UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #12 : Ep.12 - Seraph

UNagain.12 – Seraph

 “ฮ่า....”

กว้างสุดลูกหูลูกตา————กระนั้น,ก็ต่างไปจากเดิมที่มีต้นไม้น้อยใหญ่ให้เห็นอยู่ข้างทาง พื้นดินเองก็ไม่ใช่สีดำหยาบแต่เป็นน้ำตาลแก่ดูอุดมสมบูรณ์ รวมถึงสภาพอากาศด้านบนนี้ก็นับว่าดีกว่าในช่องหุบเขาที่ร้อนอบอ้าว ณ ช่วงเวลานี้เกลจึงได้แต่ปล่อยตัวให้ไหลไปตามกระแสอย่างสงบนิ่ง

สัมผัสของคลื่นลมที่ปะทะต่อร่างกายนั้นทำให้เกลยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“เอาล่ะ จากนี้ไป...จะเอายังไงต่อดีนะ?”

เกลรำพึงกับตนเอง พลางยกมือหนึ่งขึ้นลูบคางราวกับใช้ความคิด ที่นี่ดูกว้างขวางจนไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากจุดไหนก่อน ทั้งนี้ก็ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่าหลบหนีออกจากนรกขุมที่สาม【แซมกาด้า】ได้สำเร็จ เพราะพื้นที่ๆเกลเหยียบสัมผัสอยู่นี้ก็นับว่าเป็นส่วนหนึ่งของนรกขุมนี้ด้วยเช่นกัน

แต่เรื่องที่เขาหลุดออกจาก <สถานทรมาน> นั้นนับว่าเป็นความจริง

หลังจากนี้ก็คงไม่เจอ <คลื่น> อีกแล้วล่ะนะ

ถึงจะยังรู้สึกสับสนและปนเปไปด้วยอารมณ์หลาก ทว่าเกลก็เลือกก้าวเดินต่อไป ทางเดินอันไร้ที่สิ้นสุดในหุบเขากับพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตานี้จะมีผลลัพธ์ที่ต่างกันออกไปรึเปล่านะ?————เกลได้แต่เก็บคำถามนั้นไว้ในใจแล้วย่างเท้าไปเบื้องหน้าอย่างไร้แก่นสาร

รู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปนานโข————เกลไม่ทราบว่าตนเดินทางมานานเท่าไหร่และตอนนี้เวลาไหน แต่ที่แน่ๆจากความรู้สึกนั้นย่อมไม่ใช่เพียงแค่วันสองวัน

อาการอ่อนล้าและหิวโหย,กำลังประโคมเข้าใส่เกลอีกครั้งหนึ่ง

จะกลับไปกินศพของ <อสุรกาย> ตอนนี้ก็ทำไม่ได้แล้วด้วย เพราะทิศทางที่เกลเดินห่างออกมาก็กลายเป็นไม่รู้แล้วว่าอยู่ส่วนใดกันแน่ เอาง่ายๆคือไม่รู้ว่าควรเดินกลับไปทางไหน

เกลในยามนี้จึงรู้สึกคว้างโดยแท้จริง————เขาไม่รู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

กระทั่งขาหมดแรงเกลจึงลงไปนอนกองกับพื้น

ที่นี่..ในนรกแห่งนี้คงไม่มีสิ่งที่ว่าความหวังเหลืออยู่แล้วล่ะมั้ง? ไม่ว่าที่ไหนทุกคนก็สามารถตายได้ทุกเมื่อ กระทั่งตัวเขาเองก็เช่นกัน————ไม่ช้าเร็วก็คงถูกปล่อยทิ้งไว้ให้ตายไปอย่างโดดเดี่ยว

ไม่มีแรงและหายใจไม่ค่อยออก..อีกซักพักเขาคงได้ช็อกเพราะขาดน้ำแน่ พอนึกเช่นนั้นเกลจึงพลิกตัวมองขึ้นฟ้าด้วยแววตาว่างเปล่า

“ท้องฟ้าสีแดง...งั้นเหรอ”

ถึงจะน่าขนลุกนิดหน่อย แต่โดยรวมก็ถือว่าสวยงามไปอีกแบบหนึ่ง ที่นี่มีแต่ท้องฟ้าสีแดงฉาน————ดังนั้นช่วงเวลากลางวันหรือกลางคืนจึงไม่มีให้เห็น รวมถึงดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ก็ด้วยเช่นกัน

เหนื่อยจัง,อยากหลับไปซักงีบแล้วสิ————เกลนึกอย่างนั้น แม้จะรู้ว่าหากหลับไปแล้วอาจจะต้องไปเริ่มใหม่ที่เดิม กระนั้นร่างกายไปอาจทานทนได้อีก เปลือกตาทั้งสองเริ่มหลุบลงต่ำ จนมองเห็นทุกสิ้นเป็นเพียงภาพแค่รางราวกับจมอยู่ใต้น้ำ กระทั่งลมหายใจ,เกลก็ถึงกับหยุดยั้งไปโดยไม่รู้ตัว

คงมาได้แค่นี้...

ขณะที่สติใกล้หลุดลอยออกไป ชั่วพริบตานั้นไม่ทราบว่าเป็นภาพหลอนหรืออย่างไร ตรงหน้าเกลก็พลันปรากฏเค้าร่างของคนผู้หนึ่ง

“~~~~~~~~~~~”

เหมือนคนตรงหน้าจะพูดอะไรซักอย่าง ทว่าสมองเกลกลับไม่อาจรับรู้ได้ สติอันเลือนรางเฉกเดียวกับลมหายใจอันริบหรี่ ทำให้การสื่อสารของเขาแทบกลายเป็นศูนย์

จากนั้นจึงสิ้นสติหลับตาลงโดยไม่รับรู้อะไรอีก

.

.

“ฮ้าววว~”

เสียงใสหนึ่งดังแว่วเข้าโสตประสาท เกลที่หลับอยู่จึงกระตุกคิ้ว ก่อนจะปรี่ตาขึ้นอย่างแช่มช้า แล้วเกลจึงมองเห็น————ว่าตนกำลังนอนอยู่บนเตียงขาวในห้องไม้สักดูสวยงาม

————ที่นี่..ที่ไหน?

ขณะที่สติยังไม่เข้าที่เข้าทาง ตอนนั้น,ที่ข้างกายก็พลันปรากฏเสียงหนึ่งขึ้นว่า “อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอคะ?” พอเกลหันมองไปตามเสียงจึงพบว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กสาววัย 15-16 เห็นจะได้

เธอฉีกยิ้มให้เขาจากนั้นจึงลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปนอกห้องปล่อยให้เกลงุนงงอยู่อย่างนั้น————ใครกัน? เกลครุ่นคิด,ทว่าโดยรวมก็พอคาดเดาได้แล้ว เท่าที่จำได้ก็คือก่อนหน้านี้เขาหมดสติลงกลางทาง แล้วก็เหมือนจะมีคนมาเจอหรืออะไรทำนองนั้น

ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริง,แสดงว่าเด็กสาวคนเมื่อครู่ก็คือคนที่ช่วยเขาไว้

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ————เพราะจุดที่ควรพูดถึงก็คือทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ต่างหาก ทำไมถึงมาเจอเกลได้ทั้งที่เขาอยู่บนเทือกเขาสูงเกือบตึกสิบชั้นแท้ๆ แล้วไหนจะห้องไม้และเฟอร์นิเจอร์พวกนี้อีก พอเป็นเช่นนี้,เกลจึงหวนนึกไปถึงโซ่ทั้งสี่เส้นบนยอดเสา หากตัดเขาไปหนึ่งก็จะเหลือสามคนที่เป็นเจ้าของโซ่เส้นที่เหลือ

“....”

บางทีเธออาจเป็นหนึ่งในนั้น

ระหว่างที่คิดอะไรไปพลางอยู่นี้ ทันใดนั้นเด็กสาวก็โผล่พรวดเปิดประตูเข้ามาจนเกลสะดุ้งเฮือก ในมือของเธอกำลังถือเสื้อแขนกุดกับกางเกงขาก๊วยไว้อย่างลวกๆแล้วว่า

“นี่ค่ะ”

จากนั้นจึงยื่นเสื้อผ้ามาให้ จนเกลได้แต่กระพริบตาปริบๆก่อนจะเอื้อมมือไปรับ “อ่า...ขอบใจ” ขณะเดียวกันก็ลอบสำรวจอีกฝ่ายที่สวมเสื้อแขนกุดกับกางเกงขาก๊วยสีดำ พลางหันมองสลับกับตนเองซึ่งเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่ม,แล้วถอนหายใจ

โดนเห็นหมดแล้วสินะ?

เอาเถอะ,ก่อนหน้านี้ที่ซอกหุบเขาก็โดนเห็นเหมือนกัน หลังๆมานี้การเดินเปลือยไปมาก็ชักจะเฉยๆซะแล้วสิ เกลนึกขำในใจ,จากนั้นจึงสังเกตเห็นสิ่งผิดแปลกไปอีกประการ ก็คือร่างกายซึ่งเดิมควรเปื้อนเลือดจนแห้งกรังนับไม่ถว้น ทว่ายามนี้กลับกลายเป็นสะอาดหมดจดไร้ซึ่งคราบเลอะ เด็กสาวเหมือนเข้าใจความคิดเธอเอียงเล็กน้อยแล้วว่า

“ชั้นล้างตัวคุณให้แล้วล่ะ ขอโทษนะคะ,ที่เสียมารยาท”

เปรี้ยงงงงงง!

ปรากฎเสียงฟ้าผ่าลั่นลงกลางใจเกลจนเจ้าตัวตะลึงค้าง นอกจากจะถูกเห็นแล้วก็ยังถูกล้างตัวให้อีก? นึกภาพไม่ออกเลยแฮะ,ว่า <ล้างตัว> ที่ว่ามันเป็นยังไง

“ฮะ..ฮะ..ไม่เป็นไรหรอก ทางนี้สิต้องขอบคุณที่ช่วยไว้” เกลตอบไปอย่างนั้น ก่อนจะสวมกางเกงอยู่ใต้ผ้าห่มและตามหลังด้วยเสื้อแขนกุด เสื้อผ้าชุดนี้ล้วนเป็นสีขาวสะอาดตาทั้งคู่

“ชั้นชื่อ【เกล】เธอล่ะ?” ชายหนุ่มเอ่ย,แล้วเด็กสาวจึงฉีกยิ้มตอบ

“【เอแคร์】ค่ะ”

เป็นชื่อที่น่ารักเหมาะกับหน้าตาซะจริง————

จ๊อกกกกกก~!

ทันใดนั้นลำไส้เจ้ากรรมพลันแผดร้องขึ้นอย่างน่าขัน จนชายหนุ่มนิ่งค้างไปก่อนจะเริ่มหน้าแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ทว่าเอแคร์กลับหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ไว้หน้าแล้วกล่าว “ช่วยไม่ได้นะคะ” จบคำเธอจึงร่ายมือทั้งสองข้างเข้าหากันกลายเป็นท่าพนมมือ————จากนั้นจึงพึมพำเอ่ยคำไม่ออกเสียง กระทั่งถึงคำสุดท้ายเธอจึงสูดหายใจลึกแล้วว่า

“จงปรากฏต่อหน้าข้า【จิวาล•กา•จอล์】”

พริบตานั้นจึงบังเกิดผืนน้ำสายหนึ่งขึ้นตรงหน้า,แล้วโถมเข้าใส่เกลโดยไม่ทันให้ตั้งตัว ผืนน้ำดังกล่าวพอปะทะเข้ากับร่างกายก็พลันซึมหายเข้าสู่ร่างของชายหนุ่ม ขณะเดียวกันร่างกายซึ่งคงรอยแผลยิบย่อยกับอาการหิวโซไว้จึงค่อยเลือนหายไปอย่างน่าตกตะลึง————เกลในยามนี้ได้แต่ตะลึงงัน

“....นี่เธอ..ทำได้ยังไงกัน?”

“ความลับค่ะ”

۞۞۞