[BTS×YOU] Forget Love #เผลอใจรัก [S'2] [THE END]

กริ้ง

"สวัสดีค่ะ จะรับเมนูอะไรดีค่ะ" 

      หญิงสาวน่าตาจิ้มลิ้มเอ่ยทักผู้เข้ามาใหม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะยื่นเมนูเครื่องดื่มให้กับคนตัวโตที่เป็นลูกค้าของเธอ

"อเมริการ้อนแก้ว"

    ร่างสูงที่อยู่ในชุดแจ็คเก็ตหนังสีดำเอ่ยสั่งออเดอร์ออกมาโดยที่ใบหน้าของเขายังคงก้มมองมือถือเครื่องหรูในมือ

    ใบหน้าคมถูกปิดทับด้วยแววกันแดดสีชา แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถทำให้ความหล่อคมของเขาหายไปได้แม้เพียงน้อยนิด

"รอสักครู่นะค่ะ" 

     ลี มินยอนยิ้มรับรายการของลูกค้า ก่อนเธอจะเดินจากไป

กริ้ง!

"สวัสดี- อ้าวฮาน่า"

     มินยอนเอ่ยกล่าวทักทายลูกค้าตามปกติ แต่เมื่อใบหน้าหวานเงยขึ้นจากสิ่งที่ทำอยู่ ก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าลูกค้าคนใหม่คือใคร

"ไง นี้ทำงานจนลืมเวลาอีกแล้วหรอ?"

     เพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยถาม เมื่อเธอเห็นคนเป็นเพื่อนมีสีหน้างุนงงเมื่อเห็นเธอ

"โทษที งั้นเธอช่วยเอาอาเมิการ้อนแก้วนี้ไปเสริฟแทนฉันทีน่ะ ฉันจะไปเปลี่ยนชุด"

     มินยอนยื่นถาดอเมริการ้อนให้หญิงสาวตรงหน้า ก่อนเธอจะหมุนตัวเดินเข้าหลังร้านไป

"รีบๆหละ" 

    ฮาน่าบอกเร่งเพื่อนสาว ก่อนที่เธอจะเบนปลายเท้าไปที่ผู้ชายผมทองที่นั่งอยู่บริเวณมุมร้าน

    เพียงไม่กี่นาที ร่างบางของมินยอนก็กลับมาอยู่ในชุดธรรมดา เป็นชุดเดียวกันกับที่เธอใส่มาที่ร้านเมื่อเช้านี้

"บาย"

     เสียงใสของฮาน่าดังขึ้นที่บริเวณเค้าเตอร์ร้าน มือบางยกขึ้นโบกไปมาเบาๆ เป็นการอำลาเพื่อนสาวของเธอ

"บาย เจอกันพรุ่งนี้น่ะ"

    ดวงตากลมมองเพื่อนสาวของเธอกลับ ริมฝีปากสวยกล่าวลาเพื่อนรักก่อนจะฉีกยิ้มให้กับเธอ 

"อืม"

    เท้าบางหยุดอยู่หน้าป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนไว้ว่าโรงพยาบาลจิตเวท

 ใช่! ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ มันคือโรงพยาบาลรักษาอาการทางจิต

     มินยอนมุ่งหน้าเดินเข้าไปตามซอยต่างๆของโรงพยาบาลอย่างชำนาญ เธอมาที่นี้แทบทุกวัน มันเหมือนกับบ้านหลังที่สองของเธอในตอนนี้

    มือบางที่เอื้อมมือไปที่บานประตูกระจกต้องหยุดชะงัก เมื่อปรากฏร่างบาลของพยาบาลสาว 

"มาแล้วหรอมินยอน" 

     ทันทีที่เธอเปิดประตูกระจกที่มีใครบางคนนอนอยู่ภายในห้องๆนั้น เสียงของพยาบาลสาวเองก็ดังขึ้นทักทายเธอทันที

"อือ จีฮุนหละ"

     เธอตอบกลับไปพลางๆ แต่สายตาหวานกลับจดจ้องไปที่คนในห้องกระจกนั้นมากกว่าพยาบาลสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอตรงหน้า

"หลับแล้วหนะ"

     ใบหน้าหวานดูเหงาหงอยลง ก่อนจะพลูลมหายใจออกมาเบาๆ

สายอีกแล้ว

เธอมาสายสองวันติดแล้ว สองวันแล้วที่เธอไม่ได้เห็นหน้าน้องชายของเธอ

"อือ"

     มินยอนตอบรับกับพยาบาลสาวด้วยเสียงในลำคอ 

     ร่างบางหมุนตัวกลับก่อนจะเดินกลับไปอย่างผิดหวังอีกครั้ง

    ใบหน้าหวานเงยหน้ามองขึ้นฟ้า พลางในใจของมินยอนยังคิดถึงคนบนฟากฟ้าที่ล่วงลับไปกว่าสิบปีแล้ว

"แม่ค่ะ หนูพยายามที่สุดแล้ว หนูขอโทษด้วยนะค่ะ"

"..."

"ฮึก! ที่รักษาน้องไม่ได้"

"..."

"แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ หนูจะพยายามให้ถึงที่สุดค่ะ"

    มินยอนพูดให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะมองข้างหน้า ยกหลังมือบางเช็ดหยดน้ำตาที่ไหลเปื้อนแก้มนวลของเธอ 

    บ้านตรงหน้าคือสมบัติชิ้นสุดท้ายในชีวิตของมินยอนที่ยังเหลืออยู่

เพล้ง!!!!

"พ่อออ!!!"

    เท้าบางรีบมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังเล็กของเธอ เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างจากบ้านเข้ามากระทบโซนประสาท

ปัง!

     มินยอนรีบเปิดประตูบ้านหลังเล็กจนเกิดเสียงดังสนั่นทั่วบ้าน!

     ดวงตากลมเบิกกว้างกับสิ่งที่เจอตรงหน้า มันผิดไปจากความคิดของเธออย่างมหันต์

"!!!!!"

"โผล่มาแล้วสิน่ะ!"

    สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าคือผู้ชายตัวใหญ่ในชุดสูทสีดำ3-4คน ยืนรายล้อมผู้ชายผมสีทองที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในบ้านของเธอ

     เศษแจกันแตกข้างๆเท้าของผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟานั้น ทำให้เธอรู้ว่านี้คือแผนหลอกเธอ

แต่เธอกลับรู้ตัวสายไป!

"น...นายเป็นใคร?"

    คนตัวโตเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับบอกจุดประสงค์ที่เขามาที่นี้

พ่อของยัยหน้าจืดคนนี้เป็นหนีคาสิโนของเขา!

"ไอ้แก่จินซูนั้นมันหนีไปแล้ว เพราะฉะนั้นรู้ใช่ไหมว่าใครต้องเป็นคนชดใช้แทนมัน"

    มินยอนเริ่มจะประติดประต่อเรื่องราวได้คราวๆ เธอรู้ว่าพ่อของเธอก่อเรื่องอะไรเอาไว้ เธอเองก็ไม่ได้นิ่งนอน มินยอนพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะนำเงินก้อนโตมาคืนให้เจ้าหนีของพ่อ

    แต่อีกเพียงไม่กี่วันเงินเดือนของเธอก็จะออกแล้ว เธอจะค่อยๆทยอยส่งให้เขาทุกๆเดือนผ่านทางพ่อของเธอ

     สงสัยพ่อของเธอเองคงจะนำเงินที่ได้จากเธอไปใช้ในการหลบหนี แทนที่จะเอาไปใช้หนี 

"ขอ...ขอเวลาให้ฉันหน่อยได้ไหม?"

    มินยอนเลือกที่จะต่อรองกับคนตรงหน้า เพราะเธอรู้ว่าเขามีอิทธิผลมากพอที่จะฆ่าคนได้โดยที่ตำรวจเองก็ไม่สามารถเอาผิดเขาได้ แล้วชีวิตของมดตัวน้อยๆอย่างเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา

"ดูปากฉันน่ะ ไม่!!!"

    คิม แทฮยองยังคงยืนยันคำเดิน ร่างสูงลุกจากโซฟาตัวน้อย ก่อนจะยืนเต็มความสูง

     นัยต์ตาคมมองคนตรงหน้าไม่วางตา เช่นเดียวกับมินยอนเองที่ยังคงมองหน้าเขาไม่ไปไหน ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มที่มุมปากให้กับความดื้อรั้นของยัยผู้หญิงตัวเล็ก

     ตั้งแต่อยู่วงการนี้มา ไม่เคยมีใครกล้ามองหน้าเขานานๆแบบนี้ 

    แต่ยัยจืดนี้กลับกล้ามองหน้าเขาโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใด แถมยังกล้าต่อรองกับเขาอีก

ชักน่าสนใจแล้วสิ

"..."

     ใบหน้าซีดของมินยอนกลับซีดหนักกว่าเดิมเมื่อเธอรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ

     ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ เช่นเดียวกันเธอเองก็ก้าวถอยหลังหนีเขา

"ฉันให้เวลาพวกแกมามากพอแล้ว"

    แผ่นหลังบางชนกับหน้าอกแกร่งของชายชุดดำทั้งสอง ก่อนที่แขนเรียวจะถูกจับตึงไขว่หลัง

"นายจะทำอะไร?"

     มินยอนยอมรับว่าตกใจกับเหตุการณ์ รวมไปถึงความหวาดกลัวในจิตใจของเธอที่กำลังก่อตัว

"สวยๆอย่างเธอหน้าจะขายได้หลายล้าน"

     นิ้วเรียวของคนตัวสูงแตะเข้าที่ปลายคางมนต์ ก่อนจะเชิดใบหน้าหวานให้เงยขึ้นสบตากับดวงตาคมของเขา

     สายตาคมมองสำรวจใบหน้าซีดตรงหน้า จนหยุดที่ดวงตากลมโตใสแจ๋วนั้นอีกครั้ง

"หมายความว่าไง ไม่น่ะปล่อยฉัน!!!"

     หญิงสาวยังคงงุนงงกับคำพูดของคนตัวโต ก่อนเธอจะประมวลเหตุการได้ว่าคำว่าขายของเขาหมายถึงอะไร!!

"..."

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!!!"

     ร่างเล็กเริ่มออกแรงดิ้น นั้นทำให้ใบหน้าคมกระตุกนิ้มอีกครั้ง เขาไม่คิดว่าเหยื่อคราวนี้จะจับได้ง่ายดายขนาดนี้

"ถ้าไม่หยุดดิ้น ฉันจะระเบิดบ้านหลังนี้สะ!"

     ทันทีที่จบประโยค ร่างบางของมินยอนเหมือนกับถูกสต๊าฟเอาไว้ 

"...!!"

    บ้านหลังนี้คือสมบัติชิ้นสุดท้าย เธอจะไม่มีวันยอมให้มันถูกทำร้าย ด้วยมือยของคนตรงหน้าเด็ดขาด!!

"ขึ้นรถสะ!"

     หญิงสาวทำตามคำสั่งของคนตัวโตโดยง่าย เธอยอมเดินตามผู้ชายชุดดำอีกคนไปยังรถตู้คันสีดำโดยไม่ขัดขืน

     แทฮยองมองตามแผ่นหลังบางที่ถูกบดบังด้วยหลังหนาของผู้ชายชุดดำทั้งสองคนจนขึ้นรถตู้คันดำไป

     ใบหน้าหล่อหันมาให้ความสนใจกับลูกน้องอีกคนตรงหน้า

"พาเธอไปแต่งตัว"

     คนเป็นลูกน้องก้มรับคำสั่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นนาย

"ครับนายน้อย"

"อย่าให้ช้ำ คืนนี้ฉันจะให้เธอเป็นฟินาเล่"

"ครับนายน้อย จะให้ผมพาเธอไปตอนไหนครับ?"

"สองทุ่ม แบล็ดทาวน์เวอร์"

"ครับ"

     สิ้นเสียงรับคำสั่งของลูกน้องตัวโต ปลายเท้าหนาหมุนตัวไปที่รถยนต์ยี่ห้อเลดี้คันเทา ก่อนจะพุ่งทยานไปยังท้องถนนกว้างด้านหน้า

.

.

.

"ชีวิตของเธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ บีบก็ตาย คลายก็รอด ลีมินยอน!!"

"ไม่ว่านายจะขอร้องฉันแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางให้อภัยคนอย่างนายคิมแทฮยอง!!!"

.

.

.

▪เรื่องนี้ชายหญิงค่ะ

▪มีทั้งคำหยาบและความรุนแรง

▪เนื้อหาเกิดจากการแต่งขึ้น ไม่ได้เกี่ยวข้องกับศิลปินแต่อย่างใด

▪ผิดพลาดประการใด ขออภัย ณ ตรงนี้ด้วยค่ะ

เปิดเรื่อง 23/12/2018

ปิดเรื่อง 16/03/2019