คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : เทวดาคุ้มครอง
พระอาทิย์ใล้อัส..พระนาาหลและพระโอรสยัผุลุผุนั่ เฝ้ารอฟั่าวราวอพระธิาทั้สอ้วยิใที่ว้าวุ่นระวนระวาย บรราเสนาอำมาย์็ยัสับเปลี่ยนหมุนเวียนันเ้าเฝ้าถวายรายานาริาม้นหาธิาแห่รันานรอย่าไม่าสาย
"ลูไม่รอแล้วนะพระเ้า่ะเส็แม่ ลูะออไปามหาสุมิรา"
"ไปเถิลู แม่ไม่รั้เ้าแล้ว แม่ะรอเ้าพาน้อลับมาอย่าปลอภัย"
ายหนุ่มลาพระมาราแล้วเินออไป สวนทาับทหารนายหนึ่ที่เินเือบวิ่เ้าพอี ทหารนายนั้นุเ่าราบบัมทูล้วยท่าทาร้อนรนว่า
"อเะ พระอาามิพ้นเล้า ท่านอำมาย์สอนอเ้าเฝ้าเป็นาร่วนพระเ้า่ะ"
หัวใโอรสหนุ่มพอโ ยิ้ม้วยวามีใหรืออำมาย์สอนะไ้่าวราว
"สุมิรา" เาเพ้อั พลารับสั่่อว่า
"ให้อำมาย์สอนเ้ามาเร็ว"
รู่่อมา...อำมาย์สอนพาพระธิาสุมิราเ้ามา้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
พระโอรสแย้มสรวล เาีใมาที่เห็นหิสาวที่รัสุหัวใ ลับมา้วยวามปลอภัย ปรี่เ้าไปสวมอ
"สุมิรา เ้าลับมาแล้ว เ้าไปอยู่ที่ใมา"
"สุมิรา เ้าปลอภัยีใ่หรือไม่" พระนาาหลานทัหิสาว้วยวามรู้สึไม่แ่าไปาโอรส
ธิาสาวผละานรัโผเ้าสวมอนาผู้เป็นที่เารพรั้วยน้ำาลอเบ้า
"เส็แม่"
"เ้าไปอยู่ที่ใมา รู้หรือไม่ ว่าทุนเป็นห่ว ออามหาันให้วุ่นไปหม"
มือนุ่มละมุนลูบไล้เศาหิสาวเบาๆหาแววาและอ้อมออันอบอุ่นในเพลานี้เป็นอ้อมออพระมาราแ้วรอ หล่อนะีใเป็นที่สุ และปล่อยโฮัเ่นเ็ๆออมาแล้ว
"เ้าปลอภัยแล้ว บอแม่ิ เ้าหายไปไหนมา"
"หม่อมันไปเที่ยวมสวนาหลท้ายวัเพะ"ธิาสาวอบไม่เ็มำนั
"เ้าไปที่นั่นไ้อย่าไร ทำไมไม่เอาทหารนาำนัลไป้วย"
"หม่อมันไปับ้าวพี่วิภาลัยและนาำนัลอ้าวพี่เพะ"
หิสาวพยายามหลบสายาเวลาพูุย โอรสหนุ่มลอบสัเนาั้แ่แร เามั่นใว่าารหายัวไป้อมีเื่อนำ หล่อน้อมีอะไรปิบัอย่าแน่นอน เพียแ่ไม่ยอมเปิเผยวามริออมาเท่านั้น เาัไ้
"วิภาลัยบัับเ้าหรือเปล่า"
"ไม่เพะ หม่อมันเ็มใาม้าวพี่ออไปเอเพะ"
พระธิาบ่ายเบี่ยทันวัน หล่อนไม่้อารให้ใรทราบว่าเิเหุาร์เลวร้ายอย่าไรและใรือ้นเหุอเรื่อทั้หม
"แล้วเพลานี้วิภาลัยอยู่ที่ใ ทำไมแม่ไม่เห็นลับมาพร้อมับเ้า"
พระนาาหลถามพลา้อธิาสาวอย่าสสัย
ไม่มีำอบนอาพัร์แ่มสลล อาัปริยาอนรัอยู่ในสายาพระโอรสลอเวลา เาเริ่มแน่ใแล้วว่ามัน้อมีเรื่อร้ายเิึ้นเป็นแน่ เารู้นิสัยอสุมิราีว่า ถึะเี้ยวเ็อย่าไร หล่อนไม่ยอมเอ่ยพาพิใรให้เานนั้นเือร้อนแน่นอน อย่านี้แล้วเาะนิ่นอนใไ้อย่าไร หล่อนไม่พูเา้อสืบหาเอ ่อนเริ่มสอบถามนใล้ัว
"นั่นสิ วิภาลัยล่ะอำมาย์สอน วิภาลัยอยู่ที่ใ"
"อเะ อนที่เล้าระหม่อมพบ พระธิาำลัถูนัเลในลาุ เล้าระหม่อมไม่พบเห็นอ์นิษีเลยพระเ้า่ะ"
"ถูุอย่านั้นรึ ใรบัอาาบ้วล่วเินราธิาแห่รันานรเยี่ยนั้น ไปับุมัวมันมาลโทษให้หนัประเี๋ยวนี้"
"เล้าระหม่อมุมัวนัเลพวนั้นไว้เรียบร้อยแล้ว รอพระอ์ลอาาพระเ้า่ะ"
"ี เสร็เรื่ออเราเมื่อไร เราััสินโทษพวมันเอ อำมาย์สอนท่านนำทหารออิาม้นหาวิภาลัย่อไปนว่าัพบ"
"้าวพี่เพะ ไม่้อให้ทหารไปลำบาามหา้าวพี่หรอเพะ เพราะ เพราะ"
"มีอะไรรึเปล่าลู สุมิรา แมู่เ้ามีท่าทาหวาลัว เ้ารู้อันใมาเล่าให้แม่ฟัิ"
"เอ่อ หม่อมัน"
หล่อนอึอั สีหน้าและแววายัส่ออาารหวาผวาและใับบาสิ่บาอย่าอยู่ไม่หาย
"เิอะไรึ้นับเ้าบอเรามาเถิ เราทุนเป็นห่วเ้าเป็นห่ววิภาลัยันทั้นั้น เ้าไม่พูเราัทราบไ้อย่าไร"
พระโอรสเอื้อมมือับไหล่ทั้สอ้าอหล่อนเบาๆ ายที่ยัสั่นระริทำให้เารู้สึสสารหล่อนับใ ไม่อยาาั้นให้สะเทือนใไปมาว่านี้
แ่ทว่า ...เมื่อทุอย่ายัไม่ระ่าัหล่อนไม่ยอมปริปาพูอะไรเลยเาำ้อหาวิธีเปิปานา
"ไม่เป็นไร หาเ้าไม่ไว้ใ ไม่อยาพู็ไม่เป็นไร เราะไม่าั้นเอาวามาเ้าแล้วล่ะ"
"หม่อมันอประทานอภัยหาทำสิ่ใให้เือพระทัย้าวพี่" ธิาสาวเสียอ่อย
พระนาาหลลอบมอ รู้สึเห็นใทัู้่ึ่วยหว่านล้อม
"บอพี่เาไปเถิลู เาัไ้สบายใ"
้วยวามเรใธิาสาวำยอมเล่าย้อนวาม
"หม่อมันเินเล่นเพลินนหลเ้าไปในป่าเพะ"
เพียแย้มำพระโอรสหนุ่มุนเียวยิ่นั เพราะเาเื่อลาสัหร์อนเอที่ว่าหล่อนโนนายัษ์ี้อิาริษยา บัับพาไปในที่ๆปลอนหวัผลทำร้ายร่าาย หรือิ่านาอย่าแน่นอน หาเวลานี้หล่อนูหวาผวา แม้นเาเี้ยวเ็ให้หล่อนพูในสิ่ที่หล่อนพยายามปิบั เาเรว่าหล่อนอาเสียสิ ึ่อยเอ่ยวาา
"เ้าถูวิภาลัยหลอให้ไปที่นั่นใ่หรือไม่"
ธิาสาวส่ายหน้า ัวสั่นเทา น้ำาปริ่ม
เพียเท่านี้โอรสผู้ปรีา็มั่นใ
เาเลิอแยนาแล้วหันไปที่ทหาร
"ทหาร! ไปุมัวุท้าวเอมอรับนาำนัลสอนนั่นมาบัเี๋ยวนี้"
ทหารรับำบัาเสร็ พาันออไปอย่าเร่รีบ
"โถ ูิเนื้อัวมอมแมมเียว เ้าหนีอะไรมา"
พระนาาหลลูบไล้ามร่าายอพระธิาสุมิราสัเเห็นราบรอยฝุ่นินเปรอะเปื้อนทั่วร่า
"หม่อมันหนียัษ์เพะ"ธิาสาวอบท่าทายัหวาลัว
พระนาาหลใหน้าี ยมือทาบอ
"ยัษ์! ยัษ์ที่ไหนัน แม่อยู่ที่นี่มายื่สิบปีไม่เยเห็นยัษ์สันเลยนะลู"
"็นายัษ์วิภาลัยับนาำนัลยัไเล่าพระเ้า่ะเส็แม่"
พระโอรสหน้าแ่ำ อบแทนอย่ามั่นใ เาทราบีว่าวิภาลัยมีนิสัยเป็นเ่นไร นับั้แ่เาพาสุมิราเ้ามาในปารารา วิภาลัย็เปลี่ยนไปเป็นนละน ่อหน้าพระพัร์พระมารา หล่อนเสแสร้ทำเป็นรัและี่อสุมิราทุอย่า รั้นพอลับหลัลับแสอาารหึหวเานออนอหน้า อีทั้ทำริยาวาาหยาบายเยาะเย้ยถาถาสารพั สายาอนายัษ์้อมอนรัอเาในแ่ละราวราวะินเลือินเนื้อ หลายปััยเหล่านี้ล้วนบ่บอนวนเหุูใ เาไม่แปลใเลยที่วิภาลัยะโหร้ายับหิสาวที่ิว่าะมาแย่อรัอหวอหล่อนไป
"อเะ ุท้าวเอมอร มาแล้วพระเ้า่ะ"
ทหารสามนายุมัวนัโทษทั้สามมาถึ มือแ็แรไหล่ทั้สามให้หมอบราบล
พระโอรส้าวมายืนรหน้าพลารับสั่อย่าุัน
"พวเ้ารู้อะไรเล่าให้เราฟับัเียวนี้ หามีนในหนึ่โห เราะสั่ประหารทันที"
เสียรับสั่เ็าและห้าวหาทำให้นาำนัลทั้สามนั่ัวสั่นัน หาไม่มีเสียานอบ
"ุท้าวเอมอร! เล่า"
"ผะ ผะ เพะ เล่าแล้วเพะ เ้าวันนั้นพระธิาวาแผนให้หม่อมัน....."
หิแ่เล่าเรื่อราวอน้น าม่อ้วยนาปีบ สุท้ายบลรนาปุ่น
"พระธิาอหม่อมัน ไล่ระทืบพระธิาสุมิรานมลใ้ิน พวเราิว่าพระอ์ไม่รอแน่ แู่่ๆลับมีแสประหลาลอยออมา พุ่ไปที่ร่าพระธิาอหม่อมันลอยว้าลาอาาศ านั้นอสูนีบา็ฟาไปที่ร่าพระธิาไหม้เรียมร่วลมาถูธรนีสูบ สิ้นพระนม์แล้วเพะ ฮือๆๆ"
"โธ่...ไม่น่าเลยวิภาลัยลูแม่ เหุใเ้าถึทำเยี่ยนี้นะ"
พระนาาหลไ้ฟัถึับน้ำาร่ว ายอ่อนระโทยวนเียนะเป็นลม
ุท้าวปรานีับพระธิาสุมิรารุเ้าไปประอ
"เส็แม่ ทำพระทัยีๆไว้นะเพะ"
"ุท้าวพาเส็แม่ับพระธิาลับเ้าำหนัไป่อน"
"เพะ"ุท้าวปรานีรับำพระโอรส่อนพาเ้านายหิทั้สอลับไปพัผ่อน
ล้อยหลัพระมารา พระโอรสำเนินารัสินี
"ทหารเอานาำนัลทั้สอนไปประหารให้ายไปามัน ส่วนุท้าวเอมอรให้อำลอีวิ"
"รับ้วยเล้าพระเ้า่ะ"
ำพิพาษาโทษาเบื้อบนเป็นที่สิ้นสุ เสียร่ำไห้อสาม้าหลวัระม
ไม่มีบทลหย่อนโทษสำหรับผู้ระทำผิอย่าร้ายแร โทษานปลพระนม์เบื้อสู มีสถานเียวือ...ยอมรับำัสินและ้มหน้ารับรรมที่ัวเอ่อโยไม่มี้อแม้ใๆ
ความคิดเห็น