EXO (Sehun x You) Love Bad Brother

ลำดับตอนที่ #27 : Chapter 24

ตอนที่ ๒๔

                เซฮุนมาส่งฉันที่บ้านหลังจากที่เรากลับจากสวนสนุก มันน่าแปลกที่เขารีบกลับทันที ไม่แม้แต่จะเข้าไปนั่งพักเลย เขาไม่รู้หรือไงว่าฉันก็อยากใช้เวลาอยู่กับเขาเหมือนกันนะ ใช้เวลาด้วยกัน เหมือนที่คนเป็นแฟนกันควรจะทำ....

                แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ เพราะว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเซฮุนมันอยู่ในจุดที่ไม่สมควร  ฉันเคยคิดเรื่องนี้หลายครั้งเหมือนกัน แต่ทุกครั้งกลับหาคำตอบให้ความรักครั้งนี้ไม่ได้  เรื่องนี้มันเป็นอุปสรรคชิ้นโตสำหรับฉันเลยล่ะ แต่ช่างเถอะ อะไรที่ทำให้ไม่สบายใจเราก็ควรปล่อยๆ มันไปใช่มั้ย?  นั่นแหละ ฉันถึงเลือกที่จะไม่เก็บมาคิดอีก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฉันไม่ได้ลืมมันไปได้อย่างสนิทใจ...

                ‘‘กลับแล้วหรอ?’’ ฉันไม่รู้ว่านั่งคิดเรื่องนี้ไปนานเท่าไร รู้ตัวอีกที คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ก็เดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใย ห่วงใยจริงๆ นะหรือ...?

                ‘‘ค่ะ’’

                ‘‘ไปไหนกันมาล่ะ’’

                ‘‘เรื่อยๆ’’ ฉันพูดพร้อมกับจะเดินขึ้นไปยังห้องนอน

                ‘‘แกเป็นอะไรไปอีก... แม่คิดว่าแกเลิกโกรธแม่แล้ว แม่ก็เห็นแกมีความสุขดี เข้ากับคุณโอได้ เข้ากับเซฮุนได้ แต่ทำไมถึงกลับมาทำเย็นชาใส่แม่แบบนี้อีก’’

                ‘‘ก็ใช่ที่หนูเข้ากับทุกคนได้ แต่มันคนละส่วนกันกับเรื่องของคุณพ่อ...ของหนู’’ ฉันจำเป็นที่ต้องหันกลับมาคุยกับแม่อีกครั้ง  ยิ่งพูดถึงพ่อ ฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่ รู้สึกไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้

                ‘‘เรื่องมันนานมาแล้ว จะให้อภัยแม่ไม่ได้เลยหรอ?’’

                ‘‘หนูยังไม่มีคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ ขอตัวนะคะ ฝันดี...’’

                ‘‘เฮเลน... ที่แม่ทำไปก็เพื่อแกทั้งนั้น....’’

                ‘‘...........’’

                ‘‘.....แม่ขอโทษ..’’ ผู้เป็นแม่ยืนมองลูกสาวที่กำลังเดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่คิดจะหันมาสนใจตนเลย แต่เธอกลับไม่คิดโกรธลูกสาวคนนี้แต่อย่างใด เพราะเธอก็มีส่วนผิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ที่เธอทำไปทั้งหมด ก็เพื่อลูกสาวคนนี้คนเดียว ที่เธอเลิกกับสามีเพราะธุรกิจเขากำลังจะล่มจม ไม่ใช่เพราะเธอเห็นแก่เงินไม่ใช่เพราะเธอไม่รักคนที่ได้ชื่อว่าเคยเป็นสามี แต่เธอไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องมีความเป็นอยู่ที่ลำบาก ก็แค่นั้น.....

                หลังจากที่ฉันเข้ามาในห้อง ความรู้สึกแย่ๆ ก็ยิ่งรุมเร้า ทั้งเรื่องของพ่อ และยังมีเรื่องของแม่เข้ามาอีก ที่บอกว่าทำเพื่อฉัน....มันเป็นแบบนั้นจริงๆ หรอ? ไม่ใช่ทำเพื่อตัวเองหรือไง...  แต่ฉันก็แอบรู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้แม่รู้สึกแย่ ดูจากน้ำเสียงและสายตาที่มองมาฉันก็พอดูออก แต่ที่ไม่แน่ใจว่านั่นมันเป็นความรู้สึกจริงๆ หรือแค่แสดงออกมาเพื่อให้ฉันให้อภัยกันแน่ ถึงแม้ลึกๆ แล้วฉันก็รู้ว่าแม่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ก็เถอะ แต่ทิฐิมันค้ำคออยู่... ฉันดูเลวใช่หรือเปล่า??

                ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาเซฮุน ฉันคิดถึงเขา ต้องการกำลังใจ อยู่คนเดียวแบบนี้มันยิ่งทำให้ฟุ้งซ่าน

                (ตุ๊ดดดดดดดดดดดดด ตุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....) รอสายนานมาก แต่ก็ไม่มีใครรับเสียที ทำไมกัน? ทำไมเซฮุนไม่รับโทรศัพท์ เขาน่าจะถึงคอนโดตั้งนานแล้วนะ

                (ตุ๊ดดดดดดดดดดดด ตุ๊ดดดดดดดดดดดดด...) และก็เป็นอีกครั้งที่เซฮุนไม่รับสาย ฉันชักจะเริ่มใจไม่ดีแล้วนะ เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า

                (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้........)

                พลั๊กกกกก ตุ๊บบบ

                ฉันปาโทรศัพท์ลงไปที่เตียงอย่างหัวเสีย เขาปิดเครื่องหนีฉันหรอ  นายเป็นอะไรไปเซฮุน ตั้งแต่คบกันมานายไม่เคยเป็นแบบนี้ นายจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน ทำไมต้องปิดเครื่องใส่ด้วย...

                ฉันไม่ทนรอให้ตัวเองสงสัยอยู่นานหรอก เพราะตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถไปที่คอนโดของเซฮุนด้วยความเป็นห่วงและความกังวล

                บางทีเซฮุนอาจจะไม่สบายเพราะเขาตากแดดทั้งวันตอนที่พาฉันไปสวนสนุก  เมื่อกี๊แค่แบตโทรศัพท์หมดก็เท่านั้น ไม่มีอะไร..เฮเลน ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง เซฮุนรักเธอ.... รักเธอแค่คนเดียว...

                ระหว่างทางที่ไปคอนโด ฉันก็ปลอบใจตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่ฉันไว้ใจเขา แต่ทำไมครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกกังวล กลัวเหลือเกิน กลัวในสิ่งที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นอย่างไร...

                เพียงไม่นานรถก็มาจอดอยู่หน้าคอนโด ฉันรีบลงไปพ้อมกับบอกคนขับรถว่าให้กลับไปก่อน เพราะบางทีถ้าเซฮุนไม่สบายจริงๆ ฉันคงต้องอยู่ดูแล อย่างที่แฟนดีๆ ควรจะทำ ในระหว่างที่ฉันกำลังจะก้าวเข้าไปในตัวคอนโดก็ได้ยินเสียงหนึ่งเอ่ยทักเสียก่อน...

                ‘‘เฮ้ยยยย เฮเลน มาทำอะไรเนี่ย’’  ชายหนุ่มขอบตาคล้ำที่แสนจะคุ้นเคย เพราะเขาเป็นเพื่อสนิทกับเซอุนเอ่ยทักด้วยความตกใจ ข้างๆ เขามีจงแดที่มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน... ฉันคิดว่าเขาเพิ่งจะออกมาจากห้องเซฮุนแน่ๆ เพราะทั้งสองคนไม่ได้อยู่คอนโดเดียวกันกับเซฮุน และไม่น่าจะมีคนรู้จักอยู่ที่นี่ด้วย

                ‘‘มาหาเซฮุนน่ะสิ ฉันโทรไปก็ไม่รับสาย แถมยังตัดสายใส่อีก ฉันว่าเซฮุนต้องไม่สบายแน่ๆ เลย พวกนายไปหาเขามาใช่มั้ย??’’  ฉันถามด้วยความสงสัย เขาสองคนก็รู้เรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับเซฮุน แล้วทำไมต้องทำท่าทางลำเลิกละล้ำด้วย.. ไม่เข้าใจจริงๆ

                ‘‘เซฮุนมันไม่ได้เป็นไรหรอก’’

                ‘‘ถึงพวกนายจะบอกแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันคงต้องไปดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าเขาสบายดีจริงๆ..’’

                ‘‘เอ่อ...’’

                ‘‘ฉันไปนะ...’’ ฉันยิ้มให้เขาสองคนก่อนจะออกตัวเดินไปข้างหน้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีมือๆ หนึ่งมาคว้าแขนฉันไว้

                ‘‘...........’’

                ‘‘จงอิน...?’’ เขามาตอนไหน..?

                ‘‘เธอจะไปไหน’’

                ‘‘ไปหาเซฮุนไง’’

                ‘‘อย่าเพิ่งขึ้นไปเลย ไอ้เซฮุนมันเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ถ้าเธอขึ้นไปตอนนี้ไม่รอดแน่ ฉันว่าไปหาอะไรอุ่นๆกินก่อนดีมั้ย’’ จงอินจูงมือฉันออกมา อะไรกัน ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงด้วยซ้ำ

                ‘‘ไม่ดีกว่าจงอิน ฉันเป็นห่วงเซฮุนน่ะ...’’

                ‘‘เซฮุนมันไม่ได้เป็นอะไรหรอก เอางี้สิ เธอก็ไปซื้อโจ๊กให้มันด้วย ท่าทางมันจะยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยนะ’’

                ‘‘อะ....อื้ม ก็ได้’’ ฉันตั้งใจจะปฏิเสธ แต่มันก็จริงอย่างที่จงอินพูด เซฮุยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยด้วยซ้ำ ฉันน่าจะซื้อโจ๊กไปฝากเขาหน่อย คงใช้เวลาไม่นานหรอก อีกอย่างนึง จงอินบอกว่าเซฮุนไม่ได้เป็นอะไร นั่นมันก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นในระดับหนึ่ง

                ฉันเดินมากับจงอินได้ซักพัก ก็ต้องหันกลับไปมองเมื่อเห็นจิงแดและเทาไม่เดินตามมา เขาสองคนมัวแต่ยืนถียงกัน เรื่องอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

                ‘‘หยุดทำไม’’

                ‘‘ทำไมสองคนนั้นไม่มากับเราล่ะ...’’

               ‘‘อ่ออ ช่างเถอะ รีบมาสิ ไม่อยากไปหาเซฮุนเร็วๆ หรอ...’’ จงอินพูดพร้อมกับออกแรงจูงมือฉันอีกครั้ง...

                ‘‘เดี๋ยวสิจงอิน สองคนนั้นท่าทางแปลกๆ นะ..’’´

                ‘‘.....เอ่อ..คือ....’’

                ‘‘จงแด... เทา นายสองคนจะยืนตรงนั้นอีกนานมั้ย รีบตามมาสิ’’ ฉันตะโกนเรียกเข้าด้วยเสียงที่ดังในระดับหนึ่ง จงแดมองหน้าเทาเล็กน้อยแล้วหันมามองหน้าจงอิน แล้วจบด้วยการหันมามองหน้าฉัน แล้วเขาก็หันไปมองเทาอีกครั้ง

                ‘‘..............’’

                ‘‘ทำไมไม่รีบมาล่ะ’’

                ‘‘โอเคๆๆๆ กำลังจะไปไงยัยบ้า..’’ เทาพูดพร้อมกับจูงมือจงแดให้เดินตามมา สีหน้าเขาดูหนักใจไม่น้อย อะไรกัน รังเกียจฉันหรอ?

                ‘‘พวกนายเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ..’’

                ‘‘ปะ..เปล่าๆๆๆๆ ไม่ได้เป็นไร รีบไปกันเถอะๆๆ’’ เทา

                ‘‘แน่ใจนะ’’

                ‘‘แน่ใจสิ เนอะๆๆๆๆๆ’’ จงแดขานรับ พร้อมกับหันไปหาแรงสนับสนุนอย่างจงอินที่เอาแต่ยืนนิ่ง

                ‘‘ไปกันเถอะ...’’ และก็เป็นอีกครั้งที่จงอินออกแรงจูงมือฉันให้เดินตามเขาไป ไม่นานนักเราสี่คนก็มาถึงร้านโจ๊กที่ไม่ไกลจากคอนโดเซฮุนเท่าไร เทาจัดการสั่งโจ๊กมาให้กับทุกคน ในระหว่างที่รอ อยู่ๆ จงอินก็หายไป...

                ‘‘จงอินไปไหนหรอ?’’ ฉันตั้งคำถามเมื่อไม่เห็นจงอิน ทั้งๆ ที่เมื่อกี๊เขาก็ยังอยู่ เผลอแป๊บเดียวก็หายไปซะละ

                ‘‘อะ.....เอ่อ มันไปเข้าห้องน้ำน่ะ อย่าใส่ใจเลย..’’ จงแดตอบพร้อมกับส่งยิ้มแหย่ๆมาให้  อะไรกัน พวกเขาเป็นอะไรกันไปหมด

                ‘‘อ่อ อื้มม’’ ซักพักโจ๊กร้อนๆ ก็มาเสิร์ฟ พร้อมกับคนผิวคล้ำที่กลับมานั่งประจำที่เหมือนเดิม สีหน้าเขาดูเหมือนคนบอกบุญไม่รับเท่าไร คิ้วหนาขมวดเป็นปมอย่างกับมีเรื่องให้คิดมาก

                ‘‘หน้าเครียดเชียว เป็นอะไรหรือเปล่า..’’

                ‘‘เปล่าๆๆ ฉันโอเค รีบกินเถอะ’’ จงอินยิ้มเจือนๆมาให้ ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ ไม่สิ ไม่ใช่แค่เริ่ม มันรู้สึกแปลกตั้งแต่เขาพามาทานโจ๊กแล้วล่ะ ปกติถึงแม้พวกเขาจะสนิทกับเซฮุน และค่อนข้างที่จะสนิทกับฉัน แต่พวกเขาก็ไม่เคยชวนฉันไปไหนโดยที่ไม่มีเซฮุนไปด้วย มันแปลกจริงๆ...

                ‘‘พวกนายปิดบังอะไรฉันอยู่...’’

                ‘‘อะ..เฮ้ยย ยัยบ้า เธอพูดอะไร พวกฉันจะมีอะไรปิดบังเธอ?? ไม่มีหรอก คิดมากหรือเปล่า....’’ จงแด

                ‘‘นายดูกระตือรือร้นจังเลยนะ...’’

                ‘‘เปล่าซะหน่อยยย ไม่มีอะไรๆๆๆๆ’’ จงแด

                ‘‘เธออย่าไปใส่ใจมันเลย’’ เทา

                ‘‘แล้วทำไมพวกนายต้องเหงือตกด้วย...’’

                ‘‘มันร้อนไง โจ๊กนี่ร้อนชะมัด เนอะๆๆๆๆ’’ เทา

                ‘‘งั้นหรอ..’’

                ‘‘เอาน๊าเฮเลน ไม่ต้องคิดมาก รีบกินเถอะ..’’ จงอิน

                ฉันเลือกที่จะเงียบแล้วรีบจัดการโจ๊กให้หมดให้เร็วที่สุด ที่ฉันเงียบไม่ใช่ว่าเลิกสงสัย แต่ฉันคิดว่าถามไปพวกเขาก็คงไม่ตอบอยู่ดี...

                เมื่อโจ๊กในชามหมด ฉันก็สั่งโจ๊กอีกที่หนึ่งเพื่อเอาไปให้เซฮุน ไม่นานนักก็เสร็จ ฉันจะจ่ายตังค์แต่จงอินก็จ่ายให้เสียก่อน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมือสั้นด้วยนะ ไม่ใช่บุคลิกเขาเลย..

                ‘‘ไปเดินเล่นต่ออีกนิดนึงมั้ย..’’ จงอินเอ่ย หลังจากที่เห็นว่าฉันกำลังจะเดินแยกตัวออกไปจากร้าน

                ‘‘คงไม่... เพราะฉันต้องรีบไปหาเซฮุนน่ะ’’

                ‘‘แต่วันนี้อากาศดีนะ ไปเถอะๆๆ’’ จงอินจับมือฉันแล้วทำท่าจะลากไปอีกครั้ง

                ‘‘พวกนาย.... กำลังมีความลับกับฉันใช่มั้ย?’’ ฉันถามออกไปอย่างสงสัย ใจคอเริ่มไม่ดี

                ‘‘ไม่มีหรอก แค่อยากให้เธอรีเล็กซ์ไง..’’

                ‘‘ฉันดูโง่หรือเปล่า??’’

                ‘‘ก็ไม่นี่ ทำไมถามแบบนั้น’’

                ‘‘ถ้าฉันไม่โง่ แล้วทำพวกนายถึงคิดจะโกหกฉันละ....’’

                ‘‘.............’’

                ‘‘มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..’’            

                ‘‘.............’’

                ‘‘ฉันยังเป็นเพื่อนพวกนายหรือเปล่า...’’

                ‘‘.............’’ เมื่อไม่มีคำตอบที่ต้องการ ฉันจึงเลือกที่จะเดินออกมาและมุ่งหน้าไปยังคอนโดเซฮุนอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาไม่ได้รั้งฉันไว้ ดีแล้วล่ะ...

                จงอิน จงแด และเทา ยืนมองร่างบางที่กำลังมุ่งหน้าไปยังคอนโดของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟน เขาทั้งสามรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้บอกความจริงเธอไป ยิ่งและยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจแทนคนที่อยู่ในห้อง เมื่อเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์...

                ‘‘ไอ้ดำ มึงรีบโทรบอกไอ้เซฮุนเลยนะเว้ยย ไม่งั้นกูว่าแย่แน่’’ จงแด

                ‘‘กูพยายามหลายครั้งแล้ว แต่มันปิดเครื่อง...’’

                ‘‘มึงก็โทรอีกดิ กูไม่อยากให้มันพลาดนะเว้ยย’’ เทา

                ‘‘ให้โทรอีกล้านครังมันก็ไม่รับหรอก’’

                ‘‘.......แล้วจะทำยังไงวะ’’ จงแด

                ‘‘คงต้องปล่อยเลยตามเลยใช่ป่ะ? กูสงสารไอ้เซฮุนว่ะ’’ เทา

                ‘‘....แต่กูว่าเฮเลนน่าสงสารกว่า...’’ ผมพูดออกไปแบบนั้น เพราะมันเป็นเรื่องจริง วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ คนที่น่าเห็นใจที่สุดคือเฮเลน.. ถ้าเธอต้องไปเห็นอะไรแบบนั้นเธอคงจะเสียใจมาก

                กูช่วยมึงไม่ได้แล้วเซฮุน คราวนี้มึงคงต้องเคลียร์เอาเอง....

                หลังจากที่ฉันแยกกับจงอิน จงแด และเทา ฉันก็รีบตรงมาที่คอนโดเซฮุนพร้อมกับถุงโจ๊กแสนอร่อยๆ  ฉันคิดว่าเขาคงดีใจที่เห็นฉันมาแน่ๆ คึคึ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

                ฉันรีบขึ้นลิฟต์แล้วกดไปในชั้นที่ต้องการ ไม่กี่วินาทีลิฟต์ก็เปิดออกในชั้นที่แสนจะคุ้นเคย เพราะฉันค่อนข้างจะเข้าออกที่นี่บ่อย พอๆ กับเซฮุน ฉันรีบสาวเท้ายาวๆ ไปที่ห้องเซฮุนทันที ด้วยความตื่นเต้น? ตั้งใจจะกดออดหน้าห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อคิดได้ว่าฉันก็มีคีย์การ์ดที่ใช้เปิดห้องได้

                ถ้าไปแบบเซอร์ไพรส์ เขาคงจะดูตกใจมากกว่า... แค่คิดก็สนุกแล้วสิ

                ติ๊ดด

                เมื่อประตูปลดล็อคฉันก็รีบเข้าไปข้างในด้วยความรีบร้อน

                ‘‘เซอร์ไพรส์.....อ้าว ไปไหนของเขา’’ ฉันสงเสียงด้วยความแปลกใจที่ไม่พบเซฮุนในห้อง ไปไหนกันน่ะ หรือจะอยู่ในห้องนอน....

                เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็รีบตรงดิ่งไปยังประตูห้องสีขาวสะอาดตาที่ตอนนี้เปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อย ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาออกว่าเขาอยู่ข้างในนั้น ฉันจัดการความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป พร้อมกับพูดประโยคเดิม...

                ‘‘เซอร์ไพรส์......’’

                ตุ๊บบบบบบบบบ

                ถุงโจ๊กที่เคยอยู่ในมือร่วงไปแตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เพราะความตกใจและความสบสนใจตัวของฉัน ภาพที่มากระทบลูกตาตอนนี้ทำให้ฉันพยุงตัวเองให้ยืนแทบไม่ไหว

                 เซอร์ไพรส์....เซอร์ไพรส์จริงๆ......

                ‘‘เฮเลน.....’’ เซฮุนที่ดูจะตกใจกับการปรากฏตัวของฉันหันมามองด้วยความตื่นตัว สภาพเขาตอนนี้เกือบจะใช้คำว่าเปลือยเลยก็ว่าได้ ถ้าไม่ติดที่ว่าเหลือกางเกงอยู่ตัวนึง ใต้ร่างเขาปรากฏภาพหญิงสาวร่างเล็ก ผิวขาวคนหนึ่ง ที่ฉันรู้จัก แม้จะไม่ได้สนิทกัน หรือคุยกันดีๆ ก็ตาม ร่างบางนั้นแสยะยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปโน้มคอเซฮุนให้ลงไปมอบสัมผัสให้เธออีกครั้ง แต่เซฮุนกลับผละตัวออกแล้วรีบตรงมาที่ฉัน

                ‘‘ฮึกกกก...นาย..’’

                ‘‘............’’ เซฮุนมองหน้าฉันด้วยสายตาที่เดาไม่ออก

                ‘‘นายทำแบบนี้ทำไมเซฮุน...’’

                ‘‘............’’

                ‘‘ทั้งๆ ที่นายบอกว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก...’’

                ‘‘.............’’

                ‘‘แล้วทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ด้วย’’ ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ตอนนี้ไหลออกมาอย่างหนัก ในหัวใจตอนนี้รู้สึกเจ็บแปร๊บๆ

                ทำไม.. ทำไมต้องเป็น ไอยู...

                ‘‘...........’’

                ‘‘ตอบฉันมาสิเซฮุน นายทำแบบนี้ทำไม..ตอบมาสิ ตอบมา..’’ ฉันเขย่าตัวเซฮุนอย่างแรงด้วยความไม่เข้าใจ

                ‘‘...........’’

                ‘‘นี่ ยังต้องให้เซฮุนพูดอีกหรอ.. เธอมันก็แค่ของจำเจ เขาก็ต้องเบื่อเป็นธรรมดา...’’ ไอยูที่ตอนนี้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาเกาะแขนเซฮุนพูดพร้อมกับส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้ฉัน

                ‘‘ฮึกกกก.....มันเป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ว่าจริงหรอเซฮุน...’’  ฉันเริ่มเขย่าตัวเซฮุนอีกครั้ง

                ‘‘...........’’

                ‘‘เซฮุนน บอกฉันมา นายทำแบบนี้ทำไม ฮึกกกก’’

                ‘‘...........’’

                ‘‘ซะ....’’

                ‘‘ฉันขอโทษนะเฮเลน.... แต่เธอช่วยกลับไปก่อนได้มั้ย ฉันยังไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไรให้ฟัง’’ เซฮุนพูดทั้งที่ไม่มองหน้าฉัน หมายความว่าไง... เขาเลือกไอยูใช่มั้ย?

                ‘‘....นายไล่ฉันใช่มั้ย’’

                ‘‘ก็ชัดเจนแล้วนี่ ทำไมเธอถึงยังไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะเขี่ยเธอทิ้ง..’’ และก็เป็นอีกครั้งที่ไอยูพูด

                ‘‘.......โอเค ก็ได้... ในเมื่อนายต้องการ....เราคงจบกันแค่นี้สินะ’’´ฉันพูดพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง และเดินออกมาอย่างเงียบๆ ในเมื่อเซฮุนเลือกไอยู ฉันจะอยู่ให้เขาสมเพชทำไม

                นายมันก็แค่ผู้ชายใจร้ายคนหนึ่งที่ฉันหลงคิดว่านายรักฉันจริงๆ แต่มันก็เปล่าเลย นายไม่ได้รักฉันเลย ไม่เคยแม้จะเปิดใจรับด้วยซ้ำ...

                นายรู้มั้ยว่าฉันเจ็บแค่ไหน...

 _____________________________________________________________________________

ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมอิเน่ทำแบบนี้  งืออ
ไรต์จะงอนนนนนนนน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
.
มาอัพๆๆ แล้วววววว

รักรีดเดอร์ รักนางเอกนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ

MADE IN. BWCW