[Short D18] Perdere

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

  

Short Fic : Perdere

Pairing : Dino x Hibari

Author : Amano Akira

PG - 15




...ผมอยากเจอคุณ  อยากให้คุณกอดผมอย่างที่คุณเคยทำบ่อยๆ.. ก็แค่นั้นเอง

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

Short Fic : Perdere

Pairing : Dino x Hibari

Author : Amano Akira

PG - 15

...สายลมอ่อนๆพัดผ่านมา ทำให้ใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงชานเรือนไม้ญี่ปุ่นหลังใหญ่ต้องกระชับยูกาตะเข้ากับตัวเล็กน้อย  แม้จะเป็นสายลมอ่อนๆแต่ในยามนี้ก็เป็นฤดูหนาว.. 

เรือนร่างบอบบางสั่นไหวเล็กน้อยด้วยความหนาว  เนตรสีรัตติกาลที่ตอนนี้เริ่มทอประกายความหม่นหมองออกมาเมื่อเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามราตรี  ดวงดาวหลายดวงสว่างไสว หลายดวงทอประกายสุกสกาวท่ามกลางนภาที่มืดมิด 

..คงจะเหมือนใจของเขาในตอนนี้ที่มีความหวังเล็กๆรอคอยใครบางคน มานั่งนับถอยหลังเริ่มต้นปีใหม่ด้วยกัน  แต่ก็ไม่อยากตั้งความหวังไว้มากนัก  ก็เขางานยุ่งจะตาย..

เมื่อวันคริสต์มาสที่บอกว่าจะมาฉลองด้วยกันก็ต้องถูกยกเลิก  เพราะหมอนั่นติดประชุมสำคัญที่เลี่ยงไม่ได้..

.

.

.

.

‘ขอโทษนะเคียวยะ  คือว่าประชุมระหว่างแฟมิลี่ครั้งนี้ฉันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ..’  เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิดผ่านเครื่องมือสื่อสารที่กำลังแนบหูอยู่ตอนนี้

‘......’ ความรู้สึกน้อยใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเริ่มถาโถมเข้ามาในใจดวงน้อย  มือบางกำเข้าหากันแน่นก่อนจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า   

...ผมไม่ได้เจอคุณมาสองเดือน  เมสเสจซักฉบับก็ไม่มี..  โทรหาแต่ละครั้งก็คุยกันไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ 

‘ เคียวยะ…’

‘ ก็แค่คริสต์มาส  ผมไม่ได้อยากฉลองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว’ 

‘ขอโทษ..’

‘ สัตว์กินพืชสุมหัวกันให้วุ่น น่ารำคาญจะตาย..’

‘.......’ 

...ผมอยากเจอคุณ  อยากให้คุณกอดผมอย่างที่คุณเคยทำบ่อยๆ.. ก็แค่นั้นเอง

‘ งั้นปีนี้เรามาฉลองปีใหม่ด้วยกันนะเคียวยะ’

‘...คุณ   ..สัญญาแล้วนะ’

‘ อื้ม ฉันสัญญา ปีใหม่นี้ฉันต้องไปฉลองกับเคียวยะให้ได้~’   เสียงทุ้มนุ่มกลับมาระรื่นได้อีกครั้งพร้อมๆกับที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้า  แม้จะมองไม่เห็นแต่ร่างเล็กก็รู้สึกได้ว่าเจ้าของปลายสายต้องกำลังยิ้มอยู่แน่ๆ

..ก็เจ้าม้างั่งนั่นยิ้มแทบทุกเวลา

.

.

.

.

เนตรรัตติกาลหันกลับมาให้ความสนใจประตูรั้วหน้าบ้านของตนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้  บางทีคนที่เขารอคอยอาจจะวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างเช่นทุกที  ถึงแม้ว่าทุกทีที่ผ่านมาจะไม่ได้วิ่งมาหาเขาที่ชานเรือนแต่มักจะวิ่งไปหาในห้องรับแขกที่ถือวิสาสะอย่างกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง

“อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้วนะครับคุณเคียว  กลับเข้าบ้านดีกว่า”  คุซาคาเบะ  ลูกน้องคนสนิทมาเตือนเจ้านายของตนที่มานั่งตากอากาศหนาวเย็นรวมถึงหมอกในยามค่ำคืนแบบนี้เดี๋ยวก็จะป่วยเอา  หากแต่ดูเหมือนว่า

“คุณว่าเขาจะมาหาผมมั้ยคุซะ?”

คนเป็นลูกน้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายของตนที่ตอนนี้กำลังนั่งกระชับยูกาตะเข้าหาตัวพลางดวงเนตรที่รัตติกาลที่ดูเรียบเฉยมาตลอดกลับแสดงออกมาถึงการรอคอย

“หมายถึงม้าพยศหรอครับ?”

“เขาจะมาหาผมมั้ย?”

คุซาคาเบะรู้ดีว่าร่างเล็กตรงหน้าเขานี้คิดถึงม้าพยศมากขนาดไหน  เวลาสองเดือนกว่าที่เขาเฝ้าสังเกตอาการเจ้านายของตน  บางวันร่างเล็กนี้ก็เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถือหรือไม่ก็ปฏิทินที่แขวนไว้บนผนัง  แต่ถ้าวันไหนที่ต้องออกตรวจความเรียบร้อยในนามิโมริ  ดวงเนตรสีรัตติกาลคู่นี้ก็มักจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า  เพราะท้องฟ้าก็คงจะสื่อถึงม้าพยศ ...

“ม้าพยศต้องมาแน่ครับ  เขาได้สัญญากับคุณเคียวแล้วนี่ครับ”

“แต่คริสต์มาสเขาก็ไม่ได้มา...”

“เขาติดประชุมสำคัญระหว่างแฟมิลี่พันธมิตร  ผมพอจะรู้มาบ้างจากคนสนิทของเขา”

“เรื่องนั้นผมรู้”

“อย่างน้อยก็เข้าไปรอม้าพยศข้างในบ้านก่อนเถอะครับ  เดี๋ยวจะป่วยเอา”

“ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ”  เสียงหวานเอ่ยกับลูกน้องของตนอย่างเรียบนิ่ง  ฮิบาริ เคียวยะไม่ชอบให้ใครมาหาว่าเขาอ่อนแอ

อ่อนแอหรอ..  แล้วตอนนี้ผมกำลังอ่อนแออยู่รึเปล่านะ

“ขอโทษครับหัวหน้า  แต่คืนนี้หมอกลงค่อนข้างหนาแถมอากาศก็เย็น  ผมเกรงว่าคุณจะไปฉลองปีใหม่กับม้าพยศไม่ได้น่ะสิครับ”

“ใครว่าผมจะไปฉลองกับม้างั่งพันธุ์นั้นกัน”  ปากพูดออกไปแบบนั้น  หากแต่ร่างกายกลับลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในบ้าน  ทำเอาคุซาคาเบะส่ายหน้าเล็กน้อยกับอาการปากแข็งของเจ้านายตัวเอง

.

.

.

.

22.45

นี่มันก็ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว   อีกชั่วโมงกว่าๆก็จะถึงเที่ยงคืน  ทำไมคุณถึงยังไม่มาอีกล่ะ... จะผิดสัญญากับผมอีกหรอ...

หลังจากที่มองนาฬิกาเรือนขนาดพอดีที่แขวนอยู่บนผนัง  เนตรสีรัตติกาลก็เหลือบมองโทรศัพท์มือถือสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ  แต่มันก็ไม่ส่งเสียงเตือนเมสเสจหรือว่ามีสายเรียกเข้าเลย  หัวใจดวงน้อยเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบเล็กๆ 

อย่าผิดสัญญากับผมอีกนะ.. ดีโน่

.

.

.

23.25

ห้าทุ่มกว่าแล้ว... เหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ  บางทีคุณอาจจะกำลังนั่งรถจากสนามบินมาหาผม..

.

.

.

23.45

อีกแค่สิบห้านาที...

.

.

.

23.50

สิบนาที...  คุณกำลังมา.. คุณใกล้จะถึงบ้านผมแล้ว...

มือบางกำเนื้อผ้ายูกาตะแน่น...  ม้าพยศต้องมาหาเขาได้ทันก่อนเที่ยงคืนสิ

.

.

.

23.55

ห้านาที...  คุณต้องมาให้ทัน

.

.

.

23.57

แค่สามนาทีเท่านั้น  แค่สามนาที...

.

.

.

23.58

ม้างั่ง.. คุณจะไม่มาหาผมเหมือนคริสต์มาสใช่มั้ย?

.

.

.

23.59

น้ำสีใสเริ่มคลอรื้นขึ้นมาบนขอบตา  มือบางที่กำเนื้อผ้ายูกาตะแน่นกลับยิ่งกำแน่นเข้าไปอีกจนจะรวมกับเนื้อผ้าได้อยู่แล้ว  ภายในใจเริ่มถาโถมความรู้สึกต่างๆเข้ามามากมาย 

...น้อยใจที่คุณไม่มาหาผม

...เสียใจที่คุณไม่รักษาสัญญา

.

.

.

00.00

หยาดน้ำสีใสไหลออกจากดวงตาคู่สวย  มือบางที่กำเนื้อผ้ายูกาตะแน่นก็คลายลงก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง  จบแล้วดีโน่... ในที่สุดคุณก็ไม่รักษาสัญญาเหมือนเดิม...

“ฉันทำให้เคียวยะร้องไห้ใช่มั้ย...”  ดวงเนตรีสีรัตติกาลเบิกกว้างพร้อมๆกับอ้อมแขนอบอุ่นที่คุ้นเคยสวมกอดเอวบางพลางจมูกโด่งก็คลอเคลียไปตามแก้มเนียน

“อย่าร้องไห้เลยนะคนดี... ฉันขอโทษ..” 

ร่างบางรีบหันกลับพลางโผเข้ากอดร่างสูงทันทีก่อนจะซุกหน้าลงบนไหล่กว้าง  พลันมือใหญ่ก็ลูบผมสีปีกกานั่นอย่างเบามือ... เป็นเพราะเขาแท้ๆ เคียวยะถึงได้เสียใจมากขนาดนี้

“ผมคิดถึงคุณ...”  เสียงหวานพูดอู้อี้พลางซุกหน้าลงบนไหล่กว้างมากกว่าเดิม  ทำเอาร่างสูงถึงกับยิ้มกว้างก่อนจะคิดอะไรบางอย่างได้  นึกได้ดังนั้นแล้วก็ช้อนตัวร่างบางก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

“รู้ไหมว่าฉันก็คิดถึงเคียวยะ  คิดถึงมากๆเลย คิดถึงที่สุด” 

“...นี่คุณ!”  แขนบางรีบโอบรอบลำคอแกร่งอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าจะตกลงไปบนพื้นถึงดีโน่จะไม่ปล่อยให้เขาตกลงบนพื้นเด็ดขาดก็เถอะ

“ฉันคิดถึงเคียวยะจริงๆนะ  ที่อิตาลีมีแต่งานให้ฉันนั่งทำทั้งวัน”  ร่างสูงว่าพลางวางร่างบางลงบนฟูกอย่างเบามือ  เมื่อพูดถึงงานก็ทำเอาร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนี   ร่างสูงเห็นดังนั้นก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ก่อนจะแกล้งกระเซ้าเหย้าแหย่ร่างเล็กนี่ดูบ้าง

“เคียวยะ~  ยังไม่หายโกรธฉันหรอ?” 

“ผมไม่ได้โกรธคุณ”  ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่ใบหน้าหวานก็เริ่มหงิกงอ   ร่างสูงอดไม่ได้จึงหอมแก้มนิ่มเข้าไปฟอดนึง

“แบบนี้ล่ะที่เขาเรียกว่าโกรธ~”  ร่างเล็กกำลังจะลุกขึ้นมาเถียงแต่ก็ไม่ทันการเพราะถูกร่างใหญ่กว่าขึ้นคร่อมเสียแล้ว  ทำให้ต้องเบือนหน้าหนีอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

“เราไม่ได้เจอกันตั้งสองเดือนกว่า   ฉันคิดถึงเคียวยะมากเลยนะรู้ไหม                            "  มือใหญ่ไล้นิ้วไปตามแก้มเนียนใสพลางเลื่อนหน้าเข้าไปหาจนเกือบจะชิดกัน

“คุณไม่มาหาผมเอง  คุณผิดสัญญาวันคริสต์มาส  คุณ...”  ร่างบางพูดได้แค่นั้นก็รู้สึกจุกที่ลำคอมันทำให้เขาพูดไม่ออกเพราะว่ากำลังน้อยใจ  ถึงแม้ว่าดีโน่จะมาอยู่ตรงหน้าแล้วก็ตาม

“ฉันขอโทษ.. ต่อไปนี้ฉันจะไม่ห่างกับเคียวยะนานแบบนี้อีกแล้ว”  ริมฝีปากหนากดจูบลงไปที่มุมปากบางอย่างอ่อนโยน

“แล้วงานคุณล่ะ.. คุณทิ้งงานไม่ได้หรอกนะ..”  เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาพลางหลุบตาต่ำลงเล็กน้อย  ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเชยคางมนขึ้นมาสบตาด้วย

“อื้ม ฉันทิ้งงานไม่ได้ก็จริงแต่ฉันก็ทิ้งเคียวยะไม่ได้เหมือนกัน  เพราฉะนั้นฉันจะมาหาเคียวยะบ่อยๆ ถ้างานมันเยอะมากฉันก็จะขนมันมาทำที่บ้านเคียวยะเลย  ดีไหม?” 

“ใครอนุญาตกัน” ร่างบางเอ่ยพลางเบือนหน้าหนี

“งั้นฉันก็ต้องทำให้เคียวยะอนุญาตแล้วล่ะ ~” ร่างสูงกล่าวพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะที่มือซุกซนจะเริ่มไล้ผิวกายผ่านเนื้อผ้า

“เอ๊ะ!  นี่คุณ...... อ๊ะ.."

.
.
.

Fin.

---------------------------------
ก็มันคือ Short fic  ภาษาอาจจะไม่ค่อยดีมากนัก  หวังว่าจะมีคนชอบเรื่องนี้บ้าง T^T