ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {EXO} NEVER :Chanbaek Ft.EXO

    ลำดับตอนที่ #21 : CB:20

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 637
      8
      23 มี.ค. 60














           บรรยากาศของร้านแอลดีร้านเหล้าหลังมอเราวันนี้ดูคึกครื้นเป็นเพราะเป็นวันสอบวันสุดท้ายของมหาลัยและพรุ่งนี้ก็จะกลายเป็นวันปิดเทอมวันแรกอีกด้วยหลายๆคนจึงมาปาร์ตี้กันที่นี้ซะเลย ทุกคนดูสนุกนะผมชอบบรรยากาศที่มันดูแฮปปี้แบบนี้แหละแต่ผมไม่ได้รู้สึกแฮปปี้ตามหลายๆคนเลยนี่สิ เพราะเรื่องที่อยู่ดีๆผมก็กลายเป็นพ่อคนมันวนอยู่ในหัวไม่ไปไหนจะเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้ผมไม่มีความกล้าพอจะหน้าด้านไปเล่าเรื่องนี้หรอกจริงมั๊ย

           "แบคฮยอนอ่าา"ผมเงยหน้าไปมองเสียงคนที่เรียกชื่อผม แต่พอรู้ว่าเป็นใครเรียกเท่านั้นแหละขาของผมก็ลุกขึ้นยืนพุ่งเข้าไปสวมกอดเจ้าจองเสียงเรียกทันที
           "เฮียย ผมคิดถึงเฮียม้ากมากอ่ะ"ผมเอาหน้าถูเข้ากับอกของตนเป็นเฮียอย่างออดอ้อน เอ้าาก็ผมไม่ได้เจอเขามาตั้งนานแล้วนี่นาาา
           "อ้อนจังเลยนะตี๋ มีไรป้ะเนี้ย"ฮ่ะๆๆ ขำคับขำที่ผมไม่เคยปิดอะไรเขาได้เลยเวลาที่ผมไม่โอเคเขารู้หมดเลยไม่รู้ว่าได้ยังไงเหมือนกัน
           "อะไรอ้าา ก็แค่คิดถึงโด่ววแค่นี้ก็จับผิดผมไปกอดเจ๊อี้ชิงก็ได้"พูดจบผมก็ผละตัวออกไปกอดคู่หมั้นของเฮียแกต่อ
           "ไม่เจอกันแปบเดียวน่ารักขึ้นเยอะเลยนะแบค"โอโหเจ๊พูดซะผมเป็นสาวน้อยเชียวนะ
           "น่ารักอะไรกันคับ ต้องหล่อสิแหมเจ๊อ่ะ"จบประโยคผมเจ๊กับเฮียแกก็หัวเราะขึ้นมาทันที อะไรกกันเล่าก็เรื่องจริงทั้งนั้นน
           "ไหนๆ น้องเขยเฮียอยู่ไหน"พอหัวเราะเสร็จคนเป็นเฮียก็ถามหาร่างสูงทันที
           "ไปเข้าห้องน้ำอ่ะคับ อ้ะนั้นไงมาล่ะ"ในขณะที่ผมพูดร่างสูงเจ้าของแหวนนิ้วนางด้านซ้ายของผมก็มาทันที
           "อ้าวสวัสดีคับเฮียคริส เจ๊อี้ชิง"พอร่างสูงเดินมาก็ทำความเคารพคนมีอายุมากกว่าทันที
           "ว่าไงดูแลตี๋ของพวกเราดีมั๊ยน้องเขย"เฮียพูดพร้อมกับตบไหล่คนที่พูดด้วยอย่างเป็นกันเอง ซึ่งก็เป็นภาพที่ทำให้ผมยิ้มได้ยังไงไม่รู้
           "ว้าวว นึกว่าปาร์ตี้ครอบครัวนะคับเฮียย"ไอ้เทาโห่แซวขึ้นทำให้ทุกคนในที่นี้หัวเราะออกมา ส่วนเราสี่คนก็คุยกันโต้ตอบกันอีกนิดก็แยกย้ายกันนั่งโดยที่ผมมีร่างสูงนั่งข้างอย่างทุกที
           


            ปาร์ตี้เริ่มสนุกสนานขึ้นเรื่อยๆเมื่อมีแอลกอฮอร์เข้าสู่ร่างกายของทุกคนแต่ดูเหมือนจะมีแค่ผมคนเดียวรึเปล่าที่ต้องฝืนอารมณ์ให้ดูให้เฮฮาเหมือนปกติเพราะตอนแรกก็เครียดเรื่องของรุ่นน้องที่อยู่ดีๆก็มาบอกว่าท้องกับผมแต่ยิ่งพอมีแอลกอฮอร์เข้ามาแล้วยิ่งทำให้ผมเครียดเข้าไปอีก ผมไม่กล้าปรึกษาใครทั้งนั้นมันน่าละอายใจเกินกว่าจะให้ใครมารู้เรื่องชั่วๆของผมมันสลัดไม่หยุดจริงๆผมนั่งคิดเรื่องนี้มาหลายตลบแล้วก็ยังไม่ได้คำตอบ
           แต่ความคิดของผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นไอ้เทาที่กำลังลุกขึ้นยืนแต่กับเซจนเกือบจะล้มแต่ไอ้จงอินที่นั่งข้างๆมันพยุงเอาไว้ซะก่อนแต่ไอ้เทาก็หันไปบอกทุกคนที่ทำท่าเป็นห่วงมันอยู๋ว่ามันไหวๆไม่ยอมให้ใครพยุง แต่ที่ผมแปลกใจก็คือมันเมาอะไรของมันถึงเราจะนั่งกินกันอยู่มาเกินสี่ชั่วโมงแล้วก็เถอะจะบอกว่าเป็นเพราะผมนั่งเครียดอยู่ไม่ได้สังเกตก็ไม่น่าจะใช่เพราะขนาดเรานั่งกินทั้งคืนแบบหนักๆมันยังไม่ดูเมาขนาดนี้เลย
           "ไอ้แบคเพื่อนร้ากก พากูปายเยี่ยวทีเว้ยย"มันเดินพุ่งมาหาผมและก็ทำท่าเซมาจนเหมือนจะล้มทับผมจนชานยอลต้องมาพยุงไว้มันก็หันไปปัดมือแล้วบอกว่าไม่เป็นไรอีกครั้ง
           "เห้ย ไอ้เทาเดี๋ยวกูพามึงไปเอง"ชานยอลเอ่ยขึ้นและกำลังจะพยุงมันให้เดินแต่มันก็หันไปมองหน้าคนที่อาสาพามันไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
           "ม่ายต้องเลยไอ้โย่งง กูจะไปกับแบคเพื่อนร้ากกู๊เพราะตั้งแต่มันแต่งงานกับเมิงไปกูก็ไม่ค่อยได้อยู่กับมานเลยย เพราะง้านเมิงไม่ต้องง"มันบ่นเสียงยาวยานค้างและปัดมือชานยอลออกอีกครั้ง
           "แต่ว่า.."
           "ไม่ต้องๆมันคงน้อยใจอ่ะ ชานยอลอยู่นี่แหละเดียวผมพามันไปเองคับ"ก่อนที่ชานยอลจะได้พูดอะไรผมก็สวนขึ้นมาก่อนเลยเพราะความอยากรู้ว่าไอ้เทามันต้องการอะไร
           "ให้กูตามไปมั๊ย"ชานยอลถามออกมาด้วยสายตาเป็นห่วง
           "ไม่เป็นไรคับ แบคดูแลมันได้มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว"ผมโกหกออกไปฉาดใหญ่เพราะผมไม่เคยดูแลมันตอนเมาเลยและมันก็ไม่เคยเมาเละเทะให้เห็นด้วย
      
           
            ผมเดินออกมาจากโซนวีไอพีแล้วไอ้เทาที่ตอนแรกเกาะผมเพราะกลัวตัวเองจะล้มนั้นก้ได้กลับมาเป็นคนที่เดินได้ปกติ หึ บอกแล้วว่ามันนหน่ะทำท่าเล่นละครชัดๆ
            "หึ สมกับเป็นมึงว่ะไอ้แบค"พอมันเดินปกติแต่ก็ยังไม่เอามือออกจากคอผมก็พูดขึ้นทันที
            "มึงมีไร"ผมหันไปถามมันอย่างสงสัยเต็มประดา
            "กูสิต้องถามว่ามึงมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกกูรึเปล่า"ก็สมกับที่เป็นมันอีกเหมือนเคยคนที่รู้ทุกอย่างว่าผมเป็นยังไง
            "ไม่รู้สักเรื่องจะเป็นไรแม้ะ"ผมพูดกวนๆเชิงกลั้วหัวเราะน้อยๆอย่างพยายามปกปิดแต่เชื่อดิว่าไม่มิดหรอก
            "กูดูเล่นมากเลยหรอบยอน แบคฮยอน"คิดผิดที่ไหนล่ะแถมยังจงใจเรียกชื่อจริงของผมอย่างที่มันก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้เรียก
            "กูรู้ว่ามึงไม่เล่น แต่คิดว่ามึงไม่รู้น่าจะดีกว่า"ผมก็ตอบออกไปอย่างจริงจังเหมือนกันเพราะสายตาของไอ้แพนด้ามันไม่มีแววล้อเล่นอยู่แม้แต่น้อย
            "มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกถ้ามึงยังคิดที่จะแก้ไขด้วยตัวมึงเอง ไม่งั้นมึงจะไม่มานั่งเสร่อทำตัวร่าเริงทั้งๆที่จริงๆแล้วมึงแทบบ้ากับปัญหาอยู่หรอก"คำพูดประโยคยาวๆของมันเป็นจริงทุกอย่าง ผมทำตัวเสร่อแบบนั้นจริงๆ
            "ถ้ากูบอกมึง มึงต้องเลิกคบกูแน่ๆเลยว่ะเทา"เสียงของผมเอ่ยขึ้นมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่คนกอดคอผมอยู่ก็น่าจะได้ยิน
            "ไม่มีเรื่องไหนที่กูจะเลิกคบมึงหรอกนะ ยกเว้นมึงจะเลิกคบกูก่อน"มันเอามือมายีหัวผมเล่นจนฟูไปหมดเมื่อจบประโยค
             "อืม งั้นกลับไปรอที่บ้านกันระหว่างทางที่กลับกูจะเล่าทุกอย่าง"จบประโยคผมก็เดินออกจากห้องน้ำที่เป็นที่พักคุยกันทันทีและตรงไปที่ลานจอดรถและขึ้นรถไปโดยมีเจ้าของรถเป็นคนขับเคลื่อนมันด้วยตนเอง โดยที่ไมาลืมที่จะโทรบอกคนที่รอพวกเรากลับไปที่โต๊ะอยู่


             ระหว่างทางผมก็เล่าทุกอย่างที่ไปมีอะไรกับรุ่นน้องเล่าไปจนถึงที่ผมกับชานยอลทะเลาะอะไรกันและเขาระแวงผมมากแค่ไหนเป็นการเกริ่นนำ แต่ทุกเรื่องที่เล่ามันต้องมีจุดพีคไงและพอผมเล่าว่าทำน้องเขาท้องและผมบอกน้องเขาว่าอะไรบ้างมันก็ถึงกับเงียบมันไม่โวยวายเลยสักนิดแต่กลับนิ่งเงียบอย่างคนตั้งใจฟังและใช้ความคิด

            "มึงจะทำอย่างที่มึงพูดกับน้องเขาแบบนั้นจริงๆหรอวะ"มันที่นั่งนิ่งเป็นผู้ฟังที่ดีถามออกมาเมื่อผมเล่าทุกอย่างจบ
            "ก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง ก็กูเลือกชานยอลไปแล้วและกูก็ไม่ได้อยากเสียเขาไป"ผมพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างหาทางออกไม่ได้ "กูว่าจะส่งน้องไปต่างประเทศว่ะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดกูจะเป็นคนดูแลเอง"ผมที่อยู่ๆก็นึกความคิดแบบนี้ออกก็พูดถามเพื่อนสนิทคนเดียวที่รู้ทุกเรื่องของผม
            "รายจ่ายมันเยอะนะเว้ยพ่อแม่มีงจะไม่สงสัยหรอวะ ให้กูช่วยด้วยมั๊ย"ก็จริงอย่างที่ว่าผมไม่รู้จะเอาเงินมากมายนั้นมาจากไหนเยอะแยะเพราะการใช้จ่ายต่างประเทศมันค่อนข้างจะเยอะถึงบ้านผมจะรวยจนคิดว่าเงินแค่นั้นคงให้ได้สบายอยู่แล้วแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเป็นนักศึกษาที่พ่อแม่ก็ยังให้เงินใช้อยู่ดีให้แบล็คการ์ดให้บัตรต่างๆนาๆที่ทำให้ผมมีเงินใช้ได้อย่างไม่ลำบากแต่บัตรไม่จำกัดวงเงินพวกนั้นต่างก็เป็นชื่อพวกเขาอยู่ดี 
           "มันไม่รำบากมึงไปหรอวะ กูเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมานะเว้ย"ใช่ผมเป็นคนสร้างขึ้นมาเองนี่จะให้มันมารำบากด้วยทำไม
           "ไม่หรอกมีกูช่วยแบ่งเบาภาระไง รายจ่ายมึงจะได้ไม่บานจนครอบครัวมึงสงสัยแต่กูเป็นคนใช้เงินเปลืองอยู่แล้วไงพ่อแม่กูไม่สงสัยกูหรอกอย่างมากก็แค่บ่นแหละ"มันเริ่มพูดเป็นทีเล่นทีจริง งั้นทางออกที่ผมคิดออกมาคงดีที่สุดแล้วในตอนนี้สินะมันถึงจะสนับสนุน
           "อืม เอางั้นก็ได้ขอบใจมากมึง"ผมไม่เคยเกรงใจมันอยู่แล้วแหละกับเพื่อนคนนี้
          ผมเอามือไปกดเปิดกระจกออกเพื่อที่จะสูบบุหรี่แต่ดูคนขับมันจะรู้ก็เลยเปิดประทุนเพื่อที่จะได้ให้ผมสูบได้แบบอิสระขึ้น
           "ต่อให้กูด้วยมวนนึง"ได้ยินอย่างนั้นผมก็เอาอีกมวนเพือทำตามที่มันบอก"แล้ววันนี้ดูดไปกี่ตัวแล้วเนี้ย"หลังจากมันรับบุหรี่ไปก็พูดถามขึ้นทันที ดีที่เราขับรถออกมาอย่างช้าๆเพราะจะได้มีเวลาคุยและคิดกันมากขึ้นช้าแบบช้ามากเหยียบแค่หกสิบชิลๆไป
           "สองเอง"
           "สองตัวเหี้ยไร ทำไมหายไปตั้งครึ่งซอง"มันขมวดคิ้วกันมาถาม
           "เปล่า สองซองต่างหาก"ผมพ่นควันครั้งสุดท้ายของมวนนี้ออกไปและหันไปตอบมันและเหยียดยิ้มอย่างกวนตีนมัน มือก็ทำหน้าที่เอาอีกตัวมาจุดต่ออย่างไม่ขาดสาย
           "โอโหห เชื่อเลยว่าเครียดจริงแต่ก็นะแล้วมึงคิดจะปิดไอ่ชานไปนานแค่ไหนวะ"นั้นสิผมจะปิดไปได้นานแค่ไหนยิ่งถ้าเรียนจบแล้วเราทั้งคู่ออกมาทำมาหากินด้วยตัวเองบัญชีรายจ่ายเขาก็ต้องรู้เป็นแน่
           "กูว่าจะให้เขารู้เอง ไม่ว่าจะรู้มาจากไหนก็ได้ที่ไม่ได้มาจากเราแล้วก็โบยองเพราะกูเชื่อว่าถ้าเราสามคนไม่บอกชานยอลคงไม่รู้กูอยากให้ลูกกูโตก่อนมันน่าจะง่ายขึ้นกว่าเดิมถ้าเป็นอย่างนั้น"ผมไม่เคยมีความคิดที่แย่ขนาดนี้มาก่อนตั้งแต่เกิดมาแต่ผมทำอะไรไม่ได้เพราะความเห็นแก่ตัวของผมเองทั้งหมดคงและจะมีแต่วิธีนี้เท่านั้นแหลที่ผมพอจะทำได้












    แอมซอรี่กับทุกคนด้วยนะคะที่หายไปสามชาติเศษๆแล้วและยังกลับมาต่อให้สั้นอีกงื้อออ 
    ขอโทษจริงๆนะค้าาา ยังไงก็กลับมาเม้นให้กันด้วยนะเรามาง้อแล้วววว ดีกันๆ/ยื่นนิ้วก้อยยโน้ะๆ
    เรายังไม่ได้แก้คำผิดเยย /ด่าได้แต่อย่าแรงมากน้าาาา


         


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×