EXO (Sehun x You) Love Bad Brother

ลำดับตอนที่ #38 : Chapter 34

ตอนที่ ๓๔

                เปลือกตาหนาค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ แสงแดดยามเช้าที่เล็ดลอดเข้ามาผ่านผ้าม่านผืนบางทำให้ต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง ความรู้สึกหนักที่เอวพร้อมกับแรงกระชับทำให้ฉันต้องหันไปมองคนตัวสูงที่กำลังมองมาที่ฉันเช่นกัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มละมุน

                ‘‘ตื่นแล้วหรอ’’

                ‘‘อื้ม’’ ฉันครางตอบรับเบาๆ พร้อมกับยันตัวขึ้น แต่เซฮุนกลับเพิ่มแรงรั้งเอว ทำให้ต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ร่างสูงของเขาขึ้นมาคร่อมฉันไว้ พร้อมกับนัยน์ตาสีเข้มที่กวาดมอง จนทำให้รู้สึกร้อนที่หน้า แน่นอนว่ามันเขินไง

                ‘‘จะไปไหน’’

                ‘‘อาบน้ำ....ออกไปสิ หนัก’’ ฉันบอกด้วยเสียงห้วนๆ ไม่ใช่ว่าโกรธหรืออะไร แต่ก็แค่ทำเพื่อปิดบังความเขินเท่านั้น

                ‘‘ถ้าไม่ให้ไปล่ะ’’  เซฮุนพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมาจนจมูกเราชนกัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น ชวนให้หวั่นใจไม่น้อย

                ‘‘นาย..จะทำอะไร’’

                ‘‘แล้ว...คิดว่าจะทำอะไร’’ เซฮุนยิ้มกริ่ม พร้อมกวาดสายตามอง ให้ตายเหอะ สายตาแบบนี้ทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวเลยนะ

                ‘‘ไม่เอา เซฮุน ฉันไม่ไหวแล้วนะ’’ ฉันตอบเขาไปเพราะความรู้สึกหน่วงๆ รู้สึกปวดหนึบๆ ไปทั้งตัว

                ‘‘ถ้าไม่ไหว ก็แค่ปล่อยไปตามอารมณ์...หึหึ’’  หัวเราะในลำคอ พร้อมกับโน้มหน้าลงมาขบกัดหูเบาๆ  ลมหายใจร้อน บวกกับแรงกัดเบาๆ ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

                ‘‘คนบ้า... อย่าเล่นแบบนี้สิ’’ ฉันเบนหน้าหนีด้วยความเขิน

                ‘‘ไม่ได้เล่น...แต่จะเอาจริงๆ’’

                ‘‘เซฮุน!’’  ฉันเอ็ดเซฮุนเสียงดัง คนตัวสูงเค้นหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยิ้มกริ่ม

                ‘‘เขินไง?’‘

                ‘‘ไม่’’

                ‘‘เธอโกหก’’ รอยยิ้มแปลกๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง

                ‘‘โอเค ยอม’’

                ‘‘ฮ่าๆ เมียใครวะ แม่งน่ารัก’’ เซฮุนกดจูบหนักๆที่ริมฝีปากก่อนจะผละออกไป

                ‘‘เดี๋ยวจะทำข้าวต้มให้  ไปอาบน้ำเถอะ’’

                ‘‘อื้ม’’ ฉันตอบรับพร้อมกับยันตัวเองขึ้นอีกครั้ง เพื่อที่จะได้ไปอาบน้ำ ร่างสูงของเซฮุน ค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากห้องนอน หลังจากที่ร่างหนาลับตาไปฉันจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ

                หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็รีบตรงดิ่งไปที่ห้องครัวทันที จะว่ายังไงดีล่ะ ก็เมื่อคืนฉันรีบมาหาเซฮุนเกินไป เลยไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แล้วอีกอย่าง เมื่อคืนน่ะ ใช้พลังงานมากเกินไปหน่อย.....

                ‘‘อ้าววว กำลังจะไปตามพอดีเลย มานั่งนี่สิ’’  เซฮุนหันมายิ้มให้  สภาพของเขาตอนนี้ทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้ ลองคิดภาพเซฮุนสวมผ้ากันเปื้อนแล้วกำลังทำอาหารอยู่สิ มันน่ารักมั้ยล่ะ... ร่างสูงผละออกจากข้าวต้ม มาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง

                ‘‘ขอบคุณ’’ ฉันยิ้มบางๆให้เซฮุน

                ‘‘เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนสิ’’ เซฮุนพูดพร้อมกับทำแก้มป่องแล้วยื่นหน้ามาใกล้ ฉันกดจมูกลงที่แก้มเขาแรงๆ หนึ่งครั้ง เซฮุนยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แล้วจึงกลับไปทำข้าวต้มต่อ

                ‘‘ฉันตั้งใจทำเพื่อเธอเลยแหละ’’ เซฮุนพูดพร้อมกับยกชามใส่สิ่งที่เขาเรียกว่าข้าวต้มมาให้?

                ‘‘....มันคือ..?’’

                ‘‘ข้าวต้มไง แต่สงสัยไฟแรงไปหน่อย มันเลยไหม้ ฮ่าๆๆๆ’’ เซฮุนเกาท้ายทอยแก้เก้อ

                ‘‘ไหม้? กินได้แน่หรอเซฮุน’’

                ‘‘ย๊าส์  ไม่ต้องกินแล้ว ฉันกินเองก็ได้’’ เซฮุนหน้างอ ก่อนที่จะเอาชามข้าวต้มไปไว้ตรงหน้า และตักมันเข้าปากคำโต

                พรืดดดดดดดด

                ‘‘แค่ก แค่ก ขอน้ำหน่อย’’  ท่าทางของเซฮุนตอนนี้ทำให้ฉันอดขำไม่ได้ เพราะเขาสำลักข้าวต้มที่เพิ่งจะตักเข้าปากไปแค่คำเดียว

                ‘‘ฮ่าๆ เป็นไรมั้ยเนี่ย’’

                ‘‘.....เปล่า อร่อยดี’’ เซฮุนที่เพิ่งดื่มน้ำลงไปตอบเสียงเรียบ ถ้าให้เดา ฉันคิดว่าเขาคงเสียฟอร์มไม่น้อย

                ‘‘งั้น เอามานี่ ฉันจะกินเอง’’

                ‘‘ไม่นะ!’’ เมื่อเห็นว่าฉันจะลังจะเลื่อนข้าวต้มมาใกล้ๆ เซฮุนก็รีบคว้ามันไว้ทันที

                ‘‘ทำไม’’

                ‘‘....ฉัน.. ไม่แบ่งให้เธอหรอก’’ เซฮุนเชิดหน้าขึ้นสี่สิบหน้าองศาพร้อมกับทำแก้มป่อง โอ้ววว นี่ฉันไม่เคยเห็นเขาในโมเม้นต์นี้เลยนะ

                ‘‘นายทำให้ฉันไม่ใช่หรือไง จะหวงทำไมล่ะ เอามานี่’’

                ‘‘ไม่นะ’’

                ‘‘ทำไม’’

                ‘‘มัน.....ไม่อร่อย’’ เซฮุนก้มหน้าลงเล็กน้อย

                ‘‘...หื้ม?  แต่นายอุตส่าห์ทำให้นี่ เอามานี่สิ จะกินให้หมดเลย’’

                ‘‘แน่ใจหรอ’’

                ‘‘อื้ม’’

                ‘‘งั้น........’’ เซฮุนค่อยๆเลื่อนชามมาให้ แต่พอฉันจะรับมาเขากลับดึงมันกลับคืน ‘‘อย่าดีกว่า’’ พูดจบเซฮุนก็ลุกขึ้นเต็มความสูง และเอาข้าวต้มไปทิ้ง

                ‘‘นายจะทิ้งมันทำไมเนี่ย เสียดาย’’ ฉันพูดพร้อมกับทำหน้างอ

                ‘‘กลัวเมียท้องเสียวะ’’

                ‘‘ไอ้บ้า หุบปากไปเลย’’ ฉันยิ้มกริ่มให้กับคำพูดที่ถึงแม้จะไม่ได้เพราะอะไรมากมาย แต่มันกลับเต็มไปด้วยความห่วงใยอยู่ในคำพูดห้วนๆ เหล่านั้น

                ‘‘ไปทานข้างนอกกันเถอะ มีธุระต้องไปทำต่อด้วย’’

                ‘‘เอางั้นก็ได้’’ ฉันตอบตกลงโดยไม่ลังเล อย่างที่บอกตอนแรกว่าฉันหิว และตอนนี้เซฮุนก็ต้องไปทำธุระด้วย ฉันไม่อยากทำให้เขาเสียเวลาหรอกนะ

                หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ เซฮุนก็รีบออกรถมาทันที เท่าที่สังเกตมาฉันว่าเส้นทางที่เขากำลังไปนี่มันทางไปบ้านไม่ใช่หรือไง

                ‘‘นี่มันทางไปบ้าน?’’

                ‘‘อื้ม’’ เซฮุนทำแค่พียงครางตอบรับเบาๆ สายตาโฟกัสไปที่ถนนตรงหน้า

                ‘‘ไหนนายบอกว่ามีธุระไง’’

                ‘‘นี่ไง ฉันกำลังจะไปทำธุระอยู่นี่ไง’’

                ‘‘หื้ม??’’

                ‘‘ไม่ต้องสงสัยหรอก เดี๋ยวเธอก็เข้าใจ’’

                เมื่อเขาบอกแบบนั้น ฉันจึงทำได้แค่นั่งอยู่เงียบๆ เพื่อรอให้ถึงจุดหมาย ในระหว่างทางเซฮุนก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เพียงไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนเข้ามาจอดในโรงรถ ร่างสูงของเซฮุนเคลื่อนที่ออกจากรถ พร้อมกลับมาเปิดประตูให้ จากนั้นเราก็เข้าไปในบ้านพร้อมๆ กัน ในระหว่างทางเขากุมมือฉันไว้ตลอดเลย

                ‘‘สวัสดีครับคุณน้า’’ เซฮุนกล่าวทักทายแม่ฉันที่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกพอดี

                ‘‘จ้า แล้วทำไมมาด้วยกันล่ะ’’ แม่หรี่ตามองฉันกับเซฮุนด้วยความแปลกใจ

                ‘‘ไม่มีอะไรหรอกครับ  คุณพ่ออยู่หรือเปล่าครับ’’

                ‘‘อยู่ข้างบนจ๊ะ เดี๋ยวน้าไปตามให้นะ’’

                ‘‘ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปตามท่านเอง’’ เซฮุนพูดพร้อมกับเดินออกไป ฉันที่ไม่เข้าใจการกระทำของเขาได้แต่รั้งเขาไว้ด้วยการบีบมือเขาแรงๆ เซฮุนหันมายิ้มให้เล็กน้อย

                ‘‘ไม่เป็นไร รออยู่นี่แหละ’’ พูดจบเซฮุนก็เดินขึ้นไปข้างบน

                ‘‘มีอะไรหรือเปล่าเฮเลน’’ แม่ถาม

                ‘‘เปล่าค่ะ’’ ฉันตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแม่

                เพียงไม่นานเซฮุนกับคุณลุงก็ลงมา ใบหน้าภูมิฐานขมวดคิ้วเป็นปม ตาสีเข้มกวาดมองไปทั่วห้องรับแขก พร้อมกับค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งข้างคุณแม่

                ‘‘มีอะไร’’  เสียงแหบพร่าทว่าทรงอำนาจเอ่ยขึ้นเรียบๆ สายตาคมดุจเหยี่ยวเหลือบมองลูกชายเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

                ‘‘ผม......’’

                ‘‘ถ้าไม่มีธุระสำคัญพอ ฉันขอไปทำงานต่อ’’ คุณลุงพูดพร้อมกับหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ถ้าเดาไม่ผิดท่านคงมีปัญหากับเซฮุนสินะ  แต่แล้วสิ่งที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นก็เกิด เมื่ออยู่ดีๆ เซฮุนก็ทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น เขาคุกเข่าพร้อมกับก้มหน้าลง ทั้งคุณลุง แม่ และฉันตกใจกับท่าทางประหลาดๆ ของเขามาก

                ‘‘เซฮุน...’’ ฉันพึมพำชื่อเซฮุนเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปหาเขาด้วยความไม่เข้าใจ แต่คำพูดของเซฮุนกลับทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ

                ‘‘ให้เราสองคนคบกันเถอะครับพ่อ ผมขอร้อง....’’ น้ำเสียงเซฮุนดูอ่อนแรงอย่างหน้าประหลาด

                ‘‘....นี่มันเรื่องอะไรกัน’’ แม่ที่เงียบฟังอยู่นานกลับแทรกขึ้นด้วยความสงสัย ท่านส่งสายตาจับผิดมาที่ฉัน พร้อมกับมองสลับกับเซฮุน

                ‘‘ซะ....เซฮุน  ทำไม......’’

                ‘‘ผมรักเฮเลนมากครับพ่อ ผมเลิกรักเธอไม่ได้จริงๆ เห็นแก่ความรักของเราเถอะครับ...คุณน้าครับ ผมขอโทษ แต่ผมรักเฮเลนจริงๆ ให้โอกาสเราสองคนนะครับ’’ หลังจากที่เซฮุนพูดจบ เขาก็ดึงให้ฉันนั่งลงข้างๆ ฉันเผลอไปสบตาเข้ากับแม่ด้วยความไม่ได้ตั้งใจ แม่ส่งสายตาสงสัยมาให้เป็นระยะ ทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดันของคุณลุง มันยิ่งทำให้ฉันประหม่า เซฮุนเขาบ้าไปแล้วแน่ๆ ในเมื่อเขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าคุณลุงกับคุณแม่ไม่มีทางยอม

                ‘‘ทำไม.....แกไม่เข้าใจเรื่องที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ใช่มั้ย’’ คุณลุงตะคอกเสียงดัง ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย แต่เซฮุนกลับทำแค่เพียงก้มหน้าสำนึกผิด

                ‘‘ผมเลิกกับเฮเลนไม่ได้...ผมทำร้ายเธอไม่ได้อีกแล้วครับพ่อ...’’  หมายความว่ายังไงกัน?  คุณลุงรู้เรื่องนี้นานแล้วงั้นหรอ?  หมายความว่าที่ผ่านมาเขาแค่ทำตามสิ่งที่คุณลุงสั่งใช่มั้ย...

                เพี๊ยะ

                ใบหน้าหล่อของเซฮุนหันไปตามแรงตบ ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงตกใจมาก รีบเข้าไปดูอาการเซฮุนด้วยความเป็นห่วง แต่เขากลับส่งสายตาประมาณว่าไม่เป็นไรมาให้

                ‘‘ตบผมอีกก็ได้ ถ้ามันทำให้พ่อยอมให้เราคบกัน’’ ให้ตายเหอะ เหมือนเซฮุนจะไม่รู้ชะตาตัวเองซะแล้ว เมื่อคุณลุงง้างมือขึ้นเพื่อจะตบเซฮุนอีกครั้ง ฉันเอาตัวเข้าไปขวางไว้ได้ทัน พร้อมกับร้องขอ

                ‘‘คุณลุงอย่าทำอะไรเซฮุนนะคะ ฮึก...เฮเลนผิดเอง อย่าทำอะไรเซฮุนนะ ฮึก..’’ อยู่ดีๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาไม่หยุด เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เซฮุนเจ็บตัว

                ‘‘............’’ คุณลุงได้แค่จ้องมองเราสองคนด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกอะไรเลย เสียงแม่ของฉันบอกให้ท่านใจเย็นเป็นระยะๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่สนอะไรนอกจากคนที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้เท่านั้น ร่างของเซฮุนสั่นเทิ่มเบาๆ ถ้าให้เดา ฉันคิดว่าเขาร้องไห้.....

                ‘‘ฮึก...อย่าร้องสิเซฮุน’’ ฉันเอามือประคองหน้าเขาให้หันมาสบตากัน ตาสายที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาจ้องลึกเขามาในดวงตาฉัน ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเสียใจของเขาเลยล่ะ...

                ‘‘หึ...ฉันไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย...แล้วเธอน่ะ ร้องไห้ทำไม...อย่าขี้แยสิ’’ เซฮุนเอามือปาดน้ำตาที่ไหลเป็นทางออกจากแก้มเบาๆ อย่างทะนุถนอม

                ‘‘ทั้งสองคนน่ะ ลุกขึ้นมาคุยกันก่อน...’’ เสียงคุณแม่เรียกสติเราสิองคนให้หันไปมองท่าน ก่อนที่เซฮุนจะหยัดยืนตามความสูงพร้อมกับพยุงให้ฉันลุกขึ้นยืนตามไปด้วย ไม่นานนักเราก็เคลื่อนตัวมานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับคุณแม่และคุณลุง

                ‘‘.....ตกลงจะไม่ยอมเลิกกันใช่มั้ย’’ คุณลุงกดเสียงต่ำ เหมือนพยายามข่มอารมณ์ขุ่นมัว ส่วนคุณแม่ก็ได้แต่บีบมือคุณลุงเบาๆ เพื่อให้ท่านใจเย็นลง

                ‘‘.....’’

               ปังงงงงงง

คุณลุงทุบโต๊ะเสียงดังด้วยอารมณ์ที่กลับมาเดือดอีกครั้ง

                ‘‘ฉันถามทำไมไม่ตอบ!!!’’

                ‘‘คุณ...ใจเย็นๆสิคะ ค่อยๆ คุยกัน’’ คุณแม่ได้แต่ห้ามปรามคุณลุง

                ‘‘แต่ดูสิ่งที่เซฮุนมันทำสิ...มันไม่ถูก...’’

                ‘‘....ฉันว่ามันก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่ค่ะ’’  ฉันที่นั่งก้มหน้าลงด้วยความสำนึกผิด กลับเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาสงสัยระคนแปลกใจ

                นี่แม่กำลังช่วยฉันกับเซฮุนใช่มั้ย....

                ‘‘ทำไม...คุณคิดแบบนั้น’’ คุณลุงก็สงสัยไม่น้อยกับคำพูดแปลกๆ ที่ออกมาจากปากแม่

                ‘‘ลองคิดว่าคุณเป็นเซฮุนคุณจะรู้สึกยังไงถ้าพ่อแม่ห้ามไม่ให้คบกันล่ะ... ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนใจร้ายขนาดนี้น่ะ ผิดหวังจริงๆ’’  พูดพลางตัดเพ้อ

                ‘‘แต่....’’

                ‘‘ถ้ายังคงเป็นแบบนี้ฉันคงอยู่กับคนใจร้ายแบบคุณต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ’’

                ‘‘คุณหมายความว่ายังไง...’’

                ‘‘...........’’

                ‘‘โอเคๆ ผมยอมแล้ว’’ เมื่อเห็นคุณแม่เงียบ คุณลุงก็ต้องเป็นฝ่ายยอมขึ้นมาทันที  ทำไมอะไรๆ มันดูง่ายเมื่อแม่ฉันเป็นคนเอ่ยปากพูดล่ะ?

                ‘‘หึ คุณหมายความว่าจะให้ลูกเราทั้งสองคนคบกันได้ใช่มั้ย’’  แม่ยิ้มเยาะที่มุมปาก สาบานเลยว่าฉันไม่เคยเห็นแม่ในมุมแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

                ‘‘คือ....ผม...’’

                ‘‘เฮเลนอยากกลับไปไทยมั้ย? กลับไปอยู่ที่นั่นกันเถอะ แม่ชักจะคิดถึงประเทศไทยแล้วสิ’’

                ‘‘โอเคๆๆๆ ผมยอมแล้ว’’

                ‘‘ยอมอะไร’’

                ‘‘ยอม...... ยอมให้เฮเลนกับเซฮุนคบกันก็ได้’’ ถึงแม้จะไม่เต็มใจมากนัก แต่มันก็ทำให้ฉันกับเซฮุนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

                ‘‘ดีมาก...เชิญคุณกลับไปทำงานบนห้องเถอะค่ะ’’ คุณแม่พูดจบก็ดันหลังให้คุณลุงกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง หลังจากที่คุณลุงลับสายตาไปแล้ว ฉันก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยให้แม่ทันทีได้เั็็

                ‘‘ขอบคุณนะครับคุณน้า’’ เซฮุนกล่าวขอบคุณคุณแม่ด้วยความดีใจ จากใบหน้าเศร้าๆ กลับถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม

                ‘‘จ้า...น้าเข้าใจ’’

                ‘‘แม่....คือ..’’

                ‘‘ไม่เป็นไรหรอกเฮเลน...แม่รู้ว่าลูกรู้สึกยังไง ทั้งสองคนน่ะ สบายใจได้เลย เดี๋ยวแม่จะคอยช่วยเหลือ ถ้ามีปัญหากับคุณพ่ออีก’’

                ‘‘...ขอบคุณค่ะแม่’’ ฉันโผล่เข้ากอดแม่ด้วยความดีใจ และซึ้งที่ท่านกลับเข้าใจฉันดีกว่าใคร ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ฉันทำตัวเย็นชากับท่านไว้มาก

                ‘‘อ่าๆ โตแล้ว ร้องไห้ทำไม’’ 

                ‘‘เฮเลนขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมานะคะ’’

                ‘‘แม่เข้าใจ... อ่า ดูแลกันและกันด้วยล่ะ  ฝากน้องด้วยนะเซฮุน’’

                ‘‘ครับคุณน้า...’’

                ‘‘เรียกแม่ได้แล้วมั้ง’’ คุณแม่พูดพร้อมกับรอยยิ้ม เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งฉันและเซฮุนได้เป็นอย่างดี  สุดท้ายแล้วดูเหมือนอะไรมันง่ายไปเสียหมด  ต่อไปฉันกับเซฮุนก็ไม่ต้องปกปิดท่านทั้งสองอีกแล้ว รู้สึกโล่งจริงๆ....

 ______________________________________________________________________
 

 กลับมาพร้อมกับความ?? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรมันดูง่ายไปหมดเลยอ่าาา คึคึ
คือจริงๆ เเล้วไรต์ต้องนะั่งปั่นใหม่หมดเลยยยยย
ฟิคมันหายไป งืออออ  เเต่ไม่เป็นไรเนอะ ฮ่าๆๆๆ



จุ๊บๆ ฝากด้วยน๊าาาา
เรื่องใหม่ๆๆ

http://writer.dek-d.com/dzsweet/writer/view.php?id=1193486

รักรีดเดอร์ รักนางเอกนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ

MADE IN. BWCW