ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #268 : เล่ม 9 - ตอนที่ 124 - เข้าถ้ำเสือ (1)

/> /> />

ภาคสักวันหนึ่ง

ตอนที่ 124 เข้าถ้ำเสือ

12 เมษายน อ.ศ. 226

บุคคลทั้งหกควบขับม้ามาเป็นเวลากว่าครึ่งค่อนวัน จนกระทั่งเห็นริมป่าแถบแม่น้ำนอร์ริชสายตะวันตกในเวลาที่พระอาทิตย์อยู่กลางศีรษะ

ระหว่างที่พวกเขาชลอความเร็วของม้าลงเพื่อให้พวกมันได้พักผ่อนจากการวิ่งอย่างต่อเนื่องในช่วงเช้า พิราบตัวหนึ่งก็บินเข้ามาหาโรซาไลน์ สตรีผมทองเปิดจดหมายข่าวที่ผูกติดมากับข้อเท้าของพิราบตัวนั้นมาอ่านครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวกับทุกคนว่า “เป็นท่านราชหัตถเลขาส่งข่าวมาว่าเมื่อช่วงเช้ากองทัพของมาร์ควิสลาร์กได้เคลื่อนไหวแล้ว หากคาดเดาไม่ผิดคงจะเดินทางขึ้นเหนือผ่านเขตของนครมิสต์มุ่งเข้าสู่นอร์โปลิสโดยตรง”

ไอเวอเรียสถามว่า “กองเรือของออสวอลเคลื่อนไหวด้วยหรือไม่?”

โฉมสะคราญพยักหน้าครั้งหนึ่ง ตอบว่า “กองกำลังกริฟฟอนใช้เส้นทางน้ำล่องผ่านแม่น้ำลาเมนท์สายตะวันตก  เคลื่อนพลได้เร็วกว่าทางบกเกือบสองเท่าตัว”

เสนาธิการหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้าครั้งหนึ่ง พลางชี้มือไปเบื้องหน้า กล่าวว่า “พื้นที่ริมป่าเบื้องหน้าก่อนจะถึงฝั่งแม่น้ำนอร์ริชเป็นสถานที่ที่ข้านัดพบกับฝ่ายตรงข้ามไว้ ขอให้ทุกคนขออยู่ที่นี่ ข้าจะไปเพียงผู้เดียว”

“ตกลง” ไกรับคำพลางสั่งให้อาชาคู่ขาหยุดลง ตำแหน่งที่พวกเขาหยุดรั้งอยู่ห่างจากจุดนัดพบราวแปดร้อยก้าว แม้ว่ามิอาจเข้าใกล้ในระยะเวลาอันสั้น แต่ทัศนวิสัยจากจุดนี้ไปถึงจุดนัดพบไม่มีอะไรบดบัง สามารถมองเห็นเหตุการณ์รอบด้านคอยระวังภัยให้ไอเวอเรียสได้

จุดนัดพบของตัวแทนทั้งสองฝ่ายเป็นกระท่อมฟางเล็กๆที่มิอาจมองเห็นภายใน ขุนศึกไกใช้ความรู้สึกสัมผัสได้ว่าข้างในนั้นมีบุคคลอยู่เพียงสองคนปราศจากการวางกำลังล้อมรอบ

หลังจากที่บุคคลทั้งหกลงจากหลังม้า ปล่อยให้พวกมันเล็มหญ้าพักผ่อนตามอัธยาศัย ไอเวอเรียสก็ปลดกระบี่ตวัดเจ็ดดาวยื่นให้กับรินะ กล่าวว่า “เพื่อเป็นการแสดงเจตนารมณ์บริสุทธิ์ การพกพาอาวุธจึงเป็นสิ่งต้องห้าม”

หญิงสาวรับคำพร้อมกับยื่นมือรับหนึ่งในสิบหกสุดยอดศาสตรา กล่าวว่า “จะดีหรือศิษย์พี่ใหญ่? พวกเรามาด้วยความบริสุทธ์ใดก็จริงแต่ถ้าฝ่ายตรงข้ามคิดไม่ซื่อวางกำลังเอาไว้หมายจะกำจัดศิษย์พี่ เมื่อไม่มีอาวุธแล้วถูกลอบทำร้ายจะเป็นเช่นไร?”

                “เจ้าเป็นคนกล่าวเองมิใช่หรือว่าหากต้องการสันติภาพ ก็จะต้องเริ่มด้วยการเจรจา” ไอเวอเรียสยิ้มพลางกล่าวว่า “พวกเรามิอาจหยุดยั้งสงครามไปพร้อมๆกับการเตรียมรับมือศึกหรอก”

                ลูทส่งเสียงอืมครั้งหนึ่ง กล่าวว่า “ไม่ต้องห่วงหรอกรินะ ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามคิดไม่ซื่อวางกำลังเอาไว้ชุดใหญ่ ข้าก็เชื่อว่าศิษย์พี่ใหญ่สามารถเอาตัวรอดออกมาได้อย่างปลอดภัย”

                บลูสนับสนุนว่า “ยิ่งมีพี่ไกคอยคุมเชิงอยู่ที่นี่ ยิ่งไม่สมควรจะมีปัญหา”

                ทายาทแห่งโอเบอรอนถอดเสื้อคลุมที่ปกปิดรูปโฉมฐานะออก เดินตัวปลิวเข้าไปในชุดเสื้อผ้าของตระกูลอาร์มาดิเนสอย่างสง่างาม ทวงท่าการก้าวเดินแต่ละก้าวบ่งบกได้ถึงความเป็นบุตรหลานตระกูลใหญ่ ไม่เพียงแต่จะโอ่อ่าดูแล้วน่าเกรงขาม ยังเปี่ยมไปด้วยราศีชนิดหนึ่งที่ระบุไว้ว่าบุคคลผู้นี้มิใช่บุคคลธรรมดา

                ไอเวอเรียสหยุดลงอยู่หน้ากระท่อมฟางที่ปราศจากบานประตู ก่อนที่จะแบบมือทั้งสองข้างแสดงความหมายว่าไม่ได้พกพาอาวุธติดตัวแล้วเดินเข้าไปอย่างสง่าผ่าเผย

                “เป็นเจ้า!?” เสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับบุรุษผู้หนึ่ง ในเนื้อเสียงของทั้งสองบ่งบอกถึงความประหลาดใจถึงขีดสุด

                เสนาธิการหนุ่มยิ้มรับคำอุทานนั้นแทนคำกล่าวทักทาย โค้งกายครั้งหนึ่งให้กับฝ่ายตรงข้าม กล่าวว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้พบพานกันนอกสนามรบ ท่านรองหัวหน้าหน่วยอัศวินดำคอร์เนเลีย”

                เช้ง!

                เสียงปลายหอกชักออกจากฝักเหล็กดังขึ้นด้วยปฏิกิริยาอันว่องไว เป็นบุรุษหนุ่มเลือดร้อนนามว่าโทมัสที่อยู่ข้างกายคอร์เนเลียกระชับอาวุธเข้าด้วยสองมือ ปลายหอกมิทราลรูปเปลวเพลิงจี้เข้ามาห่างจากหน้าอกของไอเวอเรียสเพียงสองช่วงศอก พร้อมกับคำพูดว่า “หลุมพรางศัตรู!”

                รินะที่ยืนอยู่บนเนินห่างไกลได้ยินเสียงดังกล่าว จึงอุทานกับตนเองว่า “ศิษย์พี่ใหญ่”

                ขณะที่สตรีสาวผมดำกำลังจะก้าวเท้าออกไป ขุนศึกไกพลางยื่นมือออกมาบังเบื้องหน้า กล่าวว่า “ใจเย็นไว้ก่อนรินะ ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ลงมือพวกเราไม่ควรบุ่มบ่ามเข้าไป การนัดหมายครั้งนี้ไอเวอเรียสเป็นผู้จัดการเขาสมควรจะมีหนทางในการเจรจากับสองคนนั้น”

                ลูทถามขึ้นมาว่า “ข้าเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าคนของฝ่ายตรงข้ามจะเป็นอัศวินดำ ว่าแต่ศิษย์พี่ใหญ่เชื้อเชิญสองคนนั้นมาได้อย่างไร?”

                “เป็นเขาจัดการตามลำพัง” โรซาไลน์กล่าว “เรื่องนี้ข้าไม่ทราบในรายละเอียด นอกจากว่าศิษย์พี่ใหญ่ติดต่อกับฝ่ายตรงข้ามด้วยจดหมาย”

                ขณะเดียวกันเสียงของไอเวอเรียสพลันดังขึ้นว่า “เช้าวันรุ่งขึ้นการรักษาการณ์ของทหารเจนีสจะหละหลวมกว่าปกติ มีการเปลี่ยนผลัดของทหารเวรยามระหว่างแปดถึงเก้านาฬิกา ท่านคอร์เนเลียถูกคุมขังอยู่ที่ฝั่งตะวันตกของคุกหลังที่สาม หากลงมือในเวลานั้นอาจมีโอกาสหลบหนี”

                !?!

                หลังจากได้ยินไอเวอเรียสกล่าววาจา ปลายหอกของโทมัสพลางลดต่ำลงนิ้วเศษ ท่าทีการต่อต้านเมื่อครู่ได้ลดลงไปกว่าครึ่ง “นี่มันข้อความในจดหมาย!? เป็นเจ้าลอบช่วยเหลือพวกเราอย่างนั้นหรือ?”

                “เสนาธิการของฝ่ายสหพันธ์หยิบยื่นการช่วยเหลือให้กับขุนพลฝ่ายจักรวรรดิ” คอร์เนเลียกล่าวด้วยน้ำเสียงอันแหลมคมว่า “เจ้ามีจุดประสงค์อันใด?”

                ไอเวอเรียสยังคงความนิ่งและเยือกเย็นเอาไว้ ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งออกจากโต๊ะไม้ นั่งลงแล้วผายมือออกพร้อมกล่าวว่า “เรื่องนี้ท่านคอร์เนเลียสมควรจะทราบดีกว่าใคร ไม่ว่าผลการเจรจาจะออกมาอย่างไรข้ารับรองได้ว่าจะไม่มีการลงไม้ลงมือกันในสถานที่แห่งนี้ พวกเราทั้งสามนั่งลงสนทนากันจะดีหรือไม่?”

                อัศวินดำหมายเลขสองคอร์เนเลียมิได้ตอบคำ ลากเก้าอี้อีกตัวหนึ่งนั่งลงพร้อมกับโทมัสที่อยู่ข้างกาย จากคำกล่าวเมื่อครู่ทำให้ปลายหอกของโทมัสบรรจุเข้าฝักอีกครั้ง

                “ที่แท้เป็นศิษย์พี่ใหญ่ปล่อยตัวคอร์เนเลียจากการคุมขัง” บลูพยักหน้าถี่ๆ กล่าวว่า “หาไม่แล้วต่อให้ขบคิดแทบตายลำพังโทมัสกับคอร์เนเลียสองคนไม่สมควรจะฝ่าวงล้อมของทหารนับพันออกจากเมืองโอดินได้”

                โรซาไลน์ยังคงไม่เข้าใจ ถามว่า “แต่เพราะเหตุใดศิษย์พี่ใหญ่จึงจงใจปล่อยตัวคอร์เนเลียไป? ในเมื่อวันที่ทั้งสองแหกคุกสำเร็จนั้นพวกเรายังไม่ทราบว่าโรฮันจะกลายเป็นเทพสงคราม”

                ลูทใช้ความคิดวิเคราะห์ว่า “ศิษย์พี่ใหญ่คงจะเห็นว่าแม้จะขังคอร์เนเลียต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์อันใด สู้ปล่อยตัวไว้ให้เป็นบุญคุณอาจมีหนทางทำมาหากินในภายหลัง”

                “ครั้งนี้เจ้าผิดแล้ว” บลูส่ายศีรษะครั้งหนึ่งกล่าวว่า “เรื่องนี้มีอะไรลึกซึ้งมากกว่านั้น”