EXO (Sehun x You) Love Bad Brother

ลำดับตอนที่ #29 : Chapter 26

ตอนที่ ๒๖

                ฉันตื่นจากห่วงนิทราเพราะได้กลิ่นหอมประหลาดๆ ของบางอย่างที่คาดว่าน่าจะกินได้? ลอยมาแตะจมูก ฉันทำจมูกฟุดฟิดๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบกับใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ข้างกาย เขาส่งยิ้มหวานมาให้พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

                ‘‘ตื่นแล้วหรอ..? มากินข้าวต้มเร็ว’’

                ‘‘............’’ ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าไปให้เพื่อเป็นการตอบคำถาม จากนั้นก็พยายามพยุงตัวขึ้น แต่มันก็พลาด

                ‘‘โอ้ยย....’’

                ‘‘เฮ้ยยยยย....’’ คริสดูตกใจกับเสียงร้องของฉัน เขารับเข้ามาพยุงและจัดการปรับท่าให้ฉันยังสบายมากขึ้น ‘‘นั่งอยู่นิ่งๆ ก็พอ เดี๋ยวฉันป้อนเอง’’

                ‘‘อะ..ไม่เป็นไรคะ ฉันกินเองได้’’

                ‘‘ได้ไงล่ะ เด็กดื้อ เธอยังป่วยอยู่นะ’’ คริสดีดหน้าผากฉันเบาๆ พร้อมกับตักข้าวต้มในชามแล้วเป่า ก่อนจะยื่นมันมาจรดที่ปาก...

                ฉันทำได้เพียงอ้าปากกินแต่โดยดี ในระหว่างที่เขาป้อน ฉันก็มองหน้าเขาไปด้วย ผู้ชายคนนี้ช่างดูอบอุ่นเหลือเกิน.. หวังว่าเขาจะทำให้ฉันลืมเรื่องร้ายๆ เมื่อคืนได้ ฉันไม่อยากคิดถึงมันอีก ยิ่งคิดมันยิ่งทำให้เจ็บ

                ‘‘มีอะไรหรือเปล่า?’’  คริสถามเมื่อเห็นฉันมองหน้าเขานานพอสมควร

                ‘‘เปล่าค่ะ’’

                ‘‘อื้มมม’’ คริสยิ้มให้ แล้วเขาก็ทำหน้าที่ป้อนข้าวต้มต่อไป

                ฉันมองเหม่ออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดเรื่องเมื่อคืน เรื่องของเซฮุนกับไอยู  ฉันไม่รู้หรอกว่ารักเขามากเท่าไรรู้แต่ว่ามันเจ็บมากที่เห็นเขารักคนอื่น เจ็บเหลือเกิน...

                ‘‘เฮเลน.... อย่าร้องไห้’’

                ‘‘ฮึกก....’’ ฉันเอามือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ไม่รู้เลยจริงๆว่ามันเริ่มไหลมาตอนไหน

                ‘‘ฉันรู้สึกแย่นะ’’

                ‘‘...........ฮึกกกก’’ ฉันโผลเข้ากอดคริสที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย

                ‘‘อย่าร้องไห้นะคนดี’’











               คริสพูดพร้อมกับกอดตอบเบาๆ อย่าทะนุถนอม  ความรู้สึกเขาตอนนี้คืออยากอยู่ปลอบเฮเลนไปจนกว่าเธอจะหายเศร้า อยากยืนอยู่ข้างๆ เธอตลอด อยากเป็นคนแรกที่เฮเลนนึกถึงเมื่อมีเรื่องไม่สบายใจ หรือในเหตุการณ์สำคัญๆ ของชีวิต แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เขารู้อยู่แล้วว่าเฮเลนรักเซฮุนมาก ถ้าเธอไม่รักเซฮุน เธอคงไม่ร้องไห้หนักขนาดนี้หรอก...

                ร่างบางในอ้อมกอดสั่นสะท้านด้วยความเสียใจ น้ำตาที่เอ่อล้นลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้ใต้ตาเธอช้ำและบวม ร่างสูงที่โอบกอดเธออยู่เขาก็ทำได้แค่เพียงกอดปลอบอยู่อย่างนั้น ถึงแม้จะพยายามพูดปลอบโยนให้เธอหายเศร้าแล้วก็ตาม แต่มันกลับยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น ... จนในที่สุด ร่างบางในอ้อมกอดก็จมลงสู่ห้วงนิทรา คริสค่อยๆ วางตัวเฮเลนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เขามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้น้ำตายังไม่แห้งเหือดไปไหนด้วยความสงสาร เขาละอยากรู้เหตุผลของเซฮุนจริงๆ

 












               อ๊อดดดดดดดดดดดดด

               คริสจำเป็นต้องละสายตาจากร่างบางบนเตียงก่อนจะหันไปสนใจเสียงออดหน้าห้อง ซึ่งเข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครมาตอนนี้ คริสค่อยๆสาวเท้ายาวๆ มาที่ประตูเพื่อต้อนรับแขก เขาผงะเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าผู้มาเยือนคือใคร แต่เขาก็ยอมให้เข้ามาในห้องแต่โดยดี เพราะตอนนี้หญิงสาวหลับอยู่...

                ‘‘เฮเลนเป็นยังไงบ้างครับ’’

                ‘‘อย่างที่แกเห็น..’’ คริสกรอกตาไปมา

                ‘‘......ทำไมตาบวมแบบนี้นะ...’’ เซฮุนค่อยๆ ขยับไปใกล้ๆ ร่างบาง เขาใช้มือลูบไล้ไปที่แก้มนวล ลงมาที่จมูกและริมฝีปากบาง เขาอยากดึงเธอมากอดเหลือเกินน อยากอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่เขากลับทำไม่ได้

                ‘‘...เซฮุน แกมีอะไรปิดบังอยู่ใช่มั้ย’’ คริสที่มองดูอยู่นานเอ่ยปากขึ้น เพื่อต้องการฟังคำตอบ แค่เพียงแวบแรกที่เห็นสายตาเซฮุนมองเฮเลน เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเซฮุนไม่ได้ต้องการเลิกกับเฮเลน.... แต่เพราะอะไรกันที่ทำให้เขาต้องทำแบบนี้

                ‘‘..............’’

                ‘‘เซฮุน...’’

                ‘‘ผมบอกไม่ได้จริงๆ ครับเฮีย’’

                ‘‘.......’’

                ‘‘ผมไม่อยากให้เฮเลนต้องมารับรู้มัน ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ดีแล้วละครับ... ฮึก’’  เสียงสั่นๆ ของเซฮุนทำให้คริสฉงนอยู่ไม่น้อย

                นั่นนายกำลังร้องไห้อยู่หรือเปล่า เซฮุน..

                คริสทำได้เพียงปลอบเซฮุน เขาเอามือลูบไปที่แผ่นหลังกว้างๆนั้น เพื่อให้กำลังคนที่เขารักเสมือนน้องชายแท้ๆ

                ‘‘เฮียอย่าบอกเฮเลนนะครับว่าผมมาที่นี่’’ เซฮุนเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะหันมาพูดกับคริสด้วยสีหน้าจริงจัง

                ‘‘ทำไม?’’

                ‘‘ผมขอร้อง....’’

                ‘‘อื้มมม จะเอาอย่างนั้นก็ได้’’

                ‘‘ฝากดูแลเฮเลนด้วยนะครับเฮีย...ผมไปนะ’’ เข้ามาเพียงไม่นานเซฮุนก็กลับออกไป ทิ้งความสงสัยไว้ให้คริสอยู่ไม่น้อย เซฮุนมีเรื่องอะไรที่ต้องปิดบัง...?  แต่คริสก็ทำได้เพียงสงสัยในใจ เขารู้ว่าเซฮุนดื้อรั้นแค่ไหน ถ้าเซฮุนไม่ต้องการที่จะบอก ก็อย่าหวังว่าใครจะได้รู้มัน

                ‘‘พี่คริส......’’ เสียงหวานแต่ทว่าแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยเรียกสติให้คนร่างสูงที่ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนให้ตื่นขึ้นจากห่วงนิทรา

                ‘‘.......ตื่นแล้วหรอ?....แย่จัง ฉันเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย’’ คริสก่นด่าตัวเองเบาๆ ทั้งที่เข้าตั้งใจจะนั่งเผ้าเธอ แต่กลับมานอนหลับซะได้

                ‘‘พี่คริสนอนต่อเถอะคะ’’ เฮเลนส่งยิ้มบางๆ มาให้ เป็นเพราะเธอเห็นว่าคริสดูแลเธอมาทั้งวัน เขาคงจะเหนื่อยและเพลีย

                ‘‘ได้ไงล่ะ....เด็กบ้า’’ คริสเอานิ้วดีดมาที่หน้าผากเบาๆ อย่างเอ็นดู  เขาดีใจที่เห็นเธอยิ้ม ถึงแม้ยิ้มนั้นอาจจะไม่ได้ยิ้มออกมาเพราะความสุขก็ตาม

                ‘‘ฉันเจ็บนะ.....’’ เฮเลนยู่หน้า ย่นจมูกใส่คริส นั่นทำให้คริสหัวเราะออกมาน้อยๆ กับท่าทีของคนตรงหน้า

                ‘‘โอ๋เอ๋ๆ.....’’ คริสโยกหัวเฮเลนไปมาเบาๆ เพื่อปลอบโยน แล้วหันมาถามคนตรงหน้าอย่างจริงจัง ‘‘ต้องการออะไรหรือเปล่า ฉันจะไปเอามาให้...’’

                ‘‘ฉันอยากกลับบ้าน.....ที่บ้านคงเป็นห่วงแย่เลย’’ เฮเลนพูดจริงจัง ใบหน้าหวานตอนนี้ดูดีขึ้นเล็กน้อย ถึงมีจะมีแววตาของความโศกเศร้าอยู่บ้าง เขารู้ว่าเฮเลนพยายามจะลืมมัน เธอพยายามจะทำตัวเองให้เข้มเข็ง

                ‘‘ไข้ลดก่อนค่อยกลับนะ....’’

                ‘‘ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ ตัวก็ไม่ร้อนแล้ว’’

                ‘‘ไหน มาดูสิ โกหกฉันหรือเปล่า...’’ คริสพูดพร้อมกับเอาหน้าผากเข้าไปแตะหน้าผากเฮเลนเบาๆ เพื่อวัดไข้ เฮเลนผงะกับการวัดไข้อันประหลาดของคริสเป็นอย่างมากกก นี่มันคือการวัดไข้แบบใหม่สินะ....

                ‘‘อื้มมม ตัวไม่ร้อนแล้ว’’

                ‘‘อะ......’’

                ‘‘เป็นอะไรน่ะ? ทำไมหน้าแดง ไข้ขึ้นอีกหรอ’’  คริสถามเมื่อเห็นว่าหน้าเฮเลนแดงผิดปกติ... (เฮียแอ๊บๆๆๆ แกล้งไม่รู้ว่านางเอกเขิน แหมมมม ฮ่าๆๆๆๆ)

                ‘‘อะ.... เปล่าค่ะๆ’’ ร่างบางได้แต่หลบสายตาของร่างสูงที่มองมา คนบ้า ถามออกมาได้ ไข้ขึ้นเมื่อไรกัน เขินตางหาก....

                ‘‘อ่า... งั้นก็ไปอาบน้ำก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่บ้าน...’’ คริสยิ้มให้เฮเลนอย่างใจดี  เขายืนมองเฮเลนที่กำลังเข้าไปในห้องน้ำอย่างเป็นห่วง หวังว่าเฮเลนจะไม่คิดสั้นอะไรนะ....

                Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr /Mom\

                เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงส่งเสียงเรียกความสนใจจากชายร่างสูงให้เดินมาดูมัน นั่นไม่ใช่โทรศัพท์ของเขา แต่เป็นของเฮเลน

                ‘‘เฮเลน.... แม่โทรมาน่ะ’’ คริสตะโกนบอกคนที่เพิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำเพียงไม่กี่นาที

                ‘‘อ่า... พี่คริสรับให้ก่อนได้มั้ยค่ะ’’ เสียงหวานตะโกนออกมาจากอีกฝั่งของบานประตู 

                ‘‘อื้มๆ’’ คริสส่งเสียงในลำคอเป็นการบอกว่าเข้าใจก่อนที่เขาจะถือวิสาสะรับมัน

                (เฮเลน... )

                ‘‘ครับคุณแม่...’’                

                (นั่นใคร...)  ปลายสายถามด้วยความสงสัย ท่านคงจะตกใจไม่น้อยที่มีผู้ชายมารับโทรศัพท์ลูกสาวแบบนี้ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่น่าห่วง เพราะคริสแวะไปที่บ้านหลังนั้นบ่อย ทำให้คุ้นเคยกับทั้งพ่อของเซฮุน กับแม่ของเฮเลน ท่านทั้งสองเอ็นดูเขาเหมือนลูกชายคนหนึ่ง

                ‘‘คุณแม่ครับ นี่ผมคริสนะครับ’’ คริสเอื้อนเอ่ยคลายความสงสัย

                (อ้าวว คริสหรอลูก แล้วทำไม....)

                ‘‘พอดีเฮเลนไม่ว่างรับโทรศัพท์น่ะครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวผมจะบอกเฮเลนให้’’

                (งั้นแม่ฝากบอกเฮเลนว่าให้รีบกลับบ้านด้วยนะลูก มีเรื่องเซอร์ไพรส์) เสียงท่านดูมีความสุขพิลึก เซอร์ไพรส์อะไรกัน... แต่ถึงจะสงสัยเขาก็เลือกจะเก็บมันไว้

                ‘‘ครับ เดี๋ยวผมจะบอกให้ สวัสดีครับ’’

                คริสวางสายก่อนที่จะเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรอให้ร่างบางที่อยู่ในห้องจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ  เพียงไม่นานร่างบางก็ออกมาจากห้องพร้อมกับชุดตัวเดิม เธอรีบเดินตรงมาที่ร่างสูงที่นั่งรออยู่บนโซฟาห้องรับแขกก่อนแล้ว

                ‘‘แม่ว่าไงบ้างคะ’’

                ‘‘แม่บอกให้รีบกลับบ้าน มีเรื่องจะเซอร์ไพรส์...’’

                ‘‘หื้ม?? เซอร์ไพรส์ เรื่องอะไรหรอคะพี่คริส...’’

                ‘‘ถ้าบอกเค้าจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์มั้ยล่ะเด็กบ้า..’’ คริสดีดไปที่หน้าผากมนอย่างนึกหมั่นไส้

                ‘‘โอ๊ยยย ฉันเจ็บนะ’’ เฮเลนเอามือไปลูบหน้าผากตรงที่คริสดีด

                ‘‘ฮ่าๆๆๆๆ ไปกันได้แล้ว อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าเซอร์ไพรส์อะไร....’’

                คริสพูดพร้อมกับออกแรงจูงมือเฮเลนให้เดินตามไปที่รถที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถ เขาเปิดประตูรถสปอร์ตคันหรูเชื้อเชิญให้เฮเลนเข้าไปนั่งบนเบาะอันแสนจะนุ่มนิ่ม

                ‘‘ขอบคุณค่ะ’’ เธอยิ้มให้กับความเป็นสุภาพบุรุษของคนตัวสูง พร้อมกับค่อยๆ พาตัวเองเข้ามาในรถ

                ระหว่างทางก็ไม่มีเสียงพูดใดๆ ออกจากปากคนทั้งสอง มีแต่เพลงโมสาร์ท (อีกแล้ว) เปิดคลอเบาๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ เพียงไม่นานรถหรูก็มาจอดเทียบท่าในลานจอดรถอันกว้างขวางของคฤหาสตระกูลโอ ร่างสูงรีบลงจากแล้วไปเปิดประตูให้ร่างบางทันที ร่างบางได้อมยิ้มกับความเป็นสุภาพบุรุษของเขา แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมๆ กัน

                ‘‘เฮเลนนนน ดูสิว่าใครมา....’’´พอฉันก้าวเข้าไปในบ้าน แม่ก็วิ่งหน้าระรื่น? มาหาทันที ท่านยิ้มกริ่มมาให้ ชวนให้ฉันอดแปลกใจไม่ได้ หึ

                ฉันเบ้ปากหน่ายๆ ก็จะหันไปมองที่โซฟารับแขก ภาพตรงหน้าทำให้ฉัน..

                อึ้ง

                อึ้งงงง

                อึ้งงงงงงงงงง

                แค่มองข้างหลังฉันก็รู้ว่าใคร

                ‘‘ฮึก......’’ น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว....

                พระเจ้า...ช่วยบอกฉันทีว่าฉันไม่ได้ตาฝาด…..

 _______________________________________________________________________

ไรต์มาอัพต่อเเล้วน๊าาา ขอโทษที่หายไปตั้งหลายวัน
ตอนนี้การเรียนของไรต์กำลังเข้มข้น?  การบ้านเเละงานไหลมาเทมา?
ไรต์เเทบไม่มีเวลาหายใจ งืออออ T^T เหนื่อยที่สุด
.
.
.
.
เเต่พอมาอ่านคอมเม้นไรต์ก็เกือบจะหายเหนื่อยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ

จุ๊บๆๆ จริงๆ มันใกล้จะจบเเล้วแหละ ฝากติดตามด้วยน๊าาาา.....

#IMissKris

รักรีดเดอร์ รักนางเอกนะคะ จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ

MADE IN. BWCW