ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CB:8
'แบคฮยอน มึงไม่สงสัยบ้างหรอวะว่าทำไมเราสองคนต้องมาแต่งงานกัน'
'ไม่คับ'
'แล้วทำไมถึงรีบจัดงานแต่งจังวะ'
'ไม่ทราบคับ'
'แล้วทำไมมึงถึงยอมแต่งง่ายๆวะ'
'ผมไม่อยากเห็นม๊าร้องไห้ และผมก็ไม่คิดจะถามท่านด้วยว่าทำไม'
'แต่ว่า..'
'ผมจะนอนแล้วคับคุณชายอล'
'อ่าวตาย รำคาญกูซะล่ะ เออๆกู๊ดไนทเว้ย'
'กู๊ดไนทคับ'
วันนี้ผมตื่นเช้ามากกว่าทุกวันเพื่อมาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ทะเลแต่ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงมากเพราะเมื่อคืนผมกับร่างสูงคุยกันดึกมากถามนู้นถามนี่จนแทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนนี่ถ้าผมไม่พูดตัดบทแบบนั้นไปคงจะไม่ได้นอนแล้วล่ะคับ
"ทำไมมึงตื่นเช้าจังวะ"ชานยอลเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างผมพร้อมกับอ้าปากกว้างหาวออกมาอย่างง่วงๆ
"ง่วงขนาดนี้คุณจะตื่นมาทำไมกัน"ไม่ต้องแปลกใจคับว่าทำไมผมไม่พูดเพราะเหมือนแต่ก่อน เพราะเขานั้นแหละที่สั่งให้ผมพูดงี้เอง
"ก็หมอนข้างกูหายง่ะ จะให้กูนอนต่อได้ไง"แหมะ น่ารักมากสินะ
"คุณก็เอาหมอนผมไปกอดไง"ผมหันไปสนใจทะเลตรงหน้าต่อ พร้อมกับกดชัตเตอร์ถ่ายรูปไปด้วย ไม่ต้องสงสัยคับกล้องคุณชานยอลเองแหละ
"ไม่ ก็หมอนมันไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนมึงนี่ ไม่อุ่นเท่ามึงด้วย"เดี๋ยวๆคนเหี้ยไรจะตัวนิ่มกว่าหมอน หมอนมึงเป็นหมอนไม้รึไงสัส ชานยอลโหมดนี้ทีไรใจกระตุกทุกทีเลยสิน้าา
"ใครสั่งใครสอนให้คุณพูดจาแบบนี้กัน"ผมบ่นอุบอิบออกมาเบาๆ
"ทำไมมึงเขินรึไง"แต่เขาเสือกได้ยิน กูว่ากูก็พูดเบาๆแล้วนะหูดีจริงๆเลยพ่อคุ้ณณ
"เปล่าสักหน่อย"ผมเบือนหน้าหนีเขาและทำพรางแพลนกล้องไปทางอื่นเพื่อหลบไม่ให้เขาเห็นรอยยิ้มที่ไม่รู้มาจากไหนและสลัดมันออกไม่ได้เลย จนกระทั่งมีสิ่งรบกวนทำให้ผมหุบยิ้มได้แต่ก็ยังไม่หมด อะไรกันความรู้สึกนี้
Rrrrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrrrr
(รับแล้วก็ไม่พูดไอ่สัส)คยองซูเองไงจะใครอีก
"ฟังอยู่"นิ่งได้อีก
(อยู่ไหนกูตามหามึงให้ทั่วเลยนะเว้ยอีดอก)ดอกพ่อมึงสิสัส
"ทะเล"ผมพูดแต่ก็ยังไม่วายวางกล้องลงซะที ผมเปิดลำโพงหน่ะก็เลยมือวาง
(ทะเลหน้ามึงอ่ะอีเหี้ย เอาสาระดิ้อย่ากวนตีน)เอ้าว่ากูกวนตีนอีก
"จะคุยกับคลื่นทะเลเลยมั๊ยล่ะสัส ถึงจะเชื่อกูอ่ะ"
(ไปทำเหี้ยไร ห้ะ มึงลืมไปแล้วหรอว่าวันนี้มึงต้องขึ้นไปรับรางวัลนักศึกษาดีเด่นกับเหรียญทองเรียนดีในงานนักธุรกิจหน่ะห๊าา แล้วมึงก็มีงานถ่ายแบบด้วยโว๊ยยย)เชี้ยล่ะไง
"กี่โมงวะ กูจะรีบไปแปบๆบอกเขารอกูก่อน"ผมเด้งตัวขึ้นยืนทันทีที่จบประโยคนั้น
(บ่ายโมงครึ่งเว้ยรีบมาไอ่สัส บ้าย ติ้ด)มันพูดจบก็ตัดสายทันที
"ชานยอลผมต้องรีบกลับ"ร่างสูงเดินตามผมที่ทำท่ารีบเร่งอยู่อย่างร้อนรน
"กูได้ยินแล้วมั๊ยล่ะ แล้วนี่กูบอกไปแปดล้านครั้งแล้วมั๊ยว่าให้แทนตัวว่าแบค"แล้วนี่จะมาบ่นอะไรตอนนี้วะเนี้ย ก็บอกอยู่ว่ารีบโว๊ยย
"ฟู่ มาทันเฉียดฉิวเลยแหะ"ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองได้มันทันงานหมอบรางวัล
"อีห่าราก มัวแต่ไปนอนกกกับผัวจนไม่ดูตารางงานของตัวเองเลยนะ"ผู้จัดการจำเป็นของผมเอ่ยขึ้นอย่างกระแซะ
"มึงจะทรามไปไหนคยองซู"ผมจัดการโบกหัวมันไปหนึ่งที
"แล้วผัวมึงล่ะไปไหน"เรียกผัวอีกแล้ว
"ชักจะติดปากมากไปแล้วนะ คำว่าผัวอ่ะ"ผมเอ่ยเสียงเรียบและหันไปจดจ่อกับพิธีตรงหน้าที่สุดแสนจะน่าเบื่อแทน ดีกว่าต้องมาฟังมันหยาบใส่เยอะ
"โอ้ะ พ่อกูองค์ลงใส่มึงอีกล่ะ"มันบ่นออกมาอย่างกวนตีน มันก็ชอบพูดอยู่แล้วล่ะคับว่าผมนิสัยคล้ายพ่อมันมันก็เลยชอบบ่นแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว
"อ้ะ เขาเรียกกูล่ะ บั้ยย"ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยันตัวเองให้ยืนขึ้นและรีบเดินไปบนเวทีทันที พิธีนี้จัดเป็นพิธีที่มีแต่เด็กบริหารเท่านั้นที่ได้เข้าร่วมไม่ว่าจะเรียนจากสาขาไหนก็ตามต้องมาเข้าร่วมพิธีนี้แทบจะทุกคนบางคนก็ไม่มาเพราะเห็นว่าตัวเองไม่ได้เป็นตัวสำคัญอะไรกับงานนี้เลยแม้แต่น้อยแต่หลายคนก็มาเพราะมันเป็นงานเดียวที่รวมเด็กบริหารไว้ด้วยกันหมด ส่วนมากเด็กทุกคนก็จะเรียกงานนี้ว่างานนักธุรกิจ หลังจากที่ผมรับรางวัลครบทุกอย่างก็ลงมางานเลี้ยงที่จัดอยู่ห้องโถงของตึกบริหารต่อ เราปาร์ตี้กันอยู่สักพักก็เริ่มมีคนเยอะมากขึ้นเพราะหลังจากสองทุ่มขึ้นไปห้องนี้ก็จะถูกเปิดให้คนนอกที่ไม่ใช่เด็กบริหารได้เข้ามาร่วมปาร์ตี้ด้วย
ผมเดินไปทั่วงานเพื่อดูว่าในงานมีอะไรบ้างเท่าที่เห็นก็มีแต่ของกินเป็นส่วนมากบ้างก็จัดซุ้มเล่นเกมส์บ้างเล็กน้อย ตลอดทางที่เดินก็มีคนเข้ามาทักผมเรื่อยๆจนเริ่มจะเบื่อกับคำถามเดิมๆคำตอบเดิมๆ ผมก็เลยเปลี่ยนเป็นมองหาคยองซูที่ไปนั่งจองโต๊ะไว้รอเรียบร้อยแล้วแต่ถึงยังไงผมก็มองหาไม่เจออยู่ดี ก็ตัวมันออกจะเล็กขนาดนั้นนี่ อ้ะ ใครคว้ามือผมไว้กัน
"โบยอง.."ผมหันไปหาคนที่เข้ามาคว้ามือผม แต่ก็ต้องตกใจเพราะไม่คิดว่าน้องเขาจะกล้าขนาดนี้ ก็เห็นว่าเป็นคนเรียบร้อย
"ขอโทษค่ะ พี่แบคฮยอนแต่หนู เอ่อ โบยองเห็นพี่แบคยืนคนเดียวมานานแล้วเลยจะถามว่ามีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ"น้องเขาดูเปลี่ยนไปๆยังไงก็ไม่รู้คับ พูดเยอะกว่าเดิมอีกหรือว่าผมไม่ได้สนิทกับเธอรึเปล่า อันนี้ก็ไม่รู้สิ
"หนูก็ได้ โบยองมันยาว"ผมก็ยังคงเป็นผมอยู่วันยังค่ำนั้นแหละคับ
"อ่อค่ะ"เธอตอบรับยิ้มจนตาเป็นสระอิ เห็นอย่างนั้นไม่ีู้ว่ามือผมเร็วไปรึเปล่าเพราะตอนนี้มันกำลังยกขึ้นไปยีหัวน้องเขาเล็กน้อยอย่างเอ็นดู ก็น้องเขาน่ารักนี่
"ไม่มีอะไรหรอกคับ พี่แค่กำลังหาเพื่อน"ผมตอบออกไปสั้นๆและหันไปมองหาเพื่อนอีกที ผมเปลี่ยนสรรพนามให้มันดูเข้าถึงง่ายกว่าเดิมน้องเขาจะได้ไม่เกร็ง
"แล้วพี่ทำไมไม่โทรหาล่ะคะ"โทรได้พี่โทรไปแล้วคับน้อง ไม่ยืนหาอยู่แบบนี้หรอก
"พี่ลืมโทรศัพท์ไว้กับคยองซูหน่ะสิ"สิ่งที่พูดกับสิ่งที่คิดนี่คนล่ะขั้วเลยคับ
"ยืมหนูก็ได้นะคะ"น้องยื่นไอโฟนเครื่องสวยออกมาข้างหน้า วันนี้น้องแม่งรุกผมมากอ่ะ
"ขอบคุณคับ"ผมรับไปและกดโทรทันที รออยู่แปบนึงก็มีคนรับโทรศัพท์
(ฮัลโหลคับ)แต่ไม่ยักจะใช้คยองซูแหะที่เป็นคนรับเพราะเสียงมันดูออกทุ้มๆน่าฟังยังไงก็ไม่รู้
"เอ่อ ฮัลโหลคับนั้นใช่เบอร์แบคฮยอนมั๊ยคับ"ผมกรอกเสียงลงไปอย่างสงสัย
(เตี้ย นั้นมึงหรอ?)
"อ่าวชานยอลหรอ คุณอยู่ไหนอ่ะ"เขาจำเสียงผมได้แต่ผมดันจำเขาไม่ได้เนี้ยนะ อยู่ด้วยกันทุกวันแท้ๆ
(กูก็อยู่โต๊ะดิ มึงนั้นแหละอยู่ไหน)เสียงทุ้มที่ผมจำมันไม่ได้ก็ตอบออกมาและถามกลับมาอย่างสงสัย
"แบคอยู่ซุ้มเกมส์"
(รออยู่นั้นเดี๋ยวกูเดินไปหา)อ่าวเดี๋ยวๆมึงอย่ารีบ
"ไม่เป็นไรหรอกคับไม่ต้องมา เดี๋ยวแบคเดินไปหา"ผมรีบปรามเขาทันทีที่รู้ว่าเขาจะเดินมา ดูด้วยว่าผมกำลังอยู่กับใคร ถึงผมจะยังไม่ได้รักเขาแต่ก็ไม่ได้อยากทำอะไรไม่ไว้หน้าเขาหรอกนะคับ
(กูบอกจะไปรับไง)คิดว่าจะยอม?
"คุณชานยอล ผมบอกจะไปเองไงคับ"ผมกดเสียงให้ต่ำและเรียบที่สุด
(เออๆเร็วๆ พวกกูรออยู่แถวหน้าตรงกลาง ติ้ด)หึ ผมรู้มาสักพักแล้วล่ะคับว่าเขาไม่ชอบให้ผมพูดเพราะและเสียงเรียบแบบนี้ พอเขาวางสายผมก็หันไปหาโบยองและยื่นโทรศัพท์เครื่องสวยให้กับน้องเขา
"ขอบคุณมากคับ พี่คงต้องไปหาเพื่อนก่อน ขอตัวนะ"ผมเอ่ยขึ้นเบาๆ และโบกมือบ้ายบายน้องเขาและทำท่าจะเดินไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโบยองเข้ามาคว้าไหล่ผมและเขย่งเท้าขึ้นมากระซิบที่ข้างหูผม
"แล้วคืนนี้หนูจะโทรไปนะ"เสียงน้องเขาดูกระเส่าเล็กน้อย
"ไม่แน่คืนนี้เราอาจได้เจอกัน"ผมกระซิบกลับคืนด้วยเสียงแหบพร่า คิดว่ามันยั่วยวนที่สุดแล้วล่ะคับ
"ยังไงก็โทรมานะคะ จุ๊บ"จบประโยค น้องก็จุ๊บเข้าที่ปากผมทันทีเสร็จแล้วก็ผละออกมายิ้มให้อย่างยั่วยวนและเดินจากไป ปาร์ค โบยองเธอนี่เปลี่ยนไปมากจริงๆ ระหว่างที่ผมเดินไปที่โต๊ะก็คิดแต่เรื่องของโบยองเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเธอดูเปลี่ยนไป เธอกำลังจะทำอะไรรึเปล่า ไม่เว้นแม้กระทั่งคืนนี้จะออกไปหาเธอได้ยังไง
"ชักช้าอีเวร"อะไรเจอกูแต่ล่ะครั้งนี่มีแต่คำทักดีๆทั้งนั้นเลยสินะอีคยองซู
"ทำไมต้องชัก"อย่าคิดไกล แต่ก็ใช่อย่างที่คิดนั้นแหละ
"จังไร"อีหมีแพนด้าเทานั้นแหละ
"ก็มันเริ่มก่อน"ผม
"เลิกไร้สาระสองวิหน่อยจะได้มั๊ย"ลู่หานคนเดิมเพิ่มเติมคืนตีนกาตรงหน้ามันคับ
"หนึ่ง สอง หมดเวลา"กวนตีน
"โว๊ยยย อีอ้วนมึงหุบปากไปดิสัสได้ยินเสียงแล้วคันตีน"
"หงุดหงิดอะไรมา"ผมหันไปถามลู่หานอย่างเป็นห่วง
"หงุดหงิดแทนเพื่อน"ลู่หานหันมาตอบผมแต่น้ำเสียงของมันดูกระชากมากเลยคับ
"แทนใคร ใครไปทำอะไรให้เพื่อนมึง"ผมถามออกไปอย่างสงสัย แต่ทำไมดูทั้งโต๊ะมันเงียบๆวะ หรืออาจจะเป็นเพราะไม่มี จงแดกับเซฮุน หรืออาจจะเป็นเพราะมีสมาชิกที่ไม่คุ้นเคยอย่างรุ่นพี่ซูโฮมานั่งอยู่ด้วยข้างๆจื่อเทาแต่ดูเหมือนไอ้เทามันจะทำตามพนันได้แล้วยังไงก็ไม่รู้นี่ผมต้องเสียตังให้มันหรอเนี้ย
"กูกลับล่ะ"จงอินกับคยองซูลุกขึ้นยืนบอกลาและก็เดินออกไปเลย อะไรของมันวะพอกูมาถึงโต๊ะปุ้บด่ากูไม่กี่คำแล้วก็กลับเนี้ยนะ ทุกครั้งเลยสิน้าอีสองตัวเนี้ย
"กูด้วยอีกสองคน"จื่อเทาดึงรุ่นพี่ซูโฮให้ยืนขึ้นตามและเดินออกไปทันที
"เหลือแม่งสามคนอีกล่ะ"ลู่หานบ่นออกมาเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้น
"มึงจะกลับ?"ผมเอ่ยออกอย่างสงสัย
"เออดิอยู่ทำเหี้ยไร ไปล่ะสัส อย่าลืมกูทีมชานยอล"ประโยคหลังมันหันไปวิ้งใส่ร่างสูงและเดินจากไป
"งั้นเรา เอ่อ ก็กลับกันเถอะคับ"ผมพูดอึกอักออกมาเพราะบรรยากาสมันดูอึมครึมยังไงก็ไม่รู้ สรุปคืนนี้ผมคงไปหาน้องเขาไม่ได้
งื้อ ใครไม่ปิดผ้าม่านกันนะรู้มั๊ยว่ามันรบกวนเวลานอนคนอื่นเขา เช้านี้ที่ควรตื่นมาแล้วสดใสแต่กลับกลายเป็นเช้าที่ผมหงุดหงิด แต่จริงๆแล้วหงุดหงิดมาตั้งแต่สามวันก่อนแล้ว มันอาจจะดูเร็วไปแต่ก็นะหลังจากวันงานนักธุรกิจนี่ก็ผ่านมาแล้วสามวันนี่ขึ้นวันที่สี่ และตั้งแต่วันนั้นชานยอลก็ไม่คุยกับผมอีกเลย สักคำก็ไม่ ซึ่งผมก็ไม่ได้ถามเขามันอาจจะดูแปลกสักหน่อยที่นอนก็นอนห้องเดียวกันเตียงเดียวกันแต่กับไม่พูดกันเลยสักคำ วันแรกที่เป็นแบบนี้เขายังไปรับไปส่งผมอยู่นะแต่พอเข้าวันที่สองผมก็รีบออกจากคอนโดโดยที่เขียนโพสอิทแปะไว้ให้เขาว่าจะขับรถไปเอง และก็เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆผมกลับดึกทุกวัน ปลดปล่อยความไคล้เป็นว่าเล่นอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้นบางทีการที่เป็นอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันมั้ง? ช่างแม่งเถอะเน้อะ ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำสระผม เสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวเป่าผมให้แห้งและในขณะที่ผมกำลังเซ็ทผมนั้นก็มีเสียงดังเตือนว่ามีคนกำลังโทรเข้าที่มือถือเครื่องสวยของผมอยู่ และมันก็เป็นเบอร์ที่คุ้นเคย
"เร็นหรอ คับๆผมกำลังจะออกไป"ผมวางสายจากเร็นเสร็จก็ทำการเซ็ทผมต่อ ไม่ต้องงงว่าทำไมผมยังคุยอย่างนี้กับเร็นอยู่ คือผมกลับไปคั่วกับเธอหน่ะคับก็แค่ต้องหาที่ลงความไคล้ ก็อย่างที่บอกผมไม่ต้องสนใจใครแล้วนี่
Rrrrrrrr Rrrrrrrr
"ว่าไงโบยอง อื้ม ใช่ ใช่ อ่อเราก็เจอกันคืนนี้ไงคับ...."
ผมที่กำลังนั่งดูทีวีช่องโปรดอยู่แต่สมาธิก็ไม่ได้อยู่กับมันเลยแม้แต่น้อยมันไปรวบรวมอยู่ตรงเสียงของร่างเล็กโดยทันทีที่ได้ยินเสียงทำเป็นไม่สนใจแต่ในใจอยากจะพุ่งทะยานไปขวางทางประตูไว้จริงๆ คนบ้าอะไรคุยโทรศัพท์กับหลายๆคนติดๆกันคุยขนาดนั้นมึงไม่ไปเป็นพนักงานรถไฟเลยล่ะสัสถนัดนักหนิสับรางอ่ะ
"อ่อคับ แบม ใช่ไงคับ พรุ่งนี้เน้อะ พี่สัญญาแล้วไงคับ บ้าหรอฮ่าๆๆ แค่นี้ก่อนนะคับ คับคิดถึงนะ"เมื่อกี้คุยกับโบยองนี่มึงจะยังมาต่อแบมแบมอีกหรอ ก่อนโบยองก็เร็น นี่มึงกำลังประชดใช่ป้ะ
หึ ผมคงได้แต่คิดแหละคับจะไปห้ามอะไรมันได้นี่เน้อะผมรู้อยู่แล้วล่ะคับว่ามันเป็นคนเจ้าชู้ เจ้าชู้ขนาดได้ฉายาว่าสิงห์อ่ะลองคิดดูว่าระดับไหน ทุกวันนี้ผมทำตัวเหมือนเคะอ่ะจริงๆเพราะมันดูแมนมากกกก มากจนผมไม่รู้จะทำยังไงกับมัน เหตุผลที่ผมโกรธมันหน่ะหรอ อืมม ก็คงจะไม่พ้นผมเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างมันกับปาร์ค โบยอง ยังไงล่ะ นี่รอมันง้อ รอมันถามอยู่ว่าทำไมผมไม่คุยด้วย ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะถามตั้งแต่วันแรกที่เป็นไง แล้วดูสิ่งที่มันทำไม่สนใจผมเลยสักนิดแถมยังกลับห้องค่ำมืดดึกดื่นทุกวันและทุกวันก็จะได้กลิ่นเหล้าบางๆแต่ที่กลิ่นชัดเลยก็จะเป็นกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงไม่ซ้ำกลิ่นเลยล่ะคับไหนจะสีลิปตรงเสื้ออีกรอยข่วนบ้างบางประปราย โว้ยนี่กูเป็นผัวมึงน้ะเว้ย แต่อารมณ์ตอนนี้แม่งแบ่บเหมือนกูเป็นเมียที่คอยจับผิดผัวอยู่ทุกวัน ผมว่าผมก็แมนนะคับแมนและหล่อระดับดีกรีเดือนวิศวะเลยด้วย ผมยังไม่ไปทำแบบมันเลยแต่ก็ใช่ว่าผมไม่เก่งนะคับ แต่ก่อนผมก็เป็นแบบมันนั้นแหละแต่ไม่เท่านะแต่ผมก็เลิกนิสัยนี่มาจะเป็นปีล่ะเรียกได้ว่าปิดผนึกมันไปเลยดีกว่า
ผมได้แต่หวังว่าคนที่ทำให้มันปิดได้ จะไม่ได้เป็นคนเปิดมันขึ้นมาอีกครั้งหรอกนะ
แบคก็ยังคงเป็นแบคอยู่วันยังค่ำ
งื้อตอนนี้ก็จบไปแล้วววว และดูเหมือนจะจบไม่ดีซะด้วยซิ
ง่ะ ด่าได้แต่อย่าแรงนะ พลีสส
รอดูตอนหน้าได้ลุยย ว่าชานแบคจะเป็นยังไงกัน
ขอขอบคุณเม้นทุกเม้นด้วยน้ะจ้ะ ตอนแรกจะอัพ พน แต่แบ่บเห็นเม้นแล้วมีกำลังใจแต่งเลยมาแต่งต่อให้จบบ คริคริ เม้นขึ้นตอนไหนเราจะอัพเลยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น