EXO (Sehun x You) Love Bad Brother

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7

ตอนที่ ๗

                เร็วกว่าที่คิดเมื่อตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งของเกาหลี โรงเรียนมัธยมปลายแดยอง ฉันไม่มั่นใจเลยว่าจะเข้ากับใครได้ ฉันมีเชื้อสายไทย ไม่รู้ว่าคนที่นี่จะเกลียดฉันหรือเปล่า เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนมีนักเรียนมากมายทยอยเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่ขาดสาย หลายคนเดินกันเป็นกลุ่มพูดคุยกันออกรสออกชาติอย่างกับไม่ได้เจอกันนานแรมปี  แต่ผิดกับฉันที่ยืนอยู่แค่คนเดียว คุณโอให้รถมาส่งฉันที่โรงเรียนแล้วก็กลับไป คือความจริงฉันเป็นคนมั่นใจกว่านี้นะ แต่พออยู่แบบนี้มันก็ประหม่าเหมือนกัน ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงเรียนเงียบๆ พยายามหาห้องที่ตัวเองอยู่ ความจริงฉันไม่ได้เข้าที่นี่ด้วยเส้นสายแต่อย่างใด แต่หากเข้าด้วยความสามารถด้านผลการเรียนที่มากพอสมควร ฉันจึงได้อยู่ห้อง A  ฉันเดินมานานมากแล้วนะ แต่ไม่ยักจะเห็นห้องเรียน แล้วห้องฉันมันอยู่ตึกไหนกันล่ะ ฉันเดินถือแผนที่โรงเรียนหมุนวนไปมา โอ้ยแก จนปัญญาอะ โรงเรียนใหญ่เกินมีตั้งเกือบสิบตึก

                พลั๊กกก ตุ๊บบบ                 

                ระหว่างที่ฉันเดินหาห้องเรียนที่แสนจะหาอยาก ก็บังเอิญเดินชนกับคนๆหนึ่งจนของที่อยู่ในมือหล่นไปอยู่บนพื้น

                ‘‘ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันได้มอง’’ ฉันกล่าวขอโทษแล้วก้มลงไปเก็บของโดยไม่มองหน้าที่ที่เดินชน

                ‘‘ไม่เป็นไรครับ’’ เขานั่งยองๆ พร้อมกับช่วยเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่รอบๆ พอฉันเงยมองหน้าเท่านั้นแหละ โอ้วว แม่เจ้า หล่อ หน้าใส ขาวออร่ามากอ่ะ

                ‘‘ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันเก็บเอง’’ ฉันรนรานด้วยความประหม่า จริงๆ คือเขินคนหล่อนั่นแหละ

                ‘‘ของเยอะขนาดนี้เดี๋ยวฉันช่วยถือ อยู่ห้องไหนล่ะ’’ หล่อแล้วยังใจดีอีกอะแก เฮเลนละลายยยยยยย

                ‘‘ห้อง A  ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันถือเอง’’

                ‘‘เด็กใหม่หรอ? ฉันก็อยู่ห้อง A  นะ ฉัน คิม จุนมยอน หรือเรียกซูโฮก็ได้’’

                ‘‘เฮเลน ค่ะ’’

                ‘‘เฮเลน?? เธอดูไม่เหมือนคนเกาหลีเลย’’

                ‘‘ฉันเป็นคนไทยน่ะค่ะ’’

                ‘‘ว้าวววว คนไทยหรอ? แต่หน้าตาออกแนวตะวันตกมากเลยนะ?’’

                ‘‘อ่อ ฉันมีสายเลือดอเมริกันน่ะ’’

                ‘‘ไม่น่าล่ะ ป่ะๆ ขึ้นห้องกันเถอะ รู้สึกเหมือนเธอจะหาห้องไม่เจอนะ’’

                ซูโฮยิ้มอย่างใจดีแล้วเดินนำไปยังตึกเรียน ในมือเขายังถือของให้อยู่ สุภาพบุรุษจัง ห้องเรียนของพวกเราอยู่ที่ชั้นห้า โชคดีที่โรงเรียนมีลิฟต์ ไม่งั้นคงขาลากอ่ะ ในห้องเรียนเต็มไปด้วยนักเรียนประมาณสามสิบกว่าคนเห็นจะได้ พวกเขาไม่ค่อยให้ความสนใจฉันเท่าไร เพราะผู้หญิงก็มัวแต่เมาท์มอย ส่วนผู้ชายก็เล่นเกมส์อยู่

                ‘‘เอากระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะฉันก่อนก็แล้วกันนะ เธอคงต้องไปพบอาจารย์ก่อนใช่มั้ย’’ ฉันพยักหน้าหงึกๆ ซูโฮวางของที่ถือมาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเอากระเป๋าจากฉันไปวางไว้ข้างๆ กัน พอเสร็จแล้วก็พาไปพบอาจารย์ที่ห้อง ซูโฮเดินออกมาก่อน ทิ้งฉันไว้กับอาจารย์สองคน จากนั้นไม่นานก็ถึงเวลาเข้าเรียน อาจารย์พาฉันเดินเข้าไปในห้อง จากที่เคยวุ่นวายตอนนี้กลับเป็นระเบียบ ทุกคนต่างมองมาที่ฉันอย่างให้ความสนใจ อะไรกัน เมื่อกี๊ยังเมินฉันอยู่เลย ฉันมองไปที่ซูโฮ แล้วเขาก็ยิ้มเป็นกำลังใจมาให้ พร้อมทำท่าไฟท์ติ้งสองนิ้ว เห็นแล้วฉันก็อดยิ้มไม่ได้

                ‘‘สวัสดีค่ะนักเรียน วันนี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่นะ แนะนำตัวสิ’’ คุณครูยูริคนสวยพูดเสียงดังเพื่อให้นักเรียนทุกคนฟัง

                ‘‘สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฮเลน่า ครูซ เรียกว่าเฮเลนก็ได้นะคะ ยังไงก็ช่วยแนะนำฉันด้วย’’ ฉันโค้งตัวอย่างอ่อนน้อม ยังไงก็ต้องมารยาทดีไว้ก่อน

                ‘‘มีอะไรจะถามเพื่อนใหม่มั้ยคะ’’ คุณครูสาวเอ่ย เหมือนจะฆ่าฉันทางอ้อม

                ‘‘ผมครับ’’ และแล้วผู้ชายคนนึงก็เปิดประเด็น

                ‘‘ว่ามาเลย’’

                ‘‘ย้ายมาจากที่ไหน’’

                ‘‘ประเทศไทยค่ะ’’ ฉันตอบอย่างไม่ลังเล หลายคนหันหน้าไปซุบซิบกันใหญ่ เห้ออ ว่าแล้ว มีแววโดนแกล้งน่ะเนี่ย

                ‘‘มีแฟนยังครับ’’ เสียงจากผู้ชายอีกคนทำฉันสะดุ้งเฮือกก ถามแบบนี้ไม่ไหวมั้ง

                ‘‘เอ่อ.. คือ...’’

                ‘‘พอแล้วๆๆๆๆ เริ่มไร้สาระแล้วนะพวกเธอ เฮเลนจ๊ะ ไปนั่งที่ตรงนั้นเร็ว’’ ครูยูริแขวะนักเรียนเล็กน้อยก่อนจะผายมือไปยังที่ว่างสองที่ที่อยู่ติดกัน แล้วฉันจะเลือกนั่งตรงไหนละเนี่ย

                ‘‘ตรงนี้เธอห้ามนั่งนะ มีเจ้าของแล้ว’’ ชายหน้าทะเล้นพูดก่อนจะเอากระเป๋ามาวางไว้เป็นการบอกว่ามันมีเจ้าของ มันมีเจ้าของจริงๆ หรือต้องการจะแกล้งฉันเนี่ย ฉันหันไปมองหน้าซูโฮเล็กน้อย แล้วเขาก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ามันมีเจ้าของแล้วจริงๆ ฉันเลยตัดสินใจนั่งโต๊ะข้างๆโต๊ะนั้น

                ระหว่างเรียนวันนี้เริ่มต้นด้วยวิชาเลขที่ฉันชอบ? จริงๆ แล้วมันไม่ได้ต่างจากการเรียนที่ไทยเลย ต่างแค่ภาษาที่ใช้สอนแค่นั้น

                พลั๊ก

                ‘‘ขออนุญาตเข้าห้องครับ’’ เสียงผลักประตูเรียกความสนใจจากคนส่วนใหญ่ในห้องรวมถึงฉันด้วย

                ‘‘มาสายอีกแล้วนะ รีบไปนั่งที่สิ’’

                ‘‘ครับๆ’’ ผู้ชายคนนั้นก้มหัวให้ครูยูริก่อนจะเดินมานั่งที่ ที่นั่งของเขาคือข้างๆฉัน แต่ว่าหน้าเขาคุ้นๆ ดีนะ?

                ‘‘อ้าวมึง คิดว่าจะไม่มา’’ ผู้ชายหน้าทะเล้นถามผู้มาใหม่อย่างเป็นกันเอง

                ‘‘กูดึกไปหน่อยว่ะ แล้วนี่ใครว่ะ’’ ฉันไม่ได้หันมองไปที่เขาแล้ว ถึงจะคุ้นหน้าก็ตาม ฉันได้แค่ก้มหน้าก้มตาเรียนต่อไป เพราะไม่อยากคุยกับใคร เด็กใหม่ต้องการสันโดษอ้ะ เข้าใจป่ะ

                ‘‘เด็กใหม่ว่ะ คนไทยเชื้อสายอเมริกันเลยนะมึง’’ แหม โฆษณาฉันซะเต็มที่เลย ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าคนที่นั่งรอบๆ ไม่มีใครคิดทำความรู้จักฉันซักคน

                ‘‘เธอๆๆ ขอดูหน้าหน่อย’’ นั่นไง ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่อยากให้เขามองหน้าหรอกนะ เพราะเขาหล่ออ่ะ แต่จริงๆ แล้วเค้าหน้าคุ้นมาก มากซะจนฉันกลัว ขนลุกแปลกๆ เหมือนเป็นลางร้ายยยย อ๊ากกกก

                ‘‘...................’’

                ‘‘แน่ะ ไม่เงยหน้าอีก’’  เขาก้มหน้าลงมามองฉันจนจะเอาหน้าแนบราบไปกับพื้นโต๊ะ จนในที่สุดฉันก็ทนต่อความกดดันไม่ไหว เอาว่ะ อยากให้หน้าสวยๆ มากใช่มั้ย ดูไปดิ อย่าตะลึงแล้วกัน ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเขาเล็กน้อย  พยายามจะสบตา สื่อประมาณว่า มึงดูให้เต็มตาดิ กูสวยใช่มะ.. ชายตรงหน้าเบิกตาโพลงด้วยความตะลึง? หุหุ รู้ว่าสวย ไม่ต้องทำหน้าโอเวอร์แบบนั้นออกมาก็ได้ ฉันก็เขินเป็น

                ‘‘เฮเลน’’ ฉันงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อคนตรงหน้าเอ่ยชื่อทั้งที่ยังไม่มีใครบอก

                ‘‘รู้จักฉันหรอ?’’

                ‘‘หึหึ เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า?’’

                ‘‘ลืม?......ก็ไม่มีนะ’’ ประสาท ฉันจะลืมอะไรล่ะ แค่รู้สึกคุ้นๆ แต่คิดไม่ออก...

                ชายตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกระซิบคำที่ทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ











‘ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง ฉันจะจีบเธอ’  








ฉันรีบผละออกจากเขาทันที แม่เจ้า ลางร้ายนี่มันแม่นจริงๆ โฮ๊กกกก ฉันจำได้แล้ว ไอ้คนที่เจอในบาร์ของพี่คริส ไอ้คนโรคจิตที่ไปทำอะไรกับผู้หญิงในห้องน้ำ แล้วยังมาให้เบอร์ฉันอีก โฮ๊กกก เหงือเริ่มผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า ตายจริง ฉันจะทำยังไง

                ‘‘ชะ... ชานยอล’’

                ‘‘Destiny ชัดๆ’’ ฉันอยากจะร้องไห้ Destiny อะไรของนาย นี่มันโชคร้ายชัดๆ

                ‘‘อ้าวมึง รู้จักหรอ? ฮ่าๆๆๆ ดีๆ’’ ฉันอยากจะลงไปนอนแดดิ้นบนพื้น ตายยยยย สาธุ ขอให้เขาแค่พูดเล่น เรื่องที่จะจีบฉัน

                หลังจากเรียนวิชาเลขจบก็ก็เรียนต่ออีกสองสามวิชาก็ถึงเวลาพักเที่ยง พอคุณครูออกจากห้องเสร็จหลายๆ คนก็กรูเข้ามาที่ฉัน

                ‘‘เธอย้ายมาทำไมอ่ะ?’’

                ‘‘เป็นคนไทยจริงหรอ หน้าตาออกแนวตะวันตกเลย’’

                ‘‘แล้วตกลงเธอมีแฟนยังอ่ะ’’

                ‘‘จะว่าไปคนไทยน่ารักแบบเธอทุกคนหรือเปล่า’’

                เหล่าคำถามถูกส่งมาที่ฉันอย่างไม่มีหยุดหย่อนจนไม่รู้จะเริ่มตอบคำถามไหนก่อน มันทำให้ประหม่าและเริ่มอึดอัดเต็มทน

                ‘‘ขอโทษนะ พวกเธอช่วยออกไปก่อนได้มั้ย ฉันจะพาเฮเลนไปทานข้าว’’  ซูโฮเดินมาจูงมือออกจากวงสนทนา แล้วตรงไปที่โรงอาหาร ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งสุภาพบุรุษซูโฮมาช่วยฉันออกจากตรงนี้

                ‘‘ขอบคุณนะซูโฮ’’

                ‘‘เรื่องเล็กน้อย ว่าแต่จะกินอะไร เดี๋ยวฉันเลี้ยง เป็นการต้อนรับเธอดีมั้ย..?’’

                ‘‘ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันซื้อเองดีกว่า’’

                ‘‘เอาน๊า ฉันจะเลี้ยง ห้ามขัดใจฉันด้วย’’ ดูเหมือนซูโฮจะเลี้ยงข้าวฉันให้ได้ เฮ้อออ

                ‘‘ฉันกินจุนะ’’

                ‘‘ฮ่าๆๆ จริงหรอ?? เอาเลยๆๆ ไม่อั้น’’

                ‘‘ไม่เกรงใจแล้วนะ’’ เอาว่ะ เสนอขนาดนี้ก็สนองสิ โฮ๊ะๆ

                ฉันเลือกนั่นเลือกนี่มากมายก่ายกอง แต่ไม่ใช่ว่าเลือกมากินคนเดียวนะ แต่เลือกมากินกับซูโฮที่เปรียบเสมือนเพื่อนคนเดียว ณ เวลานี้  คือแบบ เลือกไปเลือกมาก็เริ่มเกรงใจซูโฮแล้วล่ะ

                ‘‘เอาแค่นี้หรอ’’

                ‘‘แค่นี้?? นี่มันเยอะมากเลยนะซูโฮ’’ ฉันมองเขาตาแป๋ว เยอะขนาดนี้แต่เลือกใช้คำว่าแค่นี้? เพลียยย

                ‘‘ฮ่าๆๆ เยอะแล้วหรอ?  ไหนบอกว่ากินจุไง’’

                ‘‘ก็.....’’

                ‘‘ป่ะๆ แค่นี้ก็ได้ ไปนั่งตรงโน้นกันเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยถือ’’ ซูโฮเอาจานอาหารที่อยู่บนมือฉันไปถือ ใครมาเห็นก็คงคิดว่าฉันตะกละ เพราะมันเยอะจริงๆ นะ แต่อย่าลืมว่ากินกันสองคน แต่มันก็เยอะเกินความจำเป็นอยู่ดี 


                 ฉันเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ เมื่ออยู่ๆ คนในโรงอาหารก็ส่งสายตามองมาที่ฉัน อะไร มองทำไม หน้าฉันติดอะไรหรอ? ฉันลูบๆ คลำๆ ไปทั่วใบหน้าเพื่อหาสิ่งผิดปกติ แต่ก็ไม่เจอ จนซูโฮเดินมาหาฉันอีกครั้ง

                ‘‘ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ มานี่ๆๆๆ’’ ซูโฮจูงมือฉันให้มานั่งที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารเกือบสิบชนิดของเรา

                ‘‘................’’

                ‘‘ลองกินนี่สิ’’ซูโฮตักอะไรซักอย่างมาให้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

                ‘‘มีอะไรติดหน้าฉันหรอ? หรืออะไรติดก้นฉัน นายช่วยดูให้หน่อยสิ’’ ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหลังให้เขาดูแล้วกลับมานั่งอีกที

                ‘‘ก็ไม่มีนะ ทำไมหรอเฮเลน’’

                ‘‘ทำไมคนอื่นมองฉันแบบนั้นล่ะ’’

                ‘‘เอ่อ... ไม่รู้สิ’’ ซูโฮมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจแล้วก็ตอบกลับมา ‘‘กินเถอะๆๆ ไม่ต้องกังวลนะ’’ ฉันเลิกให้ความสนใจกับคนรอบข้าง เพราะฉันไม่รู้สาเหตุนั้นจริงๆ แล้วจัดการกับอาหารตรงหน้า

                ‘‘ยัยนั่นเป็นใครอ่ะแก...’’

                ‘‘อ่อยพี่ซูโฮหรอ’’

                ‘‘ไม่เคยเห็นหน้าเลย’’

                ‘‘หรือว่าจะเป็นแฟนใหม่พี่ซูโฮ’’

                ‘‘น่าอิจฉาจัง ไม่เคยเห็นพี่ซูโฮให้ความสนใจใครขนาดนี้เลยนะ’’

                ‘‘ฉันว่ามันอ่อยพี่ซูโฮแน่ๆ’’

                คำสบประมาทส่งมาไม่ขาดสาย ทุกประโยคล้วนสงสัยในตัวฉัน พร้อมทั้งพาดพิงถึงบุคคลที่นั่งอยู่ตรงข้าม ฉันพอจะเดาออกแล้วว่าทำไมคนถึงมองเยอะขนาดนี้ เพราะคนหน้าหล่อตรงนี้นี่เอง หื้มมมม อย่ามองนะ ฉันหวง?  ไม่ใช่ละ

                ‘‘นายเป็นคนดังของโรงเรียนหรอ’’ ฉันกระซิบถามซูโฮที่กำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารอยู่ เขาละความสนใจจากมันมาสนใจฉันแทน

                ‘‘คนดัง? ไม่รู้สิ เธอคิดอย่างนั้นหรือ’’

                ‘‘ก็เห็นคนอื่นพูดถึงนายเยอะแยะเลย’’

                ‘‘อ่า คงงั้นมั้ง อย่าสนใจเลย กินต่อเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปทัวร์โรงเรียน’’ ซูโฮยิ้มน่ารักมาให้

                ‘‘มาอยู่นี่เอง ฉันหาตั้งนาน....’’  โอ้ววว กินไม่ลงละ คิดว่าใครล่ะ ชานยอลไง อยากจิครายยยยย

                ‘‘............’’

                ‘‘ซูโฮ ขอนั่งด้วยคนสิ’’

                ‘‘เอาสิๆ’’ ซูโฮเอ้ยย จะตกลงทำไม แต่ถึงซูโฮจะไม่ตกลง เขาก็คงนั่งอยู่ดี

                ‘‘เฮ้ยๆๆ แบคฮยอน อี้ชิง ลู่ฮาน คยองซู นั่งๆๆๆๆ’’ ชักชวนเพื่อนเสร็จสรรพ

                ‘‘มองทำไม นายก็กินไปสิ’’ ฉันอดที่จะแขวะไม่ได้ ถึงจะไม่ชอบหน้าแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันกำลังประหม่าคนหน้าหล่อที่จ้องอยู่แบบนี้

                ‘‘จะมองแล้วทำไม?’’ ฉันเบื่อที่จะต่อปากต่อคำก็เลยก้มหน้าก้มตากินๆๆๆๆๆๆๆ ซูโฮเหลือบมองมาทางฉันเล็กน้อย แต่ก็ต้องละสายตาไป เมื่อฉันหันไปมองแล้วเราเผลอสบตากันพอดี...

Park Chanyeol’s Part

                ตั้งแต่ผมได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งที่มาขัดจังหวะการทำกิจกรรม? ของผม ทีแรกผมกะจะวีนใส่ซักหน่อย แต่พอเห็นหน้าเธอแล้วผมกลับว่าอะไรเธอไม่ได้เลย เธอดูดีมาก และมันทำให้ผมอยากเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น และก็ได้รู้ว่าเธอชื่อเฮเลน เธอคงไม่ได้โง่จนไม่รู้หรอกว่าผมคิดยังไง ผมกระซิบบอกเธอว่าถ้าเจอกันอีกครั้งจะจีบ ผมไม่ลังเลยที่จะให้เบอร์ติดต่อไป ถ้าได้เจอกันอีกครั้งมันก็คงเป็นพรหมลิขิต  ผ่านมาหลายวัน ผมก็รอแล้วรอเล่า ไม่เห็นว่าเฮเลนจะติดต่อกลับมาเลยซักครั้ง นี่หมายความว่าเฮเลนไม่สนใจผมหรอ? ผมออกจะหล่อ รวย สเป็คใครหลายคนเลย แต่ทำไมเฮเลนไม่สนใจผม อาจจะเป็นเพราะเธอมาเห็นผมในเวลาแบบนั้นก็ได้  ผมรอมาร่วมเดือน จนเริ่มจะถอดใจ คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่เหมือนพระเจ้ายังเห็นใจผมอยู่นะ เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนในภาคเรียนใหม่  เมื่อคืนผมไปที่บาร์เดิมที่ได้เจอกับเฮเลนหวังว่าจะได้เจอเธออีก แต่ก็ไม่ นั่นแหละมันจึงทำให้ผมมาเรียนสาย พอผมเข้ามาในห้องจากโต๊ะข้างๆที่เคยว่างกลับมีคนมาจองมันและผมก็ได้รู้ว่าเธอเป็นนักเรียนใหม่ และที่ทำให้ตกใจไปมากกว่านั้นคือนักเรียนใหม่ที่ว่า คือเฮเลน คนที่ผมเฝ้ารอให้เธอติดต่อมาร่วมเดือน นี่ผมก็ได้เจอเฮเลนครั้งที่สองแล้ว แสดงว่ามันเป็นพรหมลิขิต เอาล่ะ ผมจะเริ่มจีบอย่างจริงจังละนะ

                ‘‘นี่ ปล่อยมือฉันสิ’’ เฮเลนโวยวายเมื่อโดนผมลากมา ผมถือวิสาสะจับมือเธอ มือยังนุ่มเหมือนครั้งแรกที่จับไม่เปลี่ยน ผมตั้งใจจะพาเฮเลนมาทัวร์โรงเรียน เพราะตอนบ่ายมีเรียนแค่วิชาเดียว คือช่วงก่อนกลับบ้าน ทีแรกซูโฮจะเป็นคนพามาแต่เขากลับโดนอาจารย์เรียกตัวไป หมอนั่นมันเด็กกิจกรรมครับ ใครก็ต้องการตัวทั้งนั้น และนี่ก็เป็นโอกาสดีสำหรับผม หึหึ

                ‘‘ที่จับมือเพราะกลัวหลงทาง ฉันพาเธอมาทัวร์โรงเรียนนะ ยังไม่คุ้นเคยไม่ใช่หรอ จับมือฉันไว้น่ะดีแล้ว’’

                ‘‘กลัวฉันหลงหรือฉวยโอกาส’’

                ‘‘รู้ดีไปซะทุกเรื่องเลยนะ’’

                ‘‘ปล่อยสิ คนมองกันใหญ่แล้ว’’ คนมอง? จริงของเฮเลนนั่นแหละ คนมองมาที่เราเป็นตาเดียว เอาตรงๆ คือต้องยอมรับก่อนว่าผมก็ฮอตในหมู่สาวๆ เหมือนกัน คงไม่แปลกที่จะมีคนมองเยอะแบบนี้อะนะ

                ‘‘ไม่เห็นต้องกลัวเลย’’ ผมยิ้มกริ่มก่อนจะออกแรงจูง? เธอไปยังส่วนหย่อมหลังโรงเรียน ความจริงที่นี่มันสวยมาก

                ‘‘ว้าวว ที่นี่สวยดีจัง....’’

                ‘‘ฉันว่าแล้วเธอต้องชอบ เธอรู้อะไรมั้ย?’’

                ‘‘อะไร??’’

                ‘‘คนที่มาสารภาพรักที่นี่เค้าสมหวังทุกคู่เลยนะ’’

                ‘‘จะสื่ออะไร’’

                ‘‘เปล่า ก็แค่อยากบอก... ฉันเคยบอกใช่มั้ยว่าถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง ฉันจะจีบเธอ’’

                ‘‘......’’

                ‘‘และตอนนี้ ฉันก็ได้เจอเธอแล้ว..... และฉันจะเริ่มทำมันอย่างจริงจัง เธอไม่ต้องกังวล เพราะฉันจะอยู่รอบๆ ตัวเธอจนกว่าเธอจะรู้สึกว่าชอบฉัน ถ้าหัวใจเราเต้นจังหวะเดียวกันเมื่อไร วันนั้นฉันจะขอเธอเป็นแฟน’’

                ‘‘นายหมายความว่าไง’’

                ‘‘ต้องให้ฉันแปลหรอ’’ ผมยื่นหน้าไปใกล้

                ‘‘ไม่ต้องแล่ว เอาหน้าออกไปห่างๆเลย’’ เธอเอามือมาผลักหัวผมออกไป ย้ำว่าผลักหัว ถ้าเป็นคนอื่นผมคงโกรธไปแล้วล่ะ แต่นี่เป็นเฮเลน ผมไม่โกรธ

                ‘‘เธอเขินหรอ?’’  ผมพูดมั่วครับ จริงๆแล้วหน้าเธอเฉยๆมาก

                ‘‘เปล่า ชานยอล ฉันว่านายอย่าพยายามเลยดีกว่า’’

                ‘‘ทำไมล่ะ หรือเธอมีคนในใจแล้ว’’

                ‘‘ถ้าจะว่าแบบนั้นมันก็คง....’’

                ‘‘ไปดูตรงนั้นดีกว่า’’ ผมขัดจังหวะเธอ เพราะรู้ว่าเธอจะพูดอะไร แต่ถึงจะมีแล้วก็ใช่ว่าจะเอาออกไปจากใจไม่ได้ จริงมั้ย??

                จากนั้นเราก็ไปกันหลายที่พอสมควร ดูเธอจะไม่เกร็งแล้ว อีกอย่างคือดูเธอจะไม่ตีตัวออกห่างจากผมอย่างครั้งก่อนๆ บอกตามตรงนะครับ ผมมีความสุขจัง

End Park Chanyeol’s Part

________________________________________________________________________

แฮ่มๆๆๆๆๆๆ  วันนี้ไรต์มาลงเช้าหน่อยยยย ไม่ว่ากัน
ตอนนี้เอ็กโซก็เริ่มผุดขึ้นมาทีละคน จนครบสิบสองคนเเล้วนะคะ
มยอนน่ารักมั้ย?? ไรต์ชอบบบบบบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ท่านลีดสุภาพบุรุษมากกก แต่มันมีอะไรอีกมากมายที่ยังไม่เปิดเผยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ อยากรู้ก็ติดตามด้วยน๊าา
.
.
.
.
.
สปอยอีกนิด
ตอนหน้าอาจจะมี NC นะคะ โฮ๊ะๆๆ
รอลุ้นกันว่า 
ใครกันเเน่..
ที่จะ
โดนฟัน...
-0- ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  
.
.
.
.
.
ไรต์อยากให้เม้นถึง 100 เร็วๆ จัง
ถ้าเม้นถึง100 ไรต์จะลง NC นะ ...
.
.
.
.
แต่ถ้าไม่ถึง ยังไงไรต์ก็ต้องลงอยู่ดี ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ 
ไรต์หวังเฉยๆ อ่าาาา
ยังไงก็เป็นกำลังให้ไรต์ด้วยนะคะคนดีของไรต์

รักรีดเดอร์ รักนางเอก จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ

MADE IN. BWCW