามเช้าส่องกระทบผิวน้ำเกิดเป็นประกายแสงระยิบระยับสวยงาม อากาศยามเช้าแสนบริสุทธิ์เย็นสบาย ในวันหยุดแบบนี้แน่นอนเด็กนักเรียนส่วนใหญ่จะยังคงซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่น แต่ยกเว้นเดรโกที่มักจะลงมาเดินเล่นสูดอากาศยามเช้าอย่างเช่นทุกที แต่ดูเหมือนวันนี้มันจะไม่ปกติซะแล้วก็ในเมื่อยิ่งเดินเข้ามาใกล้ต้นไม้ริมทะเลสาบเท่าไหร่เสียงที่แผ่วเบากลับยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
“แง๊~ว แง๊~ว แง๊~ว” เจ้าของเสียงอยู่ที่นี่เอง
เมื่อเดรโกเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเค้าก็พบกับเจ้าของเสียงร้องเหมือนจะขอความช่วยเหลือ ดวงตาสีเขียวจ้องมองเด็กหนุ่มส่งสายตาเว้าวอนอย่างน่าสงสาร
“อะไรกัน...ลงไม่ได้เหรอ แล้วขึ้นไปทำไม” มือแกร่งเกาะเกี่ยวกิ่งไม้ตวัดตัวขึ้นต้นไม้ใหญ่อย่างชำนาญ เอื้อมมือรอรับเจ้าแมวน้อยที่ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ
“มาซิ...ไม่ต้องกลัวหรอก” แขนแข็งแรงโอบกอดแมวสาวอย่างมั่นคง ค่อยๆ ปีนลงจากต้นไม้ใหญ่อย่างระมัดระวัง
“หึหึ...นี่แกเป็นแมวรึปล่าว ปีนขึ้นไปได้แต่ลงไม่ได้ นี่ถ้าเกิดชั้นไม่มาเจอเข้าแล้วแกจะทำยังไง” สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่แวววาวอยู่บนคอสีขาวน้ำตาล
“อืม...ทินเซลเหรอ ชื่อของแกล่ะซิ ใช่มั้ย เพราะดีนะ” ร่างสูงพลิกดูสายสร้อยเส้นบาง ที่มีป้ายสลักชื่อของเจ้าตัวดี
“แง๊ว” ขานรับพร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอกอุ่น ประจบประแจงเต็มที่
“ฉลาดเสียด้วย ว่าแต่เจ้านายแกอยู่ไหนล่ะ ทำไมปล่อยให้แมวตัวเองคลาดสายตาได้นะ” หันไปมองรอบๆ ตัว แต่ก็ไม่ปรากฏร่างของคนที่น่าจะเป็นเจ้าของแมวในอ้อมกอด
“ชั้นว่าชั้นเคยเห็นแกมาก่อนนะ” ทำสีหน้าครุ่นคิดเมื่อสังเกตเห็นตาสีมรกตที่ดูคุ้นตา
“นึกออกแล้ว แกคือแมวตัวนั้นที่ตรอกไดแอกอนนี่หน่า แล้วแกมาอยู่นี่ได้ไง อย่าบอกนะว่ามีเด็กนักเรียนที่นี่ซื้อแกมาแล้วเอามาทิ้ง” ฝ่ายทินเซลก็ได้แต่ร้อง “แง๊ว” ตอบรับเด็กหนุ่มเท่านั้น
“ทำได้ไงนะ ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี ถ้าเป็นแบบนั้นชั้นจะเลี้ยงแกเอง ว่าไงฮึ...ทินเซล” เกาคางให้กับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ที่เพิ่งเจอมาหมาดๆ หันหลังเดินกลับเข้าปราสาทโดยในอ้อมกอดก็มีเจ้าทินเซลที่กำลังครางในลำคออย่างสุขใจ
************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น