ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CB:11
"แบคฮยอน..."ร่างสูงเอ่ยชื่อผมเสียงแผ่ว ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ในความรู้สึกอะไรจะรู้สึกผิดบ้างรึเปล่าหรือแค่ตกใจเฉยๆผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะถูกม้ะ ขนาดความรู้สึกตัวผมตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามันรู้สึกยังไง รู้แค่ว่ามันชาๆแค่นั้น
"แบคฮยอนน!!"ผมที่ไม่รู้จะพูดอะไรก็ได้แต่ยืนนิ่งๆจนกระทั้งมีเสียงแหลมเรียกผมขึ้นมาก่อน
"คับมันเซ"ผมโค้งตัวลงไปพูดกับเจ้าของเสียงแหลมอย่างอ่อนโยน
"แดดดี๊ให้มันเซมาตามฮับ"เสียงเล็กเอ่ยเจื้อยแจ้วออกมาและหันไปมองร่างสูงอย่างหวั่นๆพร้อมกับเข้ามาซุกเข้าที่ขาผมอย่างเกรงกลัวคนแปลกหน้า
"งั้นเราก็ไปกันเถอะคับ มะ"ผมย่อตัวลงไปอุ้มร่างเล็กที่ยังหวาดกลัวไม่เลิกขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนของผม พร้อมกับหันหลังให้คนทั้งสองที่ผมไปยืนขวางเมื่อกี้
"แบค แบคฮยอน!"ผมชะงักพร้อมกับหันหน้าไปมองเขาเล็กน้อย ขมวดคิ้วเป็นปม
"คับ?"่ผมเอ่ยถามอออกไปเสียงเรียบ
"ลูกใคร?"ก็นึกว่าจะถามเรื่องอะไร แต่พอเจอคำถามนี่ไปนี่แบ่บ แกล้งเล่นนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"ผมขอโทษ"ผมเอ่ยออกไปเสียงเบาพร้อมกับค่อยๆย่อตัวลงไปร่างเล็กให้เป็นอิสระและกระซิบบอกให้ไปอยู่กับพ่อของเจ้าตัวแล้วเดี๋ยวผมจะตามไป
"หมายความว่ายังไง"หลังจากที่ร่างเล็กวิ่งกลับไปหาแดดดี๊ของตนแล้วชานยอลจึงเอ่ยถามขึ้นมาเสียงแข็ง
"ผมขอโทษที่หลอกคุณ เด็กคนนั้นเป็นลูกของผมเองผมเคยตั้งท้องเมื่อห้าปีก่อน"ผมบอกเสียงสั่นเครือและก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด เนื้อเรื่องไม่ค่อยเนียนก็เอาการแสดงไว้ก่อนล่ะกันวะ
"กับใคร"เสียงเขาดูแข็งมากเย็นมาก
"พี่ชานไปเถอะค่ะ อย่าไปสนใจเลย"ผู้หญิงที่มาด้วยกันกับร่างสูงเข้ามากอดแขนชานยอลอย่างแนบแน่นพยายามจะดึงชานยอลออกไปจากตรงนี้แต่ก็ต้องเจอสายตาคมของร่างสูงปรามไว้ก่อนยัยนั้นจึงผละออกไปยืนฝึดฝัดคนเดียว
"กูถามว่ากับใคร!!"ร่างสูงตวาดขึ้นเสียงดังลั่นพร้อมกับกระชากแขนผมเข้าไปใกล้ตัวเขาอย่างแรง คนรอบข้างหันมามองกันเป็นแถวอย่างสอดรู้สอดเห็น
"อ่ะ..เอ่ออ..จิน"ผมที่อึกอักอยู่นานอย่างที่ไม่รู้จะเอาชื่อใครมาเป็นพ่อเด็กก็คงต้องยืมชื่อเพื่อนมาก่อนล่ะกัน จินเพื่อนรักกูขอโทษ
"จินไหน"จินไหนนั้นแหละชื่อมัน ถุยยย แต่ดูเหมือนว่าฟ้าจะเป็นใจเกินไปรึเปล่าทำไมเขาต้องส่งมันมาตอนนี้
"แบคฮยอน!"ฮืออ อีเหี้ยมึงมาทำไมตอนนี้
"ใคร?!"ชานยอลหันไปมองมันกับผมสลับกันไปมา
"ชื่อ.."
"กูจิน มึงจะทำไม"เอ้าไอ้นี้มึงจะขัดกูทำมายยย
"มึงเองหรอไอ้เหี้ยย!"
ตุบ พรั้วะ ตุบ ก่อนที่จินจะได้เอาคืนชานยอลก็ต้องถูกผมจับแยกเอาซะก่อน โฮ้ยอะไรวะแต่ล่ะคนตัวอย่างบิ๊ก
"ไอ้เหี้ยแบค มึงจะห้ามทำไมวะ แม่งเอ้ย!"จินทำท่าจะพุ่งตัวเข้าไปหาชานยอลก็ต้องถูกผมห้ามเอาไว้อีกครั้ง ส่วนชานยอลที่ได้ต่อยไปแล้วก็ยืนจัดเสื้อผ้าเงียบๆแต่สายตาก็ไม่วายเลิกมองพวกผมสองคนสักที
" ใจเย็นก่อน"ผมเอ่ยบอกเพื่อนตัวดีของผมเสียงเรียบ
"มึงก็ดูดิ อยู่ดีๆแม่งก็พุ่งเข้ามาต่อยกูมันใช่เรื่องป้ะ"มันบ่นออกมาอย่างหัวเสียพรางจัดเสื้อผ้าตัวเองไปด้วย
"ก็มึง.."
"ขอโทษด้วยนะคับคุณชานยอล เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกผม ผมก็แค่นึกสนุกอยากแกล้งคุณเฉยๆไม่คิดว่าคุณจะเป็นได้ถึงขนาดนี้"ผมไม่รอให้ชานยอลได้พูดอะไรขึ้นมาก่อนก็ชิงอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังซะ
"มึงคิดว่ากูตลกหรอแบค"จำเป็นต้องทำเสียงตัดพ้อขนาดนั้นมั๊ย
"แล้วคุณกับผู้หญิงคนนั้นคุณคิดว่าผมตลกมั๊ยล่ะคับ"ผมถามย้อนกลับไปถึงเรื่องของเขา
"เฮ้ยมึงฟังกูก่อน"เขาพุ่งตัวเข้ามาจับแขนผมแต่ผมก็สบัดแขนออกอย่างไม่ใยดีอะไรทั้งนั้น
"คุณคิดว่าผมเป็นใครกัน พูดขอโทษง่ายกว่ามั๊ยคับ"จบประโยคผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยที่มีจินเดินออกมาด้วย
สถานบันเทิง แอลดี
"มึงคิดไงวะ มาที่นี่"จินถามผมขึ้นมาหลังจากที่เราทั้งคู่นั่งลง
"ร้านประจำกูเอง"ผมตอบออกไปเสียงเรียบเสร็จก็หันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานทันที
"เชรดดด นี่เรากำลังจะรู้จักกันขึ้นมาอีกขึ้นแล้วนะ"ขนลุกกับประโยคมึงมาบอกเลย
"มโนแดก แล้วมึงจะตามกูมาทำไม"กูข้องมึงมากเลยตอนนี้
"ไม่รู้โว้ยยย เออมึงเราชวนเพื่อนเรามานี้กันปะ"มันโวยวายเสร็จก็ถามต่อขึ้นมาทันที
"ไม่ล่ะ เผื่อเจอเพื่อนกูขี้เกียจมานั่งแนะนำ"จริงๆคับ ยิ่งวันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย
"อีสัส เหตุผลกระโปกมากมึง"กระโปกหน้ามึงอ่ะไอ่ห่า พอจบประโคเราก็คุยกันไปเรื่องต่างๆสัมเพเหระส่วนตัวบ้างเรื่องทั่วไปบ้างแล้วแต่ใครจะเป็นคนเปิดประเด็นเรื่องนั้นขึ้นมา ผมคงยังไม่ได้บอกว่าในกลุ่มนี้ผมกับจินเราสนิทกันที่สุด มันเลยไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่ที่จะอยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัดเลยแต่ก็ใช่ว่ากลุ่มเราจะไม่สามารถรู้เรื่องส่วนตัวของใครหรอกนะมันมีแค่กฎอยู่ข้อเดียวก็คือห้ามบอกอายุซึ่งผมก็ชอบกฎนี้ซะด้วย
"นั่งด้วยคนได้มั๊ยคะ?"ผมหันไปตามเสียงใสที่ได้ยินก็พบเข้ากับผู้หญิงใส่เดรสสีดำที่ตัดกับสีผิวเธอเป็นอย่างดีใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงยิ่งเสริมให้เธอดูวยและริมฝีปากที่ถูกบรรจงทาเครือบด้วยสีแดงสดนั้นยิ่งทำให้หล่อนดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นกอง
"นั่งเลยคับ นั่งเลยยย"บางทีเขาก็ถามกูมั๊ยล่ะจิน
"ขอบคุณนะคะ อ้ะ"เธอที่กำลังจะเดินผ่านผมเพื่อไปนั่งแต่ก็ต้องสะดุดล้มลงมานั่งบนตักผมอย่างจงใจ และมือของผมนั้นก็ทำหน้าที่เป็นอย่างดีโดยการโอบรอบเอวเธอไว้ พร้อมกับเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่เล็กและคลอเคลียเบาๆ
"นั่งนี่ก็ได้คับ"ผมกระซิบเสียงแผ่วเบา เอาจมูกถูที่แก้มเบาๆอย่างลองเชิง
"ไอ้แบค ไอ้ชั่ว"ผมที่กำลังคลอเคลียคนมาใหม่อยู่ก็อดที่จะขำกับประโยคของจินที่บ่นกระปอดกระแปดคนเดียวอยู่
"แบคฮยอน!!"ผมหันไปตามเสียงตะโกนที่เอ่ยเรียกชื่อผมอยู่
"เทาาา!!"ผมตะโกนกลับไปด้วยชื่อของคนที่เรียกผมพร้อมกับกวักมือเรียกให้เข้ามานั่ง
"ไอ้ห่า มึงหายหัวไปไหนมา"นั่งลงได้ก็ด่ากูเลยนะ
"คุณกลับไปโต๊ะก่อนนะ นามบัตรผมคับ"ผมกระซิบบอกและยื่นนามบัตรให้เธอ เธอก็ทำตามเป็นอย่างดีลุกกลับไปที่โต๊ะตัวเองอย่างไม่ลืมที่จะจุ๊ปเข้าที่ปากผมก่อนไป
"แหม ขนาดมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วยังไม่เลิกแรดอีกนะ แล้วนี่ใครเนี้ย"พอมันแดกดันผมเสร็จก็หันไปมองหน้าจินอน่างนึกสงสัย
"ชื่อจินเพื่อนกูเอง จิน นี่เทาเพื่อนกูเหมือนกัน"ผมแนะนำให้รู็จักกันเสร็จก็นั่งยกแก้วขึ้นกระดกจนหมดแล้วยื่นแก้วให้จินชงให้ใหม่ รอไม่นานมันก็ส่งแก้วที่มีน้ำกลับมา
"นอกจากพวกกูมึงมีเพื่อนคบด้วยหรอแบค"โอโห เท้าผมนี่กระตุกเลยฮะ
"กวนตีน"ผมเองที่พูดมัน
"เฮ้ยแบคนั้นมันคนที่ต่อยกูนี่"ผมมองไปตามนิ้วของคนพูด ก็พบเข้ากับร่างสูงโปร่งที่เห็นเมื่อตอนกลางวันและก็กำลังยืนอยู่กับผู้หญิงคนเดิมที่ไปเดินห้างด้วยกัน
"ชิ้ กูกลับล่ะสัส หมดอารมณ์"ผมลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อข้อมือของผมถูกดึงเอาไว้ซะก่อน
"ทะเลาะกับแม่งอีกแล้วหรอวะ ถึงมึงกลับไปก็ต้องเจอมันที่ห้องป้ะ"เทาเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วง นี่คือมันเป็นห่วงแล้วนะ
"กูก็ไม่ได้จะกลับห้องกูซะหน่อย"พอผมตอบออกไป เพื่อนทั้งสองก็ขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นมาทันที โธ่เพื่อนรักมึงอย่าเครียดไป
"มึงนอนห้องกูก็ได้นี่แบค"กลายเป็นจินที่พูดประโยคนี้ออกมา
"ไม่ก็ห้องกู"เทาบ้าง
"ไม่ล่ะ ชานยอลรู้จักพวกมึงแล้ว เฮ้ยไม่ต้องห่วง"ผมคลี่ยิ้มให้เพื่อนรักทั้งสอง เพื่อให้พวกมันสบายใจ
"แต่.."
"กูจะไปนอนกับจองกุก"ผมพูดขัดประโยคของพวกมันขึ้นมาก่อน ก่อนจะกดโทรหาคนที่บอกชื่อไปเมื่อกี้
"จองกุกไหนวะ"เทาถามขึ้นมา
"จองกุกเป็นเพื่อนพวกกูอีกคน ไม่ต้องห่วงมันเป็นคนดีมากพอ"จินหันไปอธิบายให้แพนด้าฟัง
"อื้ม ใช่ๆกูเอง....กูขอไปนอนห้องมึงได้มั๊ย....ถ้ากูมีก็ไปนอนแล้วมั๊ย.....งื้อออ มึงน่ารัก...โอเคๆมึงส่งโลมาเดี๋วกูไปล่ะ...แต้งกิ้วว..รักมึงจุ๊ป"พอผมกดวางสายก็ต้องได้ยินเสียงคนตอแหลอ้วกอยู่ใกล้ๆ
"เดี๋ยวพวกกูเดินไปส่ง"เทายืนขึ้นเต็มความสูง รวมถึงจินด้วย นี่กูยังเป็นผู้ชายอยู่มั๊ยถามจริง
ผมเข้ามาในห้องของจองกุกแล้วเรียบร้อยแล้วคับ ดูท่าไอ้หมอนี่มันจะรวยไม่ใช่น้อยเลยนะเนี้ย อยากรู้จังว่าเป็นลูกตระกูลไหน ว่าไปนั้น ผมที่ตอนนี้มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่ห่อหุ้มช่วงล่างของผมเอาไว้นั่งลงที่โซฟาและกำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อย่างเมามันส์ ก็ลืมที่จะแต่งตัวไปเลย แหมตอนแรกก็กะเช็คไลน์เฉยๆป้าววะ แล้วมือมันก็ดันไปกดเข้าเกมส์ซะได้เล่นาวเลยทีนี้
"ผัวมึงจะตามมาต่อยกูป้าววะ"จองกุกที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเดียวกันกับผมก็ถามขึ้น
"โฮ้ะ กลัวเหี้ยไร เขาไม่รู้จักมึงซักหน่อย"ปากพูดไปแต่มือและสายตาก็ไม่ละออกไปไหน
"เออๆกูก็ค่อยเบาใจหน่อย อะ เอาไปใส่ซะ"มันโยนบ็อกเซอร์มาให้ตรงหน้าผม
"เออๆแปบๆ"โว้ย แซงกูหรอสัส เด่ะมึงเจอๆ เกมส์คับเกมส์
"เดี๋ยวนี้อีอ้วน!"ตะโกนหาพ่อง
"เออๆ เสร็จแล้วๆ"หมายถึงเกมส์คับที่เล่นเสร็จแล้ว ผมก้มลงไปหยิบเอากางเกงมาใส่เสร็จก็เดินเข้าห้องไปตามมันทันที
"อ้วน เอาโทรศัพท์มึงมาดิ้"กูบอกให้มึงเลิกเรียกกูอย่างนี้สักที บอกากจริง
"เอาไปทำเหี้ยไร"ผมถามกลับไป
"เอามาเหอะ ปลดล็อคให้ด้วย"ชิ้ เอาแต่ใจจริงๆ ถึงจะบ่นอย่างนั้นแต่มือก็ยังปลดล็อคและยื่นไปให้มัน มันเอาไปทำไรก็ไม่รู้อ่ะผมก็ไม่ได้ดูด้วยสิ ยืมไปสักสองนาทีมันก็ส่งให้คืนล่ะ
"ทำไร"ผมถามออกไปอย่างอยากรู้ ฟึ่บบ เฮ้ยเชี้ยมึงจะทำอะไร คือตอนนี้มันขึ้นมาคร่อมผมอ่ะ แช้ะ เชี้ยมึงถ่ายรูปทำไมมมม แล้วท่านี้แบ่บส่อเสียดมากอ่ะ ต่างคนต่างไม่ใส่เสื้อแถมยังปากก็ยังอยู่ห้างกันไม่ถึงเซนเอาง่ายๆคือแบ่บแทบจูบกันอ่ะ แต่พอมันถ่ายเสร็จแล้วก็ผละออกไปทันที ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่นอนนิ่งๆทำตาปริบๆอยู่อย่างนั้น
"เดี๋ยวมึงก็รู้"ติ้ง พอจบประโยคของมันเสียงแจ้งเตือนเฟสเตือนในเครื่องของผมก็ดังขึ้นมาทันที
แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะที่รัก นี่เค้ามาเป็นคนแรกเลยนะเนี้ย อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆนะคับ #รักนะจุ๊ปๆ #ถ่ายปึ้บก็ลงเลย
"ไอ้เหี้ยจองกุกกก!!"ก็จริงอยู่ว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม แต่จำเป็นมากมั๊ยไอ้สัสที่มึงต้องลงรูปพร้อมแคปชั่นแบบนี้เนี้ย อีห่าเอ้ยถ้าคนอื่นเห็นจะทำยังไง มึงนะมึง คือถ้าผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักนี่ก็ว่าไปอย่าง ลบแม่งงง
"ถ้ามึงลบกูจะโกรธ"เหมือนมึงรู้ความคิดกูเลยอีเหี้ยย
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง"ผมคงได้แต่พูดประโยคนี้
Rrrrr RRrrrr RRrrrrrr
ชานยอล
เสียงเรียกเข้าของมือถือเครื่องสวยแผดเสียงร้องอย่างกระหน่ำแต่พอเห็นชื่อคนโทรเข้าแล้วก็ต้องชะงัก ชิบหายแล้วมั๊ยล่ะกู จองกุกมึงแม่ง งานร้าวฉานนี่เป็นงานถนัดของมึงจริงๆ
ต่อให้จนจบแล้วน้าาาา จริงๆแล้วพี่แบคของเรานี่ไม่ได้เป็นคนเงียบนะคะบอกเลย ฮีแค่เป็นคนขี้หงุดหงิดกับรำคาญง่ายเฉยๆ เข้าใจใหม่ๆ แล้วชานแบคของเราจะทำไงต่อ ต้องรอตอนหน้านะคริคริ
เม้นกันเข้ามาเยอะๆเลยเน้อออ ไม่ได้แก้คำผิดง่ะ (ด่าได้แต่อย่างแรงมากก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น