EXO (Sehun x You) Love Bad Brother

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5

ตอนที่ ๕

                ‘‘เซฮุนนนนนนนนนนนนนนน!’’

                เสียงเรียกจากบุคคลมาใหม่เรียกสติสัมปชัญญะของฉันให้กลับมา ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แล้วรีบผละออกจากร่างใหญ่ทันที เซฮุนดูตกใจเล็กก่อนแต่สีหน้าเขาก็กลับมาปกติอีกครั้ง ชายร่างสูงหน้าตาออกแนวตะวันตกเดินตรงเข้ามาที่เตียงอย่างถือวิสาสะ เขากวาดสายตามาที่ฉันที่ตอนนี้ถอยร่นไปอยู่ที่มุมห้องด้วยความอาย ก่อนจะกวาดสายตาไปที่เซฮุนที่กำลังติดกระดุมเสื้ออย่างไม่รีบร้อน

                ‘‘โทษทีว่ะ เฮียนึกว่าแกอยู่คนเดียว’’ ชายผู้มาใหม่พูดด้วยท่าทางสบายๆ

                ‘‘ทำไมเฮียไม่กดออดหน้าห้องก่อนอ่ะ ผมจะได้หยุดกิจกรรมก่อน รู้งี้ไม่ให้การ์ดไปหรอก’’

                ‘‘แหม อย่ามาทำง้องแง้งใส่เฮีย อารมณ์ค้างละสิ’’

                ‘‘เกือบแล้วอะเฮีย กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มละ โห้ววว เสียดายอ่ะ’’

                ‘‘เออๆ เฮียขอโทษ ว่าแต่สาวน้อยคนนี้ ใครว่ะ’’ ชายหน้าตาออกแนวตะวันตกเบนสายตามาที่ฉัน อย่ามองนะ ฉันอายยยยยยยยยยยยยยยย ฮือออ ไม่ชอบให้คนหล่อมองด้วย

                ‘‘เมียผมเอง หึหึ’’

                ‘‘ไม่ใช่นะ’’ ฉันปฏิเสธทันควันหลังจากคำตอบออกจากปากเซฮุน มันจะมากเกินไปแล้ว ยังไม่ได้กันเลยจะเอาตรงไหนไปเป็นเมีย ห๊ะ หึ้ยย อารมณ์เสีย

                ‘‘ทำไมคำตอบคนละอย่างล่ะ สาวน้อย’’ เขาย่างสามขุมเข้ามาอย่างไม่ลังเล หน้าตาดุดันทว่าคมคายนั่นบอกเลยว่าสามารถหลอมละลายฉันไปได้ง่ายๆ เขาหล่อมาก หล่อจริงๆ แต่นี่มันไม่ใช่เวลามาชื่นชมความหล่อ

                ‘‘ฉัน ไม่ ใช่ เมีย เขา โอเคนะ’’ ฉันผลักคนตรงหน้าเบาๆ เนื่องจากก่อนหน้านี้เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เกินไป แล้วเดินออกจากตรงนั้น จะว่าไปกล้ามเนื้อเขานี่เต็มไม้เต็มมือชะมัด ดูจะมีเยอะกว่าเซฮุนซะอีก ? นี่คิดอะไรอยู่ บ้าจริง

                ‘‘ไม่ใช่ ก็เกือบใช่นั่นแหละ เมื่อกี๊เธอยังบอกว่าจะฟันฉันอยู่เลย’’ โอ้วม่ายยยยยยยยย ดูมันพูดแบบนั้นออกไปได้ยังงายยยยยยย เดี๋ยวคนแถวนี้ก็เข้าใจผิด (แต่ได้ข่าวว่าแกพูดแบบนั้นจริง?)

                ‘‘ย๊าส์’’

                ‘‘บอกมาสิว่าไม่ใช่’’

                ‘‘.............’’ คำท้าของเซฮุนทำให้ฉันสะอึก อะไรกัน จนมุมจนได้ เฮเลนเอ้ยยยยยยย

                ‘‘พอๆๆ ไม่ต้องเถียงกัน จะใช่หรือไม่ใช่มันเป็นเรื่องของเธอสองคน แต่ตอนนี้เฮียมีเรื่องจะคุยกับแก หยุดภารกิจนี้ไว้ก่อน โอเคมั้ยไอ้หล่อ....’’ ชายหน้าหล่อแย้งขึ้นเพื่อยุติสงครามขนาดย่อมระหว่างฉันกับเซฮุน

                ‘‘ถึงไม่อยากหยุด ผมก็ต้องหยุดใช่ปะเฮีย’’

                ‘‘อื้มม แน่นอน’’ เซฮุนเบ้ปากด้วยความเสียดาย ‘‘แต่ก่อนอื่น.... ฉันชื่อคริสนะ เธอ?’’ เขาเลิกให้ความสนใจเซฮุนก่อนจะหันมาถามฉัน

                ‘‘เฮเลนค่ะ’’

                ‘‘เป็นลูกครึ่งหรือเปล่าเอ่ย หน้าตาเธอออกแนวตะวันตกนะ’’ คริสถามอย่างรู้ดี

                ‘‘อ๋อ ใช่ค่ะ พ่อฉันเป็นคนอเมริกาน่ะ แม่เป็นคนไทย’’ 

                ‘‘ว้าววว ไม่ใช่คนเกาหลีหรอกหรอ? ดีจัง พ่อฉันเป็นคนแคนาดา อเมริกาเหนือเหมือนกันเลย เหมือนเราจะเข้ากันได้ดีน่ะสาวน้อย ฮ่าๆๆๆๆๆ’’ คริสหัวเราะชอบใจ  จริงๆแล้วเขาดูเฟรนลีดีนะ และอีกอย่างคือดูไม่โรคจิตเหมือนเซฮุน

                ‘‘ฉันก็คิดแบบนั้นค่ะ’’

                ‘‘ย๊าส์ ไหนเฮียบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมไง’’ เซฮุนที่เหมือนจะถูกลืมชั่วขณะตะโกนเสียงดัง

                ‘‘เออ เฮียลืมไป... ไว้คุยกันนะเฮเลน แต่ตอนนี้ขอคุยกับเซฮุนก่อน เธอไปรอที่อื่นก่อนได้มั้ย’’ จะอยู่ทำไมคะ โดนคนหล่อไล่แล้ว โฮ๊กกกกกกกกก

                ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น จะว่าไปที่นี้กว้างมากเลย เฟอร์นิเจอร์ถูกวางอย่างเหมาะสม ดีไซน์เครื่องเรือนทุกอย่างดูหรูหรา  ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาคุยเรื่องอะไรกัน แต่ท่าทางจะจริงจังพอสมควร ฉันไม่อยากรู้เรื่องพวกนั้นหรอก เพราะมันไม่เกี่ยวอะไร สิบนาทีผ่านไปคริสก็เดินออกมาพร้อมกับเซฮุน หมายความว่าไง จะกลับแล้วหรอ ไม่นะ ตอนนี้ฉันไม่อยากฟันเซฮุนแล้วอ้ะ อยู่ต่อเถอะนะ

                ‘‘ฉันคงต้องกลับแล้ว...’’ คริสหันมาพูดกับฉัน

                ‘‘คริส อย่าเพิ่งไป’’ เอาวะ ขอยื้อไว้ก่อนแล้วกัน ดีกว่าให้อยู่กับคนโรคจิตสองต่อสอง

                ‘‘สาวน้อย ฉันอายุมากกว่าเธอ เธอน่าจะเรียกฉันว่าเฮีย หรือไม่ก็พี่คริสนะ’’

                ‘‘อะ...ค่ะ พี่คริส’’ ฉันก้มหน้าหงุดๆ คือ ยังไง ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่โรคจิตแบบเซฮุนหรือเปล่า

                ‘‘เยี่ยมมม’’ คริสเผยยิ้มออกมา โอ้ววววว ละลายแป๊บ ยิ้มแบบนี้ทำให้เขาดูหล่อชะมัด อยากจะลงไปนอนแดดิ้น

                ‘‘ยัยหื่น เก็บอาการหน่อย น้ำลายจะยืดอยู่แล้ว’’ มโนของฉันพังทลายเมื่อได้ยินเสียงเซฮุน

                ‘‘หุบปากเหอะ’’ ฉันอดไม่ได้ที่จะแขวะ ก่อนจะหันไปสนใจคริสอีกครั้ง ‘‘พี่คริสอย่าเพิ่งไปเลยนะคะ’’ ฉันอ้อน ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป

                ‘‘หว๊า อย่าอ้อนแบบนี้สิ ฉันยิ่งชอบใจอ่อนด้วย’’ บอกแล้วไง โฮ๊ะๆ

                ‘‘เธอกลัวฉันปล้ำหรือไง’’ เสือกไม่หยุดเลยนะคะพี่ชายยยยยยยยยยยยย

                ‘‘นะคะพี่คริส’’ ฉันถลึงตาใส่เซฮุนก่อนจะหันมาอ้อนคริสอีกครั้ง เพื่ออนาคตตัวเองงงงงง

                ‘‘พี่ก็อยากจะอยู่นะครับ แต่ว่าพี่มีงานที่ร้านอ่ะ เอาไว้ค่อยเจอกันใหม่นะ ถ้าอยากเจอพี่บ่อยๆก็ให้เซฮุนพาไปที่ร้านแล้วกัน พี่คงต้องไปแล้ว โชคดีนะครับสาวน้อย’’ คริสเอานิ้วชี้แตะที่ปากเขาก่อนจะเอามันมาสัมผัสที่ริมฝีปากฉัน? คือระ จูบทางอ้อมใช่มั้ยยย โอ้วววววววว จะคลั่งตายแล้วค่ะ แต่คำอวยพรแบบนี้มันแปลกๆนะ โชคดีนี่คือระ?  เหมือนคริสจะรู้ว่าต่อจากนี้ฉันจะเจออะไร เศร้าแป๊บ และแล้วคริสก็เดินจากไป...

                ‘‘ระริ้กระรี้เชียวนะ’’ เซฮุนแขวะทันทีหลังจากที่คริสก้าวพ้นประตูไปเพียงแค่หนึ่งวิ

                ‘‘แน่นอนนน ก็พี่คริสหล่อ’’

                ‘‘ฉันก็หล่อ’’

                ‘‘แต่นายโรคจิต’’

                ‘‘หึ... อย่างนั้นหรือ?’’ เซฮุนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้

                ‘‘นี่ ออกไปนะ’’

                ‘‘ฉันไม่มีอารมณ์แล้ว  ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ หิว’’ ท่าทางเซฮุนทำฉันแทบเงิบ โห้ววว คนแบบนายไม่มีอารมณ์เป็นด้วยหรอ? แต่ก็ดีแล้ว สงสัยเรื่องที่คุยกับคริสเมื่อกี๊จะเครียดพอสมควร ถึงกับไม่มีอารมณ์ทำภารกิจต่อซะงั้น แล้วฉันจะพูดถึงมันทำไมเนี่ย ไม่ได้เสียดายเลยนะ จริงๆ เชื่อสิ ไม่มี๊ไม่มี เชื่อมั้ย? เชื่อไม่เชื่อ? ดีออก ตอบ!
.
.
.
.

                ฉันจำเป็นต้องทำมันอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่จะให้ฉันทำอะไร เจียวไข่ยังไม่เป็นแผ่นเลย ข้างนึงไหม้ข้างนึงดิบแถมยังเละอีกตางหาก

                ‘‘เดี๋ยวฉันต้มรามยอนให้กินแล้วกัน’’ ในเคาเตอร์ก็มีแค่นี้

                ‘‘บ้าป้ะ? ฉันอยู่คนเดียวก็กินรามยอน แล้วนี่มีเธอมาอยู่ด้วยฉันต้องได้กินอะไรที่ดีกว่านี้สิ’’

                ‘‘เรื่องมาก’’

                ‘‘จะทำอย่างอื่นหรือจะให้ฉันกินเธอ’’ บังคับใช่มั้ย? อื้มม ทำก็ทำ แต่ถ้าตายฉันไม่รับผิดชอบ

                ‘‘ก็ได้ หึ’’

                พอค้นดูในตู้เย็นก็เจอกับไข่ หัวไชเท้า แครอท ชีส แม่เจ้า ฉันจะทำอะไรให้เซฮุนกิน ของมีแค่นี้เองนะ แต่ช่างเถอะ ถึงจะเยอะกว่านี้ฉันก็ทำไม่เป็นอยู่ดี กินอาหารมั่วๆ ไปแล้วกัน เมื่อไม่รู้จะเริ่มตรงไหนฉันก็เลยตัดสินใจเอาหัวไชเท้ากับแครอทมาหั่น จัดการต้มน้ำให้เดือดแล้วโยนมันลงไปพร้อมกับตอกไข่ใส่ตามลงด้วยชีส อุ๊ยตายย พลั้งมือใส่ชีสเยอะไปหน่อย... หึหึ บอกเลยว่าเมนูนี้ไม่มีในพจนานุกรมอาหารแต่อย่างใด คิดเองทั้งนั้น ฉันจัดการปรุงเครื่องโดยไม่ได้ชิม เห็นแค่หน้าตาก็ไม่กล้าแล้วอะ ทิ้งไว้ซักพักก็ปิดเตา เป็นเวลาที่เซฮุนเดินมานั่งรอที่โต๊ะพอดี ฉันจัดการตักซุป? ใส่ชามมาให้เขา

                ‘‘แล้วของเธอล่ะ?’’

                ‘‘ฉันไม่หิว เชิญนายตามสบาย’’

                ‘‘แล้วนี่เรียกว่าอะไร’’ เซฮุนชี้มาที่ซุปของฉันอย่างรังเกียจ

                ‘‘ก็..... ซุปผักใส่ชีส’’ ฉันไม่แน่ใจว่าจะตั้งชื่อให้มันว่าอะไร

                ‘‘กินได้แน่หรอ’’

                ‘‘ได้.....’’ มั้ง ฉันไม่แน่ใจอะ แต่ก็ตอบไปก่อนแล้วกัน โฮ๊ะๆ ดูหน้าเซฮุนเหมือนไม่กล้าแตะเลย ‘‘กินๆ ไปเถอะ ฉันตั้งใจทำมากเลยนะ มีกลิ่นชีสด้วย ดมดูสิ หอมน่ากินจะตาย’’ มั้งงงงง โอ้ววว เชิญตาย เอ้ยย เชิญชิมเถอะ หึหึ

                เซฮุนตักซุปฝีมือฉันขึ้นมาดมกลิ่น เอาจริงๆ เหอะ ฉันคิดว่ามันน่าจะอร่อยอยู่นะ กลิ่นชีสหอมขนาดนี้ ฉันพยายามจ้องมองสีหน้าเขาขณะชิม แต่....

                ‘‘ฉันว่าไม่เอาดีกว่า’’´เซฮุนเอาช้อนตักซุปวางกลับไว้ที่เดิม มันจะมากเกินไปแล้ว นี่เป็นการทำอาหารแบบจริงจัง? ครั้งแรกของฉันเลยนะ อุตส่าห์ทำให้

                ‘‘เซฮุน!!!!’’ ฉันถลึงตาใส่เขาจนเซฮุนต้องใจอ่อนยอมยกซุปจรดที่ไปที่ริมฝีปากอีกครั้ง ฉันรอลุ้นตัวโก่ง แต่พอซุปเข้าปากเขาเท่านั่นแหละ มันกลับถูกพ่นออกมาใส่หน้าฉันเต็มๆ ไอ้คนสกปรก

                ‘‘ย๊าส์ ไอ้คนสกปรก ไม่มีมารยาท พ่นมันออกมาได้ยังไง’’ ฉันหัวเสีย ขยะแขยงทั้งน้ำซุปและน้ำลายเขาที่กระเซ็นไปทั่วใบหน้า โอ้ววว สิวจะขึ้นมั้ยเนี่ย

                ‘‘นี่เธอเอาน้ำจากส้วมมาให้ฉันกินหรือไง โว้ยยยยยยยยยยย’’ ง่ะ น้ำจากส้วมอะไรกัน ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำ

                ‘‘น้ำจากส้วมที่ไหนกันยะ ต่อไปฉันจะไม่ทำให้นายกินแล้ว’’

                ‘‘ดีแล้วล่ะ ฉันคิดผิดจริงๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วพาฉันออกไปทานข้าวเดี๋ยวนี้’’ ดูมัน มารยาทเสียใส่ฉันแล้วจะยังมีหน้ามาสั่งอีก

                ‘‘ไม่ไป’’

                ‘‘แน่ใจว่าไม่...’’

                ‘‘เออ ไปก็ได้’’

                ฉันจำเป็นต้องยอม (อีกแล้ว) จะไม่ให้ยอมได้ยังไง  ฉันไม่พร้อมจะเจอเซฮุนในบทบาทคนโรคจิตหรอกนะ หึ้ยยยยย มันเปลืองตัว อยากจิครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปแขวนคอตายดีมั้ยเนี่ย // หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเราก็ตรงไปที่ร้านอาหารอิตาลีที่อยู่ใกล้ๆ ทันที เซฮุนสั่งสเต็กมาสองที่โดยที่ไม่ถามสักคำว่าฉันอยากกินอะไร คิดแทนหมดเลยนะพ่อคู๊ณณณณณณณ

                ‘‘กินไปสิ’’

                ‘‘อือ’’

                ‘‘รีบๆละ ฉันจะไปหาเฮีย’’

                ‘‘พี่คริสหรอ’’

                ‘‘ดีใจออกหน้าออกตาไปปะ?’’

                ‘‘ฉันทำแบบนั้นตอนไหน’’

                ‘‘ตอนนี้เธอเป็นเมียฉัน’’

                ‘‘ไม่ใช่’’

                ‘‘เดี๋ยวก็ใช่’’

                ‘‘นายนี่มัน....’’

                ‘‘รีบๆกินไปเถอะ ฉันรีบ’’ ฉันได้แต่หุบปากแล้วก็ทานอย่างเงียบๆ แอบดีใจเหมือนกันที่จะได้ไปหาคริส ดีกว่าอยู่กับเซฮุนสองคน

                ‘‘เออใช่ ขอโทรศัพท์ฉันคืนด้วย’’

                ‘‘ไม่’’

                ‘‘เซฮุน’’

                ‘‘จะโทรไปอธิบายอะไร ตอนนี้หมอนั่นคงไม่ฟังเธอแล้วมั้ง เลิกๆ กันไปเถอะ’’

                ‘‘มินซอกเขามีเหตุผลพอ เอาคืนมา’’

                ‘‘ก็ได้ๆ หึหึ’’ เซฮุนยอมแพ้ แล้วส่งโทรศัพท์มาให้ ฉันรับมันมาก่อนจะรีบต่อสายไปหามินซอกทันที นายอย่าโกรธฉันเลยนะมินซอก สาธุเพี้ยงงงงง

                เซฮุนได้แต่มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างอารมณ์เสีย เด็กนั่นมันดีมากหรือไง ทำไมต้องเอาแต่สนใจมันด้วย  ตอนนี้ผมก็ได้แต่นั่งมองเฮเลนที่เอาแต่ร้องไห้ สงสัยจะทะเลาะกันหนักไปอีก  ความจริงผมน่าจะดีใจใช่มั้ยที่แผนการสำเร็จ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ผมกลับไม่รู้สึกดีใจเท่าไรเลย กลับรู้สึกผิดขึ้นมาเฉยๆ ผมอยากจะปลอบเธอนะ แต่ผมยิ่งพูดมันก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

                หลังจากนั้นเราก็ตรงมาที่บาร์ของเฮีย เพราะเรื่องที่เฮียมาบอกผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน มันทำให้ผมเครียดพอสมควร จำเมื่อเดือนก่อนได้มั้ยที่บาร์ของเฮียเนี่ยแหละ เทากับผู้หญิงเสื้อแดงคนนั้น ประเด็นคือแฟนของเธอเพิ่งจะจับได้แล้วมาอัดเทาจนยับ ผมฟังจากที่เฮียเล่าแล้วก็อดสงสารมันไม่ได้ จริงๆ แล้วผมก็อยากจะหัวเราะมันนะ  แต่นี่มันเป็นเพื่อนผมนะครับ สงสัยคงเข็ดไปอีกนานล่ะ เฮเลนที่นั่งข้างๆ ผม ตอนนี้เธอเลิกร้องไห้แล้วล่ะ เอาแต่เงียบกับเงียบ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ชักจะเริ่มสงสารเธอแล้วสิ

                ผมเอารถไปจอดที่ลานจอดรถก่อน เฮเลนดูจะตกใจเมื่อรู้ว่ากำลังอยู่ที่ไหน ตลอดทางที่ผ่านมา ดูเหมือนเธอจะดีขึ้นแล้ว อาจจะเป็นเพราะเธอคิดได้ว่าเศร้าไปก็ไม่ดีประโยชน์ ซึ่งมันดี

                ‘‘มาที่นี่ทำไม จะไปหาพี่คริสไม่ใช่หรอ’’

                ‘‘ก็ใช่’’

                ‘‘แล้วนายจะมาที่บาร์ทำไมยะ’’

                ‘‘ก็เฮียอยู่ที่นี่ เธอจะให้ฉันไปหาตามถังขยะหรือไง’’

                ‘‘พี่คริส? มาที่แบบนี้ด้วยหรอ’’ ยัยนี่แกล้งโง่ป้ะเหอะ เป็นผู้ชายก็ต้องมาที่แบบนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ของเฮีย ยังไงก็ต้องเคยมานั่นแหละ ไม่เคยก็ตุ๊ดสิครับ?? เอิ่มม แต่จริงๆ แล้วตุ๊ดก็เยอะนะ

                ‘‘ร้านเฮียไง’’

                ‘‘ร้าน?? ฉันก็คิดว่าเปิดร้านอาหาร’’ เฮเลนเบ้ปากพูด ดูน่ารักไปอีกแบบ

                ‘‘โลกสวยเหลือเกิน...’’ ผมยิ่มกริ่ม ตั้งใจจะยั่วโมโหเธอ แต่เธอกลับไม่สนใจ เฮเลนรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินนำผมเข้าไปข้างใน แหม จะให้คิดไงละ ผมก็คิดว่าเธอคงชอบมาที่แบบนี้เหมือนกัน

                ‘‘พี่คริสอยู่ไหนล่ะ’’ เมื่อเข้ามาข้างใน เธอก็ถามขึ้นทันที แหม คำก็พี่คริส สองคำก็พี่คริส แล้วแฟนเธอละ ไม่คิดถึงมันแล้วหรือ เลิกเศร้าเร็วดีนิ หื้มมมมมม หลายใจเหลือเกินแม่คู๊ณณณณณณณณ

                ‘‘ยัยโง่ เจ้าของร้านก็ต้องอยู่ที่ห้องรับรองสิ โง่จังเลยนะ’’ ผมแขวะ

                ‘‘หึ รู้ดีเหลือเกินนนน มาบ่อยสิท่า’’

                ‘‘แน่นอนสิ หึ รีบตามมาได้แล้ว เห็นไอ้พวกนั้นมั้ย มันกำลังจ้องขย่ำเธอ’’ ผมไม่ได้พูดเล่นนะ แต่ผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่อยู่โต๊ะถัดไปหันมามองเฮเลนตาเยิ้มเชียว อย่ายุ่งกับเมีย?กู จอบอ เฮเลนหันมาตีที่ไหนผมแรงๆสองที ก่อนจะรีบเดินตามมา ผมถือวิสาสะจับมือเธอเพื่อไม่ให้พลัดหลงกัน คนมันเยอะนะครับ ถ้ายัยนี่หลงขึ้นมาผมว่าเธอไม่รอด

                ประตูห้องรับรองถูกเปิดออกมา คนภายในห้องมีผู้ชายสี่คนรออยู่แล้ว ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็      จงอิน  จงแด เทา แล้วก็เฮียนั่นเอง สภาพเทาตอนนี้ดูไม่ขึ้นเท่าไร ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำนั่น แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ได้ทำให้รัศมีความหล่อของมันหมดไปหรอก ดูแบดๆ ไปอีกแบบ เท่นะ?? ผมไม่ใช่พวกที่ชอบไม้ป่าเดียวกันนะ แต่ยังไงก็ต้องยอมรับว่าเทาหล่อจริงๆ

                ‘‘อ้าวมึงงง โผล่หัวมา.... เอ๊ะๆๆ พาเมียมาด้วยหรอเนี่ย’’ จงอินเอ่ยทักทันทีพร้อมกับยิ้มกริ่มเมื่อเห็นเฮเลนมากับผมด้วย

                ‘‘เมียยย?? เอ๊ะๆ ไอ้หล่อ มันยังไงครับมึง กูยังไม่เห็นอุกาบาตรตกเลยด้วยซ้ำ’’ จงแดแซว

                ‘‘เงียบเหอะ ใกล้ตายยังวะ กูบอกแล้วว่าให้ระวังแฟนเค้าด้วย มึงก็ไม่ฟัง’’ ผมเดินไปหาเทาที่นั่งประคบน้ำแข็งอยู่

                ‘‘ผู้หญิงเค้าเข้าหากูก่อน เป็นมึงจะปฏิเสธหรอว่ะ แต่กูว่าก็คุ้มว่ะ ลีลาแมร่งเด็ด’’ เทาตอบทั้งๆที่ยังเจ็บอยู่ ผมว่ามันไม่เข็ด เหอะ จะเข็ดได้ยังครับ

                ‘‘คราวหลังก็ระวังหน่อยนะมึง’’

                ‘‘เออๆ แล้วนี่ เมียมึงจริงปะ?’’

                ‘‘เออ’’

 ‘‘เด็ดป่ะว่ะมึงงง’’ เทามองเฮเลนด้วยสายตาลวนลาม แต่ผมก็รู้ว่ามันไม่กินของๆเพื่อนหรอก?

                ‘‘ยิ่งกว่าเด็ดว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’’

                ‘‘เซฮุน’’ ว่าแล้วเชียวว่ายัยนั่นต้องขึงตาใส่ผม ฮ่าๆๆๆๆๆ แกล้งเฮเลนแล้วมีความสุขชะมัด

                ‘‘สาวน้อย มานั่งข้างๆ ฉันนี่’’ เฮียกวักมือเรียกเฮเลนไปนั่งข้างๆ แล้วยัยนั่นก็ไปจริงซะด้วย แหม ระริกระรี้เหลือเกิน

                ‘‘ปลอดภัยดีใช่มั้ย??’’
 

___________________________________________________________________________

วันนี้ไรต์ลงสองตอน ชดเชยเมื่อวานนะคะ
คำหยาบอีกแล้ววววว ชินๆ ไปแล้วกันโน๊ะ  อย่าว่าไรต์เลยนะๆ
.
.
.
.
.
 ใกล้เข้ามาทุกที สำหรับ NC  อ๊ากกกกกก
ไรต์อยากให้ทุกคนติดตามมมม
แล้วก็ขอบคุณทุกคอมเม้นที่ให้กำลังใจไรต์นะคะ  ไรต์ปริ่มมาก 
 สุดท้ายยยยยยย......
รักรีดเดอร์  รักนางเอกนะคะ  จุ๊บๆๆๆ

MADE IN. BWCW