ร้ายก็รัก

ลำดับตอนที่ #4 : ตามตัวกลับมาด่วน!!!

  เวลา00.00

ณ บ้านของวายุมีคุณหญิงสุขุมาลนั่งรอเขากลับมาเพื่อที่จะรอจัดการเรื่องบางเรื่อง

เมื่อวายุเดินเขามาก็ประหลาดใจที่ผู้เป็นแม่ยังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขกทั้งๆที่เลยเวลานอนของคุณแม่มานานมากแล้ว

“คุณแม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับนี้ก็เลยเวลานอนมานานแล้วนะครับ” วายุพูดขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องรับแขกซึ่งมีมารดาเขานั่งอยู่

“ก็รอแกอยู่นี้แหละ” คุณหญิงสุขุมาลพูดขึ้นเมื่อลูกชายนางถาม

“รอผมทำไมครับเหรอครับแม่มีเรื่องด่วนอะไรหรือป่าวครับ”เมื่อได้ยินคำตอบจากมารดาก็สร้างความประหลาดใจให้แก่วายุหนักกว่าเก่า ก็แม่เขาถ้าหากไม่มีเรื่องด่วนก็น่าจะเก็บไว้คุยกับเขาพรุ่งนี้เช้าก็ได้แต่นี้คุณแม่กลับนั่งรอพูดกับเขา

“ก็แกไปก่อเรื่องอะไรที่โรงแรมไว้ละอย่าลืมนะว่าแกยังไม่ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้บริหารเพราะฉะนั้นแกจะทำอะไรควรปรึกษาฉันก่อน”นางพูดด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวจนทำให้วายุรู้สึกร้อนๆพิกล

“มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนิครับแม่ผมเห็นว่าเรื่องแค่นี้ผมตัดสินใจเองได้คงไม่ต้องปรึกษาแม่ก็แค่ไล่เชฟที่ฝีมือห่วยออกนับว่าเป็นเรื่องที่ดีนะครับคุณแม่”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาเหมือนกับเป็นเรื่องปกติที่แม่เขาควรจะชิน

“แกใช้คำว่าแค่เหรอ แกไม่เห็นหัวฉันเลยใช่ไหมถึงได้ไล่คนของฉันออกเป็นว่าเล่นแบบนี้แล้วยิ่งคนนี้ฉันยิ่งยอมไม่ได้”นางพูดด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านเต็มทีหลังจากฟังลูกชายนางพูด

“ทำไมไล่ไม่ได้ครับก็เธอฝีมือไม่ดีจะเก็บไว้ทำไมสิ้นเปลืองเปล่าๆ”เขายังคงเถียงต่อไปแกมสงสัยทำไมจะไล่ออกไม่ได้ยายผู้หญิงปากร้ายนั้นนะทำอาหารก็ไม่ได้เรื่อง

“แกรู้ไหมหนูเอวานะตั้งแต่เธอเข้ามาเป็นเชฟห้องอาหารในโรงแรมเราก็มีคนมากขึ้นทำให้โรงแรมเรามีรายได้เพิ่มขึ้นตั้งเท่าไหร่แต่แกก็มาไล่หนูเอวาออกเพราะแค่อาหารไม่ถูกปากแกลิ้นแกคงจะป่วยนะฉันว่าถึงได้บอกว่าเธอทำอาหารไม่อร่อยนะคนอื่นกินก็ชมว่าอร่อยทั้งนั้น” เมื่อวายุได้ฟังสรรพนามที่คุณแม่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็มีสีหน้าเหมือนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง

“เธอเป็นเด็กคุณแม่เหรอครับ คุณแม่สนิทกับเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ใช่นะสิ ฉันรักหนูเอวาเหมือนลูกสาวฉันอีกคน”นางกล่าว

“เหอะ นั้นสิเธอถึงได้กล้าต่อปากต่อคำกับผมขนาดนั้นทั้งที่ไม่เคยมีใครกล้ามาก่อนเพราะมีคุณแม่เป็น กะลาคลุมหัวไว้นี้เอง”เขากล่าวขึ้นเมือผู้เป็นแม่ตอบคำถามที่ค้างใจของเขา

“มันก็สมควรอยู่หรอกไปไล่เขาออกด้วยเหตุผลโง่ๆของแก”

“ผมเป็นลูกคุณแม่จริงๆหรือเปล่าครับผมชักไม่แน่ใจว่าผมหรือยายนั้นกันแน่ที่เป็นลูกคุณแม่ดูจะรักยัยนั้นมากกว่าผมนะครับ”เขาเย้ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจปนโมโหอยู่กลายๆ

“แกก็ต้องเป็นลูกฉันอยู่แล้วสิ ไม่ใช่ลูกฉันจะลูกใครแต่เมื่อลูกทำในสิ่งที่ไม่ดีก็ไม่ควรจะสนับสนุนไม่ใช่รึไง แกต้องไปตามหนูเอวากลับมาทำงานที่โรงแรมให้ได้”เมื่อวายุได้ยินดังนั้นก็รีบส่ายหน้าทันทีพร้อมพูดขึ้นว่า

“ไม่เอาหรอกครับไล่ออกไปแค่คนเดียวโรงแรมเราไม่เจ๊งหรอกครับแม่ไม่ต้องไปตามกลับมาหรอก”เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ได้อย่างไรแกก็ต้องตามกลับมาให้ได้ไอ้คนเดียวที่แกว่านะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่เจ๊งแต่นี้เป็นหนูเอวาเจ๊งชัวร์ฉันให้เวลาแกไปตามหนูเอวา 2เดือนถ้าแกทำไม่สำเร็จฉันจะปลดแกออกจากตำแหน่งผู้บริหารตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งตั้งนี้แหละคอยดู”

“ผู้หญิงคนนั้นอาทิตย์เดียวก็เกินพอแล้วครับแม่”เขาพูดอย่างมั่นใจ

“แล้วแกจะรู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่แกคิด”แล้วนางก็เดินขึ้นห้องไปเหลือเพียงแต่วายุที่ยืนนิ่งภายในใจก็โย้แย้งคำพูดของคนเป็นแม่ว่ามันก็คงไม่ยากหรอกครับ 

ไม่ได้มาอัพเสียนานเลยค่าาคนอ่านหายหมดแล้วมั้งเนี่ย