คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นิมิตร้ายของพญานาคา
อนที่1
“้าวพี่ไม่สบายหรืออย่าไรเพะ"
พระนาประภานาี พระายาแห่อ์พาสินธะนาา รัสถามพระสวามี เมื่อทรทอพระเนรเห็นพระพัร์ที่เยมเ้มแลูีเียวผิปิะที่ทั้สอพระอ์ทรประทับอยู่ภายในห้อบรรทม
"สินธุนาานอนแล้วหรือ"
ายหนุ่มวัยสามสิบ ลัษาส่าาม ไม่สนใำถาม ลับย้อนถามพระายา้วยพระพัร์เรียบเย หานัยน์แววาัวลลึแฝอยู่ภายใ้แสสลัว
พระายาลอบทอพระเนรพระพัร์พระสวามี เห็นแปลพระทัยยิ่
"ลูหลับไปแล้วเพะ ้าวพี่ยัไม่อบน้อเลยนะเพะ"
"้าไม่ไ้เป็นอันใมา "
เาพูห้วนๆ แล้วหมุนายึ้นประทับยัแท่นบรรทม
ฝ่ายพระายา้าวามมานั่ล้าๆ้วยวามห่วใย พระสวามีอนาไม่เยเป็นเ่นนี้มา่อนเลย เหุไนวันนีู้่ๆเา็แสท่าทีมึนึ ประหนึ่รำาเสียเ็มประา หาแ่นายั้อารำอบ
"ไ้อย่าไรเพะ พระพัร์พระอ์แลูหมอล้ำไป
ให้หมอหลวรวูพระอาารสัหน่อยเถินะเพะ"
"ไม่้อหรอ เ้าูแลลูเราให้ี็แล้วัน" เาบอปัวามหวัีหาในำพูำวมนั้นทำให้พระายายิ่เิวามสสัยหนั
"ลู็สบายีนี่เพะ เอ๊ะ! พระอ์ทรรัสเ่นนี้
มีสิ่ใหรือเพะ"
"เ้าไม่้อัวลใไปหรอ ้าแ่รู้สึรุ่มร้อนายนิหน่อยเท่านั้น"
เาอบพลาทอถอนใอย่ารำา ผุลุลาแท่นบรรทม ออมายืนทอพระเนรหินอหินย้อยรูปทร่าๆนานา าษื่นละลานา ภายในถ้ำอุโม์นาให่ใ้แม่น้ำลึที่ลับลายเป็นนรบาาล
ท่ามลาสายน้ำใสเย็นที่ล้อมรอบ ทรัพย์สมบัิล้ำ่ามามายมหาศาลภายในถ้ำ
ล้วนเลิศล้ำวิิรระารา ้วยพลัอำนาและอิทธิฤทธิ์แห่พาสินธะนาาผู้รอบรอ
หลายร้อยปีที่ทรปรอมวลแม่น้ำอันว้าให่ใ้พิภพบาาล
เหล่าบริวารนาทุน ล้วนแ่มีรูปายเเ่นมนุษย์ทุประาร หา้อารแปลายเมื่อไร็สามารถทำามแ่ใปรารถนาไ้ทุเมื่อ
รั้นเหม่อมอปล่อยวามิล่อลอยไปั่วพั ทรรู้สึผ่อนลายพระทัยที่หนัอึ้ล
พานาราเหลียวูพระายา เห็นนาหลับไปแล้วึลับึ้นแท่นบรรทมอย่าเียบ ๆ
รารีพาผ่าน... ภายใ้บาาลเียบสั มีเพียแสสว่าสีเียวะอุ่มเรือสลัว เพลานี้ทุีวิ่านิทรา ปล่อยระแสิให้ล่อลอยเ้าสู่ห้วภวั์ พานารา็เ่นเียวัน
พระอ์ทรบรรทมบนพระแท่นเีย้าพระายา แม้นวเนรหลับสนิท ทว่าในห้วแห่ิยัฟุ้่านึบัเินิมิึ้น
'ท่ามลาท้อน้ำสีรามอันว้าให่ไพศาล พระอ์ทรรอายในรูปอพานาราลำััวสีเียวเศียรสีทอ วาแ่ำ พานาราผู้ยิ่ให่ำลัำผุำว่ายเล่นน้ำอย่าเพลินเพลิน ปะปนับเลียวลื่นนาให่ที่ม้วนัวถาโถมเ้าหาฝั่อย่าบ้าลั่ไปามระแสลมแร
ในท้อสมุทรอันเวิ้ว้า ปราศาเพื่อนร่วมโล ้วยอิทธิฤทธิ์หรือพลานุภาพแห่มหาอำนาอผู้รอน่านน้ำึมิมีสัว์น้ำหรือสัว์บล้าออมาปราายรบวนเวลาที่พระอ์ำลัทรมีพระเษมสำรา
ผ่านไปพัให่ ท้อฟ้าเริ่มแปรปรวนหมู่เมรื้มำน่าสะพรึไหลมาปลุมเหนือน่านน้ำสร้าวามวิให้แ่มวลสัว์น้ำ่าแื่น แ่เ้านน้อยัวหนึ่ ปีนอมันสีมีเียวเ้ม มันหาไ้หวั่นเรภัยใๆ มันบินโ้ลื่นลมฝ่าลุ่ม้อนเมำทะมึน มุ่หน้ารมาหาอ์พานาราที่ทรลอยนิ่บนผืนน้ำ
พานารามอเห็นมันเ้าพอี เานิ่มออย่าแปลใ แลิไปพลาว่า
'ลื่นแรลาแม่น้ำลึและยัไลฝั่โเยี่ยนี้ เ้านน้อยัวนั้นโผล่มาไ้อย่าไรัน ูรึบินโบเียไปมาแลเหมือนว่าำลั้อารเรียร้อวามสนใาเรา รอยปาสีแนั่นาบอไม้สีาวมา้วย นัวนี้่าแปลนั เ้า้อารสิ่ใัน เ้าเอามาให้้ารึ '
พานาราทรรุ่นิไปามพฤิรรมอน ในะสมอิ ร่ายาวให่ว่ายน้ำามเ้านน้อยนระทั่เยฝั่อย่าไม่รู้สึพระอ์ ่าเป็นที่น่าประหลาใ ไม่มีำพูใานน้อยแม้สัำเียวแ่เหุไนใยเสมือนมีสิ่ใลใให้เาว่ายน้ำามมานถึฝั่ะนั้น
พอมารู้สึอ์อีที็เห็นเ้าปัษาัวเล็ หยุาปีบิน้าแล้วหันมาปล่อยอไม้ที่าบมาร่วลสู่พื้นินรหน้าเาแล้วมัน็บินาไป
สายลมรรโแร พัหอบเอาลุ่มวันสีาว้อนมหึมา ม้วนหมุนรอบอไม้นั้นราวพายุลูนาย่อม
เพียั่วพริบา อไม้สีาวทั้่อไ้หายวับไป ลับมีร่าหิสาวมาแทนที่ ในะเียวันพายุไ้สบล ภาพรหน้าพระพัร์นั้น่อยแ่มัึ้น
หิสาวปริศนานั่พับเพียบเรียบร้อยใบหน้าอันามราวับเทพธิาุิลมาาฟาฟ้า็มิปาน นาโปรยยิ้มหวานมาให้เา รอยยิ้มนั้นมัน่ารัวนใวนให้เาเลิบเลิ้มและหลใหล
พานาราลอยอ์นิ่ะลึ ้อมอหิสาวไม่วาา พระอ์ทรื่นมโสมนัสยิ่นั ในพระทัย่อเิวามรัลึึ้ฝัแน่นในเบื้อลึอหัวใอย่าไม่เยรัใรเยี่ยนี้มา่อนในีวิ
เพียรู่ หิสาวหยัายลุึ้น หล่อน่อยๆเยื้อย่ารีรายผ่านหน้าพระพัร์ไปอย่า้าๆ ทั้ยัส่สายาอันสใส แถมยิ้มละไมมาให้ ่อนะ่อยๆ เินห่าออไปทุะ
'นาเป็นใรัน ถึมาหา้าลัษะเยี่ยนี้ เสมือนหนึ่นาใมาให้้าื่นมแล้ว็าไป ลับมา่อน อย่าหนี้าไป !'
พานาราพยายามะเียะายึ้นฝั่ เพื่อะเลื้อยอ์ามหล่อนไปให้ไ้้วยิสนิทเสน่หาอาวร์ยิ่ เาะ้อามหล่อนไปให้ใ้
้วยเสน่หาในัวหิสาว ทำให้ลืมนึถึสิ่อื่น ลืมระแวระวัภัย ลืมศัรูที่เย้อืบลานเ้ามาประิ หายามใที่เผลอโผล่พ้นายึ้นเหนือผิวน้ำ
เมื่อนั้นัมีเาปีนาให่ ลอย้าอยู่เหนือร่าอพานาราสูไม่ถึสอเมร
ศัรูู่อาายัทำใเย็น เมื่อเห็นศัรูำลัใลอย ไม่สนใทุสิ่รอบัว
'เสร็้าแน่รานี้พานาราผู้ยิ่ให่ ฮ่าๆ โอาสเหมาะมาถึเราแล้วะรออะไรอีเล่า '
ิย่ามใเสร็พารุผู้เรียไร ารเล็บอันแหลมม โบล ะปบรลาลำัวอศัรูู่อาา ปลายเล็บแหลมฝัเ้าไปในเนื้อเลือทะลัแาน อยปาแหลมมแ็แร่ ้วิลรหัวใ ระาออมาอย่าแร
"อ๊า!!" ้วยวามเ็บปวทรมานพานาราร้อออมาสุเสีย
"้าวพี่! เป็นอะไรไปเพะ" เสียเรียอย่าื่นะหนพร้อมับเย่าท่อนแนนที่นอนระสับระส่าย ทำให้เาลืมาื่นานิมิ ผุนั่ถอนใแรหอบเหนื่อย อุทานเบาๆว่า
"นี่เราฝันแบบนี้อีแล้วหรือ"
"้าวพี่ฝันร้ายหรือไรเพะ ร้อเสียัเียว น้ออใหม"
พระนาประภานาีละล่ำละลัหน้าาื่น
"้าฝันร้าย " เาอบเบาๆแบบวย
"้าวพี่ทอเนรเห็นสิ่ใหรือเพะ ถึไ้พระทัยมามายถึเพียนี้"
เาไม่อบ ลับล้มายลนอนหันหลัให้พระายา หานัยน์ายัเบิโพลในวามมื นี่ไม่ใ่รั้แรที่เาฝันเห็นผู้หินนี้ หลายรั้หลายราที่เาฝันในลัษะเ่นนี้ ึ่บาอย่า เาเอ็พอะทราบว่ามันหมายวามว่าอย่าไร ีวิอเาะำเนิน่อไป และสิ้นสุอย่าไร
"เมื่อืน้าวพี่ทรพระสุบิน ทอเนรสิ่ร้ายอันใหรือเพะ"
พระนาประภานาีเอ่ยถามพระสวามีอนรุ่เ้า เนื่อายั้าาใไม่หาย
พาสินธะนาายืนทอถอนใเฮือให่ สายาเยามอพัร์ายาแวบหนึ่่อนะอบอย่าไม่รู้สึอะไร
"้าฝันเห็นพารุวัเอาหัวใไป"
"ฮ้า!" พระนาประภานาีอุทานเสียั ยมือึ้นทาบอ หน้าี วาเบิโพล้วยวามใ
"เหุใถึไ้ฝันน่าลัวเ่นนั้นเล่าเพะ"
เาไม่อบ ลับเินเลี่ยออไป และมาหยุยืนสบนิ่อยู่บริเวหน้าห้อแบๆห้อหนึ่
เาเอรู้ในนิมิแห่อ์ว่า ฝันนั้นือลาบอเหุให้ทราบถึเพลาสิ้นึ่าิภพภายในไม่้า
หาเพลานั้นมาถึ นรบาาล็ะล่มสลาย สิ่เียวที่เาัระทำไ้ือ ถออวัยวะบาส่วนภายในร่าาย เ็บไว้เพื่อปป้อนรบาาลให้อยู่่อไป
และผู้ที่ะปรอนรบาาลแห่นี้สืบ่อไป ือ สินธุนาา โอรสเพียอ์เียวอเา
"เ้า่วยให้อำมาย์นารัเวรยามูแล อย่าให้ผู้ใเ้ามารบวน้าภายในห้อนี้ไ้เป็นอันา"
เ้าผู้รอนรหันมารับสั่ับพระายาที่ามมาสนทนา้วยวามเป็นห่ว
"้าวพี่ะทำารอันใรึเพะ"
พระายารัสถาม้วยวามสสัย
ลอืนในพระสมออพระนาิวุ่นว่า น่าแปลพระสวามีฝันร้าย แ่ทำไมูเาไม่มีทีท่าว่าะื่นลัว หรือสนใิะรวูวพระะาเพื่อหาทาแ้ไ ผ่อนหนัให้เป็นเบาเลย หนำ้ำยัไม่ยอมเล่าเรื่อราวในนิมินั้นให้ใรไ้รับรู้ แม้ระทั่พระนาผู้เป็นายา อีทั้ยัร่ายพระเวททำารเปิห้อึ่เป็นสถานที่ใ้สำหรับประอบพิธีรรมอันศัิ์สิทธิ์
"ทำามที่้าสั่็พอ"
วาาและสีหน้าที่เร่รืมทำให้พระายาไม่ล้าัำสั่ึ้มหน้ารับแ่โยี
“ไ้เพะ น้อะัารให้ เี๋ยวนี้เลยหรือเพะ"
"ใ่ เี๋ยวนี้ ห้ามใรเ้าไปนว่า้าะออมา"
"เพะ"
พานารามอามร่าพระายาเินห่าออไป แล้วนเอึ้าวเินเ้าห้อ
ภายในห้อหินแบๆ มีแสส่อสว่าพอรำไร ให้พอมอเห็นสิ่ที่สถิอยู่ในนั้น ถึไม่ถนััเนนั แ่สำหรับนทีุ่้นเยเ้าออเป็นประำ็ทราบันอยู่ว่า ุใมีสิ่ไหนประิษานและวาำแหน่ใบ้า
ร่าทรส่า้าวเินโยไม่สนใสิ่ใ เามาหยุยืนอยู่ลาห้อ รหน้าห่าออไปประมาสามเมร รูปปั้นพานานาให่ นอนัวนิ่อยู่บนั้นสูสุอแท่นศิลาที่สลับับ้อน่าระับเล็บ้าให่บ้า
ประมุนาาเยพระพัร์ึ้นมอแว๊บนึ ่อนะยืายร พนมมือึ้นเหนือทรวอ หลับพระเนร แล้วบริรรมร่ายพระเวทย์
เสียร่ายพระเวทย์สะท้อน้อั
ั่วรู่ร่าบรุษหนุ่มหายวับไป แปรสภาพเป็นหมอวันสีาวโพลน มันรวมัวันบิเลียวยาว พุ่รไปยัเบื้อบนแท่นศิลาให่ ทะลุทะลวเ้าสู่รูปปั้นหินอย่ารวเร็ว
ทันในั้น รูปปั้นลับืนลมหายใึ้นมา วาทั้สอ้าที่เยปิสนิท ่อยๆเผยอเปิว้าเบิโพลแ่ำ ร่าที่นอนมาหลายร้อยปี เริ่มเลื่อนไหวยับเลื้อยรอบัวเออยู่ับที่
รู่่อมาหัวหอนสีเียวเหลือทอเลื่อมระยับพรับพราย ยูสูึ้นเือบิผนัหิน้านบน
พานาราผินพัร์ไปมา้ายวา และหยุนิ่ร ้มเศียรลเล็น้อย เพ่สายเนรแ่ำำ ระับสี่สิบอศา เป้าหมายนั้นือ.. ผะอบทอที่วาอยู่พื้นที่ว่าใลาห้อ
บัล.. แสสีสายรุ้สว่าไสว โพยพุ่ทะลุออมาาพระเนรเบื้อ้าย ่อนที่วแ้วลมสีเียวมรวาววับะหลุออมา
ลูแ้ววิเศษ่อยๆลอยเ้าบรรุลในผะอบทอ ส่อแสเป็นประายสว่าไสวทั่วบริเว เพียรู่ ฝาผะอบทอเลื่อนปิสนิทลเอโยอัโนมัิ
เมื่อารพิธีเสร็สิ้นามที่ไ้ั้ใไว้ พาสินธะนาาเส็ออมาารูปปั้น ำเนินไปที่ผะอบทอ เายื่นมือ้าหนึ่ออไป เหนือระับอ ผะอบทอ่อยๆลอยเ้ามาวาลบนฝ่ามืออย่าแผ่วเบา เา้อมอผะอบ้วยวาที่เหลืออยู่เพีย้าเียวอย่าพึพอใ ่อนะเส็ออาห้อ
ภายในห้อโถใ้บาาล พระนาประภานาีประทับอยู่ับพระโอรสสินธุนาา ในวัยสี่ันษา
ุมารน้อยมอเห็นพระบิาำเนินเ้ามา็ผละาอพระมารา วิ่เ้าไปอาเาแน่นพลาอ้อน
"เส็พ่อ
เ็ไหนมาพระเ้า่ะ"
โอรสอ์น้อยผิวสีแทน พัร์ผ่อนัยน์าม ยิ้มพลา้อพัร์ผู้เป็นพระบิาอย่าสสัย เมื่อมอเห็นผ้าาปิทับวเนร้าหนึ่อพระอ์ไว้
"เส็พ่อเป็นอะไรพระเ้า่ะ
เ็บาหรือพระเ้า่ะ"
พระโอรสน้อยถามอย่าไร้เียสา พระบิาโอบอโอรส แล้วยิ้มให้อย่าเอ็นูอบว่า
"ใ่ พ่อเ็บา"
"มาลูะเป่าให้นะพระเ้า่ะ" โอรสน้อยึแนพระบิาให้โน้มัวล
แ่เาลับไม่ทำาม หันไปรับสั่ับนาำนัลว่า
"พวเ้าพาพระโอรสออไปเล่น้านอ่อนไป"
"เพะ" นาำนัลพระพี่เลี้ยรับำ่อนะเ้ามาพาพระโอรสออไปามพระบัา
พานาาหันมาหาายาที่ยืนนิ่อึ้อยู่ในอาาระลึ ัน หน้าีเผือ
"เ้าเ็บรัษาวแ้ววิเศษนี้ไว้ให้สินธุนาาเมื่อเาโพอ
หรือามแ่เ้าะเห็นวร"
รัสพร้อมยื่นผะอบทอส่ให้พระายา ึ่ยัยืนนิ่ไม่พูา เาึเินเ้าไปหา วาผะอบให้ับมือที่สั่นเทา
สายพระเนรอันวยับ้อที่พระพัร์อพระสวามี แทบไม่อยาเื่อสายาัวเอว่านี่ือวามริ เมื่อสายพระเนรที่มอพระนาอยู่ในะนี้ เหลือ้าวาอยู่เพีย้าเียว ส่วน้า้ายถูาทับ้วยวัถุสีำ และสิ่ที่บรรุผะอบในมืออพระนาะเป็นสิ่อื่นไปไม่ไ้นอา...วเนร้า้ายอพระอ์
"้าวพี่อย่าบอน้อนะว่าสิ่นี้ือ...”พระนาถามเสียสั่น
พานาาพยัหน้าเป็นเิอบรับ
พระายาทำท่าะร้อไห้้วยไม่าิวนเียนะเป็นลม ึถาม่อว่า
"้าวพี่ถึับ้อถอวาเียวหรือ
้าวพี่ทรรู้อ์เอหรือไม่เพะ ว่า้าวพี่ทำสิ่ใลไป "
"้ารู้ัวเอีเสมอ" เาอบ้วยวาาราบเรียบ่อนหันหลัอธิบายให้พระายาไ้เ้าใในุประส์่อว่า
"อสิ่นี้ะ่วยปป้อุ้มรอภัยให้แ่ลูอเรา
และะเป็นเราะป้อันมิให้นรบาาลล่มสลายหาไม่มี้า" เาหยุนิ่ไปั่วะ
"เ้าให้ใรไปบออำมาย์นารับหัวหมู่ำรให้เรียมัวเินทาไปับ้า"
"้าวพี่ะเส็ไหนหรือเพะ"
พระนาถามอย่าร้อนรน นาไม่เ้าใว่าพระสวามีิระทำารอันใ ู่ๆเา็ถอวาประทานให้ และบอเล่าแ่เพียว่าเิอาารร้อนรุ่มพระวรายทั้ๆที่ใ้บาาลนั้นเย็น่ำไป้วยสายน้ำ
"้าะึ้นบนบ" เาอบหนัแน่น
"้าวพี่ัึ้นไปทำไมเพะ เราอยู่ใ้บาาลมาหลายร้อยปีน้อไม่เยเห็น้าวพี่มีพระประส์ะึ้นบเลยสัรั้เียว" พระนาัเร็ว
"้ามีเหุำเป็น้อไป"
"มีเหุอันใร้ายแรอย่านั้นหรือเพะ "
"้า้อึ้นไป่อนที่ร่าายะถูเผาเป็นุล ้วยพิษเพลิที่สุมในใและายอ้า"
เาอบอย่าไม่ปิบั หาแววพระเนรนั้นยาที่ใรัหยั่รู้
พระนาปรภานาี ใหาย นารุเ้ารั้แนพระสวามี พลาเอ่ยอร้อ
"อย่าเส็เลยนะเพะ น้อรู้สึใอไม่ี"
"เ้าอย่าห้าม้าเลย ไม่มีประโยน์หรอ
ยัไ้า็้อไป" พานาายัพู้วยน้ำเสียราบเรียบ
ไม่แสท่าทีหรืออาารหวาหวั่นไหวใๆออมา
"โธ่! ้าวพี่อน้อ "
พระายาไ้แ่รำพึ โผเ้าสวมอ บพัร์แนบแนพระสวามี้วยน้ำานอใบหน้า
ไม่มีสิ่ใอีแล้วที่ะัวาแห่รรมหรือัวอเาไ้ หาเาปรารถนา แม้ระทั่ัวอพระนาเอ
ความคิดเห็น