คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 15
“นั่นไงห้องของเธอ”
ลิมพูดพรางชี้ไปที่ห้องริมขวาสุด
“อืม ชั้นนึกว่าจะไม่มีห้องให้ชั้นนอนซะและ”
“นี่ชั้นไม่ใช่คนใจร้ายนะย่ะยัยซาลาเปาแก้มกลม”
“โฮะๆๆ นี่ห้ามเรียกชั้นแบบนั้นอีกชั้นไม่ชอบ”
“ทำไมอ่ะ จะเรียกๆๆๆ ยัยซาลาเปาาาาา”
ลิมที่ยังยั่วโมโหสาวแก้มกลมต่อไป จนสาวแก้มกลมทนไม่ไหวหวังจะแกล้งต่อบ้าง
“นี่! ถ้าเธอไม่หยุดชั้นจะ…”
“เธอจะทำอะไรชั้นย่ะยัยซาลา..อุ๊บบ!”
โซฮีที่จับหน้าลิมมาจูบอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน ทำให้ใจของลิมตอนนี้เต้นรัวๆราวกับมันจะระเบิดออกมา หน้าของลิมตอนนี้ก็ขึ้นเรื่อมานิดๆ
“อ่า อื้ม”
มือบางของโซฮีก็ซุกซนไปตรงเอวบางบ้างท้องน้อยบ้าง นั่นทำให้ลิมรีบผละออกมาก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ทั้งสองผละออกจากกันพร้อมกับหายใจถี่รัวๆ
“ธ..เธอทำแบบนี้ทำไม”
ลิมที่กล้มหน้าพูดโดยที่ไม่มองไปทางโซฮี ด้านโซฮีที่ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเผลอไปทำแบบนั้นทำไมทั้งๆที่ตนก็คิดกับคนคนนี้แค่เพื่อน
“เอ่อ ช…ชั้นขอโทษเมื่อกี้ชั้น…”
ปึ้ง โซฮีที่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค เสียงประตูห้องของลิมถูกปิดลงตรงหน้าของโซฮี ลิมที่ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะฟังอะไรจากปากคนคนนี้
~ทำไมใจเราเต้นแรงแบบนี้นะยัยลิมตั้งสติหน่อย~
~นี่เราทำไรลงไปเนี่ย ตายๆๆ ยัยนั่นคงโกรธชั้นตายเลย~
“ซอนมี”
“พี่ซอนเย”
ซอนเยที่เห็นน้องสาวเดินเข้าบ้านมาก็วิ่งไปกอดน้องสาวของตน ยูบินที่เดินมาสมทบก็เดินไปกอดร่างบางเช่นกัน
“ซอนมีนี่เธอรู้รึป่าวว่าซอนเยกับพี่อ่ะเป็นห่วงเธอแค่ไหน”
“แหม พี่ยูบิน จะบอกว่าเป็นห่วงซอนมีก็บอกไปตรงๆเถอะไม่ต้องอ้างชื่อชั้นหรอก”
ซอนเยที่ได้ทีแกล้งสาวผิวเข้มนี่เล่นพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
“นี่ซอนเยอย่าเพิ่งมาพูดเล่นสิ”
ยูบินที่มองหน้าซอนเยอย่างดุๆ
“ดูพี่ยูบินจะเป็นห่วงยัยซอนมีจริงจังมากเลยนะค่ะ”
ซอนเยพูดพรางเหลือบสายตาไปมองทางซอนมีที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
“ซอนมีก็เหมือนน้องสาวพี่คนนึงนะจะไม่ให้ห่วงได้ไงล่ะ”
“เอ่อ ซอนมีไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ซอนมีขอตัวก่อนนะ”
ซอนมีที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีเลยขอตัวขึ้นไปบนห้อง
ภายในห้องของร่างบางที่เพิ่งจะชำระร่างกายเสร็จก็มานั่งอยู่บนเตียงพรางคิดถึงเรื่องราวของวันนี้ทั้งวัน
“แล้วทำไมชั้นต้องคิดถึงเรื่องวันนี้ด้วยเนี่ย”
ร่างบางที่เอามือทั้งสองจับกุมขมับตัวเองไว้พรางส่ายไปมา
“แถมวันนี้คุณยังขโมยจูบแรกชั้นไปอีก”
ร่างบางที่เปลี่ยนเอามือมาแตะที่ริมฝีปากบางทำให้ใบหน้าสวยนั่นเรื่อสีขึ้นมาน้อยๆ ก่อนจะต้องชะงักเพราะซอนเยที่เปิดประตูเข้ามาก่อน…
“พะ..พี่ซอนเยยังไม่นอนหรอค่ะ”
“ยังน่ะ แล้วนี่เป็นอะไร หน้าดูแดงๆนะ”
“อะ..อ่อคงเป็นเพราะในห้องมันเย็นมั้งค่ะ”
ซอนเยที่หันไปมองอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศก่อนจะมาหันกลับมาทางซอนมี
“ดูซิเปิดซะขนาดนี้ เดี๋ยวก็ได้เป็นปอดบวมตายหรอก”
ซอนเยที่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงดุๆส่งไปให้ร่างบางก่อนที่ร่างบางจะเคลื่อนตัวเข้าไปกอดพี่สาวร่างเล็กของตน
“แล้วพี่ซอนเยมามีอะไรรึป่าวค่ะ”
ซอนเยที่ผละอ้อมกอดของร่างบางออกก่อนจะมองไปที่ร่างบางตรงหน้า
“พี่ยูบิน”
ซอนเยที่ลดเสียงต่ำลง ทำให้ร่างบางตรงหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“พี่ยูบินทำไมหรอค่ะ”
“คือ พี่ยูบินเค้า…”
“หืม เค้าอะไรล่ะค่ะ”
“เค้ากลับบ้านแล้วให้ฝากมาบอกเธอด้วยน่ะ”
“โห! พี่ซอนเยอ่ะทำเอาซอนมีตกใจหมดเลยนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ยูบินซะอีก”
ร่างบางที่ชักสีหน้าออกมาก่อนจะเรียกเสียงหัวเราะจากสาวฟันกระต่ายนี่ได้อย่างดี
“นี่พี่แค่ล้อเธอเล่นเองนะ คิคิคิ เหมือนเธอเป็นห่วงพี่ยูบินมากเลยนะ”
“ก็แน่สิค่ะ พี่ยูบินก็เหมือนพี่สาวของซอนมีคนนึงนี่นา ถ้าพี่ยูบินกับพี่ซอนเย…”
“นี่ ซอนมีเธอก็รู้ว่าพี่กับพี่ยูบินน่ะเราไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้หรอกนะ”
“ทำไมล่ะค่ะ ซอนมีว่าพี่ซอนเยกับพี่ยูบินอ่ะเหมาะกันออก”
“เพราะพี่มีคนที่สนใจอยู่แล้วหน่ะสิ”
“หืม ใครหรอค่ะ”
“คุณเยอึน”
ร่างเล็กพูดพรางอมยิ้มไปให้สาวร่างบางที่ตอนนี้ชักสีหน้าไม่ถูกเธอแทบไม่เชื่อกับหูตัวเอง
“คุณเยอึน”
“อืม ใช่แล้วล่ะ แล้วพี่ก็ชอบตั้งแต่ที่ได้เห็นหน้าเค้าครั้งแรกด้วย”
“แล้วที่ผ่านมากับพี่ยูบินล่ะค่ะ”
“นี่ซอนมีเธอก็รู้ว่าพี่ยูบินกับพี่น่ะเราสนิทกันมาตั้งนานแล้วนะมันก็ไม่แปลกที่พี่ยูบินอาจจะคิดไปเอง”
“แล้วทำไมกับคุณเยอึนพี่ถึงรู้สึกแบบนั้นมันไม่เร็วไปหน่อยหรอค่ะ”
“ไม่หรอกพี่ว่าคุณเยอึนมีเสน่ห์มากมันก็ไม่แปลกที่พี่จะหลงรักเค้าง่ายๆนะมันเหมือนมีอะไรมาดึงดูดให้พี่สนใจคนคนนี้”
ร่างบางที่อยากจะเอามือมาปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ซะจริงๆ เพราะไม่อยากจะได้ยินไอสิ่งที่พี่สาวของเธอคนนี้พูด..
“เหมือนพี่กำลังให้ความหวังกับพี่ยูบินอยู่นะ”
“ก็อย่างที่พี่บอก พี่ยูบินเค้าอาจจะคิดไปเองก็ได้”
“ซอนมีง่วงแล้วขอพักผ่อนนะค่ะ พรุ่งนี้มีงานต้องทำ”
“อืมจ้ะ งั้นค่อยคุยกันตอนเช้าก็แล้วกันนะ”
สาวร่างเล็กที่เดินออกจากห้องของร่างบางไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่ตรงใบหน้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นี่ยัยแอ๊ปเปิ้ลเปิดประตูให้ชั้นเข้าไปหน่อยสิ”
“………”
“นี่ เอ๊ะ!!”
โซฮีที่เอามือไปคลำลูกบิดประตูดูก็รู้ว่าร่างบางนั้นไม่ได้ล็อคเลยเปิดเข้าไป
“เสร็จชั้นล่ะ”
โซฮีที่เดินเข้ามาก็พบว่าร่างบางหลับอยู่ จึงเดินเข้าไปที่เตียงของร่างบางและนั่งลงข้างๆกับร่างบาง
“จะนอนไปถึงไหนนะยัยแอ๊ปเปิ้ล”
โซฮีที่ค่อยๆเคลื่อนหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ร่างตรงหน้า มือบางก็เอาไปสัมผัสหน้าของร่างบางตั้งแต่หางคิ้วลงมาเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง
“อ้ะ เธอจะทำอะไรหน่ะ”
ลิมที่ลืมตาขึ้นมาก่อนที่โซฮีจะผละตัวลุกขึ้น
“กะ ก็ชั้นมาดูคนขี้เซาไงเล่า”
โซฮีที่แสร้งตอบกลับไป
“อะไรย่ะ ชั้นจะตื่นตอนไหนมันก็เรื่องของชั้น”
ร่างบางที่กำลังจะลุกขึ้นไปห้องน้ำแต่ก็ถูกโซฮีดึงข้อมือนั้นให้หันมาก่อน
“เดี๋ยว”
“มีอะไร”
“เธอไม่โกรธชั้นใช่มั้ย”
“โกรธ”
“ชั้นขอโทษนะ”
“……”
ลิมที่หันหน้าหนีไปทางอื่น
“นี่ช่วยพูดกับชั้นหน่อยสิ เธอจะให้ชั้นทำอะไรชั้นจะทำหมดเลย”
ทุกอย่างเลยงั้นหรอ ร่างบางที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาบอกกับสาวแก้มกลม
“งั้นวันนี้พาชั้นไปเที่ยวหน่อยสิ”
“แล้วเธอจะหายโกรธชั้นใช่มั้ย”
“มันก็ขึ้นอยู่ว่าชั้นจะพอใจรึป่าว ตกลงมั้ย?”
“อืมๆ ก็ได้ถ้ามันทำให้เธอหายโกรธ”
ความคิดเห็น