ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #108 : เล่ม 4 - ตอนที่ 53 - มรสุมระลอกแรก (1)

ภาคปฏิวัติ!

ตอนที่ 53 มรสุมระลอกแรก

16 กุมภาพันธ์ อศ. 226

 

ชายชราคนหนึ่งผมขาวทั่วศีรษะคาดว่ามีอายุเกินเจ็ดสิบปีกำลังจัดแจงสิ่งของอยู่ในบ้านเขาอยู่กินกับหญิงชราอีกคนหนึ่งมาเป็นระยะเวลาห้าสิบปีเศษ

                เช้ามืดของทุกวันตากับยายสองคนต้องออกไปเก็บพืชผักสมุนไพรที่นอกเมืองเพื่อนำมาขายที่ตลาดตอนเช้าตรู่ ตาต้องตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อจัดแจงสิ่งของอุปกรณ์จำเป็นในการเก็บพืชผักเหล่านี้ สี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาตามิได้เป็นคนเตรียมของหากแต่ยายเป็นคนกระทำแทน จวบจนหลายปีที่ผ่านมาเนื่องจากยายเกิดตกบันไดเป็นอัมพฤกษ์ท่อนล่างไม่สามารถขยับเขยื้อนกายได้ ตาจึงต้องกระทำสิ่งเหล่านี้แทนยายทั้งสิ้น

ตามิได้เห็นยายเป็นภาระแต่อย่างใด ทั้งยังจะพายายออกไปเก็บพืชผักด้วยกันที่นอกเมือง           สมัยก่อนเกวียนของตาจะผูกติดกับตะกร้าใบใหญ่ใบหนึ่งใช้ลาเทียมลากค่อยๆออกไป แต่บัดนี้ลาตัวเดิมเกวียนเกวียนเดิมกลับต้องผูกเก้าอี้ติดล้อที่นั่งด้วยคนผู้หนึ่งกับตะกร้าใบใหญ่รวมด้วยกันสองสิ่ง ถึงลาจะลากได้ช้าลงอีกหน่อยแต่นั่นกลับมิใช่ปัญหาอย่างใด ไม่ว่าอย่างไรตากับยายก็ต้องออกไปเก็บพืชผักสมุนไพรด้วยกัน ดังนั้นโรคอัมพฤกษ์จึงมิใช่กำแพงกั้นขวางความรักของทั้งคู่ ทั้งยังเป็นสิ่งที่พิสูจน์รักแท้ของตาที่มีต่อยายตลอดห้าสิบปี

                ด้วยความรักความใส่ใจที่ตามอบให้ ยายจึงมีกำลังใจที่จะมีชีวิตต่อไป ในเมื่อยายยังพอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง ยายก็จะเป็นคนตื่นแต่เช้าคอยปลุกตา ถึงความจำของยายจะไม่ค่อยดียายจึงเปลี่ยนเป็นใช้กระดาษจดสิ่งที่ต้องกระทำลงอย่างละเอียดถ้วนถี่ กล่าววาจาเตือนความจำตาในทุกเรื่องทั้งยังชวนสนทนาแก้เหงา

                ไม่เคยมีคนถามตาว่าเขารักยายขนาดไหนหรือยายเป็นผู้หญิงที่ดีปานใด เพราะเพื่อนบ้านทุกคนรู้ว่าคำตอบที่จะได้คือตารักยายเท่าชีวิตและยายเป็นผู้หญิงที่มีความสำคัญกับตามากที่สุด ตาคิดในใจเสมอว่าตาอยากจะอยู่กับยายจนวินาทีที่ลาจากกัน ตาจะไม่ทอดทิ้งยาย ตาจะมั่นคงต่อยาย ทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกอย่างในการรักษายายให้หายป่วยจากโรคร้ายเช่นนี้

                ทุกวันตาจะมีรายได้หลังจากการขายพืชผักสมุนไพรในตอนเช้าวันละสองเหรียญเงินหรือเท่ากับสิบเหรียญทองแดง ข้าวมื้อหนึ่งจะใช้หนึ่งเหรียญทองแดง สมัยก่อนสองคนจะใช้ช่ายค่าดื่มกินวันละสามมื้อเป็นเงินหกเหรียญทองแดง แต่บัดนี้ตาอ้างว่าท้องไส้ไม่ค่อยจะดีจึงรับประทานเพียงมื้อเดียวคือมื้อกลางวัน ส่วนยายยังคงรับประทานอาหารสามมื้อเช่นเดิม จึงทำให้ค่าใช้จ่ายลดลงเหลือสี่เหรียญทองแดง เงินที่เหลือจากค่ากินดื่มเป็นเงินใช้จ่ายค่าของจิปาถะอีกประมาณวันละสองเหรียญทองแดง สมัยก่อนทั้งคู่จึงมีเงินเก็บสองเหรียญทองแดงต่อวันแต่บัดนี้เพิ่มพูนเป็นสี่เหรียญทองแดง ความจริงแล้วตามิได้ท้องไส้ไม่ค่อยจะดีแต่ประการใดนั่นเป็นเพียงข้ออ้างที่ตากล่าวกับยายเท่านั้น ซึ่งตาตั้งใจเก็บหอมรอมริบรวบรวมเงินจำนวนนี้ไปรักษายายให้หายขาด ถึงแม้ตาจะต้องหิวโหยในเวลากลางคืนบ้างก็ไม่เป็นไร

                แพทย์ยุคนี้คิดค่ารักษาสูง ตาได้ยินว่าแพทย์ที่เก่งกาจที่สุดจะต้องใช้ค่ารักษาถึงสิบเหรียญทอง หากตากับยายเก็บเงินได้วันละสี่เหรียญทองแดง เขาทั้งสองต้องใช้เวลาเก็บเงินถึงสามปีครึ่งกว่าจะสามารถไปพบจอมแพทย์ได้ โชคดีที่นักเรียนหมอใจดีคนหนึ่งเคยบอกตาว่าระหว่างที่กำลังเก็บหอมรอมริบตาต้องดูแลยายให้ดี การรักษาโรคอัมพฤกษ์เช่นนี้จะต้องใช้ความดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างมาก สุขภาพของยายจะดีหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจเสียเป็นส่วนใหญ่ ในเมื่อคนที่เป็นอัมพฤกษ์จะช่วยตนเองมิได้และจะไม่รู้สึกเลยว่าอวัยวะท่อนล่างของตนกระทำสิ่งใด ดังนั้นตาจะต้องผู้ดูแลยายแทน คอยยกแข้งขา คอยเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้ยายตลอดเวลา เพื่อรักษาสภาพร่างกายช่วงล่างให้ดีที่สุด

                ด้วยความรักที่มีให้ต่อยายตาจึงกระทำสิ่งเหล่านี้ด้วยดีมาตลอด เวลาจะทำอะไรตาก็นึกถึงยายก่อนเสมอ กินนอนพร้อมกัน เนื่องจากตากลัวว่ายายจะทิ้งตาไป ตาไม่อยากจะอยู่คนเดียว อยากให้ยายอยู่เป็นเพื่อนกัน จนตายพร้อมกัน เป็นคู่รักกันตลอดไป

                ด้วยความพยายามทำให้ตาเก็บหอมรอมริบมาจนเหลืออีกสามวันตาก็จะมีเงินเก็บครบสิบเหรียญทอง เงินเก็บจำนวนนี้จะไม่มีทางได้มาหากปราศจากความพยายาม ความรักและความหวัง ความหวังเท่านั้นที่ทำให้ตากับยายสองคนมีชีวิตอยู่มาถึงปัจจุบัน

                แต่น่าเสียดายที่ความหวังนั้นต้องมาหายไปในบัดดล

                สวบ!

ปลายกระบี่อันเย็นยะเยือกโผล่พ้นอกของตาในขณะขับเกวียน

                แว่วเสียงนายทหารผู้หนึ่งดังขึ้นว่า “อย่าให้คนที่เห็นแผนการของเรามีชีวิตรอดกลับไปได้เป็นอันขาด” ทหารผู้น้อยคนหนึ่งรับคำขึ้นทันที

                สวบ!

ปลายกระบี่อีกเล่มหนึ่งปักจมลงที่อกของยาย

                ตำนานความรักของตาและยายที่รักกันมากว่าห้าสิบปีต้องมาจบลงอย่างงมงาย เนื่องเพราะตาขับเกวียนผ่านกองทหารของเวอร์น่อนขณะเตรียมก่อการ ตะกร้าที่จะนำไปเก็บพืชผักสมุนไพรล้มระเนระนาด ถุงเงินที่มีแต่เหรียญทองแดงหล่นลงพื้นกระจัดการจายไปเต็มพื้นถนน ถุงเงินที่เป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของทั้งสอง

                เสี้ยววินาทีความเป็นตายนั้นตากับยายต่างหันมามองหน้ากัน แววตาของทั้งคู่มิได้ปรากฏเป็นรอยความคับแค้น หากเป็นประกายอันเกิดจากความรักที่มอบให้กัน นั่นเป็นสิ่งเดียวที่คู่รักชราทั้งสองต้องการในตอนนี้ ตอนที่ทั้งคู่มีลมหายใจสุดท้ายร่วมกัน

                สิ้นสุดลมหายใจตากับยายทั้งสอง แว่วเสียงเซเบอรอสตะโกนสั่งการในทันใดว่า “บุก!” กองทหารนับหมื่นส่งเสียงโห่ร้องขึ้นพร้อมกัน ยกพวกเข้าเข่นฆ่ากองกำลังรักษาตึกธงดาบและธงมังกร

                ต้องมีคนอีกเท่าใดที่จะประสบชะตากรรมเช่นนี้?