คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [★ Fic exo ★ ChanBaek] Ch 22 : {END} My Heart Stolen You
Love of a friend
Chapter 22:
My Heart Stolen You
♥ HanSoa - My Heart Stolen You
i love you baby
I will be loving you
♥ เธอคือทุกๆอย่างของฉัน ♥
พูดว่าฉันชอบคุณ บอกว่าฉันรักคุณ
มันยังไม่พอที่จะเปิดเผยความในใจของฉันที่เธอไม่รู้
พูดว่าเธอเป็นของฉัน พูดว่าฉันคิดถึงเธอ
ถ้าเพียงเเค่เธอพูดสิ่งเหล่านั้นกับฉัน มันก็เพียงพอเเล้ว
★★★★
::Park Chanyeol::
“ชาน..” แบคฮยอนเรียกผมพร้อมกับการกดเสียงต่ำ แล้วยังหรี่ตาเรียวเล็กๆนั่นมองผมอีก คงคิดว่าตัวเองทำแบบนั้นแล้วน่ากลัวมากสินะ.. แต่ผมบอกเลยว่า ว่าแบคฮยอนจะทำอะไรมันก็น่ารักไปหมดล่ะ..
ผมไม่กลัวเลยสักนิด..
“แบคอ่า..”คนตัวเล็กทำท่าจะเดินหนีแต่ก็นะ..มือของผมไวกว่าการความคิด เอื้อมออกไปคว้าแขนเล็กแล้วกระตุกนิดหน่อยคนตัวเล็กก็เซถลาลงมานั่งแล้ว..
และที่สำคัญตอนนี้ถูกดึงลงมานั่งแหมะบนตักผมเนี่ย.. หนีไปไหนไม่รอดหรอก
“ฮื้อ ชาน! ปล่อยเลย” แล้วก็สเตปเดิม.. เขินทีไรไม่ก้มหน้างุดก็ทำโหดใส่
“ปล่อยได้ไง ก็แบคจะเดินหนีชานอ่ะ” ผมบอกข้างหูจงใจให้ลมหายใจร้อนรดลงบนหลังคอของคนตัวเล็ก ส่งผลให้คนที่มีจุดอ่อนที่คอหดคอลงเบาๆ
“ก็ชานพูดไม่รู้เรื่อง.. ใครอยากจะคุยด้วย ฮื้อ..” แบคฮยอนทำบอกด้วยน้ำเสียงงุ้งงิ้งที่ติดจะงอน ก่อนจะต้องร้องเสียงหลงเมื่อผมแกล้งกดสันจมูกลงไปแถวๆต้นคอขาวเนียน
“ไม่อยากคุยจริงหรอ..?”
“อือ..ปล่อยเลย”
“โกรธอะไรหืม?”กดจมูกลงไปบนแก้มใส จับมือเล็กนุ่มนิ่มขึ้นมาลูบเบาๆอย่างออดอ้อน
“งื้อ ..ก็แล้วไปมองจื่อเทาแบบนั้นได้ยังไง..นั่นเพื่อนแบคนะ”
“ก็ชานหึงอ่ะ” เพราะไม่อยากที่จะเห็นแบคฮยอนร้องไห้ ไม่อยากให้พวกเรามีปัญหา.. ทางออกที่ดีที่สุดคงเป็นการพูดความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา.. ไม่ใช่ว่าคิดอะไรแล้วก็พูดไม่สนใจจิตใจคนฟัง
แน่นอนว่ามันไม่ใช่แบบนั้น..
“จื่อเทาแค่เพื่อนนะ หึงทำไม”
“แล้วมันคิดกับแบคแบบไหน..ไม่รู้แหละ” ผมบอกไม่ยอมแพ้เช่นกัน..
“แต่แบคคิดกับจื่อเทาแค่เพื่อนนะ..แล้วอีกอย่าง..”เสียงเล็กขาดหายไปแบคฮยอนเม้มปากแน่น
“อีกอย่างแล้วอะไรต่อหือ”
“อีกอย่าง..แบครักชานคนเดียว ไม่นอกใจชานหรอกนะ.. อย่าคิดมากเรื่องนี้สิ”ผมระดมกดจูบลงไปที่แก้มใสอย่างไม่อยากจะหยุด น่ารักไปทั้งตัวแล้วไหนจะคำพูดของคนตัวเล็กนี่อีกล่ะ
“แฟนใครเนี่ย น่ารักจัง”
“ไม่ต้องมาพูดเลย” แบคฮยอนส่งค้อนแต่ถึงอย่างนั้นแบคฮยอนก็ซ่อนแก้มแดงๆและรอยยิ้มที่ดวงตาไม่ได้หรอก แก้มใสขึ้นสีระเรื่อชวนมอง ก่อนที่แบคฮยอนจะบอกให้ผมปล่อยตัวเองจากอ้อมแขนเพราะกลัวพี่ยูราหรือกลับบ้านมาแล้วเจอเข้า..
จริงที่ว่าทุกคนรู้หมดแล้วล่ะนะเรื่องผมกับแบคฮยอน แต่จะให้ใครต่อใครมาเจอภาพแบบนี้มันก็ไม่ใช่อีกล่ะนะ
“ไม่ปล่อย..” ผมยังคงเล่นแง่ก็นะ.. เวลาได้กอดแบคฮยอนแล้วมันไม่อยากจะปล่อยเลยจริงๆ
“งื้อ อย่าดื้อนะชาน”
“ใครใช้ให้แบคนุ่มนิ่มน่ากอดขนาดนี้เล่า”
“อย่ามาทำเหมือนไม่เคยกอดนะปล่อยเลย” มือเล็กตีแขนผมเบาๆ อย่างต้องการจะให้ปล่อย
“ไม่เอา”
“ฮื้อ ทำไมถึงได้ดื้อแบบนี้นะปาร์คชานยอล”
“เพราะบยอนแบคฮยอนน่ารักมากเลยไง”
“ชิ.. ฮื้อ คิดถึงตอนที่เรายังเป็นเพื่อนกันแล้วมันก็บ้าเนอะ..ชอบมาได้ยังไงตั้งนาน” เหมือนแบคฮยอนจะรู้ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมปล่อย คนตัวเล็กเลยเลิกเกร็งและเอนตัวลงมาพิงผม มือเล็กก็จับแขนผมที่โอบเอวบางไว้ให้กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“เพราะชานหล่อไง” ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์เรียกเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอแบคฮยอน
“หลงตัวเองที่สุด” ไม่ว่าเปล่าแบคฮยอนยังหันหน้ามาทำปากบึนใส่ผมอีก
“ไม่หลงตัวเองแล้วจะให้เค้าไปหลงใคร”
“อย่ามาเสี่ยวนะชาน”
“ขอบคุณจริงๆนะ..ที่ยังรักชานมาจนถึงทุกวันนี้”ผมพูดคำที่ผมมักจะบอกกับแบคฮยอนเสมอเวลาที่นึกถึงช่วงเวลาที่คนตัวเล็กต้องทนทรมานอยู่กับคำว่าแอบรัก ขอบคุณที่เค้าไม่เคยเปลี่ยนใจแม้ว่าจะเป็นผมที่ชอบทำให้คนตัวเล็กมีน้ำตา ขอบคุณที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนความรู้สึกของแบคฮยอนที่มีต่อผมยังคงเป็นคำว่ารัก
“อื้อ..”แบคฮยอนกำลังเขิน..ผมรู้ นิ้วเรียวเล็กจิ้มลงเบาๆท่ามือของผมไปมาเหมือนเด็กที่ไม่มีอะไรทำ
“ดีจังเนอะที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้”
“อื้อ..ดี..ดีมากจริงๆ” แบคฮยอนยิ้มบาง ใบหน้านวลเนียนหันมาทางผมดวงตากลมดำขลับที่ซ่อนอยู่ภายใต้กรอบตาเรียวเล็กกำลังไล่มองใบหน้าของผม เช่นเดียวกัน..ทุกตารางนิ้วบนของใบหน้าเนียนใสก็อยู่ในสายตาของผมเท่านั้น.. ในสายตาของพวกเรา..มีแค่ผมและแบคฮยอนเท่านั้น
ไม่รู้ว่าใบหน้าของพวกเราเคลื่อนเข้าหากันใกล้ชิดตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่ลิ้นร้อนของผมส่งเข้าไปกวาดต้อนหาความหวานและหยอกเย้าบดคลึงลิ้นเล็กของแบคฮยอน มือเล็กกำแขนเสื้อของผมไว้แน่นเหมือนทุกทีที่เริ่มหมดอากาศหายใจ ผมผละริมฝีปากออกมาให้แบคฮยอนได้สูดอากาศหายใจ แต่แค่แปปเดียวเท่านั้นผมก็ประกบริมฝีปากลงไปใหม่ครั้งนี้จงใจใส่ความต้องการลงไปมากกว่าเดิมความหอมหวานของแบคฮยอนแทบจะทำให้ผมคลั่ง ลิ้นเล็กที่ผมคุ้นเคยตอบรับสัมผัสของผมได้ดีขึ้นทุกครั้งที่เราจูบกัน แบคฮยอนครางอืออาเมื่อมือของผมเริ่มอยู่ไม่สุขสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางสัมผัสกับผิวนุ่มนิ่มของคนตัวเล็ก ในขณะที่ส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดในโพรงปากนุ่มละมุนอย่างดูดดื่ม
“ฮื่อ..” แบคฮยอนสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวของผมสะกิดหยอกล้ออยู่ที่ยอดอกเม็ดสวยของเจ้าตัว ผมเลิกแกล้งเปลี่ยนไปลูบไล้ทั่วแผ่นหลังนวลเนียนของคนตัวเล็กแทน ดันคนตัวเล็กให้นอนราบลงไปกับโซฟาตัวยาวทั้งที่ปากยังเชื่อมกันอยู่ ดูดคลึงลิ้นเล็กอีกครั้งก่อนจะผละจูบออกมาตามเก็บน้ำสีใสที่ไหลซึมออกมาจากมุมปากสวย จมูกโด่งไล้ต่ำลงไปหยอกล้อบริเวณต้นคอ จูบเบาๆไปทั่วบริเวณที่เคลื่อนผ่าน มือหนาเลิกเสื้อยืดตัวบางขึ้นพร้อมกับกดใบหน้าลงไปเล่นกับเม็ดพลอยสีสวยของแบคฮยอนจนแบคอยอนร้องครางออกมาเบาๆ
ใช้ลิ้นแตะลงไปเบาๆที่ปลายยอด สัมผัสเย็นชื้นทำให้แบคฮยอนจิกมือลงไปที่โซฟาอย่างไม่กลัวมันจะขาด ตามสวยเสียงครางดังระงมเมื่อผมวัตดลิ้นละรัวที่ยอดอกส่วนอีกข้างก็ใช้ปลายนิ้วเรียวสะกิดไปมา ก่อนจะลากลิ้นร้อนสลับกับกดจูบลงไปถึงช่วงท้องจนแบคฮยอนหดเกร็งด้วยความซ่าน มือหนาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวนุ่มนิ่มของคนใต้ร่าง ปลายจมูกโด่งวนเวียนอยู่แถวๆช่องท้อง ไล้ลิ้นร้อนต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกงสกินนี่ยีนสีน้ำเงินเข้มตัวโปรดของแบคฮยอน ผมไม่รอช้าเริ่มใช้ปากปลดกางเกงของคนตัวเล็ก พร้อมกับไล้ลิ้นแกล้งอีกคนไปด้วย
"อ๊ะ..ฮื่ออ"
แกร๊ก!!
แต่อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้.. มันคงจะดีกว่านี้และไปได้สวยมากแน่ๆ ถ้าปาร์คยูราพี่สาวผมไม่บังเอิญกลับบ้านมาตอนนี้พอดี..
“เอ่อ.. พี่ว่าพี่คงกลับมาผิดเวลาสินะ..คิดซะว่าพี่ไม่ได้เปิดประตูเข้ามาละกัน” คนขัดจังหวะพูดแค่นั้นก่อนจะปิดประตูดังปึกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำๆ
“ฮื่อ.. ลุกเลยนะ ชานนี่จริงๆเลย..” แบคฮยอนผลักผมออก ลุกขึ้นมานั่งหลังตรงพร้อมกับจัดการตัวเองจนกลับมาเรียบร้อยเหมือนปกติ
“กลับมาทำไมตอนนี้วะ” ผมขยี้ผมอย่างหัวเสียรู้งี้พาแบคฮยอนขึ้นไปบนห้องก่อนก็ดีหรอก
“ฮื่อ..ไปตามพี่ยูรามาเลยนะ” มือเล็กพัดไล่อากาศร้อนๆบนใบหน้าของตัวเองก่อนจะบอกกับผมด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าทั้งที่ยังไม่หันมามองหน้าผม
ได้แต่มองเสี้ยวหน้าน่ารักที่ขึ้นสีแดงจัดด้วยแรงอารมณ์จากเหตุการณ์เมื่อครู่อย่างเสียดาย..
จำไว้เลยปาร์คยูรา..ผมงอนพี่แล้ว
★★★★
::Byun Baekhyun::
หลังจากที่ชานยอลไปตามพี่ยูราเข้าบ้านมาแล้ว..ผมก็ได้แต่ก้มหน้างุดๆต่อหน้าพี่ยูราอย่างไม่กล้าที่จะขยับตัว..ส่วนชานยอลก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งผมไว้กับความเขินอายและพี่สาวของตัวเองแค่สองคน
“เอ่อ..พี่ยูรา” ผมยู่ปากก่อนจะค่อยๆเหลือบมองที่พี่สาวคนสวยของชานยอลเป็นระยะๆ
“ฮ่าๆ.. ช่างเรื่องนั้นเถอะ ว่าแต่วันนี้แบคฮยอนจะค้างที่นี่หรือเปล่า”
“เอ่อไม่รู้สิฮะ”
“งั้นเหรอ ถ้าเราจะค้างพี่จะได้ไปนอนที่คอนโดหรือยังไงดี” คำพูดไม่เท่าไหร่แต่สายตาแบบนั้น..เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยจริงๆ
“พี่ยูร่าอ่ะ” ผมบอกความเขินบวกด้วยความอับอายแล่นขึ้นมาอยู่บนหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่น..
จะโทษชานยอลคนเดียวก็ไม่ได้..ผมเองก็ไม่ปฏิเสธตั้งแต่ทีแรก..
“เลิกแกล้งน้องสะใภ้ตัวเองได้แล้ว ปาร์คยูรา” เป็นชานยอลที่เดินเข้ามาช่วยชีวิตผมไว้ก่อนที่จะโดนพี่ยูราแกล้งจนต้องระเบิดตัวเองหนีหายไปจากพี่สาวคนสวยของชานยอล
“โหดจังเลยน้องชายฉันเนี่ย แค่ซื้อกับข้าวกลับมาให้ และจะมาบอกว่าวันนี้แม่ไม่กลับบ้าน”คือพี่น้องคู่นี้ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์ไม่ต่างกันเลยสินะ.. ในขณะที่พูดพี่ยูราก็ทำตาแพรวพราวมองน้องชายตัวเองยิ้มๆ
“อ่า..”
“ไม่ได้อยากจะมาขัดจังหวะนักหรอก ฮึ” ผมก้มหน้างุดลงไปซบกับลาดไหล่หนาของชานยอลพอดี
“ดี แล้ววันนี้แบคฮยอนจะค้างที่นี่ ถ้าจะให้ดีพี่ไปนอนคอนโดก็ดีนะ” ชานยอลยิ้มและหัวเราะเบาๆกับพี่ยูรา มือหนาก็ลูบขึ้นลงที่แผ่นหลังของผมไปมา
ร้ายกาจ!! พี่น้องตระกูลปาร์คน่ะร้ายกาจที่สุด..
หลังจากที่พี่ยูราตัดสินใจไม่นอนบ้านวันนี้และไปนอนคอนโด ชานยอลก็ยกยิ้มกว้างขึ้นอย่างอารมณ์ดีทันที.. รอยยิ้มแบบนี้..ผมเสียเปรียบชัดๆ..
..
“พรุ่งนี้ไปเดทกันนะ..” เสียงทุ้มของชานยอลเอ่ยบอก
“หือ” ผมละสายตาจากจอแอลซีดีตรงหน้ามองคนพูดอย่างเต็มตา
“ก็เดทไง.. เรายังไม่เคยไปเดทกันเลยนะแบคอ่า”
“อื้อ..ก็ไปสิ” ผมบอกแอบอมยิ้มเบาๆ..ผมเองก็กำลังอยากจะไปเดทกับชานยอลบ้างอยู่พอดี ดีจริงๆที่คนตัวสูงเอ่ยปากชวนก่อนแบบนี้
“ยิ้มอะไรหืม?”ไม่พูดเปล่าจมูกโด่งของชานยอลกดลงมาที่แก้มของผมอีกแล้ว..
“ก็แค่อยากยิ้ม” ผมบอกไม่ได้กวนนะ.. แต่อยู่กับคนตรงหน้าจะไม่ให้ยิ้มได้ยังไง
“ทำหน้าตาน่ารักแบบนั้นอีกชานปล้ำจริงๆนะ”
“อย่ามาหื่นนะปาร์คชานยอล” ผมยู่หน้าเริ่มขยับตัวออกห่างจากชานยอลไปติดอีกฝั่งของโซฟา.. โซฟาตัวเดิมที่เกือบจะ..อะไรอะไรกันแล้วพี่ยูราเข้ามาซะก่อน ตัวนี้แหละ
“ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องขยับไปไกลขนาดนั้นเลย” ชานยอลขยับตัวตามมาก่อนจะใช้แขนยาวๆพาดรอบคอผมเอาไว้เบาๆ
“ฮื่อ ปล่อยเลยๆ”
“ทำไมอ่ะ ไม่มีใครเข้ามาเห็นแล้วละน่าคราวนี้”
“ไม่รู้แหละ ขยับออกไปเลย”
“ใจร้ายจัง แฟนใครเนี่ย..” ชานยอลบอกด้วยใบหน้าขี้เล่น มีแววว่าตัดพ้ออยู่เล็กน้อย
“ชานอ่ะ อย่างอนดิ” ผมส่งยิ้มบางๆไปให้กดจมูกเล็กลงบนแก้มสากขออีกคนซ้ายทีขวาทีอย่างต้องการจะง้อคนที่ทำหน้างอๆอยู่
“ฮึ ง้อรวดเร็วแบบนี้กะจะไม่ให้งอนนานเลยหรอ”
“แล้วจะงอนนานๆไปเพื่ออะไร”ผมเลิกคิ้ว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชานยอล
“หึ่ย ก็ชอบให้แบคง้ออ่ะ ง้ออีกนะง้ออีก”นิ้วเรียวบิดปลายจมูกผมเบาๆ เสียงใหญ่ๆก็ถูกดัดให้แหลมเล็กจนผมต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาหันปาซ้ายทีขวาทีต้องการจะให้ผมง้อ
“เอาหรอกไม่ได้งอนจริงๆนี่นา” ผมอมยิ้มส่ายหน้าไปมาแบบนี้ชานยอลทำ
“ง่ะ แบคอ่า..” ไม่พูดเปล่าชานยอลที่เคยนั่งกอดคอผมอยู่เปลี่ยนท่าทิ้งตัวลงนอนที่หน้าตักของผมซะอย่างนั้น ไม่พอยังหันหน้าเข้ามาตรงหน้าท้องแล้วเกี่ยวเอวผมให้แนบชิดกับใบหน้าตัวเองอีก
“ชานน อะไรเนี่ย อะหื้ออ ไม่เอาแบบนี้นะ มันจั๊กกะจี้”ผมหดเกร็งตัว แล้วยังดิ้นไปมาเพราะชานยอลเลิกเสื้อขึ้นกดจมูกกดจบไปมาแถวรอบสะดือ
“ฮื่อออ ยอลล ชานยอลล ปล่อย ปาร์คชานยอลล ย๊า! ไอ้หูกาง” ผมดิ้นแต่ชานยอลไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยสักนิด
“ฮ่าๆ ทำไมหรอครับ ไอ้ลูกหมาของคนหูกาง” เหมือนชานยอลจะยอลสงบศึก คนตัวสูงเลิกเล่นกับหน้าท้องของผม แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมที่ก้มมองเค้าอยู่
สรรพนามเดิมๆที่ถูกเอาออกมาใช้..ทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาที่เรายังเป็นแค่เพื่อนกัน.. ไอ้หูกาง..กับไอ้ลูกหมางั้นเหรอ.. ชื่อเรียกแบบนั้น มันน่ารักดีเนอะ หรือว่าไง.. ไม่รู้สิ ผมชอบมันนะ.. J ถึงเวลาแบบนั้นจะเจ็บปวด แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอก ว่าการที่ได้เป็นเพื่อนสนิทการที่ได้อยู่ใกล้ชิดความสุขมันก็มี ..
“ถ้าแบคไม่บอก.. ชานจะบอกก่อนไหม..?” ผมถามคนที่กำลังจับมือของผมไปบีบๆเล่นเบาๆ
“บอกสิ..แต่อาจจะนานหน่อย เพราะชานอยากจะให้เรื่องของไอ้ฮุนมันโอเคก่อน” เสียงทุ้มดังออกมา จังหวะเดียวกับที่ชานยอลกดจูบลงไปที่ปลายนิ้วผมจนครบทุกนิ้ว
พวกเราไม่เคยถามว่าความรู้สึกของแต่ละคนมันเริ่มตอนไหน.. บางทีมันอาจจะไม่สำคัญ จุดจบก็ด้วย.. ผมไม่รู้ว่าวันข้างหนาเราจะเป็นยังไง.. เราจะไปได้สวยเหมือนที่ผมวาดฝันเอาไว้หรือเปล่า เราจะยังรักกันดีมีความสุขอยู่แบนี้ใช่ไหม.. ผมไม่อาจรู้ได้เลย เพราะผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันต่อๆไป.. เรารักกัน..ก็ใช่ แต่ผมรู้ว่ารักกันอย่างเดียวมันคงไม่พอ.. เราจึงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กันอย่างเข้าใจกัน. .
ซึ่งคำว่าเวลาสำหรับผมกับชานยอลแล้ว.. เราเป็นแฟนกันได้ไม่นาน..แต่เราน่ะ เป็นเพื่อนกันมานาน.. เรารู้เรื่องทุกอย่างของกันและกัน ตลอดเวลาผมบอกชานยอลหมดทุกอย่างยกเว้นความรู้สึกรักเท่านั้นที่ผมไม่เคยบอก.. ไม่ใช่ว่าแค่มองตาก็รู้ใจอะไรแบบนั้นมันน่ากลัวเกินไป.. แต่เราแค่เข้าใจ ว่าอีกคนเป็นแบบไหน แล้วควรจะทำแบบไหนก็เท่านั้น
“คิดอะไรอยู่หืม? อมยิ้มอยู่คนเดียว” เสียงทุ้มต่ำทำให้ผมหลุดจากภวังค์ของตัวเอง
“ไม่รู้สิ..J” ผมยิ้ม มองลึกลงไปในดวงตากลมโตที่สะท้อนภาพของผมอยู่ .. ผมจำไม่ได้ว่าเคยบอกชานยอลไหม ว่าดวงตาของเค้าน่ะสวย.. มากกว่าดวงดาวที่ระยิบระยับบนท้องฟ้า สวยกว่าน้ำทะเลสีครามๆ มองมือที่จับกันอยู่..ผมกระชับให้แน่นขึ้น..
“สัญญา..สัญญานะชานว่าจะไม่มีวันปล่อยมือที่จับกันอยู่..”
“อื้อ ชานสัญญา ต่อให้แบคจะปล่อยชานก็จะรั้งไว้อยู่ดี..” ผมยิ้มก้มลงไปกดจูบที่ริมฝีปากหยักได้รูปของชานยอลเบาๆ
“ ...가끔씩 힘이 들 땐 내 어깨에 기대 빌려줄게
ฉันจะให้เธอยืมไหล่ของฉันไว้พักพิงถ้าเธอรู้สึกเหนื่อย
오직 너만이 내가 필요할 땐
ถ้าเธอต้องการฉัน
넌 언제든지 날 불러 내가 갈게
ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเรียกฉัน ฉันจะไปอยู่ที่ตรงนั้นเสมอ
사랑해 널 사랑해
รักเธอนะ ฉันรักเธอ
이 말 한마디론 부족해
แค่คำนี้อาจไม่เพียงพอ..”
เสียงทุ้มต่ำร้องเป็นเพลง You are my girl ของวง B1A4 ออกมาเบาๆ..แต่มันก็ดังพอที่ผมจะได้ยิน.. ผมฉีกยิ้มไปพร้อมๆกับชานยอลเมื่อคนตัวสูงร้องจนจบท่อนแล้วมองสบตาผม..ไม่รู้ทำไมที่อยู่ๆเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน..
“เนื้อเพลงเลี่ยนๆเนอะว่าไหม” ผมยิ้มจนตาปิด
“อย่าไปยิ้มแบบนั้นให้ใครบ่อยๆรู้ไหม”
“หืม?” ผมถามในลำคอแต่ก็ยังไม่ได้หยุดยิ้มซะทีเดียว
“ทุกครั้งที่เห็น.. เหมือนโดนขโมยหัวใจยังไงอย่างนั้น”
“เลี่ยน..”
“หืม?” ชานยอลเลิกคิ้ว
“ก็ปาร์คชานยอลน่ะ.. เลี่ยนกว่าเนื้อเพลงเมื่อกี้นี้อีก” ผมบอก บิดปลายจมูกโด่งเบาๆ อย่างอยาจะรู้ว่าทำไมชานยอลถึงชอบทำนัก
“เลี่ยนแล้วรักม้ะ?”
“รักสิ.. รักมากกก มากกที่สุดเลย” ผมยิ้มแบบเดิมแบบที่ชานยอลบอกว่ามันขโมยหัวใจของตัวเอง.. แต่ชานยอลไม่รู้หรือไงว่าทุกครั้งที่เค้ายิ้ม..ผมก็รู้สึกไม่ต่างกัน..
“น่ารัก! ขึ้นไปบนห้องกันดีกว่า” ไม่ว่าเปล่าชานยอลลุกขึ้นและอุ้มผมอย่างรวดเร็วไม่เปิดช่องให้ขัดขืนเลย
“ปาร์คชานยอล อย่ามาหื่นนะ” ผมตีชานยอลเบาๆ แต่ก็ไม่คิดจะดิ้นเลยสักนิด..
“รักแบคนะ” ผมยิ้มบางๆ ไม่ได้ตอบอะไร.. แต่ทุกคนก็เห็นใช่ไหม..
ว่าปาร์คชานยอลน่ะ.. รักผมมากแค่ไหน J
♥ END ♥
Last Talk + อร๊า จบสักที ดองไว้นาน... เพราะมันคือฟิคเรื่องแรกในชีวิต..ไม่รู้เลยว่าจะแต่งจบยังไง
เอาเป็นว่าตอนนี้มันไม่มีสาระอะไรหรอกกก 55555555555555555
#ขอโทษค่ะ
+ ยังไงดี มันจบแล้วววว แอร๊ ปลื้มนะ ที่แต่งมาจนจบได้
มึนไป งง ไปอะไรยังไง ก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะ ขอบคุณจริงๆที่อ่านฟิคมึนๆของเรา
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน แม้ยอดวิวในแต่ละตอนกับคอมเม้นมันจะ.. เอ่อ ช่างมันเถอะ
ถือเป็นเหตุการณ์ที่ไรท์เตอร์ทุกคนต้องเจอ เรียกได้ว่าเราเข้าใจความรู้สึกของไรท์เตอร์อย่างถ่องแท้กันเลยทีเดียวว
จริงๆก็กะจะเเต่งเล่นๆเลยไม่ได้หวังอะไรมากมายอยู่เเล้ว ไม่คิดด้วยว่าคนขี้เกียจอย่างเราจะมีปัญญาจะเข็นมาได้จนถึงตอนจบ >O<
นั่นแหละ จบแล้วก็ไม่รู้จะบ่นอะไรไปเยอะกว่านี้ละ
รักคนอ่าน+ขอบคุณมากจริงๆนะค๊าบ ^^
ทุกวิว ทุกคอมเม้น ทุกโหวต ทุกคนที่กดเฟบฟิคเรื่องนี้น๊า
-------------------------------------
:) Shalunla
ความคิดเห็น