คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Neighbor ⇝ ChanBaek I
// I’M GLAD YOU’RE MY NEIGHBOR. //
ก๊อกๆ
“แบคออกมาหาแม่หน่อย เร็วๆนะ”
“ครับแม่!” ผมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างลงพื้นทันทีที่เสียงเดินลงบันไดของแม่ดังขึ้น และเมื่อผมเดินลงมาถึงข้างล่างแม่ก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกล่องที่ถูกผูกด้วยผ้าแพรสีชมพูอ่อนดูลื่นและยื่นมาตรงหน้าผมพร้อมกับคำสั่ง
“เอาไปให้ข้างบ้านพวกเค้าเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้ไปผูกมิตรไว้ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อย”
“ครับ” และเมื่อผมรับคำสั่งเรียบร้อย ก็ตั้งท่าจะเดินเสียงแม่ก็เรียกผมไว้อีกครั้ง
“แบคฮยอนเดี๋ยว..เอาอีกกล่องไปให้ซอนมีด้วยละก็เอากล่องนี้ไปให้ฮเยริน เอาล่ะไปได้แล้ว”
......ผมแทบจะถอนหายใจออกมาดังๆ ถ้าไม่ติดว่ากลัวคุณนายบยอนผู้เป็นมิตรกับสหายเรือนเคียงจะงอนเข้าซะก่อน
ละนี่ผมควรต้องไปบ้านไหนก่อนละทีนี้
ผมตัดสินใจออกมาบ้านข้างซ้ายก่อนเป็นหลังแรก เพราะดูท่าเพื่อนบ้านใหม่คงอาจจะกำลังวุ่นๆอยู่ ผมจึงไม่อยากไปรบกวนมาก
ติ๊งหน่อง
“ซอนมีครับอยู่มั้ยครับ?”
“อยู่ค่ารอแปปนึงน้า” เสียงของเธอไม่แหลมไม่หวานมากจนเกินไปทำให้คนฟังรู้สึกสบายหูที่จะฟังเธอพูด และใช้เวลาไม่นานผู้หญิงรูปร่างสมส่วนแต่ตัดผมสั้นกุดก็เดินออกมา
“แบคฮยอนมีอะไรรึเปล่า” อ่าเธอเป็นคนน่ารักนะถ้าไม่ติดว่าเธอค่อยข้างเก็บตัวเงียบ
“แม่ผมทำเค้กข้าวหน่ะเลยทำเผื่อซอนมีด้วย ”
“หื้มมมม ขอบคุณนะแบคฮยอนฝากบอกคุณป้าด้วยซอนมีจะกินให้อร่อยเลย” ผมยิ้มให้เธออีกนิดนึงละถึงได้เดินออกมาละย้ายไปฝั่งตรงข้ามที่เป็นที่ตั้งของบ้านคุณฮเยริน
“อ้าวแบคฮยอนมาหานูน่าหรอ?” ผมที่กำลังจะกดกริ่งเรียกเจ้าของบ้านหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นหูทักขึ้นมาก่อน
“อ้าวคุณฮงวอน เอ่อใช่ครับผมมาหานูน่าคุณฮงวอนก็มาหาเธอหรอครับ?”
“อื้อใช่ นูน่าไม่รับสายฉันเลย ฉันเลยต้องมาถึงนี่ไงแล้วนายมีธุระอะไรอะฝากฉันเข้าไปมั้ย”
“อ้อพอดีแม่ผมทำเค้กข้าวหน่ะครับเลยเอามาให้นูน่า งั้นฝากให้นูน่าด้วยนะครับขอบคุณครับ”
ที่ผมกล้าฝากเค้าเข้าไปให้นูน่าก็เพราะว่าคุณฮงวอนที่ว่าหนะเป็นแฟนเด็กของนูน่านี่หน่า ผมยิ้มให้คุณฮงวอนไปหนึ่งที ก่อนจะหันหลังมุ่งหน้าไปข้างบ้านของผมอีกฝั่ง
เอาล่ะได้เวลาของเพื่อนบ้านคนใหม่แล้ว
กริ๊งงง
“ครับ! รอสักครู่นะครับ!” เสียงที่ดังออกมาทำให้ผมนึกถึงเสียงของคุณโจอินซองแปลก
ๆ มีความหล่อและทุ้มในแบบของผู้ใหญ่ที่ผมฟังละดูยังไงก็คงจะเป็นคนใจดี และผมยังไม่ทันจ้องประตูสีขาวตรงหน้าครบ1นาทีเลยด้วยซ้ำเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นซะก่อน
แอ๊ด
“สวัสดีครับ”
อ่าทำไมคนตรงหน้าผมดูไม่ได้แก่อะไรเลยล่ะออกจะหน้ารุ่นราวคราวเดียวกับผมด้วยซ้ำ ไม่เข้ากับเสียงนั่นเลยแฮะ
แต่จะว่าไปเสียงก็ไม่ใช่เสียงที่ตอบเมื่อกี้นี่หน่า
“อ่อเสียงเมื่อกี้เสียงคุณพ่อผมหน่ะครับ ผมปาร์ค ชานยอลเป็นลูกชายของบ้านนี้ครับ” หน้าผมแสดงอาการว่าสงสัยขนาดนั้นเลยหรอ._.
“เอ่อ ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับผมอยู่ข้างบ้านคุณ หลังนั่นหนะครับ” ผมชี้ไปที่บ้านบ้านสีเบอกันดีทางขวามือผมตอนนี้ให้เค้าเห็นว่าผมมาจากที่นั่น
“คุณแม่ผมให้ผมเอาขนมมาให้พวกคุณ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือเรียกได้เสมอเลยนะครับยังไงก็เป็นเพื่อนข้างบ้านกัน”
“เอ่อ ขอบคุณมากนะครับแล้วคุณชื่อ..” ในระหว่างที่เค้ากล่าวคำขอบคุณผมถึงได้เสียมารยาทแอบมองเค้าเงียบๆ
อื้มมม สูงมาก ฟันเยอะไปนิด หูกางใช้ได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นทำที่ร้านหรือธรรมชาตินะ(‘ ‘ )
“อ่อขอโทษครับผมลืมแนะนำตัว ผมบยอน แบคฮยอนครับยินดีที่ได้รู้จักครับ” และผมก็สะดุ้งเบาๆ เพราะเหมือนเค้าจะรู้ว่าผมแอบวิจารณ์เค้าอยู่ในใจยังไงอย่างงั้นแหละ บวกกับที่ผมยังเปิดหูฟังเค้าพูดอยู่ตลอดเวลาหน้ะนะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณบยอนJ”
ให้ตายแต่ต้องยอมรับเลยว่าเค้าดูดีจริงๆ แต่ว่านะ...หูกางจริงๆนั่นแหละ._.
TBC
ติชมกันได้เลยนะค่า>3<
ความคิดเห็น