ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #247 : เล่ม 8 - ตอนที่ 112 - หนทางสู่โบราณสถาน (1)

/> /> />

ภาควีรบุรุษเทพสงคราม

ตอนที่ 112 หนทางสู่โบราณสถาน

4 เมษายน อ.ศ. 226

รถม้าวิ่งมาจนถึงชายแดนระหว่างลาเวนดิสและมิสต์ในเวลาเช้า

บุรุษหนุ่มสองคนลัดเลาะเดินทางด้วยเท้า หลบรอดสายตาของทหารลาดตระเวนของฝ่ายจักรวรรดิไปสิ้น จนกระทั่งถึงกระท่อมร้างที่เกษตรกรผู้หนึ่งปลูกทิ้งไว้ในเวลาบ่าย ทั้งสองลงความเห็นร่วมกันว่าสมควรพักผ่อนเอาแรงแล้วค่อยเดินทางต่อในเวลากลางคืน

บลูกับลูทนอนพิงกองฟางแห้งคนละฟาก หันศีรษะเข้าหากันหันปลายเท้าไปทางตรงกันข้าม ด้วยโสตประสาทของบุคคลทั้งสอง ไม่ว่าเรื่องราวใดๆจะเกิดขึ้นในรัศมีสองร้อยก้าวย่อมมิอาจรอดพ้นไปได้

“เจ้าคิดอะไรอยู่?” ลูทเอ่ยปากขณะที่เอนกายลงนอน “ท่าทางของเจ้าดูแปลกไปไม่เหมือนอย่างที่ควรจะเป็น มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

“ดูท่าข้าคงไม่มีทางปิดเจ้าได้จริงหรือไม่?”

ลูทส่ายหน้าปฏิเสธ กล่าวว่า “หากเจ้าไม่ต้องการกล่าวก็อย่าได้กล่าวออกมา แต่ถ้าหากเจ้าตัดสินใจคนเดียวแล้วเกิดเรื่องขึ้นภายหลังโดยที่ไม่มีทางแก้ไข เจ้าก็เตรียมจองส้นเท้าของข้าเอาไว้ได้ว่าจะเอาข้างซ้ายหรือข้างขวา”

“สองข้างเลยได้หรือไม่?” บลูกล่าวต่อไปว่า “เอาเรื่องของเจ้าให้รอดก่อนจะดีกว่าหรือไม่ จะทำอย่างไรต่อไปกับความรักที่หายไปพร้อมกับความทรงจำ?”

“จะทำอย่างไรได้ในเมื่อข้าพยายามเท่าใดความทรงจำของนางก็ไม่หวนกลับคืน” ลูทฝืนยิ้มพลางกล่าวว่า “หรือเจ้าว่าข้าควรที่จะปล่อยนางไป? ตราบใดที่นางยังคงอยู่ข้างกายข้า ก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงภัยอันตรายจากฝ่ายจักรวรรดิได้ นั่นไม่รวมภัยที่อาจเกิดขึ้นหากข้าถูกครอบงำอีกครั้งหนึ่ง”

“ดูท่าเจ้าก็ไม่ได้แตกต่างไปจากข้าสักเท่าใด ปัญหาของสตรีนี่ช่างน่าปวดเศียรเวียนเกล้าเสียเหลือเกิน” บลูหลับตาลงนึกถึงใบหน้าของเจส กล่าวต่อไปว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจสล้มป่วยลงในช่วงสองสามอาทิตย์ก่อน สุขภาพของนางย่ำแย่ลงเรื่อยๆ”

ลูทรับคำว่ารู้ครั้งหนึ่ง กล่าวว่า “ในการประชุมใหญ่นางก็ให้มาร์ควิสลูเชียสเป็นผู้ดำเนินการแทน สุขภาพนางย่ำแย่ถึงขนาดมิอาจเข้าร่วมประชุมได้เชียวหรือ สาเหตุเกิดมาจากอะไร?”

สายตาของบลูหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัด “จากข้าเอง”

“ว่ากระไร!?” ลูทพลิกร่างหันไปหาบลูที่นอนมองเพดานอยู่ด้านตรงข้ามของกองฟาง กล่าวว่า “อย่าบอกนะว่านางตั้งครรภ์เพราะเจ้า?”

บลูได้ยินวาจาขัดหูจึงจ้องสายตามองสหายสนิทด้วยความไม่ใคร่จะพึงพอใจเท่าใดนัก กล่าวว่า “ข้าอยากรู้จริงๆว่าในปากของเจ้ามีสุนัขสักกี่ฝูง หากกล่าวผิดพลาดอีกคำหนึ่งข้าจะให้เจ้าลิ้มลองรสชาติของระเบิดจตุรธาตุเต็มรูปแบบ”

ลูทพลันหัวเราะออกมา หมุนกายกลับลงไปนอนท่าเดิม กล่าวว่า “ข้าตั้งใจที่จะแหย่เจ้าเล่นเท่านั้น บอกข้ามาว่าทั้งหมดเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าพอจะระแคะระคายได้จากอาจารย์กับโรสว่าเจ้ากับนางไม่ลงรอยกัน แต่ก็ยังไม่ทราบว่าเรื่องทั้งหมดเป็นมาอย่างไร”

บลูชูมือซ้ายของตนขึ้นเหนือศีรษะในมุมที่ลูทสามารถเหลือบตามองเห็นได้ กล่าวว่า “เรื่องทั้งหมดเกิดจากแหวนวงนี้ ในกระบองวิสุทธิ์ศาสตราของข้าบรรจุแหวนสองวงเรียกว่า ‘แหวนคู่ชะตา’ ผู้ที่สวมใส่มันจะสามารถติดต่อสื่อสารกับผ่านทางจิตได้ ข้ากับเจสสวมใส่คนละวงขณะปฏิบัติการที่เมืองเบริลเพื่อความสะดวกในการติดต่อสื่อสาร หลักการทำงานก็คล้ายๆกับตราสัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์ของอาจารย์ แต่ที่ไหนได้แหวนคู่ชะตาสองวงนี้กลับมีความลับซ่อนอยู่อย่างหนึ่ง อันเป็นต้นเหตุของอาการเจ็บป่วยของเจส”

“ความลับอะไร?”

“นอกจากการติดต่อสื่อสารผ่านทางใจแล้ว เดิมทีแหวนทั้งสองวงนี้ถูกสร้างให้เอลลิสที่มีความสามารถพอกันหยิบยืมเอลกันใช้หากเอลลิสทั้งสองนั้นอยู่ใกล้กัน ดังนั้นอนุภาคของเอลลิสคนหนึ่งสามารถส่งผ่านไปยังอีกคนหนึ่งได้ตราบใดที่สวมแหวนสองวงนี้ไว้ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า ข้านั้นมีสายเลือดของอาร์คาน่า จุดกำเนิดของเอลข้ามีมากกว่านางถึงสี่เท่า เมื่อแลกเปลี่ยนเอลกันครั้งหนึ่งข้าจะดึงดูดมาสี่ส่วนในขณะที่นางดึงดูดเพียงส่วนเดียว ทำให้เกิดส่วนต่างอยู่สามส่วนเสมอ เอลในร่างของเจสจะถูกดูดออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งนางล้มป่วยลง หากเป็นเช่นนี้ต่อไปอาจก่อให้เกิดอันตรายถึงชีวิต”

“หากแหวนทั้งสองวงมีอันตรายเช่นนี้พวกเจ้าจะสวมใส่ไปทำไม?” ลูทที่รับฟังเสนอความเห็น “การติดต่อสื่อสารทางใจนั้นไม่จำเป็นหรอก ขอเพียงเจ้ากับนางได้อยู่ร่วมกันก็สามารถแก้ปัญหาได้แล้ว”

“สิ่งที่เจ้าพูดมานั่นแหละคือต้นตอของปัญหา หากการถอดแหวนกระทำได้ง่ายดายข้าคงจะทำไปแล้ว” บลูยื่นท่อนแขนพาดข้ามศีรษะมาไว้ที่ไหล่ของลูท กล่าวว่า “เจ้าลองถอดมันออกดู”

ลูทพยายามอยู่นานสองนานก็มิอาจถอดออกได้ จึงกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “ถอดไม่ได้? นี่เจ้าสวมแหวนต้องคำสาปหรืออย่างไร?”

“คำสาปหรือไม่ข้าก็ยืนยันไม่ได้ แต่ความจริงที่เห็นก็คือไม่มีผู้ใดสามารถถอดแหวนวงนี้ออก นอกจากเป็นผู้ที่สวมแหวนวงเดียวกัน” บลูตอบ

“เรื่องนี้ไม่ยากใช่หรือไม่? ขอเพียงพวกเราปฏิบัติหน้าที่เสร็จสิ้น เจ้าก็ลอบเข้าไปในห้องของนางให้นางถอดแหวนออก ปัญหาที่ปวดเศียรเวียนเกล้านี้จะได้จบๆกันไป”

บลูฝืนยิ้ม กล่าวว่า “หากทำได้อย่างที่เจ้าบอกก็คงจะดี ... แหวนทั้งสองวงนี้แบ่งปันความคิดความรู้สึกและอารมณ์ของฝ่ายตรงข้าม เป็นเสมือนช่องทางติดต่อที่สามารถเข้าถึงความทรงจำของผู้สวมใส่ได้ การถอดแหวนออกเท่ากับเป็นการปิดกั้นช่องทางนี้เสีย ซึ่งจะส่งผลกระทบโดยตรงกับสมองของผู้สวมใส่ ลบล้างความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับผู้สวมใส่แหวนอีกคนหนึ่งไป พูดง่ายๆคือนางจะลืมข้าหากข้าเป็นผู้ถอดแหวนที่นางสวมใส่ และข้าจะลืมนางหากนางเป็นผู้ถอดแหวนที่ข้าสวมใส่เช่นกัน เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถอดแหวนของฝ่ายตรงข้ามแล้ว แหวนอีกวงหนึ่งจะถูกปิดกั้นตามไปด้วยไม่ยึดติดอยู่ที่นิ้วของตัวเองอีกต่อไป”

“ความทรงจำอีกแล้วหรือ?” ลูทเงยหน้ามองไปที่ช่องเปิดบนเพดาน เห็นท้องฟ้าสีครามกล่าวว่า “สวรรค์จะเล่นตลกอะไรกับพวกเราสองคนนัก ยูกิจำข้าไม่ได้คนหนึ่งไม่พอหรืออย่างไร? ต้องการจะพรากความทรงจำของเจสไปอีกคนหนึ่งด้วยอย่างนั้นหรือ?”

                คนหนึ่งอยู่ใกล้กันแต่ลืมไปว่ารักกัน อีกคนหนึ่งรักกันแต่อยู่ใกล้กันไม่ได้

บลูสารภาพว่า “เมื่อวานข้าได้ไปหานางรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่อาจตัดใจบอกความจริงกับนางได้ พูดดูเหมือนง่าย คิดก็ดูเหมือนง่ายเช่นกัน ในขณะที่การกล่าวออกไปนั้นมันยากยิ่งนัก”

“เช่นนั้นเจ้าคงจะตกอยู่ในฐานะเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่?” ลูททอดถอนหายใจครั้งหนึ่ง “ต้องพึ่งพาความหวังลมๆแล้งๆหมายจะให้ความทรงจำของนางกลับคืนมา”

บลูส่ายศีรษะ กล่าวว่า “เจ้ายังดีกว่าข้ามากนัก ลองคิดดูให้ดีสตรีที่เจ้าหมายปองเป็นสตรีธรรมดาผู้หนึ่ง แต่สำหรับเจสแล้วนางเป็นถึงราชินีแห่งราชอาณาจักรลาเวนดิส เจ้าคิดหรือว่าข้าจะมีโอกาสที่จะเข้าใกล้นางได้อีกหากนางลืมเลือนข้าไป และอีกเรื่องหนึ่ง ความทรงจำที่หายไปของยูกิอาจมีโอกาสหวนกลับคืนมาก็ได้ แม้ว่าโอกาสนั้นจะน้อยนิด ในขณะที่ความทรงจำของเจสถูกลบล้างไปสิ้นด้วยอำนาจของแหวนคู่ชะตา ไม่มีทางที่จะกลับคืนมาได้เลย ไม่มีโอกาสแม้สักส่วนเสี้ยว”

ลูทพูดอะไรไม่ออกนั่งฟังสหายระบายความในใจ นึกถึงสภาพของยูกิหลังจากที่สูญเสียความทรงจำไปส่วนหนึ่ง รสชาติของการถูกลืมนั้นไม่ใคร่จะโสภาเท่าใดนัก

ยินเสียงบลูกล่าวว่า “สำหรับเจ้ายูกิประสบอุบัติเหตุทำให้สูญเสียความทรงจำ ในขณะที่ตัวข้าจะต้องเป็นผู้ที่ทำให้นางสูญเสียความทรงจำ เมื่อนางลืมเลือนข้าไปจะไม่รู้จักข้าอีก ความเจ็บปวดที่เกิดจากความรักก็จะไม่เกิดขึ้นเหมือนที่อาจารย์เคยกล่าว ทุกสิ่งทุกอย่างจะตกอยู่ที่ข้าเพียงผู้เดียว เพราะมีข้าเท่านั้นที่จดจำเรื่องราวระหว่างข้าและนางได้ ความจริงจะกลับกลายเป็นความฝัน ที่ข้าจะต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต”

“ข้าเข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใดเจ้าจึงทำหน้าเช่นนั้นตลอดทั้งวัน” ลูทลุกขึ้นยืน ง้างเท้าขึ้นเต็มเหนี่ยวเตะเข้าไปที่ลำตัวของบลูจนกระเด็นไปชนกองฟางข้างเคียง กล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะเจ้ามันเป็นตัวบัดซบที่ไม่กล้ายอมรับความจริงตัวหนึ่ง ที่ข้าได้ยินเจ้าพร่ำบ่นมานั้นก็มีแต่ความเจ็บปวดของเจ้า นี่หรือความรักที่เจ้ามี? สิ่งใดคือการเสียสละ? สิ่งใดคือการกระทำที่จะทำให้นางหายทุกข์ทรมาน? ตัวบัดซบอย่างเจ้าคอยกังวลต่อความรู้สึกของตัวเอง เคยเข้าใจความรู้สึกของนางบ้างหรือไม่? คนอย่างเจ้าสมควรถูกข้าเตะอีกสักเท้ารอบหนึ่ง”

บลูถูกสหายเตะเข้าไปโดยไม่ทันตั้งตัวถึงกับทรุดลงกับพื้น กล่าวด้วยความฉุนเฉียวว่า “เจ้าอย่าทำเป็นพูดดีไป เรื่องของเจ้าก็ไม่เห็นว่าจะรับผิดชอบอันใด คิดจะปล่อยให้นางใช้ชีวิตไปโดยที่ไม่ต้องแปดเปื้อนภัยสงครามอย่างนั้นหรือ พูดพล่อยๆ”

ตูม! เอลพสุธากัมปนาทระเบิดเข้าใส่ลูท บุรุษหนุ่มใช้สองแขนไขว้กันเป็นรูปกากบาทตั้งรับแรงกระแทก แต่กระนั้นก็ทำให้กระเด็นทะลุออกไปจากกระท่อม

ลูทโผพุ่งเข้ามา ชักกำปั้นชกเข้าที่ใบหน้าของบลู กล่าวว่า “แน่จริงก็มาสู้กันด้วยมือเท้า อย่าได้ใช้เอลซันหรือเครื่องทุ่นแรงประการใด หาไม่แล้วเจ้าที่พ่ายแพ้จะว่าโอดครวญว่าไม่ยุติธรรมภายหลัง”

บลูถูกต่อยจนหน้าหันไปข้างหนึ่ง จึงชักศอกฟันเข้าที่ศีรษะของลูท ตอบว่า “เจ้าว่าใครจะแพ้? เรื่องต่อยตีนี้บิดากระทำมาตั้งแต่สามขวบ ไม่ต้องใช้เอลก็ได้ข้าจะอัดเจ้าให้หมอบคาเท้า”

เสียงโครมครามดังขึ้นในกระท่อม แทนที่จะได้พักผ่อนกลางวันเคลื่อนไหวกลางคืน บุรุษหนุ่มทั้งสองได้เปลี่ยนแผนเป็นต่อยตีกลางวันเคลื่อนไหวกลางคืนอย่างไม่คาดคิด