[Fic HeeMin]Over The Sweet Kiss

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จากประสบการณ์เกือบจริง 555
KimHee Kiss LeeMin

เนื้อเรื่อง

Title: Over The Sweet Kiss

Couple: Heechul X Sungmin

Writer: Y Negative [elfzatan]

Contact: elfza_sungmin@hotmail.com

            http://elfzatan4min.hi5.com

22.00 น.

“อะไรนะ!! พี่อีทึกจะให้ผมไปนอนห้องพี่ฮีนิมเหรอ?!”

เสียงโวยวายของเด็กหนุ่มผมสีดำขลับดังลั่นบ้านเมื่อได้รับรู้จากคนที่เป็นหัวหน้าวงว่าตัวเองต้องไปนอนห้องของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้ายและเย็นชาอีกหนึ่งคน

“ก็ใช่น่ะสิ ขืนแกนอนห้องคนเดียวระหว่างที่ไอ้ไก่ฮยอกไม่อยู่บ้าน มีหวังนายได้โดนไอ้คยูจอมหื่นจับกดเมื่อเหมือนคืนอีกน่ะสิ”

ใช่...โดนจับกด TToTT เกือบเสียเวอร์จิ้นให้เด็กหื่นแล้วมั้ยล่ะ?! ดีนะที่เรียวอุคมันเข้ามาเอาของที่ลืมไว้ ไม่งั้นล่ะก็...กระต่ายไม่อยากคิดต่อแล้วววว ToT

“ทำไมต้องเป็นพี่ฮีซอลล่ะฮ่ะ น้องคิบอมก็ยังนอนคนเดียวอยู่เลย”

“นี่ ซองมิน พี่จะบอกอะไรให้นะ...แกน่ะเป็นดาวยั่วแห่งวงเลยรู้มั้ย?! ถึงคิบอมมันไม่ชอบแกก็เหอะ เกิดแกเผลอไปทำหน้าทำตาน่ารักใส่มันเข้าล่ะก็ แกไม่รอดแน่ๆ”

ดาวยั่ว? - - นี่มันคำชมใช่มั้ย?

“งั้นนอนกับพี่ก็ได้ เอาซีวอนไปนอนกับคิบอมซะ”

ซองมินเสนอความคิดให้พี่ชายทันที มันก็คงดีกว่าไปนอนกับเจ๊ฮีโหดล่ะกัน -*-

“เฮ้ย!! ไม่ได้ๆ”  อีทึกปฏิเสธลั่นด้วยสีหน้ากังวลสุดๆ ตายล่ะสิ ถ้าปล่อยให้ซีวอนไปนอนกับบอม แล้วใครจะมานอนกอดเขาล่ะเนี่ย -///-

“ทำไมอ่ะ น้องเค้าไม่ปล้ำกันเองหรอกน่า”

“ยังไงก็ไม่ได้! เอ่อ...คือ...คือฉันต้องให้ซีวอนสอนเรื่องการแสดงน่ะ”

หนุ่มรุ่นพี่ไถลเรื่องไปเรื่อย ก็ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าเขากับซีวอนเป็นคนรักกัน บอกไปมีหวังต้องโดนนายนั่นได้หึงเขาแบบออกนอกหน้าแน่ๆ ขนาดจับมือกับเพื่อนยังโดนจับหอมแก้ม(ลับหลัง)แทบตาย ถ้ารู้ว่าซองมินมานอนด้วยคงจะ...หยึย!! >///<

“ไม่น่าเชื่อเอาซะเลย...”  ดวงตากลมโตหรี่มองคนหน้าหวานอย่างจับผิดสุดๆ

“นี่! ฉันเป็นหัวหน้าวงนะ เชื่อฟังคำสั่งฉันบ้างสิ!”

อีทึกใช้ข้ออ้างการเป้นหัวหน้าวงทันที ทำเอาซองมินต้องยอมไปโดยดีด้วยความไม่เต็มใจ เพราะไอ้ไก่บ้าคนเดียวเลยที่ไปฮันนีมูนกับจุนซูทำให้กระต่ายลำบากเยี่ยงนี้ T____T

”พี่ฮีซอล คืนนี้ผมนอนห้องพี่นะ...”

ซองมินบอกเบาๆกับเจ้าของห้องที่กำลังหลับอยู่หลังจากที่กลับไปขนของที่จำเป็นจากห้องมาไว้ที่ห้องฮีซอล ใบหน้าสวยที่ยังอยู่ในความฝันนั้นดึงดูดให้ผู้มาเยือนเดินเข้าไปหาอย่างไม่ตั้งใจ

“จริงๆแล้ว...พี่ก็หล่อเหมือนกันนะฮ่ะ >///<”

เด็กหนุ่มพูดเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆให้ฮีซอล เปลือกตาสวยเปิดออกมาพบกับดวงตากลมโตน่ารักที่กำลังมองอยู่ทำให้มันประสานกันโดนไม่ได้ตั้งใจ

“นายเข้ามาในห้องฉันได้ไง!”

แม้จะอึ้งแค่ไหน แต่ร่างสูงก็มีสติพอที่จะลุกขึ้นตวาดคนตรงหน้า ซองมินสะดุ้งเฮือกผละออกจากรัศมีของฮีซอลทันที

“เอ่อ...คือ...พี่ทึกกี้ให้มานอนด้วยฮ่ะ”

เด็กหนุ่มตอบน้ำเสียงกระอึกกระอั่กด้วยความกลัวชายตรงหน้า ฮีซอลเลิกคิ้วสูงด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ทันทีเมื่อในหัวสมองคิดแผนแกล้งคนตรงหน้าได้แล้ว

“อ้อ...เหี่ยวทึกส่งมาเหรอเนี่ย...งั้นก็เตรียมตัวได้แล้วล่ะ”

ซองมินทำหน้างงใส่เมื่อได้ยินประโยคนั้น ฮีซอลยิ้มร่าเข้ามารวบร่างเล็กอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว ทำเอาคนที่ถูกกระทำสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“พี่ฮีซอล...พี่...พี่จะทำอะไรฮ่ะ”

“ก็นายบอกว่าจะมานอนกับฉันไงล่ะ อืม เริ่มกันเลยมั้ย? ตรงไหนดีล่ะ ที่เตียงหรือในห้องน้ำ?”

ฮีซอลพูดสีหน้าเจ้าเล่ห์พลางกดใบหน้าเรียวสวยไปใกล้คนตัวเล็กจนหน้าใจหาย ซองมินถึงกับผวาวาบดิ้นหนีจากอ้อมกอดนั้นอย่างรวดเร็ว

“พี่ฮีซอล อย่านะ! ผมไม่หมายความแบบนั้น ปล่อยผม!!”

ร่างบางบิดตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายในขณะที่ฮีซอลพยายามที่จะเบียดใบหน้าตัวเองเข้าไป ในวินาทีนั้นเองที่มือของร่างเล็กยกขึ้นฟาดใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ตั้งใจ

“พี่ฮีซอล...”  ซองมินเอ่ยชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหวั่นกลัว ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กออกจากพันธนาการก่อนจะกุมแก้มตัวเองด้วยความตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

“ผมขอโทษฮ่ะ...”  น้ำตาหยดน้อยไหลรินอาบแก้มซองมินเบาๆอย่างกลั้นไม่อยู่ มือเล็กปาดเอาน้ำตาออกจากดวงหน้าก่อนจะคว้าของๆตัวเองวิ่งออกจากห้องไป ฮีซอลต้องโกรธฉันแน่ๆ...ซองมินคิดเช่นนั้น

“เดี๋ยว!...โถ่เว้ย!! ยัยกระต่ายขี้แย”

ฮีซอลที่เริ่มรู้สึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็ถึงกับกุมขมับด้วยความเครียดที่เผลอทำเจ้าน้องชายจอมขี้น้อยใจร้องไห้จนได้ เพราะหากซองมินร้องไห้แล้ว คงยากนักที่จะทำให้หยุดร้องไห้ได้ คิดได้อย่างนั้นฮีซอลรีบเดินออกหาเจ้ากระต่ายน้อยทันที

“ฮึกๆY_Y”

เสียงสะอึกอื้นดังออกมาจากห้องๆนึง ทำให้ร่างสูงรับรู้ทันทีว่าคนตัวเล็กอยู่ที่นั้น ฮีซอลเปิดประตูห้องนั้นช้าๆ ภาพที่เห็นคือเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักกำลังนอนสะอึกสะอื้นอยู่ที่หมอนลายคิตตี้พร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีเน่าๆตัวโปรดไว้แน่นๆ ซองมินยกตุ๊กตาปิดใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของตัวเองทันทีเมื่อเห็นฮีซอลเดินเข้ามา

“นี่มันห้องเก็บของนะยัยกระต่าย นอนไม่ได้หรอกน่า ยุงกัดตายพอดี”  ฮีซอลเดินเข้ามานั่งยองๆข้างร่างที่ขดอยู่ที่พื้นก่อนจะพูดด้วยอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไรฮ่ะ ฮึกๆ ผม...ฮึกๆ..ผมนอนได้ ฮึกๆToT พี่โกรธผมไม่ใช่เหรอฮ่ะ ฮึกๆ T_T”

ซองมินตอบเสียงสะอื้นจนคนที่ฟังก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่ทันที่จะตั้งตัว ฮีซอลช้อนร่างนอนอยู่นั้นขึ้นมาอุ้มทันที ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาจ้องมองคนที่อุ้มตัวเองอย่างตกใจ

“ฉันไม่โกรธกระต่ายขี้แยอย่างเธอหรอกแม่สาวน้อย”

อยากจะดิ้นแต่ไม่กล้า... อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก... ทำไมนะ หัวใจดวงเล็กๆไม่เคยรู้สึกแบบนี้ มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอกอยู่แล้ว

สิ่งที่ซองมินเลือกที่จะทำคือก้มหน้างุดกับตัวเองจนไปถึงห้องฮีซอล...

“นอนซะ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวตาก็บวมหรอก”  ฮีซอลพูดเบาๆก่อนจะลูบเอาน้ำตาบนแก้มพวงน้อยออกจนหมด ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ร่างเล็ก รอยยิ้มเล็กๆนั้นทำเอาซองมินแทบละลายไปกับความอ่อนโยนนั้น

ร่างสูงขยับขึ้นนอนบนเตียงก่อนหลับไปในเวลาไม่นาน ส่วนกระต่ายน่ะเหรอ ยังนอนใจเต้นระรัวอยู่เลย นี่แหละนะ เหตุผลจริงที่ไม่อยากนอนกับฮีซอล...ผู้ชายที่กระต่ายหลงรักมาตั้งนาน>///<

9.00 น.

“ฮึกๆ TToTT”  ในเช้าธรรมดาที่สดใสวันนี้ มีเสียงใครบางคนกำลังร้องไห้อยู่ ปลุกคนที่นอนอยู่ให้ตื่นขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

“ซองมิน นายเป็นอะไรอีกฮ่ะ? มาส่งเสียงดังรบกวนเวลานอนฉันอีกแล้ว”

เสียงฮีซอลที่ดูไม่สบอารมณ์ไม่ได้ทำให้ซองมินหยุดร้องไห้ได้ มือเรียวชี้ไปที่บางสิ่งบางอย่างตรงหน้าที่ไม่ไกลจากเตียงนัก

“ฮึกๆ พระเอกใจร้ายกับนางเอกชะมัดเลยอ่ะ ฮือๆ”  เมื่อฮีซอลมองดูไปตามที่ซองมินชี้ก็ได้พบกับสิ่งที่ทำให้ร่างเล็กร้องไห้ นั่นก็คือละคร!!

“นี่นายร้องไห้เพราะละครเหรอเนี่ย?! เชื่อเขาเลย!”

ฮีซอลกุมหัวด้วยความเซ็งสุดๆที่ถูกขัดจังหวะการนอนเพราะละครอย่างเดียว ซองมินทำหน้าเศร้าใส่ก่อนจะหันไปร้องไห้ให้กับละครตรงหน้า ฮีซอลจึงนั่งดูเป็นเพื่อนซองมินเล่นๆ เพราะเขาเองก็อยากรู้นักว่ามันน่าเศร้าแค่ไหนกัน

“แม่งเอ๊ย!! จะจูบก็ไม่จูบ บ้าหรือเปล่าว่ะ! หน้าตาก็ขี้เหร่เป็นพระเอกได้ไงกันว่ะ”

เสียงฮีซอลที่บ่นข้างหูทำเอาร่างเล็กหมดมู้ดในการดูอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตที่เลิกร้องไห้ไปแล้วรีบค้อนใส่อย่างไม่ชอบใจในคำพูดนั้น

“พระเอกเค้าออกจะหล่อ อีกอย่างเขาจะจูบหรือไม่จูบมันก็เรื่องของเขาสิ”

“นี่ยัยกระต่าย ฉันหล่อกว่ามันตั้งหลายเท่า แถมนายเองก็ยังน่าจูบกว่ายัยนางเอกนั่นอีก”  อึ่ก! ซองมินสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ตามด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อเกินกลั้นอยู่

“พี่พูดอะไร ทะลึ่งชะมัด! >///<”

“จะลองมั้ยล่ะ จะได้จัดให้”  ฮีซอลบอกเด็กหนุ่มสีหน้าเจ้าเล่ห์พลางเคลื่อนตัวเข้าหาช้าๆ ซองมินยกตุ๊กตาที่กอดอยู่ฟาดใส่ชายหนุ่มทันที

“พี่ฮีซอลบ้า! อย่าเข้ามานะ!!”

“โอ้ยๆ!! ยอมแล้วๆ ฉันไม่ยุ่งกับเธอก็ได้”  ฮีซอลยกมือปัดป้องก่อนจะกระโดดหนีไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ซองมินนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข

แกร๊ก...

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดึงความสนใจของแม่กระต่ายที่ติดละครได้เป็นอย่างดี และภาพตรงหน้าแทบจะทำให้ซองมินแทบหยุดหายใจ

ชายร่างสูงที่บัดนี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวห่อหุ้มร่างกายส่วนล่าง หยดน้ำที่พร่างพราวบนอกกว้างดึงดูดให้ฮอร์โมนร่างกายของเขาพลุ่งพล่านจนแทบจะแปรเปลี่ยนเป็นเลือดกำเดาที่จะออกจากทางจมูกในไม่ช้า ผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำที่เปียกน้ำนั้นยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ของคนตรงหน้าขึ้นมาเป็นทวีคูณ >.,<

“ซองมิน...ซองมิน...เฮ้! ได้ยินฉันมั้ย?!”  เสียงฮีซอลปลุกให้เด็กหนุ่มออกจากภวังค์ได้อย่างรวดเร็ว สิ่งที่ตามมาคือใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอายของซองมิน

“นายเหม่ออะไรกัน หรือว่าเคลิ้มที่ฉันหล่อลากไส้ขนาดนี้”

ฮีซอลพูดยิ้มๆพลางเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมาดูอย่างเอ็นดู ซองมินหลับตาปี๋ด้วยความเขินอายก่อนจะหลับหูหลับตาตีคนร่างสูงเบาๆเมื่อร่างสูงเพิ่มจากการจับคางเป็นโอบกอดไปด้วยแล้ว

“ไม่ได้เคลิ้มนะ! เค้าไม่อยากมองหน้าพี่ซะหน่อย! ปล่อยมือนะ! คนบ้าๆ!!”

“ฮ่ะฮ่ะฮ่า ไม่ปล่อย ลืมตาก่อนสิ เร็วๆ”

“ไม่เอา!! ปล่อยเค้านะ”

“เดี๋ยวนี้ดื้อกว่าเมื่อก่อนแล้วเหรอ ลืมตาสิ!”

“ไม่ๆๆๆ”

ระหว่างการหยอกล้อกันที่ดูสนุกสนาน ไม่ทันที่ใครจะคาดคิด ลีดเดอร์หนุ่มอีทึกเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ ภาพที่ทั้งสองหยอกล้อกันจึงกลายเป็นภาพที่ดูเกินเลยเป็นที่สุด

“ฮีซอล ซองมิน...พวกนาย...อ่า ไม่นะ”

เสียงอีทึกครางออกมาเบาๆอย่างไม่เชื่อสายตาที่เห็นภาพนี้ คนทั้งคู่หยุดการหยอกล้อหันมามองคนที่เปิดประตูเข้ามาด้วยความตกใจ

“เฮ้ย!! อีทึก ฉะ...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรน้องมินนะโว้ย!!”  ฮีซอลผละออกจากซองมินอย่างรวดเร็วจนผ้าผ่อนที่เจ้าตัวพันอยู่หลุดออกโดยไม่ได้ตั้งใจ!!

“อุ้ย!!”  ซองมินอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะก้มหน้าลงไปอย่างเขินอาย ไม่ต่างกับอีทึกที่หันหนีภาพอันอุจาดตาแทบไม่ทัน ฮีซอลรีบดึงพาขึ้นพันตัวทันที

“เท่าที่ฉันเห็นแค่แวบเดียวของหางตา...น้องชายนายมันตื่นขนาดนั้นยังจะปฏิเสธอีก”  ลีดเดอร์พูดเหน็บใส่ทันทีเมื่อหันกลับมาเห็นฮีซอลพันผ้าเรียบร้อยแล้ว

“พี่อีทึก!! ทะลึ่งไปแล้วนะ!”  ซองมินตวาดใส่ทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ตอนนี้ใบหน้าหวานนั้นแดงระเรื่อไปหมดจนเขาเองไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาให้ใครเห็น

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรยัยกระต่ายนะเว้ย!! ก็แค่...แค่ถึงเนื้อถึงตัวกันมากไปหน่อย...มันก็...ก็ต้องตื่นบ้างเป็นธรรมดาแหละ!! ”

“พี่ฮีซอล!!”

ทำไมกันนะ กระต่ายน้อยผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ต้องมาฟังคนแก่พูดเรื่องทะลึ่งกันด้วยนะ T_______T

“เอ่อ ฉันขอโทษ แต่ไอ้ทึกกี้ฉันไม่ได้ทำอะไรน้องมินนะเว้ย เชื่อฉันเหอะ”

“ฉันไม่น่าปล่อยกระต่ายไว้กับเสือซ่อนลายจริงๆ ฉันนึกว่าแกจะเป็นเคะซะอีก”  ลีดเดอร์สุดหล่อกุมขมับราวกับโลกทั้งโลกทับหัวเขาจนต้องปวดกบาลขนาดนี้

“ไอ้ทึกกี้!! ฉันเป็นเมะเต็มร้อยนะเว้ย!! อยากให้ทำมากใช่มั้ยว่ะ!”

เคะคำเดียวที่ทำให้ฮีซอลถึงกับปรอทแตกด้วยความโมโหสุดขีด ไม่ทันที่ใครจะรู้สึกตัว ฮีซอลดึงร่างเล็กขึ้นมาจากเตียงและประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็วและร้อนแรงจนผู้ถูกกระทำถึงกับดิ้นหนีแทบไม่ทัน

“เฮ้ยๆ!! ฉันเชื่อแกแล้ว ปล่อยน้องมินเหอะ!~”

อีทึกรีบเข้ามาแยกฮีซอลออกจากคนตัวเล็กทันที เมื่อร่างทั้งสองร่างออกห่างกันแล้ว สิ่งที่ฮีซอลพบคือน้ำตา...น้ำตาของคนตัวเล็กที่ไหลอาบแก้มสีชมพูนั้นจนมอมแมมไปหมด...ไม่ใช่เพราะละคร แต่เพราะเขา...เขาทำให้ซองมินร้องไห้อีกแล้ว...แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนครั้งที่แล้ว ครั้งนี้เขากลับเจ็บลึกเข้าไปที่หน้าอกข้างซ้าย ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ

“นิสัยไม่ดี!!”

เพี้ยะ!!

เสียงตวาดของซองมินที่ดังลั่นห้องพร้อมกับฝ่ามือเล็กที่กระทบเข้าที่ใบหน้าทำให้ฮีซอลยิ่งรู้สึกชาไปทั้งร่าง เจ็บอีกแล้ว เจ็บที่ใจไม่ใช่ที่หน้า...เพราะซองมินเจ็บงั้นเหรอ หัวใจเขาถึงเจ็บอย่างนี้

ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาวิ่งเตลิดออกนอกห้องไปด้วยความเสียใจ...เสียใจที่ถูกคนที่เขาหลงรักปฏิบัติต่อเขาด้วยอารมณ์ชั่ววูบ และไม่ให้เกียรติกันอย่างรุนแรง

“ทำไมฉันถึงเจ็บ อีทึก? ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย...ฉันรักเขาแล้วใช่มั้ย”

ฮีซอลทรุดนั่งลงบนเตียงด้วยความรู้สึกอึ้งและสับสน อีทึกเดินเข้ามานั่งข้างอย่างเห็นใจในหัวอกของเพื่อนหนุ่มที่เพิ่งตกหลุมรักใครสักคน

“ฉันคงบอกอะไรนายไม่ได้นอกจากให้นายเดินตามหัวใจนายไป...”  อีทึกตบไหล่ฮีซอลเบาๆก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฮีซอลนั่งคิดครุ่นอะไรหลายอย่างเพียงคนเดียว

12.00 น.

รถสปอร์ตสีดำถูกขับวนไปวนมารอบๆเท่าที่จะซอกแซกไปได้จนทั่วแต่ก็ไม่พบวี่แววของกระต่ายน้อยเลย ยิ่งความกังวลเพิ่มขึ้นมากเท่าไร ความเร็วนั้นก็เพิ่มขึ้นไปเท่านั้น ในที่สุดความอดทนของหัวใจก็หมดลง รถนั้นเบรกแบบกะทันหันก่อนที่เจ้าของรถจะฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยตรงหน้า

ความรักทำให้เขาเจ็บ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาทำไมไม่เคยรู้สึกนะ...อาจเป็นเพราะเขาเชื่อว่าเขาไม่เคยรักใครก็เป็นได้...เวลาที่มีมันไม่น้อยไปเลยสำหรับความรู้สึกนี้ เมื่อก่อนเขาแค่รู้สึก ’ชอบ’ เป็นพิเศษ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นคำว่ารักจนล้นหัวใจไปแล้ว...

ฮีซอลเดินลงจากรถด้วยอาการเศร้าสร้อย ยิ่งเห็นสถานที่ที่เขามาจอดแล้วก็ยิ่งเศร้า ที่นี่...คือที่เขาพบกับซองมินอย่างไม่ตั้งใจ...

“โถ่เอ้ย!! ทำไมต้องไปติดตรงนั้นด้วยนะ คนยิ่งเตี้ยๆอยู่!!”

เสียงหวานปานน้ำผึ้งสะกิดหูคนที่นั่งแต่งเพลงเล่นอยู่ให้หันไปสนใจเหตุการณ์ที่เกิดอยู่ไม่ไกลตัวนัก ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มร่างบางกำลังเขย่งตัวขึ้นไปเก็บลูกโป่งที่ติดอยู่บนต้นไม้เพื่อนำมาให้เด็กน้อยที่ยืนรออยู่ข้างๆ

“นี่...”  ชายร่างสูงเอ่ยเบาๆขณะที่นำลูกโป่งลงมาได้อย่างง่ายดาย คนตัวเล็กหันมาเจ้าของเสียงทันที

“พะ...พี่ฮีซอล!!”

ใบหน้าที่แดงระเรื่อพร้อมกับน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักทำให้คนร่างสูงอดอมยิ้มไม่ได้ เจ้าของรอยยิ้มหวานส่งลูกโป่งให้เด็กน้อยก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็ก

“นายรู้จักฉันด้วยเหรอ?”

“ฮ่ะ...ผมเป็นเด็กฝึกหัดSMเหมือนพี่แหละฮ่ะ”

คนตัวเล็กตอบเบาๆทั้งที่ใบหน้ายังก้มมองพื้นดินที่ว่างเปล่า ฮีซอลเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมาช้าๆก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“นี่ แล้วนายชื่ออะไรเหรอ”

“ผม...ผมซองมินฮ่ะ”

ซองมินหลับตาปี๋พร้อมกับตอบออกไปอย่างรวดเร็ว สิ่งต่างๆรอบตัวเริ่มเงียบลงจนน่าอึดอัดและแปลกใจ ร่างบางแอบลืมตามองแล้วก็ต้องรีบปิดดวงตาสวยลงไปอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังมองตนอยู่

“ลืมตามาเถอะ ฉันอยากสบตาคนที่จะคุยกับฉันนะ”

เสียงนุ่มสั่งคนตัวเล็กเบาๆ และมันก็ได้ผล คนตัวเล็กลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่สวยประสานเข้ากับดวงตาอ่อนโยนของร่างสูงอย่างไม่ตั้งใจ แก้มพวงน้อยส่งสีแดงระเรื่อไปทั่ว ร่างทั้งร่างขยับไม่ได้ดั่งใจราวกับถูกมนต์สะกด

“ซองมิน ฉันจะจำชื่อนายไว้นะ”

รอยยิ้มบางๆส่งผลให้ร่างเล็กถึงกับเคลิ้มไปมากกว่าเดิมเสียอีก ร่างสูงเลื่อนริมฝีปากเข้าไปใกล้ริมฝีปากของคนตรงหน้าช้าๆจนแทบจะประทับลงไป แม้จะอยากที่จะโอนอ่อนรอรับคำจูบนั้นแค่ไหน แต่ในหัวกลับสั่งตรงข้ามกับสิ่งที่หัวใจต้องการ ซองมินดันร่างสูงออกเบาๆก่อนจะวิ่งจากไป เหลือเพียงคนที่ยืนยิ้มแปลกใจกับท่าทีนั้น

เพลย์บอยอย่างเขา...ใครก็อยากได้จุมพิตที่แสนร้อนแรงของเขา มีเพียงเด็กคนนี้...คนที่ปฏิเสธที่จะรับมันและวิ่งจากไป...แทนที่เขาจะโกรธ เขากลับชอบในตัวเด็กคนนั้น ถึงแม้มันจะผ่านมานานจนเขาลืมเรื่องแบบนั้นไปแล้ว แต่เมื่อนึกถึงก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ มันคืออะไรที่เกิดขึ้นในใจเขา...

ทั้งที่อยู่ด้วยกันมานาน เขาเองก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองมองหาเด็กคนนี้ทุกครั้งก่อนขึ้นเวที เวลากินโซจูกันในวงนั้น เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่เขาไม่อยากให้กิน เมื่อเด็กคนนี้ร้องไห้ เขาจะคอยมองอยู่ห่างๆ ไม่ก็เข้าไปหาเรื่องทะเลาะกับชินดงให้เด็กหนุ่มหันมาสนใจเขาแทนที่จะนั่งเศร้าอย่างนั้น และอะไรอีกมากมายที่ฮีซอลทำลงไปโดยไม่ทันสังเกตตัวเอง

“ฮึกๆ”

เสียงใครบางคนร้องไห้อยู่ไม่ไกลนัก ทำให้ฮีซอลต้องเดินเข้าไปหาเสียงนั้นด้วยความสงสัย และสิ่งเขาพบคือร่างเล็กที่เขาตามหามาทั้งวันนี้กำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่ชิงช้าเพียงลำพัง ฮีซอลเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะเข้าไปหาแต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินอะไรบางอย่าง

“ฮีอๆ พี่ฮีซอลบ้า!! เค้ารักพี่จะตายอยู่แล้วนะ พี่ไม่รู้หรือไง ทำไมต้องทำแบบนี้กับเค้าด้วยล่ะ!! ฮึกๆ พี่ฮีซอลใจร้าย ไม่รักเค้าแล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เค้าเจ็บนะ ฮืกๆ ทำไมกัน เค้าเกลียดพี่ไม่ได้ ฮือๆ เค้ารักพี่ฮีซอลได้ยินมั้ย!! เค้ารักพี่ฮีซอล!! ฮือๆ”

สิ่งที่หลุดออกมาจากปากซองมินทำเอาหัวใจฮีซอลพองโตด้วยความดีใจที่แพร่กระจายไปทั่วร่าง ร่างสูงก้าวเข้าไปหาคนตัวเล็กช้าๆ

“ซองมิน...”

เสียงเรียกทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ซองมินลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินหนีทันทีด้วยความตกใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน

“เดี๋ยวสิ กลับมาคุยกันก่อน”

ฮีซอลคว้าร่างเล็กเข้ามาโอบกอดจากทางด้านหลังทันทีก่อนที่เด็กหนุ่มจะจากเขาไปอีกครั้ง การกระทำนั้นยิ่งทำให้น้ำตาของคนตัวเล็กพรั่งพรูมากกว่าเดิม

“เค้าไม่คุย!! พี่ฮีซอลรู้แล้วนี่ว่าเค้ารักพี่ คงพอใจมากสินะที่ทำให้คนโง่ๆอย่างเค้าหลงรักพี่หมดใจ”

ซองมินตวาดออกมาก่อนจะบิดร่างที่โดนกอดรัดด้วยแรงที่มีอยู่ ฮีซอลยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีกจนร่างเล็กเริ่มหมดแรงที่จะดิ้นหนีอีกต่อไป สิ่งที่เขาทำได้คือการร้องไห้ออกมา

“ฉันต่างหากที่โง่ ฉันขอโทษที่ไม่ใส่ใจว่าเธอคิดยังไง ไม่ใส่ใจว่าหัวใจฉันกำลังเรียกร้องหาใคร ฉันรู้ว่าเธอเจ็บ ตอนนี้ฉันก็เจ็บที่เห็นเธอกำลังจะเกลียดฉัน...”

ฮีซอลคลายกอดนั้นให้อ่อนโยนลง ไร้การต่อต้านของคนตัวเล็กมีเพียงสะอื้นเท่านั้นที่ทำลายความเงียบสงบได้ ใบหน้าสวยของคนร่างสูงซบลงบนไหล่ซองมินช้าๆก่อนจะแนบลงไปข้างๆแก้มที่ยังมีน้ำตาอย่างอ่อนโยน

“ฉันรักเธอ ซองมิน”

ประโยคสั้นๆถูกกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงบางเบา รอยยิ้มเล็กๆเกิดขึ้นบนใบหน้าที่มีน้ำตา คนตัวเล็กหมุนร่างตัวเองมาหาฮีซอลก่อนโผเข้ากอดด้วยอารมณ์ดีใจที่เขาไม่ได้คิดไปคนเดียว

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก”

ฮีซอลยิ้มหวานให้ก่อนลูบเอาน้ำตาออกจากใบหน้าหวานเบาๆ ทั้งสองส่งยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกรักจนเกินจะพูด จากนี้ไปพวกเขาก็ไม่ต้องเก็บมันไว้อีกแล้ว...

2สัปดาห์ต่อมา...

“ไม่ได้นะ!! ยังไงผมก็ไม่จูบกับคยูฮยอนหรอก”

ซองมินค้านเสียงหลงเมื่อลีดเดอร์หนุ่มบอกกำหนดการแสดงบนเวทีซึ่งมีบทให้คยูฮยอนเข้ามาจูบซองมินในช่วงที่คยูฮยอนร้องเพลงเดี่ยว

“ฉันก็ไม่ให้ซองมินจูบกับเด็กหื่นหรอก”  ฮีซอลเสริมทันทีอย่างเห็นด้วย ใครจะทนมองคนรักจูบกับผู้ชายคนอื่นได้

“แหม! หวงกันขนาดนี้ ผมก็ขอจูบอุคกี้แทนแล้วกัน”

คยูฮยอนเหน็บอย่างหมั่นไส้ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปหาเรียวอุคอย่างรวดเร็ว แต่หนุ่มน้อยก็ไวพอที่จะตั้งการ์ดป้องกันตัวได้ทันท่วงที

“ลองมาหื่นใส่ฉันสิ แม่จะต่อยให้กลับห้องไม่ถูกเลย!!”

“โถ่ ที่รักครับ เมื่อคืนผมขอโทษที่ทำคุณเจ็บ ขอโทษนะ^^”

สิ้นคำพูดนั้น เรียวอุคถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน เด็กน้อยตัวโตจอมกวนเอ๊ยยยย!! จะมาพูดเรื่องบนเตียงต่อหน้าคนอื่นทำไมฟ่ะ!!

“ไอ้คยูฮยอน!! แกตายแน่!!”

เรียวอุคตวาดลั่นก่อนจะคว้าไม้เบสบอลอันโปรดไล่ฟาดเจ้าตัวแสบ ใครๆก็รู้น่าว่าเจ้าคยูฮยอนตัดใจจากซองมินไปจีบเรียวอุคแทน ไม่ถึงสัปดาห์ก็จีบติดแล้ว ว่าแต่หมอนี่มันใช้วิธีไหนกันน้า~!

“พวกนายนี่ตัดกันยากจริงๆนะ ไปจูบกันบนเวทีกันเอาเองแล้วกัน!!”  อีทึกโยนบททิ้งลงบนพื้นก่อนจะเดินหนีไปด้วยความเซ็งสุดขีด ซองมินและฮีซอลหันมามองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา

“เอาล่ะ มาซ้อมเพื่อหนานจิงดีกว่านะ”

ฮีซอลพูดขึ้นก่อนจะโอบเอวคนตัวเล็กอย่างรักใคร่ คนตัวเล็กเอียงใบหน้าเข้าซบคนรักอย่างว่าง่าย สายตาของทั้งคู่จับจ้องอยู่ที่กระจกในห้องซ้อมอย่างมีความสุข

090117 Super Show in Nanjing

ฮีซอลก้มใบหน้าเข้าหาคนตัวเล็กด้วยความเสน่หา ไม่ต่างกับซองมินที่กำลังโหยหาริมฝีปากแดงนั่นอย่างเต็มใจ เสียงกรี๊ดของบรรดาแฟนคลับเรียกความต้องการของทั้งคู่มากขึ้นทุกวินาที ร่างสูงผละออกจากซองมินพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่กระชากใจทุกคนที่เห็นไปเต็มๆ

และไม่นานนัก ฮีซอลก็วิ่งกลับมาพร้อมกับมอบจุมพิตอันร้อนแรงให้กับคนรักอย่างที่ต้องการ เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้รับรสจูบนั้น แต่เหมือนกับช่วงเวลานั้นผ่านไปเป็นชั่วโมง...

ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อถูกฮีซอลประกบด้วยปากบางๆนั่น ก่อนจะบดริมฝีปากนั่นอย่างโหยหาโดยที่ซองมินเองก็ยอมรับจูบนั้นโดยดี

เสียงที่บ่งบอกความชอบใจของแฟนคลับยังคงก้องอยู่ในหัวใจของทั้งคู่ ต่อจากนี้ชีวิตพวกเขาจะต้องพบเจออะไรอีกมากมาย แต่สิ่งจะยังเหมือนเดิมคือหัวใจที่กำลังบอกรักกันและกัน...ตราบนานเท่านาน....

-----TeukWon Special-----

อันยองคร๊าบพี่น้อง^___^ กว่าผมจะได้ออกกะเขามันช่างยาวนานเหลือเกิน ToT ไม่เป็นไรฮ่ะ เสียสละเพื่อส่วนรวมคือหน้าที่ของนางฟ้า ใครที่กำลังคิดว่าแล้วคนอื่นๆล่ะ ทำไมถึงไม่มี ก็ขอตอบแทนยัยไรเตอร์กวนประสาทนี่แล้วกันนะฮ่ะ คือว่ายัยไรเตอร์มันรีบเขียนจัด555 เพราะกำลังผลิตผลงานที่ยิ่งใหญ่(ตรงไหนว่ะ?)ขึ้นมาอยู่ นั่นก็คือเขียนนิยายชายหญิงนั่นเอง ไรเตอร์มันจะเก็บตังค์ไปคอนพวกผมน่ะ 555 ยัยไรเตอร์คงได้ข่าวอัลบั้มสามเลยเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ 555 ยังไงก็ช่วยรออัลบั้มสามของพวกผมด้วยนะคร๊าบ

ส่วนนิยายวายที่ทุกท่านกำลังรอ(รึปล่าว?) เดี๋ยวผมจะบังคับให้แต่งเอง 555 (แกบังคับฉันไม่ได้หรอกย่ะ! - ไรเตอร์) นี่ฉันลีดเดอร์วงSuper Juniorนะ ให้เกียรตินิดนึง ยัยงก (พูดมากนักนะ เดี๋ยวแม่จับกดซะเลยนี่! - ไรเตอร์) คร๊าบบบบ แม่ ผมยอมแร้น อิอิ^^

“อุ้ย! นายทำบ้าอะไรเนี่ย เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอก”

ผมดุซีวอนเบาๆ ดูเขาสิฮ่ะ จู่ๆก็เขามากอดผมเฉยเลย นี่มันห้องนั่งเล่นนะเนี่ย >///<

“ไม่มีใครซะหน่อย พวกนั้นน่ะหนีไปเที่ยวกันหมดแล้ว”

หน๊อย! บังอาจทิ้งลีดเดอร์ไว้กับไอ้สิงโตหื่นนี่เหรอ กลับมาเมื่อไหร่จะด่าให้เสียการทรงตัวเลย!

“อุ๊บบบ...!!”

ริมฝีปากเรียวบางของผมถูกหมอนั่นดูดกลืนอย่างเร่าร้อน มือซนๆนั่นก็เริ่มที่จะที่จะลูบไล้ร่างกายผมอย่างรีบร้อน ผมมีเวลาให้เขาแค่ตอนนี้ล่ะ...ตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้าน

“อื้ม...อือ...เดี๋ยวสิ...เดี๋ยวก่อน”

ซีวอนซุกไซ้ริมฝีปากไปตามร่างกายผมอย่างเร่งรีบ แม้ผมจะเริ่มมีอารมณ์มากแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้เขารีบขนาดนี้ อ๊ายยยย ไอ้ไรเตอร์ เอาไปเขียนเถอะ ฉันไม่อยากเล่าแล้วT^T

“ช้าๆก็ได้ ซีวอน...ฉัน...อื้ม...ฉันให้เวลานายทั้งวันนี้เลย...อ๊า”

อีทึกร้องขอด้วยเสียงสั่นเทิ้มจากอารมณ์เสียวซ่าน ซีวอนยิ้มหวานให้คนรักก่อนจะเริ่มปฏิบัติการรักต่ออย่างอ่อนโยน

“อื้อ...เข้ามาสักทีสิ ซีวอน...อื้ม...ฉันไม่...อ๊า...ไม่ไหวแล้วนะ”

“ผมเอาจริงแล้วนะครับพี่”

“อื้ม...อึก...”

“อือ...อา”

“เร็วอีกสิ อ๊า...อื้ม”

“อือ..”

“อื้ม...โอ้ว...ไม่ไหวแล้ว อ๊า”

“อ๊า...ผมรักคุณ อีทึก”

“อือ...ฉันก็รักนาย”

เสียงพร่ำบอกรักของซีวอนและอีทึกดังก้องไปพร้อมๆกับสิ่งที่ทั้งสองทำร่วมกันจนเสร็จสิ้น และเริ่มใหม่เป็นครั้งที่ 2, 3 และต่อๆไป...โดยไม่รู้เลยว่ามีใครแอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่

“ซองมิน ฉันอยากทำแบบนั้นบ้างจัง ไปทำกันมั้ย?”

เสียงของใครบางคนพูดขึ้นที่หน้าห้องนอนที่อยู่ไม่ห่างจากห้องนั่งเล่นนัก ทำเอาคนที่ถูกชวนหน้าแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้

“พี่ฮีซอล! ทะลึ่งน่า...เค้า...คะ...เค้ากลัว...กลัวเจ็บ”

ซองมินก้มหน้าที่แดงระเรื่อหลบสายตาฮีซอลทันทีที่พูดจบ นั่นหมายความว่าเขาตกลงแล้ว >///< ฮีซอลยิ้มกว้างก่อนจะรวบร่างเล็กเข้ามากอดอย่างเอ็นดู

“ไม่เจ็บหรอกน่า ไปกันเถอะนะคนดี”  ฮีซอลอุ้มร่างซองมินเข้าห้องไปก่อนจะปิดประตูเพื่อเข้าไปหาความสุขด้วยกันอย่างที่เคยโหยหามานานแสนนาน

Romance in Nanjing ^///^

-----The End-----