ป๊อบ กับ วันที่เลวร้ายที่สุด

รู้ไหมว่าคนเราทำอะไรได้บ้างเวลาจิตตก

ฆ่าตัวตาย ? หนีออกจากบ้าน ? ทำร้ายตัวเอง ? ทำร้ายคนอื่น ?

สำหรับป๊อบ มีความคิดหลายอย่างจนเรียบเรียงไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไร
10 สิงหาคม 2009 จะเป็นหนึ่งในวันที่ป๊อบจดจำว่ามันคือวันที่เลวร้ายที่สุดของป๊อบ

เคยคิดอยากจะหายไปจากโลกนี้? ถ้าใช่ เราพวกเดียวกัน

ปัญหาที่ป๊อบเจอสำหรับคนอื่นอาจไม่ยิ่งใหญ่ แต่สำหรับป๊อบมันใหญ่มาก
และหากเราต้องการคนเข้าใจ แต่บังเอิญคนๆ นั้นกลับตอกย้ำเรา มันยิ่งไปกันใหญ่
มันคือวันที่ป๊อบร้องไห้ และป๊อบรู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างโหดร้าย เลวร้าย และบัดซบ
ป๊อบเสียใจ และไม่เป็นอันทำอะไรไปหลายชั่วโมง ทั้งที่ปกติ ชั่วโมงเดียวป๊อบก็ฟื้นสภาพได้แล้ว

แต่มันไม่ใช่วันนั้น....

ห้าโมงของวันนั้นป๊อบได้ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
รู้ไหมว่าเมื่อเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด สมองเราจะหาทางออกที่เป็นตัวเราที่สุด
และบางครั้งเราก็คาดไม่ถึงไม่ด้วยว่ามันจะเป็นอะไร แต่มันได้บงการให้เราทำ ซึ่งป๊อบก็ทำ

ป๊อบคิดว่าจะหายตัว...หายไปจากปัญหา...
หายไปจากผู้คน...หากไปจากความโกลาหล

ป๊อบเก็บของทุกอย่างที่จำเป็น ของใช้ เสื้อผ้าเล็กน้อย เงิน กับอะไรที่ต้องใช้
ใส่เจ้าพี กระเป๋าตุ๊กตาที่เป็นป๊อบรักเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง
ปิดมือถือ ไม่ต้องการคุยกับใคร ไม่อยากให้ใครโทรหาด้วย
สวมเสื้อแจ๊กเก็ต กางเกงวอร์ม รองเท้าผ้าใบ พกร่มหนึ่งอัน แล้วจากนั้นก็....

เดินออกจากบ้าน...

เดินออกไปทั้งที่ไม่รู้เลยว่าจะเดินไป เดินจากบ้านไปปากซอย แล้วเดินต่อไป
เดินไปจนถึงสามแยกพระประแดง แล้วก็...เดินต่อไป...
เดินไปถึงเมเจอร์ฮอลลีวู้ด แล้วก็...เดินต่อไป
จนมาถึงสวนสาธารณะของพระประแดง

เชื่อไหม มันสร้างมาหลายปีแล้ว แต่ป๊อบไม่เคยแวะมันเลย นั่งรถผ่านเกือบทุกวันด้วยซ้ำ
ป๊อบตัดสินใจเข้าไปดูมัน และได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
มีกลุ่มผู้ชายที่เตะฟุตบอล 2 กลุ่ม...
มีกลุ่มคนที่กำลังเต้นแอโรบิค...
มีคนที่กำลังวิ่งออกกำลังกายกับสุนัข
มีกลุ่มเด็กๆ ที่วิ่งไล่จับกัน
มีพ่อแม่ลูกตั้งกลุ่มปินิค
มีผู้ชายที่กำลังวอร์มร่างกายอยู่คนเดียว
มีคนปั่นจักรยานเล่น

มันอยู่ห่างจากบ้านป๊อบประมาณ 1 กิโล แต่ป๊อบไม่เคยเห็นเลย...
จนวันนี้ เพิ่งได้เห็นเนี่ยแหละ
และมันก็ทำให้ป๊อบรู้สึกบางอย่าง...ยังไม่บอกแล้วกัน ว่าคืออะไร

ป๊อบเดินต่อไป ผ่านร้านเฟอร์นิเจอร์ที่นั่งรถผ่านมาตลอดสิบกว่าปี 
เดินต่อไปจนถึงสะพานลอยวัดสน
ป๊อบเดินกว่าสองกิโลได้มั้ง ไม่แน่ใจนะ แต่ไม่เหนื่อยเลย 
เดินไปฟังเพลงไป สุขใจมากๆ
แล้วก็คิดขึ้นมาว่า "จะไปเยี่ยมคุณป้าที่บ้านยายดีไหม?"
คิดปุ๊บ ก็เดินขึ้นสะพานลอย แล้วก็เดินเข้าซอยไป 
ระยะจากปากซอยถึงบ้านยายน่าจะกิโลได้
ป๊อบก็เดินไป เดินจนถึงบ้านยาย เจอคุณลุงแดงกำลังเดินอยู่ ลุงแดงงง
"มายังไงเนี่ยป๊อบ?"
"เดินมาจากบ้านครับ" ป๊อบบอก ลุงยิ่งงงแตก
"ป๊อบไปหาป้าก่อนนะ" ว่าแล้วป๊อบก็ไปหาป้า ป้าเจอ ป้าก็งง
"อ้าว?" งงจริงๆ
"มาเยี่ยม" ป๊อบบอก "มีไรกินป่าว"
ฮ่า ฮ่า หิวซะงั้น ป้าก็เลยจัดแจงอาหารให้ เป็นพะแนงหมู กับ ต้มผักกาดดอง อร่อยจังเลย
ระหว่างกินอยู่นั้นก็คิดอยู่ว่าจะไปไหนต่อดีหว่า ? ป้าก็ถามซะงั้น "จะไปไหนเนี่ย?"
"ยังไม่รู้เลยครับ" ป๊อบตอบ
"ไม่ได้ไปเที่ยวแน่ๆ" พี่ชายชื่อต้องแสดงความเห็น
"ทำไม?" ป๊อบถาม
"อย่างป๊อบ ไม่แต่งตัวอย่างนั้นไปเที่ยวหรอก"
สำรวจตัวเอง แจ๊กเก็ตธรรมดา...กางเกงผ้าร่ม...รองเท้าผ้าใบ...ผมไม่ได้เซ็ต...เออ ก็จริง
"ไม่แน่ ป๊อบอาจจะทำอะไรที่คาดไม่ถึงก็ได้" ป๊อบท้าทาย
"เอาให้จริง" พี่ต้องทำเป็นรู้ทัน
จากนั้นป๊อบก็ออกจากบ้านยาย คิดอยู่ว่าจะไปไหนต่อ
อืม...ยังไม่อยากกลับบ้าน ยังไม่มีอารมณ์ อยากเดินต่อ
แต่....จะไปสภาพนี้จริงๆ หรอ ?
สมองเริ่มคิดมาก ถ้าเจอคนรู้จักแล้วอยู่ในชุดนี้ล่ะ ? - ไม่ดีกับสุขภาพเลย
ไปเปลี่ยนชุดดีกว่า ว่าแล้วก็กลับบ้านก่อน เปลี่ยนชุดๆ จัดแจงของในกระเป๋า
ระหว่างนั้นก็เหลือบดูของที่จัดทั้งหมด...ของใช้ เสื้อผ้า ต่างนานา แล้วถามตัวเองว่า
"จะเอาจริงหรอ?" ขอไม่บอกว่าคิดจะทำอะไร แต่สงสัยว่าจะทำจริงๆ หรอ?
"เอาวะ" คิดได้ดังนั้น ก็เทของออกทั้งหมด 
สวมชุดที่ชอบที่สุด พกกล้อง พกเงินเพิ่ม เดินออกจากบ้าน โบกรถเมล์สาย 20 
นั่งไปทั้งที่ใจมีจุดหมายแล้วล่ะว่าอยากไปไหน 
รถจอดที่วงเวียนใหญ่ตอนสามทุ่มกว่าๆ ไปถ่ายรูปอนุสาวรีย์พระเจ้าตากสินดีกว่า  

เชื่อไหมว่าอยู่แถวนี้มาสิบปี ไม่เคยมาถึงวงเวียนยามวิกาลอย่างนี้เลย 

ป๊อบเดินข้ามถนนไป หยิบกล้องแล้วก็ถ่ายภาพรอบๆ
บอกตัวเองในใจ ไม่เคยเห็นภาพแบบนี้เลยว่ะ ภาพที่มองจากอนุเสาวรีย์เนี่ย
รอบตัวมันเป็นวงกลมไปหมด เดินไปยิ้มไป มีความสุขสุดๆ 
เดินเข้าไปข้างในเห็นนักศึกษากำลังซ้อมหรีด 
แอบถ่ายรูปไว้นิดส์นึงแล้วก็เดินข้ามไปถนนไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่ง



(วงเวียนใหญ่ยามค่ำคืน)



(อนุเสาวรีย์พระเจ้าตากสิน)



(รอบนอก)



(แอบถ่ายเด็กซ้อมหรีด)







 
จากการถามคนขายปลาหมึกจึงได้ความว่า "สถานที่ที่ป๊อบจะไปต้องขึ้นรถเมล์สาย 3"
"สายที่เพิ่งผ่านเราไปนี่ใช่ไหมครับ?" ป๊อบถาม มองตามรถเมล์ที่ผ่านไป
"ใช่ๆ ไอ้หนู"
จำคำว่า "ไอ้หนู" ได้ขึ้นใจ
"ขอบคุณครับ" ว่าแล้วก็วิ่งไปโบก ผ่าเอ๊ย มันเลยไปโน่นแล้ว ป๊อบยกมือค้างอยู่สองวิ
"โน่นๆ มันไปจอดโน่นแล้วล" ลุงบอก มองตาม เออจริงว่ะ ตรงนี้ไม่ใช่ป้าย ฮ่า ฮ่า
ว่าแล้วก็วิ่งๆๆๆๆ รถจะออก กระโดดโผเกาะ ฮึบ ทันโว้ย
โอเค มันไม่ยากหรอกแค่ขึ้นรถเมล์ตอนดึกๆ เท่านั้นเอง 



(รถเมลปอ 3)

แล้วหลังจากนั้นไม่นานก็มาถึงที่หมาย

โว้วววววววว นี่ไงสนามหลวง!!!

ถามว่าทำไมต้องมาสนามหลวง ?
หนึ่งปีป๊อบมาที่นี่ไม่ถึงสองครั้งหรอกครับ 
แต่ทำไมวันนี้ต้องมาหามัน ?

นั่นก็เพราะภารกิจที่ป๊อบตั้งใจจะทำอยู่ที่นี่! มีแค่ที่นี่เท่านั้น!!

ป๊อบลงจากรถ วิ่งข้ามฟาก หยิบกล้องแล้วถ่ายทุกอย่างที่อยากเห็น รวมทั้งไม่เคยเห็น
เดินไป ฟังเพลงไป ชีวิตสุขใจมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย 

































เจอร้านขายกล้วยปิ้ง นึกถึงยาย เดินเข้าไปซื้อ  5 ใบ 20 บาท
"เอาแบบเละๆ นะครับ" ป๊อบบอก
"ยังวัยรุ่นอยู่เลยทำไมกินแบบคนแก่" เขาแซว
"แบบว่ายายทำให้กินแต่เด็กอ่ะครับ" แล้วยายก็ชอบทำเละๆ ด้วย อิอิ
"อ่ะ ป้าแถมให้" ว่าแล้วเขาก็หยิบให้เพิ่ม
"ไม่เอาๆๆๆ ป้า" ป๊อบรีบค้าน
"ทำไมล่ะ?"
"กลัวอ้วนครับ" โอเค กินได้ แต่อย่าลืมคอนเซปต์ จำไว้นะเด็กๆ
ป๊อบเดินไป กินกล้วยไป ถ่ายรูปไป เจอปลาหมึกปิ๊งก็กิน เจอข้าวโพดก็ซื้อ
ซื้อหลายๆ อย่างที่ไม่ค่อยได้กินและอยากกินเหลือเกิน อ้อ มีข้าวไข่เจียวด้วย ฮ่า ฮ่า
มาถึงที่หนึ่ง รู้สึกว่าคนเยอะเหลือเกิน 
ถามป้าที่ขายน้ำได้คำตอบว่ามีงานวันแม่ เอาวะ ไปดูกันหน่อย

โอ้โหหหหหห เขาฉายหนังกลางแปลงครับ ไม่ใช่ธรรมดา 4 จอเลยอ่ะ!!

มี Transformer 2, Terminator 4, แล้วก็อะไรอีกไม่รู้ จำไม่ได้ อิอิ 
คนเพียบมากกกกกกกกกกกกกกกก
ดูคนไป ถ่ายรูปไป เวร มีแฟลช คนหันกันตูม อายโว้ย รีบเผ่น - กินไก่ย่างดีกว่า อิอิ







เริ่มอิ่มและ จะไม่กินละนะ บอกตัวเองเช่นนั้น 
มองเลยไป คุ้นๆ นะเนี่ย มันต้องไปที่ๆ ป๊อบคิดแน่ๆ เลย
"พี่ครับ ไปตรอกข้าวสารยังไง?"
"ขึ้น 516 ไปเลยตรงโน่น" พี่แกชี้
"ขอบคุณครับ" ว่าแล้วก็ข้ามถนน รถเมล์ผ่านมา
ไม่ขึ้น ตรูจะหยิ่ง อิอิ เดินเอาดีกว่า กินบรรยากาศ เดินไปถ่ายภาพไป 

แล้วในที่สุดป๊อบก็ได้เจอสิ่งที่ป๊อบต้องการ...ยังไม่บอกว่าอะไร อ่านต่อไป

อาจจะเพราะเจ้าตุ๊กตาพีที่สะพายหลัง หรืออาจจะเพราะว่าเราแวะถ่ายรูปบ่อย 
ระหว่างทางจึงมีการสนทากับหลายคน
ทั้งจากฝรั่งที่ชี้ไม้ชี้มือมาที่เจ้าพีของป๊อบ 
จากเด็กวัยรุ่นที่มาถ่ายรูปป๊อบ 
และจากโชเฟอร์แท๊กซี่ที่บอกว่า "นั่งรถถ่ายรูปไหม? พี่มีสถานที่สวยๆ จะพาไป"
"ที่ไหนหรอครับ?"
"มีวัด ตรงผ่านฟ้าน่ะ"
ป๊อบเคยได้ยินนะ ผ่านฟ้า แต่ไม่รู้ว่ามันคือที่ใด
"ไม่เป็นไรครับผม เดี๋ยวเดินไปเรื่อยๆ ดีกว่า"
จากนั้นก็ขอบคุณพี่เขาที่แนะนำ ป๊อบเดินมาถึงร้านแม๊คโดนัลล์ แวะล้างหน้าล้างตา
แล้วก็ข้ามไปถ่ายรูปที่อนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย
 
เชื่อไหม ไม่เคยได้เห็นสถานที่แห่งนี้ ใกล้ขนาดนี้เลย

ใกล้มากกกกกกกกกก 
ไม่เคยสัมผัสก็ได้สัมผัส ไม่เคยได้เห็นแปลงดอกไม้รอบๆ ก็ได้เห็น ได้ถ่ายรูป เยี่ยมจริงๆ



















ขากลับ ป๊อบแวะตรอกข้าวสาร สถานที่ที่ไม่อยากไปเลย เพราะเคยไปตอนปีหนึ่ง แล้วแบบว่าไม่เห็นมีอะไร เดินก็เมื่อย คนก็เยอะ มีแต่ฝรั่ง มันไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหน 

แต่วันนี้ทุกอย่างแปลกไปสำหรับป๊อบ

ป๊อบจำร้านเบอร์เกอร์คิงส์ที่เคยมากับเพื่อนได้ ถ่ายรูปมันไว้
ป๊อบได้เจอร้านหมูปิ้งที่อร่อยมากกกกกกกกกกกกก เป็นหมูปิ้งนมสด
ป๊อบได้กินผัดไทยที่อร่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่เดินสักพักก็เบื่อ เลยเดินกลับ

ขากลับป๊อบได้เจอสิ่งที่ป๊อบต้องการจะเห็นอีกครั้ง...มันยังอยู่ตรงนั้น เหมือนที่เห็นตอนแรก

ป๊อบเดินมาถึงสนามหลวง เห็นรถซูบารุที่เขียนว่า "บางปะกอก" 
โอเค ป๊อบไม่เคยขึ้นรถจากตรงนี้หรอก แต่มั่นใจว่าถ้ามันเขียนว่า "บางปะกอก" มันก็ต้องพาป๊อบไปบางปะกอกได้ ว่าแล้วก็ขึ้น ทำเนียนๆ ว่ารู้ดี รถออก ป๊อบก็มองไปนอกหน้าต่างตลอด เชื่อไหมว่าป๊อบไม่เคยได้เห็นวิวของกรุงเทพจากรถซูบารุเลย มันน่าตื่นเต้นมาก ลมเย็นสบายมากๆ แล้วก็บรรยากาศดีมาก

ในที่สุดรถก็มาถึงบางปะกอก ป๊อบขึ้นรถเมล์สาย 82 ที่คุ้นเคยลงสามแยกพระประแดง
ต่อมเตอร์ไซด์ แล้วก็มาถึงบ้านของป๊อบ...

ใช่ ถึงบ้านป๊อบ ที่ที่ป๊อบจากมานั่นแหละ

ป๊อบอาบน้ำ ล้างหน้าเสร็จแล้วก็มานั่งดูรูปที่ถ่ายๆ ไว้
ไม่น่าเชื่อเลยว่าวันนี้ป๊อบจะได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจู่ๆ วันนี้ป๊อบออกจากบ้านไปแค่เพื่อถ่ายรูป
ถ้าวันนี้ไม่มีเรื่องเฮงซวยนั่นเกิดขึ้นป๊อบคงไม่มีโอกาสได้เจออะไรพวกนี้เลย 

ป๊อบจะเฉลยล่ะนะ ว่าป๊อบรู้สึกอะไรจากสวนสาธารณะใกล้บ้าน

ป๊อบรู้สึกมีความสุขที่ได้ยืนอยู่บนจุดเดียวกับที่คนทั่วไปได้ยืน
เป็นครั้งแรกที่ป๊อบรู้สึกว่าในที่แห่งเดียวมีอะไรเกิดขึ้นได้เยอะเกิน
และทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมีแต่ความสุข มีแต่รอยยิ้ม มีแต่เสียงหัวเราะ
ไม่มีใครแบกความเครียดมาลงที่สวนสาธารณะนั้นหรอก - มีแต่ป๊อบนั่นแหละ 
แต่เมื่อความสุขมันมีเยอะเหลือเกิน มันก็ทำให้ป๊อบสุขไปด้วย แม้จะนิดนึงก็ตาม

แล้วคำถามคือทำไมต้องสนามหลวง ?

ก็อย่างที่ป๊อบบอกก 
เมื่อเราตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด สมองเราจะหาทางออกที่เป็นตัวเราที่สุด
และบางครั้งเราก็คาดไม่ถึงไม่ด้วยว่ามันจะเป็นอะไร แต่มันได้บงการให้เราทำ

สิ่งที่ป๊อบทำก็คือการเข้าไปหาคนหมู่มาก มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

ชีวิตป๊อบไม่ได้ถูกออกแบบมาให้ต้องอยู่คนเดียว 
ป๊อบเป็นสัตว์สังคมแต่เด็ก ติดเพื่อน ติดคน
นั่นคือสาเหตุว่าทำไมป๊อบชอบเที่ยงห้าง ชอบชอปปิ๊ง เพราะป๊อบชอบที่อยู่ได้กับคนเยอะๆ
เมื่อป๊อบต้องอยู่คนเดียว เจอปัญหาเลวๆ คนเดียว มันจึงผลักดันให้ป๊อบไปหาที่ๆ คนมากที่สุด
และตอนนั้นป๊อบนึกถึงแค่สนามหลวง ที่ที่คนหลายชนชั้นมาอยู่ร่วมกัน เดินสวนกัน
มันเป็นอะไรที่สุดยอดมากๆ 

ป๊อบไปเพื่อทำภารกิจบางอย่างที่ป๊อบบอก ซึ่งป๊อบก็ได้มัน แม้จะไม่สมบูรณ์เท่าไหร่ 
และแม้มันต้องใช้ความกล้ามากๆ แต่ป๊อบก็ได้มา

มันคือการออกไปถ่ายรูปคนไร้บ้าน...










บางคนต้องนอนข้างทาง...
บางคนนอนบนม้านั่ง... 
บางคนนอนหน้าตึก...
ตรงหน้าเขามีแค่แก้วหนึ่งใบ ถุงเสื้อผ้าเล็กน้อย และบางคนก็ไม่มีเลย...
พวกเขาต้องนอนในสภาพที่รถราส่งเสียงจอแจ ไม่มีแม้แต่ผ้าหุ่ม หมอนข้าง เครื่องปรับอากาศ พัดลม มียุงเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ และเสี่ยงกับอันตรายมากมาย...

พวกเขาไม่มีอะไรอย่างที่ป๊อบมี
และพวกเขาต้องเจอปัญหามากมากกว่าที่ป๊อบเจอ

มองรูปพวกนั้น ได้เห็นพวกเขาใกล้ๆ แล้วก็ทำให้ป๊อบคิดได้ว่า
"ปัญหาที่ป๊อบเจอมันโคตรเล็กเลยว่ะ อย่างน้อยเราก็มีบ้านนะ"
มองไป ยิ้มไป และประทับใจ นั่นทำให้ป๊อบคิดได้ว่า

ถึงเราจะต้องปัญหาแย่ๆ ด้วยตัวคนเดียว ถึงคนที่เราคาดหวังจะเมินเฉยต่อเรา
แต่ยังมีคนอีกมากที่เจอเรื่องเลวร้ายกว่าเรา...
เรายังมีเรา เรายังมีชีวิต มีหัวใจ มีจิตวิญญาณที่เป็นของเรา
ไม่ต้องให้ใครมากอดเรา เรากอดตัวเองได้
ไม่ต้องให้ใครมาปลอบเรา เราปลอบตัวเองได้
ไม่ต้องให้ใครมาฉุดเรา เรายืนขึ้นเองได้
มันแค่ต้องใช้เวลา ใช้แรงบันดาลใจ ออกไปหาอะไรใหม่ๆ แล้วเราก็ผ่านพ้นมันไป
อย่าได้คิดทำอะไรที่เราอาจจะเสียใจภายหลัง เพราะมีเรื่องมากมายที่รอเราอยู่
มีสถานที่สวยๆ มีผู้คน มีอะไรที่น่าสนใจกว่าปัญหาของเราอีกเยอะ อยู่ต่อไป เพื่อเจอมัน
และต้องบอกตัวเองไว้เสมอว่าเราจะไม่เป็นไร เราต้องไม่เป็นไร...

ป๊อบเชื่อว่าป๊อบทำได้ แล้วป๊อบก็ทำได้...





สรุปเหตุการณ์ทั้งหมดที่ไม่น่าเชื่อ
- เป็นวันแรกป๊อบเดินไม่ต่ำกว่า 10 กิโล เป็นการเดินที่น่าจะเยอะที่สุดของป๊อบ
- เป็นวันแรกในรอบปีที่ป๊อบออกจากบ้านโดยไม่ใช้แท็กซี่เลย!
- เป็นวันแรกในรอบหลายปีที่ป๊อบขึ้นรถเมล์ถึง 5 ครั้ง!
- เป็นวันแรกที่ป๊อบได้ขึ้นซูบารุในราคา 10 บาท
- เป็นวันแรกที่ป๊อบใช้เงินเพียง 200 บาทในการออกจากบ้าน 7 ชั่วโมง
(เชื่อเหอะ มันน่าเหลือเชื่อสำหรับป๊อบ)
- เป็นวันแรกที่ป๊อบหายไปโดยไม่รู้เรื่องว่าป๊อบไปไหน ทั้งครอบครัว เพื่อน และทีมงาน

และ

เป็นวันแรกที่ป๊อบประจักษ์อย่างสมบูรณ์แบบว่า

ป๊อบพึ่งตัวเองได้...

ขอบคุณทุกคนที่ป๊อบเจอในวันนี้ 
ขอบคุณสวนสาธารณะพระประแดง
ขอบคุณรถเมลทุกสายที่ป๊อบขึ้น
ขอบคุณพ่อค้าแม่ค้าที่ป๊อบซื้อทุกร้าน
ขอบคุณสนามหลวง ตรอกข้าวสาร อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย
ขอบคุณ Black Eye Pea สำหรับเพลง I Gotta Feeling 
ป๊อบฟังมันตลอดทาง ได้อารมณ์แห่งความหวังมากๆ

และ

ขอบคุณตัวป๊อบเอง ที่ฉุดให้ป๊อบลุกขึ้นอีกครั้ง และทำให้ตัวเองมีความสุขได้อีก

 

ยังไม่ตายโว้ย!! 555