เพลิงบัญชารัก

            มนตร์พระพาย วัลญายุภักตร์ถูกตามล่าหมายชีวิตจากกลุ่มอิทธิพลมืด ทางรอดทางเดียวของหล่อนคือต้องแต่งงานกับดันเต้ เคลท์ หล่อนต้องเป็น 'คนของเขา' ชายหนุ่มป่าเถื่อน ดุกระด้าง และแรงร้อนในเสน่ห์แห่งบุรุษอันไม่มีสตรีใดปฏิเสธ มนตร์พระพายจะต้านทานเขาได้อย่างไร และ... หล่อนจะต้านทานหัวใจหล่อนเองได้นานแค่ไหน?

       ดันเต้ เคลท์ใช้ชีวิตโดยกักขังตัวเองไว้กับเงาในอดีต เงาที่ลืมไม่ได้ เงาอดีตที่สั่งให้ตัวเองต้องจำ! มนตร์พระพาย หล่อนเป็นคนเดียว เป็นกุญแจเพียงดอกเดียวที่จะไขอดีตนั้นได้ หาก... ยิ่งนาน ดันเต้ยิ่งอยากจะยื้อหล่อนไว้ ทุกหนทาง ทุกวิธีการ มือนั้นที่กุมมือหล่อนไว้ไม่กล้าแม้เพียงจะคลายออก หล่อนจะเป็นของเขาเพียงคนเดียว ตลอดกาล!

            “คนบ้า! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” หล่อนมองผ้าขนหนูซึ่งแขนไว้บนราวใกล้กับเขา ไม่กล้าจะเดินเข้าไปหยิบและยิ่งไม่กล้าขยับตัว เพราะรู้สึกว่า ถ้าหากหล่อนขยับ เขาก็จะตาม

                หล่อนเห็นดวงตาของเขาก็ลุกโรจน์ขึ้นมา มนตร์พระพายเคยสังเกตหลายหนว่า เขาไม่ชอบคนออกคำสั่งด้วย หล่อนเคยเผลออกคำสั่งกับเขาเข้าหนหนึ่งก็โดนเขาเอาคืนบ้างอย่างเจ็บแสบ

                ช่างหัว หล่อนสั่งตัวเองอย่างฉุนเฉียว เขามายืนมองหล่อนเปลือยตาเป๋งอยู่แต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ ไม่รู้ว่าเข้ามาทางไหนด้วยแต่ก็จงใจยืนมองอย่างหยาบคายที่สุด อย่างนี้ถือว่าเขาเสียมารยาทก่อน หล่อนก็มีสิทธิ์จะโกรธ

                “ผมอาบน้ำอยู่ก่อน นอนแช่ในอ่างอย่างสบายแล้วคุณก็เข้ามา ยืนเปลือยเนื้อเปลือยตัวโดยที่ผมไมได้ขอร้องซักแอะ อย่างนี้ไม่ใช่ความผิดผมนี่” เขาตอบด้วยท่วงท่าไม่แยแส กวาดสายตาไล่สำรวจไปเรื่อยตั้งแต่ช่วงลำคอขาว ลาดไหล่บางสั่นระริก แอ่งชีพจรเต้นตุบดูมีชีวิตจิตใจ ทรวงอกอิ่มเต็ม หน้าท้อง สะโพกและเลื่อนลงไปกว่านั้น ถึงปลีน่องเรียวยาวและปลายเท้าเล็กๆ น่ารักเปล่าเปลือยเย้ายวนให้สัมผัส “ผมคิดว่าจะชมคุณหลายหนแล้วก็ยังชั่งใจอยู่” เขาจุ๊ปาก หรี่ตาจ้องมองเฉพาะตรงหน้าอกซึ่งแม้หล่อนจะยกมือขึ้นบังไว้แล้วก็ยังปกปิดอะไรไม่ได้ “หน้าอกคุณสวยชะมัดเลย”

                “อะ... อะไรนะ” หล่อนพูดเหมือนสำลัก 

*********เพลิงบัญชารักเปิดให้ดาวน์โหลดในรูปแบบอีบุคแล้วนะคะ คลิ้กที่ลิ้งค์ด้านล่างได้เลยค่ะ********

เพลิงบัญชารัก จอมนางค์ www.mebmarket.com มนตร์พระพายกำลังถูกตามล่า หล่อนไม่คิดว่าหล่อนจะหนีจากวิกฤตครั้งนี้ได้พ้น ทั้งสิ้นหวัง หวาดกลัว และทอดอาลัย หล่อนเหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่จะต่อสู้ ไม่ว่ากับใครหรืออะไร เพียง... เพียงความหวังสุดท้ายที่หล่อนจะอธิษฐาน มนตร์พระพายอยากให้มีอัศวินสักคนขี่ม้าขาวมาช่วยหล่อนเหมือนในเทพนิยายที่เคยได้ฟังในวัยเยาว์ แล้ว... เขาก็ปรากฏตัวออกมาต่อหน้า ช่วยหล่อนให้รอดพ้นจากความตาย ชายหนุ่มขี้เมาขวางโลก หยาบคาย ไม่แยแสสังคม ทรนงและเย่อหยิ่งเกินกว่าหล่อนจะเข้าถึง ดันเต้ เคลท์... เขาช่างป่าเถื่อน ร้อนแรง และไร้กฎเกณฑ์ เมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งและทรงพลังนั้นของเขาแล้ว ก็เหมือนกับต้องตกสู่พายุโหมที่บ้าคลั่ง ดวงตาสีเทาครามคมปราบแรงร้อนจับจ้องหล่อนอย่างกระหายหิว เปิดเปลือยริ้วรอยปรารถนาฉายชัด หาก... เขา ‘อันตราย’ เกินไปสำหรับหล่อน  สำหรับดันเต้ เคลท์ ผู้หญิงก็เป็นเหมือนเครื่องระบาย หมดความต้องการก็หมดคุณค่า การครอบครองไว้มีแต่จะทำให้วุ่นวาย ชวนให้รำคาญใจ หาก... มนตร์พระพายเท่านั้นที่เป็นเหมือนกับกุญแจสุดท้าย กุญแจสำคัญที่จะเปิดประตูไปสู่อดีตของเขาได้ อดีต... แห่งความผิดพลาดครั้งเดียวในชีวิตของเขา อดีต... ที่ทำให้คนบริสุทธิ์คนหนึ่งต้องตายไปต่อหน้า ทางเดียวที่เขาจะแก้ไขเรื่องราวทุกอย่างได้ มีแต่เขาต้องครอบครองหล่อน เป็น ‘เจ้าของ’ แต่เพียงผู้เดียว ดันเต้จะทำทุกอย่างเพื่อให้หล่อนตกเป็นของเขา... ทุกทาง! “ไปนอนที่ไหนก็ไปซี่ ที่ในบ้านมีตั้งกว้าง ห้องอื่นก็มี ทำไมจำเพาะเจาะจงต้องมานอนกับฉัน แล้ว... แล้ว” หล่อนเหมือนจะเป็นลมความโมโหแล่นมาเป็นริ้ว “... แล้วเสื้อผ้าฉัน” หล่อนก้มลงมองชุดนอนผ้าแพรเนื้อบางเบาที่สวมอยู่ ไม่มีชุดชั้นในแต่ซักชิ้นเดียวแล้วมองเขาอย่างคาดคั้นจะเอาคำรับสารภาพ “ก็... ผมเปลี่ยนให้เอง” หล่อนแทบกระอักหนนี้ หญิงสาวจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่หล่อนมีสติอยู่ เขาก็ปลดเอาบราเซียร์ของหล่อนออกไป “คุณปลดบราฉัน” น้ำตาหล่อนปริ่มขอบอย่างคลั่งแค้น “ผมช่วยคุณ” หล่อนรู้ว่าเขาพูดจริงและหล่อนก็ควรขอบคุณเขา แต่หล่อนก็ทำไม่ได้ “แล้ว... แล้ว” หล่อนยังไม่สบายใจอยู่ดีทั้งๆ พยายามเอาความจริงข้อที่ว่า เขาเป็นคนช่วยชีวิตหล่อนมาข่มความโกรธไว้แล้วก็ตาม มนตร์พระพายเป็นคนพยศจัดและอารมณ์ร้อน ไม่ถึงไร้เหตุผลแต่หล่อนก็มีขอบเขตที่หล่อนรับได้ และสิ่งที่เขาทำแทบทุกอย่างก็ออกจะ ‘เกินรับได้’ สำหรับหล่อน หญิงสาวมองเขาอย่างขอความหวัง แล้วเขาก็พังความหวังหล่อนไม่มีดี “โอเค... ผมปิดตาประกอบปืนสั้นของตำรวจได้โดยใช้เวลาไม่ถึงนาที และต่อให้อยู่ในถ้ำลึกไม่มีแสงสว่างเลยด้วยซ้ำผมก็ยังสนเข็มได้” มนตร์พระพายรอความหวังว่า เขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หล่อนโดยไม่มองเลยได้เหมือนกัน แต่เขาก็ลอยหน้าพูดว่า “ผมอาจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณได้โดยไม่ต้องมองเมื่อคืนนั้น... แต่ผมก็มอง ก็ของสวยๆ งามๆ ทั้งนั้นทำไมจะไม่มอง ผมไม่ใช่ไอ้งั่งนี่” พระเจ้า! ถ้าเขาไม่ใช่คนที่ช่วยหล่อนจากความตายมาได้ หล่อนอาจจะฆ่าคนขึ้นมาหนนี้เอง!