ห อ พั ก ค น เ พี้ ย น # 1 เ ปิ ด ห อ

ลำดับตอนที่ #1 : วั น ที่ 1 - ผู้ ดู แ ล ห อ พั ก . . ผ ม น่ ะ เ ห ร อ ! ! !

แสงแดดจ้าของดวงอาทิตย์ในฤดูร้อนสาดส่องลงมาจากท้องฟ้าอันสดใสแต่ทว่าในใจของเชนตอนนี้คงจะทำใจให้สดใสตามท้องฟ้าเบื้องบนไม่ได้ถึงแม้ว่าปกติเค้าจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีอย่างบ้าคลั่งก็ตาม..

แต่ทุกครั้งเขาก็ไม่ได้ถูกแขวนห้อยหัวอยู่บนราวตากผ้าในสวนกลางแจ้งแบบนี้....

.
.

หอพักคนเพี้ยน วันที่ 1 - ผู้ดูแลหอพัก...ผมน่ะเหรอ !!! -

.
.

ผมชื่อเชน..อายุ19ปีกับอีกสองเดือนเศษๆตอนนี้เพิ่งซิ่วมาหมาดๆกำลังหาที่เรียนที่ใหม่อยู่

วันเวลานี้ถ้าเป็นปกติผมคงนอนตีพุงอยู่ที่บ้านผึ่งพัดลมอ่านการ์ตูนหรือทำอะไรก็แล้วแต่..

แต่ทำไมผมถึงโดนจับมาแขวนห้อยหัวอยู่กลางแดดกลางลมแบบนี้น่ะเหรอ..เรื่องมันยาว..

ความซวยทั้งหมดมันเริ่มขึ้นหลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนบ่ายเมื่อวานนี้ถึงแม้ว่าแม่ของผมจะเป็นคนรับสายแต่สุดท้ายเรื่องทั้งหมดก็ถูกฝากมาถึงผมอยู่ดี

"คุณตาจะไปร่วมทีมทำสารคดีกับช่องแอนิมอลแพลนเน็ท.." แม่พูดบนโต๊ะกินข้าวเย็นวันนั้น

"เห...ไหวเหรอคับ.." ความจริงที่น่าถามควรจะเป็นเค้ารับคุณตาเข้าทีมได้ยังไงมากกว่า..

"แม่ว่าไม่มีปัญหาคุณตาลูกน่ะเห็นแบบนั้นทนจะตาย..ถึงได้อยู่ดูแลหอพักหลังนั้นมาได้จนแก่ป่านนี้ไง"

"ผมว่าคุณตาคงไม่ได้โทรมาบอกแค่นี้..ใช่มั้ยคับ" สัญชาตญาณบอกอย่างงั้น

"แหงสิ..อยากรู้รึยังล่ะ.."

แม่พูดแล้ววางช้อนส้อมลงบนโต๊ะผมวางตามแล้วนั่งตั้งใจฟังสุดชีวิต

"ในช่วงระยะเวลาหนึ่งปีที่คุณตาออกทัวร์รอบโลกลูกต้องไปดูแลหอพักแทนท่าน..เรื่องก็มีเท่านี้"

กรรม....

"ง่ะ...ไม่ไหวมั้งผมเพิ่ง19เองนา..ทำไมคุณตาไม่ให้คนอื่นไปดูแลแทนล่ะครับ" หาที่โยน..

"คิดว่าแม่ไม่ได้พูดแบบนั้นกับท่านรึไงล่ะ..เสนอชื่อไปยกตระกูลท่านก็ยังยืนยันว่าจะเอาแกเท่านั้นทำตัวเป็นตาแก่หัวแข็งไม่เคยเปลี่ยนเลย.." แม่พูดอย่างเบื่อหน่าย

"แล้วผมต้องไปที่นั่นเมื่อไหร่ล่ะครับ"

"พรุ่งนี้เลย"

เห....

ก็อย่างว่าแหละครับทุกคนคงได้เห็นไปแล้วอะไรๆมันปัจจุบันทันด่วนซะเหลือเกินผมเองก็แทบจะเตรียมตัวไม่ทันคืนนั้นผมจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าตลอดจนของใช้จำเป็นต่างๆก่อนจะออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น

หลังจากร่ำลาแม่เสร็จเรียบร้อยแล้วผมจึงเริ่มออกเดินทางไปยังหอพักของคุณตาที่อยู่ไกลออกไปถึงแถบชานเมืองเลยทีเดียวเชียวระหว่างทางนั้นก็ครุ่นคิดถึงสภาพของที่นั่นไปด้วยจนกระทั่งเดินทางมาถึงที่หมาย

"หอพักของคุณตาเหรอ...มันจะเป็นยังไงน้า..."

*ภาพในจินตนาการ..ตึกสูงสี่ถึงห้าชั้นทั่วๆไปตามแบบที่พบเจอได้ปกติแถวมหาวิทยาลัยต่างๆคราคร่ำไปด้วยบรรดานิสิตนักศึกษามากมาย...สวรรค์แต้ๆ..

*ภาพความเป็นจริง..ตึกปูนสูง6ชั้นแตกร้าวลายงาเป็นบางส่วนสีผนังลอกเป็นจุดๆดูไกลๆเหมือนไซต์งานก่อสร้างที่บริษัติรับเหมาล้มละลายเลยเสร็จแค่ครึ่งๆกลางๆแถมยังไร้วี่แววผู้อยู่อาศัยจนเหมือนตึกร้างไม่มีผิด...

กรั่กๆๆๆ กรูมาทำอะไรที่นี่เนี่ย....

ยืนนิ่งจนเอ๋ออยู่ได้พักใหญ่เลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปและเริ่มเดินสำรวจดูรอบบริเวณจึงพบว่าโครงสร้างของตึกเป็นอาคารล้อมรอบมีสวนตรงกลางและสระน้ำเล็กๆดูคล้ายว่าเป็นโรงแรมเก่าๆสมัยก่อนมากกว่าที่จะเป็นหอพัก

"จะว่าไปก็เหมือนแม่เคยบอกว่าที่นี่เป็นโรงแรมเก่านี่นะ.." ผมนึกในใจพลางเดินออกไปที่สวนตรงกลางพลันขาก็สะดุดเกี่ยวเข้ากับเส้นลวดเล็กที่ขึงไว้ระดับข้อเท้าเสียงหวอดังลั่นไปทั่วราวกับตำรวจบุกมาทลายบ่อน

โดยไม่ทันได้ตัดสินใจจะทำอะไรต่อตามระเบียงหอพักชั้นต่างๆเริ่มมีคนปรากฏออกมาพร้อมอาวุธปืนในมือส่องเล็งมาที่เป้านิ่งในสวน(ตัวผมเอง)

วินาทีที่รู้สึกว่าชีวิตกำลังจะจบลงนั้นก็ยืนน้ำตาไหลพรากนึกภาพความหลังชีวิตในวัยเด็กออกมาได้เป็นฉากๆ...

ชีวิตกรู..จบลงแล้วแฟนยังไม่เคยมีเลย....T-T

"นายน่ะ...เอามือวางไว้บนหัวแล้วคุกเข่าลงกับพื้น.." เสียงตะโกนสั่งดังจากข้างหลังพร้อมๆกับเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

ถึงจะไม่รู้ว่าใครที่ไหนมาสั่งแต่เวลานั้นอะไรที่ทำแล้วรอดต่อให้กินขี้ก็ยอมเลยทำตามไปอย่างว่าง่ายสุดๆ

หลังจากนั้นน่ะเหรอ...ผมก็มาห้อยอยู่แบบนี้ไง...

โธ่...ชีวิตของเชนมันต้องมาจบลงด้วยสภาพไม่ต่างกับหมูในโรงเชือดแบบนี้เองน่ะเหรอ...

หิวก็หิว...ร้อนก็ร้อน..ไอ้ฝูงเมื่อกี้กรูกันมาจับมัดแล้วก็หายหัวกันไปหมด

"เอ่อ..." เสียงใครบางคนดังขึ้น

รีบหันไปมองต้นเสียงด้วยใจระทึกพลางหวังลึกๆว่าอาจจะเป็นใครซักคนที่จะพาออกไปจากช่วงเวลาเลวร้ายนี้ได้แต่ดูท่าจะไม่มีประโยชน์เพราะคนที่กำลังเดินมาอย่างกล้าๆกลัวๆนั้นเป็นแค่เด็กผู้หญิงม.ปลายตัวเล็กๆท่าทางเก็บตัวคนนึงเท่านั้นเอง

"คือ..ชั้นเอาน้ำมาให้คุณคงหิวแล้ว..." เธอพูดพลางยื่นขวดน้ำดื่มให้

"เปลี่ยนเป็นปล่อยผมไปได้มั้ยอ่ะ.." น้ำน่ะหากินเองได้ปล่อยผมไปเถ๊อะ~!!!

"ไม่ได้หรอก..ต้องรอคุณหัวหน้ามาตัดสินว่าจะเอายังไงกับคุณดี.."

"หัวหน้า..?" หัวหน้าอะไรฟะ..

"ก็คุณผู้ดูแลคนใหม่ที่มาแทนคุณตาน่ะสิ"

"ก็ผมเองไง..ผมเองผู้ดูแลคนใหม่.." โอกาศรอดมาแล้ว

"อย่ามาโกหกหน้าอ่อนๆแบบคุณน่ะเหรออายุคงมากกว่าชั้นไม่ถึง5ปีจะเป็นผู้ดูแลได้ยังไง"

เถียงอะไรไม่ออกหลักฐานก็ไม่มียืนยันมองไปอีกทีผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปแล้ววินาทีนี้ต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้แล้วเรื่องดูแลหอพักค่อยว่ากันอีกทีคิดได้แบบนั้นเลยตะโกนเรียกให้เธอกลับมาก่อน

"คุณ...อย่าเพิ่งไปสิ น้ำน่ะผมขอกินน้ำก่อนนะ.."

เด็กหญิงส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินกลับมาหาผมที่ห้อยหัวต่องแต่งอยู่บนราวตากผ้าก่อนจะยื่นขวดน้ำให้โดยยืนอยู่ห่างๆ

"แบบนั้นผมจะกินได้ยังไงล่ะคุณ...เข้ามาใกล้ๆสิเอาหลอดจ่อที่ปากผมนี่" มาอีกนิด..จะเข้าแผนแล้ว

พอได้จังหวะแขนสองข้างที่ไม่มีอะไรผูกมัดเลยตวัดคว้าตัวเธอเอาไว้ทันทีขวดน้ำในมือเด็กหญิงกระหน่ำตีลงมาบนตัวไม่หยุดแต่ด้วยอารมณ์เอาตัวรอดเลยไม่รู้สึกว่าเจ็บจนเมื่อผ่านช่วงชุลมุนไปมือหนึ่งของผมก็เอื้อมไปปิดปากเธอเอาไว้ได้แล้ว

"คุณฟังผมนะ..อย่าร้อง..อย่าทำอะไรทั้งนั้นแล้วเอื้อมมือขึ้นไปแก้มัดเชือกที่ขาผม..เดี๋ยวนี้เลย" เหมือนผู้ร้ายในหนังดีเนอะ

เพียงครู่เดียวปมเชือกที่ขาก็คลายออกผมลงมายืนบนพื้นโลกได้อีกครั้งแต่มือทั้งสองข้างยังจับตัวเธอเอาไว้เป็นตัวประกันหากเกิดอะไรไม่คาดฝันขึ้นวินาทีนั้นรู้สึกตัวเองเหมือนโจรปล้นแบ๊งค์ที่กำลังหาทางหลบหนีกำลังตำรวจโดยมีสาวพนักงานบอบบางเป็นตัวประกัน

"รีบปล่อยเธอเดี๋ยวนี้เลย..."

เสียงใครบางคนร้องทักขึ้นมาจากมุมเสาก่อนที่จะค่อยๆเผยตัวออกมาผู้ชายร่างสูงอายุน่าจะพอๆกับผมไม่ก็มากกว่าปีสองปีเดินออกมาจากมุมเสานั้นและหยุดยืนมองผมด้วยสายตาเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน

"ไม่เฟ้ย...ปล่อยตอนนี้ก็โดนห้อยอีกสิ" ผมคลั่งไปแล้ว

"จะปล่อยมั้ย.."

"ไม่ปล่อย.." รู้สึกเหมือนน้ำลายฟูมปากหน่อยๆสติคงเริ่มแตกแล้ว

"โอเค.."

หลังคำว่า "โอเค" ของเขาคนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบลง....

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแสงจ้าจากหลอดไฟบนเพดานทิ่มแทงตาจนต้องหรี่หลบผมหันมองไปรอบๆตัวเมื่อสายตาเริ่มชินกับแสงสว่างก่อนจะมาสะดุดกับไอ้หมอนั่นคนเมื่อครู่ที่นอนฟุบอยู่ข้างๆตัวพอจะยันตัวลูกจากเตียงก็เจอโซ่เส้นเล็กๆที่แขนของผมคล้องไว้กับแขนของเขาอยู่ด้วยแรงกระตุกชายคนนั้นเริ่มรู้สึกตัวและยืดตัวบิดขี้เกียจไปมา

"ตื่นแล้วเหรอนาย.." เขาถามตาปรือๆเหมือนยังตื่นไม่เต็มที่

"อืม..นี่มันอะไรกันเนี่ย" ทำไมถึงมาโดนล่ามแบบนี้เนี่ย

"อ๋อ...ถ้านายตื่นผมจะได้รู้ไง"

"ไม่ช่ายเฟ้ย...ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไงไม่ทราบ!!!"

"ไม่ยากอะไรเลยก็แค่มีปืนยิงยาสลบอันนี้เอง" พูดออกมาหน้าตาเฉยแถมหยิบของกลางออกมาเหนี่ยวไกโชว์อีกต่างหาก

ไอ้หมอนี่ไม่ได้บ้าธรรมดา..มันบ้ามาก...ชักไม่แน่ใจแล้วว่ามาถูกที่และที่นี่คือหอพักไม่ใช่ศูนย์บำบัดผู้ป่วยโรคจิต

"ยินดีต้อนรับนะครับผู้ดูแลคนใหม่"

เห...เมื่อกี้ไอ้หมอนี่เรียกเราว่าผู้ดูแลคนใหม่..

"นายรู้แล้วเรอะ.."

"ใช่ครับพอนายหลับไปผมก็เลยเปิดดูสัมภาระส่วนตัวกระเป๋าสตางค์เสื้อผ้าอันเดอร์แวร์จนหมดเลยล่ะครับเลยได้รู้ว่าคุณนามสกุลเดียวกับคุณตาผู้ดูแลคนเก่า" มันจะมากไปแล้ว...

"แล้วพวกนายต้อนรับผู้ดูแลกันแบบเมื่อเช้ารึไงฟะ..ถามจริง" กัดฟันพูดมือคว้าขยุ้มคอเสื้อมันอย่างแค้นจัด

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับเผอิญว่าพักนี้โจรขโมยชั้นในมันชุมซะเหลือเกินเราเลยวางแผนดักจับกันเผอิญนายเข้ามาพอดีเราเลยเข้าใจผิดน่ะครับ"

เชื่อเค้าเลย...ยังตอบได้หน้าระรื่นหน้าตาเฉยขอโทษซักคำก็ไม่มี

"นายมาอยู่ที่นี่ก็ระวังนะครับผมว่ากางเกงในสีขาวล้วนผ้าฝ้ายของนายอาจจะเตะตาพวกโจรบ้างก็ได้"

หนอย.....ไอ้หมอนี่....

หลังจากแกะโซ่ออกแล้วจึงเริ่มการออกเดินสำรวจตึกโดยมีนายแม๊ก(ชื่อไอ้หมอนั้นน่ะ)เป็นผู้นำทาง

"หอพักเราตอนนี้มี6ชั้น60ห้องแต่มีคนพักอยู่25ห้องครับนอกนั้นว่างอ้อ...มีสามห้องที่ผู้เช่าจ่ายเงินค่าเช่าล่วงหน้าเอาไว้แล้วไม่ได้มาพักเราก็ปิดห้องนั้นไว้เฉยๆไม่มีใครไปยุ่ง"

"แล้วมีคนอยู่ที่นี่ทั้งหมดกี่คนล่ะ" ความจริงไปค้นดูในแฟ้มก็ได้แต่ขี้เกียจ

"ก็35คนกับ6นับไม่ได้ครับ"

"เอ๋...6นับไม่ได้นี่มันหมายความว่ายังไง..."

"ผมว่าเดี๋ยวนายก็รู้เองแหละครับ.." แม๊กหันมายิ้มหยีตาแล้วพูดทิ้งท้ายไว้เป็นนัยๆก่อนจะแยกตัวกลับไปยังห้องของตัวเอง

วันแรกก็โดนขนาดนี้ซะแล้วทั้งกับดักทั้งโดนห้อยหัวทั้งปืนยาสลบแถมยังผู้อาศัยเพี้ยนๆท่าทางไม่เต็มนี่อีก..

ชีวิตผู้ดูแลหอพักนี้อีก1ปีจะเป็นยังไงบ้างน้า...เฮ้อ...

 To Be Continued . .