ยัยตัวร้าย กับ นายถูกเลือก

ตอนที่ 1 ผมเป็นผู้ถูกเลือกหรอ

 เริมต้นที่การฝันที่เหมือนจริงมากว่าตัวผม ทาเครุ  ริว ซึ้งเป็นนักเรียน มัทยม ปลาย ปี2ธรรมดาคนนึง ได้ไปยืนอยู่ทามกลางรูปปั้นมังกร 3 ตัวที่เรียงแถวหน้ากระดานอยู่หน้าผม โดยแต่ละตัวนั้นได้แตกต่างกันไปนับจากทาง ซ้าย เป็นมังกร ที่มีรูปร่างใหญ่ที่สุด ผิวสีดำสนิด แสดงให้เห็นถึงความน่ากลัว  สวนตัวที่ 2 เป็นมังกรที่รูปร่างสวยงามที่สุด ต่างจากตัวแรกอย่างมาก สวนตัวสุดท้ายเป็นมังกรที่แปลกที่สุดเพราะว่า ตัวมันนั้นต่างจาก 2 ตัวแรกมากตัวของมันนั้นเป็นมนุษย์ผู้หญิงแต่มีเขาที่หัวมีหน้าอกที่ใหญ่โตถ้าผมไม่เห็น2ตัวก่อนหน้านี้ผมคงคิดว่าสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้านั้นเป็นมนุษย์ไปแล้วและสิ่งที่ทำให้ตัวผมหยดคิดว่ารูปปั้นพวกนี้คืออะไรคือเสียงที่ดังในหัวผมว่า”เจ้านะคือผู้ถูกเลือก”ดังอยู่ในหัวของผม

ผมจึงพูดถามไปว่า

“ผู้ถูกเลือกอะไร?”

แล้วก็มีเสียงดังขึ้นในหัวผมอีกครั้ง

“เจ้าคือผู้ถูกเลือกให้เป็นตัวแทนของพวกเราเหล่ามังกร”

แต่ผมก็ยังไม่เขาใจว่าตัวแทนอะไรผมจึงพูดถามว่า

“ตัวแทนอะไรแล้วที่นี้คือที่ไหน”

“แล้วพวกคุณเป็นใคร”

แล้วก็มีเสียงดังในหัวผมแต่คราวนี้ไม่ใช้เสียงเดิมคราวนี้เป็นเสียงของผู้ชายว่า

“เจ้านั้นมีคุณสมบัติในการเป็นตัวแทนของพวกข้า”

“ในการแข่งที่จะมีขึ้นในทุกๆ 1ล้านปี”

“โดยจะแข่งกันเพื่อที่จะหาว่าใครแข็งแกลงที่สุดโดยจะมีการหาว่าใครมาเป็นตัวแทนให้”

“และเจ้าจงรู้สึกดีใจที่ได้เป็นตัวแทนของพวกเราเหล่ามังกร”

ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมได้แต่อ้าปากค้างเพราะถูกใครไม่รู้มายัดเยียดให้เป็นตัวแทนตัวผมในตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของหัวหน้าห้องที่ถูกบังคับให้เป็นแต่ตอนนี้ไม่ใช้เวลามาคิดเรื่องนี้ ผมจึงพูดว่า

“อืม……….งั้นผมขอไม่เป็นได้ไหมครับไอ้ตัวแทนนี้”

แต่แทนที่จะเป็นเสียงด่าว่า “เจ้าไม่รู้ว่าพวกข้าเลือกเจ้าเจ้าควรจะดีใจสิ”เป็นเสียงหัวเราะ

“5555”

“หายากนะนี้ที่จะมีคนบอกว่าไม่อยากเป็น”

“ข้าถูกใจเจ้ายังไงข้าก็จะให้เจ้าเป็นให้ได้”

“และเจ้าก็ต้องอยากเป็นเพราะรางวันขอผู้ชนะคือสามารถขออะไรก็ได้”

แต่ผมก็พูดว่า

“ไม่เอา”

“ผมขออยู่อยางนักเรียนธรรมดาๆดีกว่า”

แล้วคราวนี้ไม่ใช้ทั้งเสียงผู้ชาย และ เสียงผู้หญิงก่อนหน้านี้ แต่เป็นเสียงที่ไพเราะมากราวกับเสียงของนางฟ้าแต่คำพูดที่ออกมาจากเสียงนั้นทำให้ผมเปลียนความคิดเพราะเสียงนั้นดังว่า

“ไอ้บ้านี้ไม่รู้แล้วว่ากำลังพูดอยู่กับใคร”

แต่ในใจผมคิดว่าก็ไม่รู้นะสิว่าพูดกับใคร

“2คนที่พูดกับเจ้าก่อนหน้านี้คือพระราชาแห่งเหล่ามังกรทั้งมวล”

“กับพระราชินีแห่งเหล่ามังกร”

“เจ้ายังกล้าต่อปากต่อคำกับทั้ง2พระองค์อีกหรอ”

แล้วผมก็พูดว่า

“ถ้างั้นแล้วเธอคือใครละ”

เสี่ยงนั้นตอบกลับมาว่า

“ข้าคือ เจ้าหญิง แห่งชาวมังกร ซึงมีนามว่า”

“คิส D วิชซ่า”

“จะเรีบกว่า คิส ก็ไดนะเพราะจากนี้ไปเราจะต้องอยู่ด้วยกัน”

ตอนนั้นผมได้แต่งงอยู่กับคำพูดที่ว่าต้องอยู่ด้วยกันผมจึงถามว่า

“ต้องอยู่ด้วยกันนี้อะไรหรอ”

คราวนี้ไม่ใช้เสียงของผู้หญิงแต่เป็นเสียงของผู้ชาย

“ใช้พวกเจ้าคือตัวแทนของเหล่ามังกรทั้งปวง”

“และเจ้าต้องอยู่ด้วยกันจนการแข่งจบสวนรายละเอียดก็ถาม คิส อีกที่แล้วกันนะ”

แล้วผมก็ได้ยินเสียงเล็กๆที่ฟังคุ้นหูว่า”ริวตื่นได้แล้ว”ทันได้นั้นผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆก็พบว่าตัวผมนั้นอยู่ในห้องที่แมนชั้นของตัวเองแล้วที่อยู่ข้างๆผมตอนนี้คือเพื่อนสมัยเด็กที่ชื่อว่า คานะ เท็นจิ ที่มีรู้ร่างหน้าตาหน้ารักที่อยู่ห้องข้างๆโดยทั่วไปถ้าผมเดินไปชื่อของด้วยกันจะถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นพี่น้องมาเดินซื้อของกันแต่นี้ไม่ใช้เวลามาคิดเรื่องนี้ผมก็นึกถึงความฝันที่เหมือนจริงมากนั้นแต่ผมก็มองไปเห็นนาฟิกาบอกว่าตอนนี้ เวลา 08.00 แล้วแสดงว่าผมจะสายแล้วผมก็พูดว่า

“คานะทำไมไม่ปรุกให้เร็วกว่านี้หนอยละ”

แล้วคานะก็ตอบกลับมาว่า

“ก็ฉันปลุกนายหลายรอบแล้วนะแต่นายไม่ตื่นเอง”

ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาอ่าบน้ำแล้วผมแค่แปลงฟันแล้วก็แต่ตัวไปโรงเรียนเลย

“อา…เข้าเช้าไม่ตอ้งกินก็ได้งั้นไปกันได้แล้วคานะ”

คานะที่นอนรออยู่ที่ที่นอนของผมก็ลุกขึ้นมาแล้ววิ้งมาหาผมเราไปโรงเรียนโดยวิธีการวิ้งไปเพราะโรงเรียนอยู่ห่างจากแมนชั้นแค่ไม่เท่าไหรใช้เวลาไปกลับไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมวิ้งไปโรงเรียนที่มีชื่อว่า โรงเรียนมัทยมปลายโอดะ เป็นโรงเรียนของพวกที่มีตังใช้ ใช้ผมเป็นลูกของเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ผลิตและนำเข้า อาหาร เครืองดื่ม และอื่นๆอีกมากมาย แต่โดยสวนตัวแล้วผมไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าจะมีตังไหมเพราะการเป็นคนมีตังทำให้ผมได้พบ พ่อ กับแม่ ปีละ 2 ครั้งแล้วแต่ละครั้งที่พบกันก็มีเวลาให้พบแค่ 30 นาที แต่ผมไม่สนใจหรอกว่าพ่อแม่ผมจะเป็นไงแค่ท่านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว และแล้วในที่สุดผมก็มาถึงห้องเรียนของผม ห้อง 2-A พอผมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเป็นการโฮมรูมด้วยตัวเอง ผมไปนั้งที่ของผมซึ่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะของคานะผมนั้งที่แล้วเพื่อนผมที่นั้งอยู่ด้านหน้า ผมที่ชื่อ ทาคาฮาชิ  โซกิ ก็พูดว่า

“ทำไมวันนี้มาช้าจัง”

ผมก็ตอบว่า

“ตื่นสายนะ”

แล้วทาคาฮาชิก็พูดว่า

“นายรู้ยังว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนที่ห้องเรานะ”

“ได้ข่าว……..เป็นผู้หญิงด้วยนะนี้เป็นข่าวลับสุดๆเลยนะนิ”

“แล้วที่อาจารย์ออกไปให้โฮมรูมเองนี้ก็ไปรับนักเรียนใหม่มานะ”

ผมซึงไม่สนใจอยู่แล้วก็ได้แต่ตอบไปว่า

“หืมหรอ”

ทันใดนั้นเองผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ แล้วประตูหน้าก็เปิดออกละอาจารย์ประจำชั้นที่ชื่อว่า อ.ทากะ  จิฮิละ  ก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า

“วันนี้เรามีนักเรียนใหม่จะมาเรียนกับเรา”

“เอาเข้ามา”

ผมที่พุบตัวนอนอยู่ก็ได้ยินการแนะนำตัวว่า

“ชั้นนั้นมีชื่อว่า คิส D วิชซ่า”

ตอนที่ผมได้ยินชื่อนั้นผมก็ตกใจลุกขึ้นมา แล้วอ.ทากะ ก็ถามมาว่า

“มีอะไรหรอ ริวคุง รู้จักคุณ วิซซ่า หรอ”

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเป่าสายตาไปแล้ว แล้วสิ่งที่ คิส ที่นิ้งมาตั้งนานพูดออกมาว่า

“ที่รัก คะคุณช้วยพาชั้นเดินชมโรงเรียนด้วยนะคะวันนี้”

แล้วทาคาฮาชิก็พูดว่า

“ริวนี้นายมีแฟนแล้วหรอ”

แล้วคิสก็พูดว่า

“ไม่ใช้แฟนคะ แต่เป็น ภารยา คะ”

“จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ”

ผมได้รู้ว่านรกนั้นมีจริง

ไม่รู้ว่าทำไมคานะที่อยู่ข้างหลังผมถึงได้รู้สึกว่าเธอหน้าแดงจนแทบจะมีควันออกหูแล้วพูดซ้ำๆไปมาว่า

“ภารยา ไม่จริง ริวมีภารยาแล้ว”

ผมไม่รู้ว่าคุณเธอเป็นอะไรแต่ผมต้องรับมือจากสถานการณ์ตรงนี้ก่อน