ตอนที่ 20 : Chapter -19-
ชายคนนั้นยังคงจ่อปืนไปที่ทั้งสองจนมีลูกน้องเดินเข้ามา
“ของที่ให้เตรียมไว้ได้แล้วครับ”
“อืมดี ถือว่าต่ออายุให้นิดหน่อยละกัน”ชายคนนั้นหันไปตอบลูกน้องก่อนจะลดปืนลงและเก็บปืนไว้
“อยากตายแบบไหนดีละ? โดนไฟคลอกตาย? หรือจะ ตกตึกตายดีละ? ไม่สิๆมันดูไม่ค่อยธรรมชาติเลย โดนงูพิษกัดไหม?เหมือนกับที่พ่อกะแม่แกโดนไงละ” ชายคนนั้นยิ้มอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
เมื่อมินะได้ยินอย่างนั้นความอดทนและสติก็ขาดหายกำลังจะลุกขึ้นไปต่อยหน้ามันสักมัดแต่ก็ต้องล้มลงไปเพราะลืมไปว่าตัวเองโดนมัดมือมัดเท้าอยู่จึงทำได้แค่กัดฟันแน่นอย่างเครียดแค้น
“หึๆ แล้วสรุปได้รึยังจะตายแบบไหน?”
“ประกาศๆ ตึกนี้จะทำการเผาตึกอีก5นาทีขอให้ทุกคนที่อยู่ระแวดนี้ออกห่างจากตัวตึกด้วยครับ”
เสียงประกาศจากโทรโข่งข้างล่างดังมาถึงด้านบนเพื่อประกาศจะทำลายตึกร้างนี้
มินะหูพึ่งทันทีและต้องตกใจเมื่อลูกน้องอีกคนเดินถือถังน้ำมันมา
“ฉันกลัวว่าไฟมันจะล่ามมาถึงชั้นนี้ช้าไปเลยเอามาเพิ่มหนะ” ชายคนนั้นยกยิ้มอย่างสนุกเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือกของทั้งคู่
“ฉันจะให้เวลาสั่งเสียกันนะตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่ถึง5นาทีแล้ว” พูดจบชายคนนั้นก็สั่งให้ลูกน้องไปแก้มัดให้ทั้งสอง
ในขณะที่ลูกน้องแก้เชือกที่มือเสร็จแล้วกำลังแก้เชือกที่เท้าให้มินะ มินะก็เหลือบไปเห็นปืนที่เอว จึงจ้องจังหวะที่ลูกน้องกำลังเผลอหยิบปืนขึ้นมาพร้อมจ่อไปที่ลูกน้องและชายคนนั้นสลับกัน
“ถ้าไม่อยากให้ยิงถอยออกไป! อย่าคิดตุกติกนะฉันยิงจริงแน่!” มินะตะโกนสั่ง
ลูกน้องก็ทำหน้าตาเลิ่กลั่กก่อนจะถอยออกไปตามคำสั่ง
แต่มีลูกน้องคนหนึ่งตุกติกกำลังจะหยิบปืนขึ้นมาแต่มินะเห็นก่อนจึงยิงไปที่มือข้างที่กำลังจะหยิบปืน
ปัง!
อั่ก!
ชายคนนั้นนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด สมัยตอนเป็นนักเรียนมินะเคยเป็นนักกีฬายิงธนูอยู่สักพักจึงทำให้มินะมีความเล็งแม่นอยู่บ้าง
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันยิงจริง!” มินะมองด้วยสายตาที่แข็งกร่าวเหมือนคนละคนกับมินะคนก่อนๆที่ผ่านมา
ชายคนนั้นหันไปซุบซิบกับลูกน้องก่อนที่ลูกน้องจะรีบวิ่งออกไป ทำให้ตอนนี้เหลือแค่ชายคนนั้นอยู่คนเดียว
“ทิ้งปืนลงซะ” มินะจ่อปืนไปที่ชายคนนั้นพร้อมออกคำสั่ง
ชายคนนั้นก็ทำตามอย่างว่าง่ายด้วยท่าทางสบายๆไม่ได้มีความกลัวอะไรเลย
เมื่อมินะเห็นว่าชายคนนั้นโยนปืนไปไกลตัวแล้วจึงพุ่งมาต่อยเข้าที่หน้าอย่างจัง
ผัวะ!
ชายคนนั้นเสียหลักล้มลงไปแต่มินะก็ยังตามไปขึ้นคร่อมและส่ายไปอีกหนึ่งมัด
ผัวะ!
“นี่สำหรับที่แกฆ่าพ่อฉัน”
ผัวะ!
“นี่สำหรับที่แกฆ่าแม่ฉัน”
ผัวะ!
“และนี่สำหรับที่แกทำร้ายคนที่ฉันรัก” มินะต่อยชายคนนั้นไปรัวๆอย่างไม่มีสติมีแต่อารมณ์ความโกรธแค้นเท่านั้น
มินะหยุดต่อยพร้อมหายใจอย่างหอบๆ
ชายคนนั้นยังคงยิ้มมุมปากทั้งๆที่ตอนนี้เลือดก็เต็มปากเขาแล้ว
“ถุย! คร่าวนี้ก็ตาฉันแล้วนะ” ชายคนนั้นหันไปถุยเลือดทิ้งก่อนจะเตะมินะให้ลุกขึ้นจากร่างของตนและต่อยไปที่หน้ามินะอย่างจังโดยไม่ทันให้มินะตั้งตัวและต่อยมินะรัวๆอย่างไม่หยุด
นายอนที่นั่งดูมาตั้งนานเหลือบไปเห็นปืนที่คนชายคนนั้นโยนทิ้งจึงวิ่งไปเก็บก่อนจะจ่อไปที่ชายคนนั้น
“หยุด! ฉันบอกให้หยุดให้!” ชายคนนั้นหันไปตามเสียง เมื่อเห็นร่างนายอนที่ยืนถือปืนอย่างสั่นๆและเล็งมาที่ตนก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“หึ รักกันดีจริง คร่าวนี้จะยิงฉันแทนหรอ เอาสิ ยิงเลย” ชายคนนั้นยักไหลอย่างไม่สนใจมากนัก
อยู่ๆก็มีลูกน้องวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมเอ่ยบอกนายของตนอย่างเร่งรีบ
“ของพร้อมแล้วครับอีกไม่ถึงนาทีเขาจะเผาตึกแล้วเราต้องรีบออกไปนะครับ”
ชายคนนั้นจึงยอมลุกขึ้นจากร่างมินะที่ตอนนี้ก็ดูสะบักสะบอมพอสมควร
ชายคนนั้นเดินไปถึงประตูพร้อมหยิบถุงกระสอบมาหนึ่งถุง
“ฉันจะให้รางวัลแกละกันไหนๆจะตายทั้งทีก็ให้ตายเหมือนพ่อมันไปเลย!”ชายคนนั้นยกยิ้มก่อนจะเปิดปากถุง โยนถุงที่มีงูเห่ามาใกล้ๆมินะที่นอนสะบักสะบอมอยู่ที่พื้น
นายอนตกใจกำลังจะรีบวิ่งมาดูแต่มินะห้ามไว้ก่อน
“อย่าเข้ามามันอันตราย ถอยออกไปห่างๆ” มินะพูดเสียงเบาก่อนจะค่อยๆพยายามลุกขึ้นนั่ง
ชายคนนั้นยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้เห็นผลงานของตัวเองก่อนจะเทถังน้ำมันให้น้ำมันไหลไปทั่วห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง
ปัง!
เมื่องูได้ยินเสียงดังก็ตกใจหันไปฉกที่ขาของมินะแต่เมื่อมันได้กลิ่นของน้ำมันที่ไหลเข้ามาใกล้ๆจึงรีบเลื้อยหนีไป
อ๊ะ
มินะพยายามอย่างมากที่จะไม่ส่งเสียงออกมารอให้งูเลื้อยผ่านไปไกลก่อน
นายอนที่เห็นว่างูเลื้อยหนีไปแล้วจึงรีบวิ่งมาดูมินะ
“มินะๆมินะได้ยินไหม อย่าพึ่งหลับนะ!!”นายอนตบหน้าเบาๆให้มินะมีสติ
นายอนเริ่มรับรู้ถึงความร้อนจึงเดินออกมาดูตรงขอบหน้าต่างก็ต้องตกใจเมื่อเขาเริ่มเผาตึกกันแล้วแต่ดูเหมือนสวรรค์จะเป็นใจนายอนได้ยินเสียงพ่อตัวเองจากด้านล่าง
“นายอน มินะ อยู่ไหนกัน!”
“หนูอยู่นี่ค่ะพ่อ! ได้ยินหนูไหม!!” นายอนพยายามตะโกนแต่ก็ไร้ประโยชน์ นายอนทั้งทุบกระจกโบกไม้โบกมือเรียกและโชคก็เข้าข้างเธอจนได้
“เฮ้ย! มีคนอยู่บนชั้น4 ดับไฟด่วน!!” ชายคนหนึ่งข้างล่างเมื่อเห็นนายอนโบกมือจึงรีบตะโกนบอกให้ดับไฟที่ตอนนี้ลามไปถึงชั้น2แล้ว
นายอนยิ้มออกมาอย่างเล็กน้อยเมื่อยังมีหวังจึงมาให้ความสนใจกับคนที่โดนงูกัด
นายอนฉีกชายเสื้อตัวเองมามัดที่ขาของมินะไม่ให้พิษมันแล่นไปที่อื่น
“มินะได้ยินที่ฉันพูดไหม” นายอนพยายามเขย่าตัวไม่ให้มินะหลับตา
ตอนนี้ใบหน้าของมินะเต็มไปด้วยเหงื่อ หน้าแดง เพราะพิษงูยิ่งทำให้นายอนร้อนใจ
สักพักก็มีคนพุ่งเข้ามาช่วยนั้นก็คือพ่อของนายอน
“นายอนรีบออกไปเร็วลูกเดี๊ยวไฟจะลามมาถึงแล้ว”พ่อของนายอนรีบเข้ามาดึงตัวนายอนไปแต่นายอนพยายามขัดขืน
“พ่อ เอามินะไปด้วย มินะโดนงูพิษกัด” นายอนพยายามขอร้องอ้อนวอนผู้เป็นพ่อแต่ตอนนี้คนที่มาช่วยมีแค่คนเดียวและไฟที่เริ่มไหม้เยอะขึ้นจึงไม่สามารถพาไปทั้งสองคนได้
“นายอนเราต้องรีบออกไปจากที่นี้แล้ว”พ่อของนายอนพยายามลากนายอนออกมา นายอนร้องไห้ฟูมฟายพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถต้านแรงของผู้เป็นพ่อได้
“มินะ....ฮือ....พ่อช่วยมินะด้วย...ฮือ...”นายอนร้องไห้ออกมาและโดนลากออกมาจากห้องในที่สุด
มินะพยายามลืมตามองนายอนว่านายอนจะปลอดภัยไหม ภาพทุกอย่างมินะนั่งดูด้วยสายตาที่จะพร้อมจะปิดลงทุกเวลา เหตุการณ์เมื่อกี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ มินะคิดสงสัยในใจ…..อ๋อนึกได้แล้ว เหมือนฝันตอนนั้นเลยแหะ ฝันที่มีผู้หญิงกระต่ายโดนคนลากออกไปโดยที่ฉันได้แค่นอนมองอยู่เฉยๆ.....จะเป็นไปได้ไหมนะถ้าผู้หญิงฝันกระต่ายคนนั้นคือนายอนและฉันคือคนที่นอนอยู่......
#ficwho
////Talk////
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนนนน
ความฝันที่มินะพูดถึงคือตอนที่4นะคะใครลืมสามารถไปอ่านได้อีกรอบ
มินะจะเป็นไรมั้ยอ่ะ ฮือ แต่งเองสงสารเอง T-T
คนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ หนูเข้าใจพ่อค่ะเพราะพ่อหล่อ #ผิด
ฝากติดตามและคอมเม้นท์ให้กำลังใจด้วยนะคะ.ก้มหัวอย่างนอบน้อม
อันยอง ปย๊งงงงงงง
แต่เค้าก็ยังวนมาเจอกันจนได้ นี่สิ... คู่แท้
มินะเอ๊ยยยย ซวยกว่าแกมีอีกมั้ย พ่อแม่โดนฆ่าตาย ตัวเองโดนลบความจำไม่พอ ยังจะโดนเผาทั้งเป็นอีก ไหนจะงู.... มาถึงขนาดนี้แล้วแกต้องรอดนะ