คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18
“คือพี่ยูบินเค้ามารอรับเธอกลับบ้านน่ะซอนมี”
ซอนเยที่พูดพรางหันไปมองทางยูบิน ซอนมีที่สีหน้าตอนนี้ดูจะไม่เข้าใจพี่สาวของเธอนักสักเท่าไหร่ก็ปกติพี่ยูบินมาที่นี่เพราะมารับพี่ซอนเยไม่ใช่หรอแล้ววันนี้แปลกแฮะมารับเราแทน
“แล้วพี่ซอนเยล่ะค่ะ”
ซอนมีที่ถามออกไปเพราะสงสัยเหลือเกิน แต่…
“งั้นให้ชั้นไปส่งคุณที่บ้านนะค่ะ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ครั้งที่แล้วชั้นไม่ได้ไปตามนัดคุณ” เยอึนที่คิดอะไรออกเมื่อเห็นดังนั้นก็จึงรีบพูดขึ้นออกมาก่อน เพื่อไม่ให้เสียโอกาสที่จะแก้แค้นไอเพื่อนทรยศนี่จะได้รู้ว่าการเสียคนรักมันเป็นยังไง
“ต..แต่”
ยูบินที่พยายามจะพูดปฏิเสธแทนซอนเย
“ได้สิค่ะ”
ซอนเยที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว
“พี่ซอนเย”
ซอนมีที่เรียกชื่อพี่สาวออกมาด้วยความที่ไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่ซอนเยจะหันไปบอกกับน้องสาวของเธอที่ทำหน้ามึนอยู่
“ส่วนเธอกับพี่ยูบินก็กลับกันไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่”
ซอนเยที่บอกกับทั้งคู่
“พี่จะรออยู่ที่บ้านนะ”
ยูบินที่หันมาบอกซอนเยก่อนที่จะเดินออกไป ซอนเยพรางพยักหน้าให้เล็กน้อยแบบไม่ใส่ใจ
“งั้นกลับกันเลยดีกว่า”
เยอึนที่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ค่ะ”
ภายในรถของยูบินที่แล่นมาได้สักพัก
ซอนมีที่สังเกตใบหน้ายูบินที่ดูเศร้าตั้งแต่ออกมาจากบริษัทแล้วจึงตัดสินใจถามออกไป
“เอ่อ พี่ยูบินเป็นอะไรรึป่าวค่ะ”
“ฮึก ฮึก”
ยูบินที่ทนต่อการกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“พี่ยูบินร้องไห้ทำไม เรื่องพี่ซอนเยใช่มั้ย”
“พี่ไม่รู้ว่าซอนเยคิดอะไรอยู่นะซอนมี ฮึก แต่พี่ว่าช่วงนี้ซอนเยเปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่ซอนเยคนเดิม”
ยูบินที่จอดหยุดรถอยู่ข้างทางพรางเอาหน้าฟุบลงกลับพวงมาลัยรถ
“นั่นสิ ซอนมีก็คิดแบบนั้น ตั้งแต่..”
ยูบินที่เงยหน้าขึ้นมามองทางซอนมีเพื่อหาคำตอบ
“ตั้งแต่..ตั้งแต่อะไรซอนมี”
“ก็ตั้งแต่คุณเยอึนเข้ามาในชีวิตพี่ซอนเยน่ะสิ พี่ซอนเยดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ”
“จริงสิ”
ยูบินที่เช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
“อะไรหรอค่ะ พี่ยูบิน”
“ก็..เฮ้อ ช่างเถอะ เธออย่ารู้เลยมันไร้สาระน่ะ”
ซอนมีที่ตอนแรกตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบตั้งแต่ต้นตอนนี้ก็ต้องเบ้หน้าน้อยๆ แต่ซอนมีซะอย่างไม่ปล่อยให้มันจบง่ายๆหรอก
“อ้าว น้าๆๆๆๆ พี่ยูบินบอกซอนมีหน่อยน้าาาา”
ซอนมีคะยั้นคะยอที่จะเอาคำตอบจากคนผิวเข้มให้ได้ จนยูบินต้องบ้าจี้ตาม
“โอเคๆ พี่จะบอกก็ได้ เรานี่นะ”
ยูบินพูดพรางเอามือไปขยี้หัวซอนมีน้อยๆ
ด้านร่างสูงที่ขับรถมาหลังจากที่ทั้งคู่นั้นออกมาได้สักพัก
“น้องสาวคุณมีแฟนแล้วหรอ”
เยอึนที่เห็นว่าตั้งแต่ขึ้นรถมายังไม่มีบทสนทนาใดๆจึงชวนคุยก่อน
“ทำไมคุณถึงถามชั้นแบบนี้ล่ะ”
“ก็เมื่อตอนบ่ายชั้นออกไปพบลูกค้ากับซอนมีแล้วเผอิญไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งเข้า เธอบอกว่าเป็นแฟนกับซอนมี”
ซอนเยที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนนั้นคือใครเธอจึงแสร้งตอบกลับไปว่า
“คงจะเป็นคนที่ชื่อแทยอนแน่ๆเลยค่ะ นี่เค้ายังตามจีบซอนมีอยู่อีกหรอเนี่ย”
“ตามจีบ หมายความว่าไง”
ร่างสูงที่ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย
“ก็หมายความว่าคนที่ชื่อแทยอนเค้าเนี่ยอึดมากๆเลยนะค่ะ ขนาดซอนมีไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วป่านนี้ยังตัดใจไม่ได้อีก”
ซอนเยที่แกล้งทำหน้าเศร้า
“ทำไมคุณถึงถามแต่เรื่องซอนมีล่ะ”
ซอนเยที่เริ่มชักสีหน้าไม่ดีนักที่ร่างสูงนี่เอาแต่ถามแต่เรื่องน้องสาวตน
“อันที่จริงชั้นอยากจะรู้จักครอบครัวคุณให้มากไงล่ะ เราจะได้รู้จักกันมากขึ้นไปอีก”
ร่างสูงพูดพรางเอาหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กพร้อมพูดกระซิบข้างหูเบาๆ
“เรื่องที่ชั้นสนใจน่ะก็มีแค่…”
ร่างสูงถามขณะที่รถคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดลงที่ภายในหน้าบ้านของร่างเล็ก
ปึ้งๆๆ เสียงเคาะประตู แต่เหมือนจะทุบมากกว่า - -; ทำให้คนที่ได้ยินถึงกับเอามือมาอุดที่หูไว้โซฮีทนไม่ไหวจึงเดินไปเปิด
“เคาะอะไรนักหนาเนี่ยยัยแอปเปิ้ล”
“โซฮี! โซฮี! โซฮี!”
ลิมที่เรียกโซฮีเสียงดัง
“อะไรของเธอเนี่ย”
ลิมที่ตอนนี้วิ่งหน้าตาแตกตื่นออกมาจากห้องของตน
“ช่วยชั้นหน่อยสิ”
ลิมพูดเสียงอ่อนๆลง
“ช่วย ช่วยอะไร”
“เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ”
“เฮ้อ คุณเยอึนคงไม่ฟังพี่เลยสินะ”
“พี่พยายามจะอธิบายให้ฟังหลายรอบแล้วหล่ะแต่มันก็ไม่ฟังอะไรเลย”
“คุณเยอึนก็จริงๆเลยนะ คนอะไรไม่มีเหตุผลชะมัด”
“จะว่ามันที่ทำแบบนี้ก็คงไม่ถูกนะ”
“ทำไมล่ะ ก็พี่”
“แต่ก่อนอ่ะพี่ยอมรับนะว่าพี่อ่ะก็ชอบฮยอนอาเหมือนกันแต่พี่ก็เกือบจะตัดใจได้อยู่แล้วเชียวฮยอนอาดันมาทำแบบนี้ตอนที่พี่ตัดใจได้แล้วพอถึงแบบนั้นคำพูดมันก็ไหลไปตามน้ำอ่ะดิ”
“แบบนี้นี่ผิดที่ใครเนี่ย หรือว่าต้องผิดที่ยัยฮยอนอาอะไรนั่น”
“พี่เนี่ยแหละผิดเอง”
“พอเลยๆพี่ยูบินไม่ผิดนะค่ะ”
ซอนมีที่ยิ้มส่งไปให้ยูบินน้อยๆก่อนที่ยูบินจะเอื้อมมือไปจับหัวซอนมีเบาๆอย่างเอ็นดู
“แค่อะไรหรอค่ะ”
ซอนเยที่จ้องเข้าไปในดวงตาคมนั้นเพื่อเอาคำตอบ แต่ร่างสูงตรงหน้าดันเอาหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางพร้อมกับบรรจงจูบลงไปให้อย่างอ่อนโยนร่างเล็กที่หลับตาคู่สวยรับกับสัมผัสนั้นจนร่างเล็กครางออกมา
“อือ อื้อ”
ก่อนที่ร่างสูงจะผละออกมาช้าๆ กลีบปากอมชมพูที่เผลยออกมาเล็กน้อยจากร่างเล็กบวกกับลมหายใจถี่ๆความรู้สึกที่ร้อนผ่าไปทั่วใบหน้าของร่างเล็กความรู้สึกที่อยากจะได้มากกว่านั้นอยากจะให้คนคนนี้มีแค่เธอคนเดียวในตอนนี้ความรู้สึกต่างๆนาๆที่เข้ามาแล่นอยู่ในหัวของเธอแต่สำหรับร่างสูงคนนี้ดันไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์เมื่อครู่เลย
“นี่คือสิ่งที่ชั้นสนใจต่างหากล่ะ”
ร่างสูงตัดสินใจแสร้งพูดคำเหล่านั้นออกไปโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไรต่อคนตรงหน้านี้เลย ทำเพราะจะเอาชนะ ทำเพราะความแค้นที่อยากให้ไอเพื่อนทรยศนั่นได้รู้สึกว่าเป็นยังไง
“คุณเยอึน”
ร่างเล็กที่หน้าแดงระเรื่อบ่งบอกว่าเธอรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้จูบกับคนร่างสูงนี่
“ชั้นว่าเธอเข้าบ้านได้แล้วนะ เดี๋ยวจะมีใครสงสัยเอา”
“พรุ่งนี้คุณมารับชั้นได้มั้ย”
ร่างเล็กที่พูดออกไปโดยมองหน้าของร่างสูงก่อนที่ร่างสูงจะพยักหน้ารับให้เธอหนึ่งครั้งเป็นเชิงตกลง
“คุณหนูกลับมาแล้วหรอค่ะ”
ป้าแม่บ้านที่เดินเข้ามาหาร่างเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ค่ะ แล้วนี่ยัยซอนมีกับพี่ยูบินยังไม่กลับอีกหรอ”
“ค่ะ อ้าวไม่ได้มาด้วยกันหรอกหรือค่ะ”
ร่างบางพยักหน้าให้เธอ ก่อนที่จะ..
“อ่า นั่นไงค่ะมากันแล้ว”
ซอนเยที่เดินไปยังน้องสาวของเธอที่ลงรถมากับยูบิน
“ไปไหนกันมาล่ะค่ะ”
ซอนเยที่ยิ้มแหยะๆไปให้ทั้งสองที่เพิ่งเดินออกมาจากรถ
“รถติดน่ะค่ะพี่ซอนเย” ซอนเยที่มองไปยังซอนมีที่พูดก่อนจะมองไปทางยูบิน
“นี่หน่ะหรอที่บอกจะมารอชั้นที่บ้านหน่ะ”
ซอนเยที่มองไปยังยูบินที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา
“ก็รถมันติดนี่ค่ะพี่ซอนเย”
“ชั้นถามยูบินเธอไม่เกี่ยวซอนมี”
“แต่..”
“พอเถอะซอนมี”
ยูบินที่แสรกขึ้นมาซอนมีที่รู้สึกไม่ดีที่เห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้
“ว่าไงค่ะ หรือว่ายัยซอนมีอ้อนอะไรพี่อีกล่ะ”
“นี่ซอนเยอย่าหาเรื่องซอนมีได้มั้ย”
“ทำไมค่ะ ก็ซอนมีเป็นน้องสาวชั้น ดูเหมือนพี่จะปกป้องซอนมีมากเลยนะ”
ซอนเยที่พยายามจะหาเรื่องทั้งคู่
“ซอนมีก็น้องสาวพี่เหมือนกันหนิ ซอนมีพี่ไปก่อนนะ”
ยูบินที่หันหน้าไปบอกซอนมีก่อนจะเดินขึ้นรถไปเพื่อเก็บกั้นน้ำตาเอาไว้
ทันทีที่ยูบินขับรถออกไปซอนมีที่กำลังจะเดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยว”
“มีอะไรรึป่าวค่ะ”
ซอนมีที่หันหน้ากลับมาตามคำเรียกของผู้เป็นพี่สาว
ความคิดเห็น