คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : Chapter 31
ตอนที่ ๓๑
‘‘ไปเที่ยวกันมั้ย?’’ มินซอกนั่งลงที่โซฟาที่ว่างข้างๆ พร้อมกับเอ่ยชวน ในขณะที่ฉันกำลังนั่งมองออกไปนอกบ้าน
‘‘อะ...ไปสิ’’ ฉันยิ้มให้เขาบางๆ ก่อนที่จะหันกลับไปที่เดิมอีก เอาตรงๆ คือฉันยังไม่กล้าที่จะสบตามินซอกเท่าไร เพราะมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิด หลายวันมานี้ฉันก็พยายามจะทำตัวให้เป็นปกติ พยายามควบคุมสติไม่ให้เหม่อ แต่ทุกครั้งที่เผลออาการเหม่อลอยเพราะคิดถึงใครอีกคนก็เข้ามาแทนที่และก็เป็นทุกครั้งไปที่มินซอกจะเป็นคนเรียกฉันให้หลุดจากอาการน่าอายแบบนั้น ทั้งๆที่ทำทุกอย่างที่เคยทำกับมินซอกตอนอยู่ที่ไทย ฉันก็พยายามจะทำมันอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกฉันมันไม่ได้เหมือนเดิม ทุกครั้งที่ฉันมองมินซอก มันกลับมีภาพของเซฮุนเข้ามาบดบังเสมอ ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่ามันจะเป็นแบบนี้ได้
‘‘ไม่สบายหรือเปล่า’’ มินซอกเอื้อมมือหนามาอังหน้าผากเบาๆ ฉันปัดมือเขาออกอย่างแผ่วเบา เพราะต้องการจะบอกว่าฉันสบายดี
‘‘ฉันสบายดี เพราะมีนายดูแลไง’’ ฉันพูดพร้อมกับเอาหน้าไปถูไถบริเวณแขนมินซอกอย่างออดอ้อน
‘‘จะกี่ครั้งเธอก็ทำให้ใจฉันเต้นแรงตลอด’’ มินซอกเอื้อมมือมายีผมฉันเบาๆ มินซอกเป็นคนอบอุ่น เรื่องนี้ฉันรู้ดี และฉันก็รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสจากเขา จะแปลกไปก็ตรงที่ตอนนี้ใจฉันไม่ได้เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งแบบเมื่อก่อนแล้ว.... มันไม่ได้เกิดขึ้นกับมินซอกแล้ว แต่มันเต้นแรงตอนที่อยู่ใกล้คนใจร้ายแบบเซฮุน
‘‘จะไปกันได้หรือยังคะ’’ ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนที่จะถาม
‘‘อ่า ไปสิ’’ มินซอกพูดพร้อมๆ กับยันตัวให้ยืนขึ้น หลังจากนั้นก็ส่งมือมาเพื่อให้ฉันเจ็บ แล้วออกแรงดึงตัวให้ฉันลุกขึ้น
‘‘ที่นี่มัน.....’’ ฉันกลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เพราะไม่ได้คิดมาก่อนว่ามินซอกจะพามาที่นี่
‘‘ทำไมหรอ? เป็นอะไรหรือเปล่าเฮเลน’’ มินซอกมองหน้าฉันด้วยความเป็นห่วง อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้ฉันดูไม่โอเคเท่าไร
‘‘อากาศมันร้อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปข้างในเถอะ..’’ ฉันยิ้มเจือนๆ ให้มินซอก ก่อนที่จะเป็นฝ่ายจูงมือมินซอกเข้าไปข้างใน
ตอนนี้ฉันกับมินซอกอยู่ที่เอเวอร์แลนด์ ที่ๆ มาเดทแบบจริงๆ จังๆ กับเซฮุนครั้งแรกไงละ บ้าที่สุด ทำไมฉันถึงเอาแต่คิดถึงเขาล่ะ
‘‘ไม่สนุกหรอ?’’ มินซอกถามฉันด้วยใบหน้าที่ดูสงสัย หลังจากที่เราเล่นเครื่องเล่นไปสองสามอย่าง
‘‘ปะ..เปล่า สนุกสิ ฮ่าๆๆๆๆ สนุกที่สุดเลย’’
‘‘..................’’
‘‘ทำไมมองแบบนั้นล่ะมินซอก’’
‘‘ฝืนหรือเปล่าเฮเลน?’’ มินซอกเอ่ยเสียงแผ่วเบา ดวงตากลมๆ เพ่งมองไปที่พื้น เพราะเขาไม่อยากจะสบตากับฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร แต่ที่รู้ๆ คือฉันคงทำบางอย่างพลาดไป เขาถึงดูเศร้าๆ แบบนี้....
‘‘ไม่เลย ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับนายไง’’ ฉันเอื้อมมือไปกุมมือมินซอกเบาๆ เพื่อให้เขามั่นใจ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ฉันกลับไม่มั่นใจในตัวเองเหมือนกันว่าจริงๆแล้วฉันมีความสุขอย่างที่พูดไปหรือเปล่า
‘‘มีความสุข แต่มีน้อยกว่าตอนที่อยู่กับเซฮุนใช่มั้ยเฮเลน’’ มินซอกเปลี่ยนจากมองพื้นมาสบตาฉันอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันตั้งตัวแทบจะไม่ทัน สายตาที่เขามองมาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ฉันสัมผัสมันได้ และฉันก็รู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกผิดที่ตลอดเวลาที่อยู่กับมินซอกฉันกลับไปคิดถึงคนอื่น...
‘‘คือฉัน.....’’
‘‘กลับบ้านกันเถอะ อากาศเริ่มร้อนมากแล้ว’’ มินซอกพูดขัด พร้อมกับออกแรงจูงมือฉันให้เดินตามมาเพื่อที่จะกลับบ้าน ทั้งๆ ที่เรามาที่นี่ได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ฉันทำให้เขารู้สึกแย่ใช่มั้ย...?
‘‘นายโกรธฉันหรอ?’’
‘‘เปล่าหรอก ใครจะโกรธเธอลงละ’’ มินซอกยิ้มแหย่ๆมาให้ เขาจะรู้หรือเปล่าว่ารอยยิ้มเขาตอนนี้มันดูไม่จริงใจเอาเสีย
‘‘มานี่สิ’’ ฉันพูดพร้อมกับนั่งยองๆ แล้วหันหน้าไปส่งยิ้มให้เขา บางทีนี่อาจจะทำให้มินซอกรู้ดีขึ้นก็ได้
‘‘ทำอะไรน่ะเฮเลน’’ มินซอกเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ใบหน้าหล่อฉายแววความไม่เข้าใจกับการกระทำของฉัน
‘‘ฉันกำลังง้อนายอยู่นะ’’
‘‘ฉันไม่ได้โกรธเธอนะ...’’
‘‘นายไม่โกรธ แต่นายงอนฉันอยู่ใช่มั้ยล่ะ?’’ ฉันหันไปพูดกับเขาด้วยใบหน้าจริงจัง
‘‘ปะ...’’
‘‘ไม่เอาน่า นายโกหกไม่เก่งเลยรู้มั้ย’’ ฉันส่งยิ้มให้เขาบางๆ เพื่อให้เขาผ่อนคลาย
‘‘......’’
‘‘เร็วสิ....’’
‘‘หื้มมม??’’
‘‘รีบขึ้นมาสิคะ ฉันนั่งจนเหน็บจะกินแล้วนะ’’ ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้ม
‘‘เธอไม่อายหรือไงที่ต้อง แบก ฉันในที่ที่มีคนเยอะๆ แบบนี่น่ะ’’ มินซอกดูลังเลแต่ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ
‘‘ทำไมต้องอายล่ะ ตอนนั้นฉันยังไม่อายเลย ใครๆ ก็มองว่ามันน่ารัก....เร็วสิ’’
‘‘อ่าๆๆ โอเคครับๆๆๆ’’ มินซอกหัวเราะเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนย้ายร่างกายของเขามาบนแผ่นหลังของฉัน
‘‘นายหนักขึ้นเยอะเลยนะมินซอก’’
‘‘เฮ้ยยย จริงดิ พอๆ ฉันจะเดินเอง ให้ผู้หญิงแบกมันไม่แมนเลยนะ’’ มินซอกพูดพร้อมกับพยายามจะลงเดินเอง แต่ฉันก็เอ็ดเขาไปก่อน
‘‘อย่าลงนะ... ฉันก็แค่พูดเล่นน่ะ ฉันกำลังง้อนายอยู่นะ’’
‘‘ฉันหายงอนแล้วว ปล่อยฉันลงเถอะ เดี๋ยวจะปวดหลังเปล่าๆ’’ มินซอกพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูห่วงใย
‘‘ ฉันโอเคน่า นายอยู่เงียบๆ เถอะ’’
‘‘งั้น.......ฉันจะเติมพลังให้แล้วกันนะ’’
ฟอดดดดดดดดดดดดดด
หลังจบคำเพียงไม่นาน สัมผัสอุ่นๆก็เกิดขึ้นที่แก้มข้างซ้ายด้วยความรวดเร็ว แต่นั่นมันก็พอที่จะทำให้ฉันตกใจจนเผลอปล่อยมือออกจากมินซอก ทำให้เขาร่วงลงไปอยู่ที่พื้น
‘‘โอ้ยยยยยยย’’ มินซอกร้องเสียงหลงด้วยความตกใจบวกกับความเจ็บที่เกิดขึ้นบริเวณสะโพก
‘‘มินซอกกกกก ฉะ...ฉันขอโทษ เจ็บมั้ย’’ ฉันถลาเข้าไปประคองมินซอกด้วยความตกใจ
‘‘เฮเลน... ฉันไม่เป็นไร’’
‘‘ขอโทษ.......’’
‘‘อื้ม.. กลับบ้านกันเถอะ’’ มินซอกพูดพร้อมกับพยายามยันตัวขึ้น ฉันก็ช่วยพยุงเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะตรงไปที่รถเพื่อรีบกลับบ้าน
Kim Minseok’s Part
เฮเลนเปลี่ยนไปมากจริงๆ ด้วย ผมยอมรับเลยว่าตอนที่เธอปล่อยตัวผมให้ร่วงลงมาจากหลังนั้นทำให้ผมค่อนข้างจะตกใจมากเลยทีเดียว ถึงเธอจะง้อผมด้วยวิธีเดิมๆ ที่ทำให้ผมต้องใจอ่อนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับไม่เหมือนเดิม ตอนที่เธอบอกให้ผมขึ้นมาบนหลัง ผมก็แอบดีใจอยู่บ้าง คิดว่าบางทีเธออาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หรือเธอกำลังจะกลับมาหาผมแล้ว แต่พอตอนนี้ผมกลับยิ่งเข้าใจว่าทุกอย่างมันปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอจะดีใจหรือเขินที่ผมเติมพลังให้เธอด้วยการทำแบบนี้ เธอออกจะชอบด้วยซ้ำ แต่ผิดกับคราวนี้ที่เธอดูตกใจ ดูไม่อยากจะรับสัมผัสจากผมเลย
ผมเดินเอื่อยๆ อยู่ในสวนหลังบ้าน หลังจากที่กลับมาผมก็แยกตัวออกมาเลย ซึ่งเฮเลนก็ไม่ได้ตามมาแต่อย่างใด ผมเดินพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่เรื่องเรื่อยเปื่อยที่ว่าก็หนีไม่พ้นเรื่องของเฮเลนกับเซฮุนหรอก ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ทั้งๆที่รู้ว่าคิดแล้วมันเจ็บผมก็ไม่สามารถเลิกคิดได้เลย
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
‘‘ครับ..’’ ผมกรอกเสียงนุ่มๆ ลงไปเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือใคร
(เป็นไงบ้างลูก) เสียงคุณพ่อตอบรับมาด้วยความห่วงใย
‘‘ผมสบายดีครับ คิดถึงพ่อจัง’’ ผมใส่ลูกอ้อนไปเต็มที่
(ไม่ต้องมาพูดเอาใจพ่อเลย...แต่เสียงลูกดูกังวลๆ นะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า)
‘‘เอ่อ... ไม่มีครับพ่อ’’
(เล่าให้พ่อฟังสิ)
‘‘ผมสบายดีครับ..’’
(เล่าให้พ่อฟัง...) ผมต้องถอนหายใจกับความดื้อของคุณพ่อ ก่อนที่จะหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้กำลังใจตัวเอง
‘‘พ่อก็แบบนี้ตลอดเลย’’
(แกเป็นลูกพ่อนะ แค่ฟังเสียงพ่อก็นึกสีหน้าแกออกแล้ว ฮ่าๆ จะเล่าได้หรือยังล่ะ) คุณพ่อพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะวกเข้าประเด็นเดิม
‘‘เฮเลนคงไม่ได้รักผมเหมือนเดิมแล้วครับพ่อ ผมควรจะทำยังไงดี...’’
(หื้ม?)
‘‘....ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ครับ ผมรักเฮเลนมาก แต่ดูเหมือนเธอจะรักคนอื่นไปแล้ว ผมไม่โกรธที่เฮเลนไปรักคนอื่น แต่ผมโกรธตัวเองที่รักษาเธอไว้ไม่ได้ ฮึก...’’ ผมกะว่าจะไม่ร้องไห้แล้วเชียว แต่พอคุยกับพ่อที่ไร ผมกลับกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ ถึงผมจะโตแค่ไหน เต่เมื่ออยู่กับท่านผมก็กลับกลายป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง
(อย่าร้องไห้นะมินซอก... มินซอกที่พ่อรู้จักเป็นคนเข้มแข็งนะ...)
‘‘ฮึก.....’’
(ถ้าแกรักเฮเลน แกก็ต้องอยากเห็นเฮเลนมีความสุขใช่มั้ย....พ่อจะให้แกตัดสินใจเอง)
‘‘ครับ..ผมรู้ว่าผมควรจะทำยังไง’’
(อื้มม ยังไงก็คิดดีๆ แล้วกันนะ.. พ่อรักแกนะมินซอก)
‘‘ผมก็รักพ่อครับ...’’
(งั้นก็แค่นี้นะลูก...)
เพียงเท่านั้นพ่อก็ตัดสายไป... ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะต้องทำยังไง ผมรู้แล้วควรจะปล่อยเฮเลนไป เฮเลนคงจะมีความสุขมากกว่าหากอยู่กับเซฮุน ถึงเวลาที่ผมจะต้องทำให้เธอมีความสุขแล้วสินะ....
End Kim Minseok’s Part
_______________________________________________________________________
ไรต์เเต่งๆไปรู้สึกว่ามันเป้กก? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
มันเริ่มบ้าๆ บอๆ เเล้วอ้ะ ใกล้จบทีไรสมองไรต์เริ่มรวนนน ฮ่าๆๆๆๆๆ
จะจบเล้ววว ฝากด้วยน้ะเออ
รักรีดเดอร์ รักนางเอกนะคะ จุ๊บๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น