คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #118 : Ep.36 - Anemone
UNagain.36 - Anemone
“ฮึ่ม! จงปรากฏต่อหน้าข้า【บัลละ】!”
ป่ง! ทันใดนั้นจางลี่ก็พลันเปล่งคลื่นโลหิตออกจากตัว
ใบหน้าและร่างกายกลับเป็นสีแดงสด เหนือศีรษะคือเขาสองคู่ซ้ายขวา
———นี่คือร่างแปลงของนิรยบาลระดับ 30 จุด!
“โฮ่? พวกสี่เขางั้นเหรอ?
ก็สมกับเป็นเจ้าสำนักล่ะนะ”
“....จงแปลงร่างทั้งตัวซะ เช่นนี้เจ้าจะอ้างข้าเอาเปรียบมิได้”
“ไม่จำเป็น”
สตรีผิวแทนตอบ จางลี่คิ้วกระตุกมองซีหลงอย่างไม่พอใจ จากนั้นมันจึงว่า
“รับมือ!”
แล้วทะยานเข้าใส่ทันที เป็นความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ
กระทั่งซีหลงซึ่งเป็นสายความเร็วก็ยังต้องลอบตระหนก
เคร้ง!
หนึ่งดาบและหนึ่งกรงเล็บพลันปะทะจนปรากฏสะเก็ดไฟ
———กระนั้นฝ่ายที่บาดเจ็บกลับเป็นซีหลง
ดาบของจางลี่ฟันเข้าเนื้ออสุภะไปหนึ่งในสี่
หญิงสาวกัดฟันก่อนจะผลักคมดาบออก แล้วถอยตั้งหลัก “อย่าฝัน!” กระนั้นมันก็ทะยานเข้าตามติด
เธอเดาะลิ้น
“ต้องให้ใช้อาคมจนได้นะ”
———เธอจรดนิ้วร่ายมุทราออกไป
“จนปรากฏต่อหน้าข้า【กากี】!”
ทันใดนั้นเบื้องหน้าของทั้งคู่พลันปรากฏขนนกสีแดงพวยพุ่งออกมา “อะไร..!?” จางลี่ไม่เคยพบเจออาคมเช่นนี้มาก่อนดังนั้นมันจึงตกอยู่ในความสับสน
รู้ตัวอีกทีก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยขนนกสีแดง
“บัดซบ! จงโผล่หัวมาเสียนังมารน้อย”
“ฮิฮ่าฮ่าฮ่า! ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งจริงก็หาให้เจอสิ”
แล้วทันใดนั้นขนนกนับร้อยก็พลันหยุดค้างติ่งกลางอากาศ จางลี่ใจหายวูบ
“หรือว่า..!?”
ก็รวดเร็วเหนือการรับรู้
ขนนกทั้งหมดก็พลันโถมเข้าใส่จางลี่ดุจมีดบินนับร้อย
เชียะ! เชียะ!
เชียะ!
มันได้แต่ข่มความเจ็บปวดแล้วฝืนปัดวิถีด้วยคมดาบ เป้ง! เป้ง! มีเสียงของแข็งกระทบตลอดรอบตัว 360
องศาอยู่เรื่อยๆ เพราะอย่างนั้นเอง
มันจึงไม่ทันรับรู้ถึงตัวตนที่ล่องหนของอีกฝ่าย
สวบ!
“.......!?”
“อ่อนแอซะจริงน้า”
ซีหลงกระซิบข้างหูของจางลี่ซึ่งกำลังตาเหลือกขึ้น ภาพที่เห็นในสายตาก็คือกลางอกมีมืออสุภะทะลวงจากด้านหลังจนหัวใจกำลังเต้นตุบๆอยู่ในกำมือของมัน
หญิงสาวยิ้มอารมณ์ดี
“ขอล่ะ”
คว้ากกก!
หัวใจสีแดงสดถูกกระชากจนสายระโยงระยางของเส้นเลือดหลุดออกจากกัน
———จังหวะนั้นอาคมขนนกสีแดงจึงเลือนหายไป
ด้วยเหตุนี้เหล่าศิษย์ที่เหลือรอดจึงผงะเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ทันใดนั้นใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเป็นทุนเดิมก็พลันหนักอึ้งยิ่งกว่าเก่า
“ม-ม่ายยยยยย! ไม่เอาๆๆๆ! ชั้นยังไม่อยากตายยย! อ้ากกกก..!”
“มันจบแล้ว ทุกคน...ไม่มีใครรอดได้”
“อ-อาจารย์....ฮ-ฮึก! ฮืออออ...”
.
.
“เอ้า! พอก่อนๆ นี่พวกแกจะร้องไห้ฟูมฟายทำหอกอะไรเนี่ย?
ทั้งๆที่ตายอยู่แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังจะมากลัวตายอีกรอบเนี่ย? พิลึกชะมัด” โดมินิคว่า
จากนั้นจึงทิ้งตัวลงจากยอดหลังคา มันเดินเข้ามาใกล้
“นี่ยัยเหมียว ชั้นว่าหน้าที่ของเราก็เสร็จแล้วนะ ไปที่อื่นต่อเถอะ”
“อ่า ต่อไปก็เตรียมบุกล่ะนะ”
ซีหลงตอบ จากนั้นโดมินิคจึงร่ายประตูมิติออกมา
เตรียมจะวาร์ปไปยังอีกที่หนึ่ง เคร้ง! ทันใดนั้นกลับปรากฏคมดาบเข้าฟาดฟันจากเบื้องหลัง
นับว่าโชคดีที่ซีหลงป้องกันไว้ด้วยเล็บอสุภะ
———เป็นหลิวฟงเหนือ
“พวกเจ้าต้องชดใช้!”
“เห? เป็นคนหนุ่มที่ไฟแรงใช้ได้เลยนี่”
ซีหลงสะบัดกรงเล็บผลักอีกฝ่ายออกไป “จะทำเป็นไม่เห็นละกัน” เธอยิ้มก่อนจะก้าวเดินต่อไป
“เดี๋ยวก่อน!” ทว่าหลิงฟงก็คำรามรั้งไว้จนเธอต้องเหลือบตามอง
“พวกเจ้าเป็นใคร!? เหตุใดจึงต้องทำเรื่องโหดเหี้ยมเช่นนี้!”
“พวกเราน่ะเหรอ? จะว่าไงดีล่ะ
ชั้นคือพวกอสูรแปดชั้น ส่วนตานี่เป็นพวกคริสตจักรน่ะ” ซีหลงชี้นิ้วไปยังโดมินิคซึ่งยืนเงียบอยู่
จากนั้นจึงฉีกยิ้ม “ส่วนเหตุผลก็คือต้องการยึดเมืองนี้”
———เธอทำนิ้วปาดคอตน
“และฆ่ายามะตามความต้องการของเกลเขาน่ะ”
“.......!?”
คำพูดโอหังและใหญ่โตนั่น ทำเอาหลิวฟงต้องตื่นตะลึงจนกลืนน้ำลายฝืด “ถ้าหมดคำถามแล้วก็ลาก่อน บ๊ายบาย”
จากนั้นทั้งคู่จึงก้าวเข้าประตูมิติไป
“ช้าก่อน––”
“ศิษย์พี่..!”
เพราะไม่ทันระวังตัว
หลิวฟงจึงหลงลืมว่าตนกำลังอยู่ในสงครามซึ่งมีกองทัพสมุนอันเดธนับร้อยอยู่ตรงหน้า
แม้จะรู้ตัวแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เสียงกรีดโลหะกับกายเนื้อพลันปรากฏ
———เป็นแพทตี้ที่รับการโจมตีไว้!
“ศิษย์น้อง..!?”
เลือดจำนวนมากกระฉูดขึ้นฟ้าดุจน้ำพุ
หลิวฟงกัดฟันกรอดแล้วโอบเธอไว้ในวงแขนพลางหมุนตัวแทงดาบออกไป เปรี้ยง! แรงอาคมซึ่งทุ่มสุดตัว
ส่งผลให้ศีรษะของอันเดธตนนนั้นระเบิดออก
“ศิษย์น้องเจ้าทำใจดีๆไว้! ข้าจักรักษาเจ้าเอง”
“..........”
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
ซึ่งพอเขามองต่ำลงไป
ใบหน้าของหลิวฟงจึงเหยเก ร่างกายของแพทปรากฏบาดแผลขนาดใหญ่
ท่อนล่างต่ำกว่าท้องนั้นถึงกับขาดหายไปกองกับพื้นจนไส้ทะลัก ใช่
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือขาดครึ่งตัว
“แพท!?”
กริชที่ตามหลังมาถึงกับผงะ
ทันใดนั้นอาการสิ้นหวังจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้า
มันเข้าไปแย่งหญิงสาวซึ่งเหลือครึ่งท่อนมากอดไว้ แล้วร่ำไห้
———เธอตายแล้ว
“ม่ายยยยย! ไม่จริง!
แพทตี้! ฟื้นสิ! ขอร้องล่ะ!”
“...........”
หลิวฟงในตอนนี้กลับมีใบหน้าบึ้งตึง รอบกายมันปรากฏแต่ความขุ่นเคือง ประกายอาฆาตถูกปล่อยออกมาอย่างไม่อาจต้าน
มันจรดนิ้วร่ายมุทราออกไป
“จงปรากฏต่อหน้าข้า【บัลละ】!”
ป่ง!
คลื่นไอโลหิตพวยพุ่งออกจากร่าง นี่คือร่างแปรงของนิรยบาลสองเขา
มันกำดาบแน่นทะยานออกไปอย่างบ้าคลั่ง ฉัวะ! ดาบหนึ่งฟันใส่อันเดธ ฉัวะ! อีกหนึ่งก็ถูกอันเดธทำร้ายโดยไม่ยี่ระ
ท่าพลังจิตถูกใช้ออกไปอย่างสุดชีวิต!
———คลื่นดาบพลันปรากฏทุกครั้งที่วาดออกไป
เปรี้ยงงงงงง!
ท่าพลังจิตคือการตอบสนองการนึกคิด และการนึกคิดก็สนองต่ออารมณ์ของคนๆนั้น
หลิวฟงในตอนนี้กำลังโกรธ โกรธแบบสุดชีวิต เพราะอย่างนั้นท่าร่ายรำนี้
จึงรุนแรงถึงขนาดทำให้ลานกว้างขาดแหว่งไปหลายจุด
.....รอยฟันนับพันปรากฏเป็นรอยลึกรอบทิศ
“อ๊ากกกกกกกก!”
วันนี้คือวันที่สูญสิ้นสำนักลำนำฟ้า สูญสิ้นอาจารย์ เพื่อน พี่น้อง
———หรือกระทั่งแม้เมืองนี้เองก็เช่นกัน
۞۞۞
ความคิดเห็น