คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : พบรัก
อนที่ 19
วอาทิย์ทอแสแร...
หาเพลานี้ ท้อฟ้าลับมีเมมาบบัแสะวันทำให้อาาศเย็นสบาย อาเป็นเพราะำลัมีริ้วบวนเสลี่ยพระที่นั่อเ้าผู้รอนรำนวนสอบวนเลื่อนามันออมาามหาราวั โยมีเหล่าอทัพทหารรัษาพระอ์ุ้มันบวนเส็อย่าแน่นหนา
เหล่าพสนิร่าออมารอื่นมพระบารมี้วยวามรัภัีเ็มลอสอ้าทาที่เส็ผ่าน
"เส็แล้วๆ"เสียประานัอึมี่
เ้าแ้วเ้นยิๆ บนไหล่ว้า้วยวามื่นเ้น พระโอรสหนุ่มออเินทามาับนายและภรรยาพร้อมับนน้อยั้แ่เ้ารู่ ทั้สี่มายืนอยู่แถวหลัปะปนับพลเรือนที่แออัยัเยีย หลายนะโหน้าไปมาเบียเสียเพื่อให้ัวเอมอเห็นนบนเสลี่ยัที่สุ
"มาโน่นแล้วพระโอรส แว๊ๆ"
"เราเห็นแล้วลุแ้ว"พระโอรสหนุ่มพูับน ทว่าสายพระเนรทอไปยับวนเสลี่ยอย่าใใ่อ
"แ้วว่าเราเยิบเ้าไปอีนิเถิพระโอรส เราะไ้ยลโมพระธิาใล้ๆ รนี้แ้วมอไม่่อยเห็นเลย นพวนั้น เี๋ยวยื้ายเี๋ยวยืวา บัแ้วะมิเลย "
"ไม่้อหรอลุแ้ว รนี้็เห็นัแล้วล่ะ"
"แ่แ้วเห็นไม่ันี่"
"อย่าบ่นน่าลุแ้ว" พระโอรสหนุ่มปรามเบาๆ
"ทรพระเริๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียประานสรรเสริพระบารมีันเ็แ่ แ่ละนล้วนมีสีหน้าท่าทาีอีใ ปลาบปลื้มยินีอย่าล้นเหลือ
"มาแล้วๆ" เ้าแ้วระพือปีพรึบๆ
ร่าสันทัมอู้วยท่าทาสบนิ่ภายในเสลี่ยบวนแร พระประมุทรมีลัษะท่าทาส่าน่าเราม ในพระพัร์ที่เ็มเปี่ยมไป้วยพระเมา ทรโบพระหัถ์ให้ประานอยู่เนือๆ้าๆมีอ์อัรมเหสีแ้วรอทรประทับเียพระนาทรมีพระพัร์ที่สวยส่า ทรแย้มพระสรวล โบพระหัถ์
ริ้วบวนแรเลื่อนผ่านไปอย่า้าๆามมา้วยบวนที่ทุนรออย สายาทุู่้อไปที่มือเรียว่อยรูม่านบา เผยพระพัร์เิายพร้อมับโปรยยิ้มอันสใส ร่าามโน้มัวลมายื่นมือสัมผัสทัทายประานอย่าไม่ถือพระอ์
เสียัถามอันนุ่มนวลทำให้เหล่าปวประา่ายิ้มทั้น้ำา้วยวามปลื้มปิิเป็นล้นพ้น
ไม่่าาพระโอรสนาเนทร์ เาะลึในวามามอหิสาวผู้เป็นพระราธิาแห่รันานร หล่อน่ามีิริโมามสมำเล่าลือริๆ เาลอบยิ้ม นึพอพระทัยโยไม่รู้ัว ยิ่สายาหวานู่นั้นทอมอ้อับมารัวเา
สายพระเนรทัู้่สบันนิ่นาน ายหนุ่มยิ้ม่อน้มศีรษะพอามเป็นารทัทาย หล่อนยิ้มอบอย่าวยเิน ่อนเบือนหน้าหลบหันไปมอประาน
สายาประุเพรยัับ้อหล่อนไม่วา ัับว่าะเ็บภาพ และทุอริยาบทที่ประทับใอเ้าหล่อนไว้ให้ลึสุหัวใ
วบนระทั่บวนนั้น่อยเลื่อนเลยผ่าน ทว่าสายาหวานยัเหลียวลับมามอ เมื่อรั้นสายาไ้สบประสานันอีรั้ วามรู้สึหวั่นไหว ในพระหฤทัย็เิึ้นพร้อมๆ ัน
พระโอรสๆ" เ้าแ้วใ้อยปาสะิ้าหูอเาเบาๆ หลายที ายหนุ่มถึับสะุ้
"พระธิาสวยใ่ไหมเล่า ถึับเลิ้มเียว แว้ๆๆๆ"
เ้าแ้วีปีอบใ
แป้นมือหนานุ่มบรหลันเบาๆ พร้อมับเสีย่อนแะามมา
"ลุแ้ว็เห็นมิใ่รึ"
"็เห็นนะสิ พระธิาามมา สวยว่าแม่าหลอีนะเนี้ย แว๊ๆ!"
"ไม่มีหิใในโล ามมาไปว่าพระมาราอเราอีแล้วลุแ้ว" ายหนุ่มรัสเสียอ่อย
"ลุแ้วอโทษ ปาน น้อปาน ั้นเรารีบไปันเถิ แว๊!ๆ" เ้าแ้วรีบับท เพราะรู้ว่าำพูอัวทำให้ระทบระเทือนิในฟั
พระโอรสวาสายา มอหาู่สามีภรรยาที่อัว แยออไปรับเส็อย่าใล้ิิอบทา
"ไป แล้วนายล่ะ ลุแ้ว"
"มาโน่นแล้ว นายมาแล้วพระโอรส แว๊ๆ!"
"มาันแล้วรึ เรา้อเินทา ่อแล้ว"
นายับนา้อยเินเียู่ันมา หลับวนเสลี่ยไ้ลับเ้าประูเมือ้าน้าไปแล้ว ทั้สอุเ่าลรหน้ายหนุ่ม
"พระอ์ะเส็แล้วหรืออรับ ไ้โปรให้้าบาททั้สอิามไปรับใ้พระอ์้วยเถิอรับ"
"หนทาที่เราะไป ยัอีไลนั อีทั้ยัอันราย เ้าทั้สออยู่ที่นี่เถิ เราอบใสำหรับที่พัและอาหาร อีทั้พามาเห็นสิ่สวยามที่สุอนรนี้ หวัว่าเราะไ้เอันอี"
"้าบาทอให้เป็นเ่นนั้น ้าบาททั้สอัไม่มีวันลืมพระเมารุาอพระโอรส หา้าบาททั้สอมีบุวาสนา วันใวันหนึ่อให้ไ้เป็น้ารอพระบาทพระอ์้วยเถิอรับ"
สอผัวเมีย ้มลราบแทบบาททั้น้ำา ท่ามลาฝูนำนวนมาที่ำลัทะยอยันลับออไป
"รี๊!ๆๆๆ"
เสียรีร้อาวบ้านัระเบ็เ็แ่ ผู้นำนวนมาแฮือ บ้าหน้าาื่นวิ่ล้มลุลุลาน เบียเสียวุ่นวายันอลหม่าน บ้าหนีระเิระเิไปนละทิศละทา
พระโอรสหนุ่มยัยืนนิ่อยู่ับที่ ท่ามลาฝูนวิ่ผ่านไป นแล้วนเล่า เาหาไ้สนใไม่ แ่สิ่ที่ทำให้้อมอาไม่ระพริบ ็เห็นะเป็น เ้านยัษ์ที่มีลัษะึ่มนุษย์ึ่น หาะเปรียบเทียบับเ้านแร้ ที่เยประสบมา นยัษ์นนี้็ยัไม่อัปลัษ์เท่า อีทั้ยัมีรูปร่าสูให่และูแ็แรว่านแร้หลายเท่า
ปีสีแอมส้มบินผ่านเหนือฝูนเหล่านั้นไปอย่ารวเร็ว เ้าแ้วยับยา ระพือปีพรึ่บๆ บนไหล่ว้าร้อเสียหล
"พระโอรส แ้วลัว แว๊ๆ!!"
เ้าอไหล่ว้ามอามนยัษ์นนั้นบินหายลับาไป แล้วหันมาบอนแ้วบนบ่า
"เรายัไม่เห็นว่า พารุนนั้นะทำร้ายผู้ใ แล้วเราะ้อลัวเาทำไมันเล่าลุแ้ว"
"นั่นสินะ พระโอรส แล้วพารุโผล่มาที่นี่ทำไม แ้วล่ะเป็น แว๊ๆ!"
"นั่นสิ เามาที่นี่เพื่อ้อารสิ่ใันนะ"ายหนุ่มเอยันึแปลใอยู่เนือๆ ว่าพารุบินเ้ามาใล้ฝูนเพื่ออะไรัน หาไม่ไ้้อารเอาีวิผู้หนึ่ผู้ใ
"พารุอาศัยอยู่ที่ถ้ำบนหน้าผาสู ห่าาพระนรไปไม่ไล พระเ้า้า" นายบอเล่าวาม เท่าทีพอะทราบมา
"น่าแปล เหุใเาึปราัว ่อหน้าผู้นที่มีมามายเยี่ยนี้"
"พารุอาะมายลโมพระธิาเหมือนๆ ับพวเรา็อาเป็นไ้นะอรับ"
ายหนุ่มพยัหน้า ล้อยามิวามเห็นอนาย่อนเอ่ยึ้นและหันหลั้าวเิน
"ไป เราออเินทา่อันเถิลุแ้ว"
"แ้วไป่อนนะ" เ้าแ้วบอลาสอผัวเมีย
"อให้โีนะอรับพระโอรส" นายนา้อยยมือไหว้พระโอรส
"พูผิพูใหม่นะ นาย แว๊ๆ" เ้าแ้วีปีแรรัวแสอาารไม่พอใำพูำาอนาย เ้าัวนพูเห็นท่าทาอน ึิไ้ว่าัวเอเผลอพลั้ปาพูาไม่เหมาะ ไม่วรึราบลทูลใหม่ว่า
"อ้อ อประทานอภัยอรับ ้าบาทลัวพารุนลืมัว"
"หม่อมันอให้พระโอรสเินทาอย่าปลอภัย พบเมือบาาลในเร็ววันนะเ้าะ โีนะเ้าแ้ว" นา้อยราบทูลลา แล้วโบมือล่ำลาเ้านแ้ว
"แบบนี้่อยรื่นหูหน่อย แว๊ๆ แ้วไปล่ะ"
เ้าแ้วบ่นืมำ่อนบินปร๋อามายหนุ่มที่ล่วหน้าไป่อนแล้ว ส่วนนายยืนโอบไหล่ภรรยาน้ำาึม มอามผู้มีพระุเินาไปลับา
ภายในำหนัพระธิาสุมิรา
ในเวลานี้หล่อนรู้สึลัลุ้มับำหนารอพระราบิา ามที่พระอ์ทรมีพระราานุาให้ประมุาเมือ่าๆ พาพระราบุรเ้าเฝ้า เพื่อให้หล่อนเป็นผู้พิาราเลือมาเป็นู่อภิเษ ามแ่ใไฝ่ิสนิทเสน่หา
ทว่าไม่ว่าะเป็นเ้าายรูปามเมือใ หล่อน็ไม่ปรารถนามอบายและใให้ เพราะหัวใอหล่อนไ้มอบให้ับายผู้หนึ่ไปแล้ว
้วยเหุะนี้ หล่อนึไ้แ่ทุ์ระทมมื่นน้อมาปรับทุ์และปรึษาหาทาออับุท้าวผู้ให่ที่เารพรั
"พระธิาไม่สบายพระทัยหรือเพะ หลายวันมานี้ นับั้แ่เส็ออไปที่หน้าพระราวั หม่อมันเห็นพระธิามีพระพัร์สใสร่าเริ ทรเษมสำราี แ่วันนี้พระธิาอหม่อมันเป็นอะไรไปเพะ"
"เส็แม่บอับเราว่า อีเ็วัน ษัริย์านร่าๆะเส็พร้อมพระราบุรมาเยือนนรอเราเพื่อให้เราเลือมาเป็นู่รอ เราะทำอย่าไรี เรายัไม่พร้อมที่ะแ่าน"
"อีั้หลายวัน อย่าเพิ่วิัวลไปเลยนะเพะ"
"นั่นนะสิเพะ หม่อมันับนาละเอียไม่อยาเห็นพระธิาทรเศร้าโศแบบนี้เลยเพะ"
"เอาอย่านี้ีไหมเพะ เส็ไปมอไม้ให้สบายพระทัยีว่าเพะ"
"ไม่มีสิ่ใทำให้เราสบายใึ้นมาไ้หรอุท้าว"
"อย่าน้อย็ไม่้อิอะไรมา ่วเวลาหนึ่็ยัีนะเพะ"
ุท้าวอำไพพยายามโน้มน้าวนระทั่พระธิาใอ่อนยินยอมทำามุท้าวเธอแนะนำแ่โยี
หลัานั้นทุๆวัน
ุท้าวอำไพะพาพระธิาลมาที่สวนอุทยานเพื่อให้ไ้พัผ่อนหย่อนลายวามทุ์โศทาิใลบ้า
เ้าวันนี้ แสแอ่อนๆ พระธิาเส็ลมายัสระบัวริมน้ำ ทรหยุยืนทอพระเนรอบัวสีมพู ที่ำลัเบ่บานส่ลิ่นหอมรุใลบอบอวลไปทั่วบริเว
"อบัวสีมพู อโ้โ สวยัเลยนะเพะ"
ุท้าวอำไพยิ้มหน้าบาน หาหิสาวยืนเหม่อลอยไม่เอ่ยวาาใๆ
"พระธิาเพะ ิอะไรอยู่หรือเพะ"
ุท้าวเธอเห็นอ์หิที่รั มีอาารผิปิาเิมไปมา พระพัร์ที่เยสใสรื่นเริ ลับูหมอล้ำ รอยยิ้มที่เยมีอยู่เสมอ บันี้ยาที่ะไ้เห็น
ทำใหุ้ท้าวผู้ภัีสสารเสียยิ่นั เฝ้าพยายามทำทุวิถีทาที่ะ่วยให้พระธิาผู้อาภัพไ้ลายทุ์ระทมไม่มา็น้อย
"เหลือเวลาอีเพียแ่สามวันเรา็ะ้อเลือู่แล้วสินะ" ธิาสาวเปรยออมา น้ำาลอเบ้า
"ทำพระทัยให้สบายนะเพะ บาทีอ์เหนือหัวอาะทรเปลี่ยนพระทัย็ไ้นะเพะ"
"เป็นไปไม่ไ้หรอุท้าว เมื่อถึำหนาร เส็พ่อ็ทรหลีเลี่ย และยเลิไม่ไ้หรอ"
"ให้นาละออ แ่แทนมั้ยเพะ "
นาำนัลละเอียออวามิเห็น ่อนะโนแป้นมือบลลาหลัแถม้วยำ่าทอ่อว่า
"หุบปาเอ็เลยนะนาละเอีย ่าพูนั หน้าสิ่วหน้าวานเยี่ยนี้ ยัะพูเล่นอี ลหวายีมั้ย "
"อุ้ย อีันลืมัวนะเ้า่ะุท้าว อีันอยาให้พระธิาทรแย้มสรวลบ้า หม่อมันราบอประทานอภัยนะเพะ พระธิา "
"่าเถิ ยัไเรา็หนีไม่พ้น "เสียัพ้ออย่าหมอาลัยายอยา ุท้าวใเสียรีบปลอบว่า
"แ่พระธิามีสิทธิ์ปิเสธ หรือบาทีพระธิาไ้พบเอ รู้ัทัทาย ทำวามสนิทสนม ็อาะ้อพระทัยเ้าายรูปามสัพระอ์็ไ้นะเพะ"
"เราะัพระทัยเส็พ่อไม่ไ้ หาเรา้อเลือเ้าายอ์ใ็าม เา็ะไ้แ่ายเราไปเท่านั้น เราะไม่มีวันรัใรไ้อี"
"พระธิารัสเ่นนี้ หมายวามว่า พระธิาอหม่อมันมีใรอยู่ในพระทัยแล้วใ่ไหมเพะ"
ุท้าวอำไพับนาำนัล่า็ื่นเ้นีใ ยิ้มน้อยยิ้มให่
พระธิาสาวไม่รัสอบำใ หล่อนเพียอมยิ้มเอียอาย สุใทุรั้ที่นึถึายนิรนามที่เฝ้าไฝ่ถึะนึหาทุั่วโมยาม
"ใรเพะ ายผู้นั้นือใรเพะ พระราบุรเมือใเพะ"
หิสาวนิ่อึ้ไปั่วะ เมื่อิถึายหนุ่มผู้มีสายาประุเพรนนั้น ไม่ว่ายามิน ยามนอน ใบหน้าอายผู้นั้น็อยามหล่อนเหมือนเา เาเป็นใรมาาที่แห่ใหล่อนมิอาทราบไ้ รู้แ่เพียว่าหัวใวน้อยๆ อหล่อนไ้มอบให้เานนั้นไปนหมสิ้นแล้ว
และหารู้ไม่ว่า ลอเวลาที่เยื้อย่าเ้าอุทยาน ทุำสนทนาอพวนา ไ้อยู่ในสายาู่หนึ่ ที่มอลมาาที่สู เห็นวามเลื่อนไหวทุอูอพื้นที่ สายาที่มออย่าื่นม ยัับ้อไปที่หิสาวไม่วา ในะเวลานี้ทุนไ้ึ้นมานั่บนศาลา
"นา่าามเหลือเิน ้าเฝ้าื่นมอยู่ทุเพลา เหลือเวลาเพียแ่สามวันเท่านั้น ที่นาะเป็นอิสระ ้าะ้อ่วินามาเป็นอ้า่อนที่นาะ้อไปเป็นู่อเ้าายเหล่านั้น รานี้โอาสเหมาะำลัะเป็นอ้าแล้ว"
เสียพึมพำออมาาอยปาหนาแหลมม อพารุ เายิ้มอย่ามีวามหวัะไ้ัวหิสาวที่นหลรัและเฝ้าิามมาลอ
"ร้อยมาลัยเสร็แล้วเราัเอาไปถวายเส็แม่" พระธิาผู้โสภาวาพวมาลัยที่บรรร้อยไ้อย่าสวยามปรานีลในถาทอรหน้า
"เพะ" ุท้าวอำไพยิ้มรับำอย่าเป็นปลื้มที่เห็นเ้าหิที่แสนหว มีใบหน้าอิ่มเอิบึ้นมาบ้าแล้ว
"มะลิเราหมแล้วุท้าวไปเอามาให้เราทีสิ"
"พระธิารอหม่อมันสัรู่นะเพะ เ็ๆ พวนั้นะเ็บมะลิันไ้โแล้ว อย่าเส็ไปไหนนะเพะ"
หิสาวพยัหน้ายิ้มให้้าหลวเ่าแ่นสนิท านั้นหิวัยลานึลาศาลา เินุ่มไปยัลุ่มนาำนัลที่ำลั่วนเ็บอมะลิริมสวน หัวร่อ่อระิันอย่าสนุสนานรื่นเริ
พอล้อยหลั้าหลว หิสาวลุาแท่นมายืนที่อบระเบีย สายาู่าม้อไปที่ฝูผีเสื้อละสี บินไ่อมเสรอไม้ ริมฝีปาเอิมอิ่มแย้มสรวลอย่าหรรษา
สายาหวานยัวามอไปทั่วท้ออุทยาน พลันเหลือบไปเห็นอไม้สีาว ร่วราวเ็มใ้้น ายสอา์ยุรยารลบันใ ลัลาสวนอุทยานไปอย่าลืมัว ลืมำมั่นที่ให้ไว้ับุท้าวอำไพเสียสนิท
ับพลันนั้น!...เาำทะมึนโผลายอปราสาท ริ่มาร่อนวนเหนือร่าอรรที่ยั้าวเิน่อไปอย่าไม่รู้เนื้อรู้ัว
เหล่านาำนัลและทหาร่าใ ะลึัน เมื่อมอเห็นพาุรำลับินเ้าไปที่เป้าหมายือพระธิาอพวเา
ั่วอึใ นยัษ์โบลมาแะัว พร้อมันับร่าบาทรุนั่ับพื้น ร้อเอะอะโวยวาย้วยวามหวาลัว
บรรานายทหาร่าถือาบวิ่รูันเ้ามา
แ่็้าว่าพารุ รเล็บแหลมมาออมา ยุ้มร่าหิสาว แล้วพาลอยึ้นสูาพื้นิน
"รี๊!"
เสียรีร้ออบรรานาำนัลที่วิ่นันล้มลุลุลาน้วยวามื่นระหนใ
"่วย้วยๆ ่วยพระธิา้วย มันเอาพระธิาไปแล้ว พระธิา" เสียุท้าวอำไพร้อะโนสุเสีย ทรุลร่ำไห้วนเียนะเป็นลม เป็น่วเวลาเียวันับ พระราาและพระมเหสีเส็ออมาเห็นพอี
“สุมิราลูแม่" เสียร้อปานใัาอพระมเหสีแ้วรอ ่อนที่ะทรหมสิล้มพับลไป ท่ามลาหมู่เสนาอามาย์่าโลาหล แื่นันทั้วั
"พระมเหสีๆ เพะ"
ุท้าวอำไพน้ำาไหลพรา เ้าประอร่าพระมเหสีที่อ่อนปวเปียพลาะโนสั่นาำนัล
นาละออไปามหมอหลวเร็ว" นาลออลุึ้นไ้็วิ่ออไปอย่ารวเร็วามำสั่
"พวเ้ามัวทำอะไรัน ทำไมปล่อยให้นบ้านั่นมาลัพาลูอเราไปไ้"
พระสุรเสียอันห้าวหาอพระราารับสั่้วยวามโรธริ้ว บรราไพร่พล่า็้มหน้าหมอบับพื้นห้าัวสั่นัน พระราา้อมอมาทีุ่ท้าวอำไพอย่าเอาเรื่อ
"ว่าอย่าไรุท้าวอำไพ"
ุท้าวอำไพสะุ้โหย ทูลานเสียสั่น
"เพะ"
"เหุใเ้าไมู่แลลูอเราให้ี เสียแรที่เราไว้ใใหู้แลลูอเรา แล้วนี่อะไรัน ทำไมถึปล่อยปละละเลยอย่านี้"
"พระธิาให้หม่อมันไปเ็บอมะลิ หม่อมันห้ามพระธิาไม่ให้ออนอศาลาแ่...พระธิาไม่ฟัเพะ" ุท้าวทูลอบพลาสะอื้น
"ลูเราเพียนเียว พวเ้าเป็นร้อยไม่สามารถูแลไ้ เราัลทั์พวเ้าให้หมทุน"
พระราารัสพลายพระหัถ์ี้ราไปที่เหล่า้าราบริพาร้วยทรพิโรษเป็นหนัหนา
"สุมิราๆ ลูแม่" เสียเรืออพระมเหสีแ้วรอัึ้น หลัรู้สึพระอ์ ใบหน้าีเียวหม่นหมอ พระลนาไหลลอเวลา
พระราาเมียมอมเหสี็สสารเป็นยิ่นั ึรับสั่ว่า
"ุท้าวพาแ้วรอไปพัผ่อนที่ำหนั แล้ว็ูแลันให้ี หมอหลวเ้าไปเฝ้าูแลอาารนาไว้ให้ี้วย"
"เพะ"
ุท้าวอำไพและนาำนัลละออนาำนัลละเอียรีบประอพระมเหสีออไปทันที
่อมา...พระราาทรรับสั่ให้เหล่าเสนาอำมาย์เ้าเฝ้าเป็นารเร่่วน ในเวลาเพียไม่นาน ้าราบริพาร่าเ้าเฝ้าถวายวามรัภัีันอย่าพร้อมเพรียภายในท้อพระโร พระุลมิรราาทรประทับยืน้วยพระพัร์ึเรีย ทรบัาารับ้าราบริพาร
"พวท่านทุน็ทราบีอยู่แล้ว ว่าเพลานี้ พารุไ้ลัพาลูอเราไป มีใรรู้หรือไม่ว่า พารุอาศัยอยู่ที่ใ"
อำมาย์พิพัผู้รอบรู้และเป็นแม่ทัพใน้านรวราายแนเป็นผู้ราบบัมทูล
"อเะพระอาามิพ้นเล้า เท่าที่้าพระพุทธเ้าทราบมา พารุนนี้มีนามว่าพษ์พิษุพระเ้า้า อาศัยอยู่ที่ถ้ำบนหน้าผาสู ิเายแน พระเ้า้า"
"ถ้าเ่นนั้นท่านัเรียมไพร่พลไปยัที่อยู่อมัน แล้วพาลูสาวอเราลับมาให้ไ้ หาแม้นไม่ไ้ลูสาวเราลับมาอย่าปลอภัย พวเ้า็ไม่้อลับมาให้เราเห็นอีเป็นอันา"
"รับ้วยเล้า พระเ้า้า"
อำมาย์พิพัน้อมรับำบัาเสร็ ็ออไปัเรียมเสบียและอใ้เท่าที่ำเป็น พร้อมับทหารอีสี่นายออเินทา มุ่หน้าามหาพระธิาสุมิรายัหน้าผา ึ่เป็นที่อยู่อพารุราทันที
ความคิดเห็น