คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #121 : Ep.39 - Any more
UNagain.39 - Any more
“เสร็จแล้วเหรอ?”
ตอนที่เดินออกมา ก็มีหญิงสาวในคราบอันเดธยืนกอดอกอยู่
———เป็นควีนค้างคาวสีเงิน
“อืม”
เกลตอบเสียงเรียบ หญิงสาวเข้ามาใกล้ก่อนจะเลิกมือลง “คิดว่าคุณคงนะรู้ว่า....เทพหรือมารไม่มีวันดับสูญตลอดกาล”
“ชั้นรู้ดี ยังไงผู้ศรัทธาก็สามารถเพิ่มหรือลดลงได้ตลอดเวลา
คิดว่าอีกซัก 10 ปีหรือ 5-6 ปี ยามะก็คงฟื้นขึ้นมาแล้ว” ควีนแห่งอันเดธพยักหน้า
“คุณรู้เช่นนั้นก็ดีแล้ว”
———จากนั้นหญิงสาวจึงถาม
“แล้วไหนประตูภพล่ะ?”
“.......ตามมาสิ”
ชายหนุ่มเอ่ย เสร็จจึงก้าวเดินออกไป
สตรีซึ้งปกคลุมไปด้วยเกราะสีเงินกระบังหมวกรูปค้างคาวได้แต่ฉงนก่อนจะตามติด ทั้งสองมุ่งหน้าออกไปยังลานกว้างหน้าวังของยามะ
แล้วหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง
“นี่คือ..?”
“อ่า ที่นี่แหละ”
.
.
เปรี้ยง!
ทันใดนั้นเกลก็พลันกลายร่างเป็นอสุภะ
กรงเล็บแหลมถูกแขนเกราะของอันเดธรูปแบบควีนยับยั้งเอาไว้
สายตาผ่านช่องกระบังหมวกกลายเป็นเย็นชาในชั่ววูบ
“คิดจะทำอะไร?”
“......กำจัดแกยังไงล่ะ”
ป่ง!
ควีนซัดแรงหมัดออกจนเขาต้องผละออกห่างมาตั้งหลัก “คิดอะไรโง่ๆ” หญิงสาววาดนิ้วออกในท่ากางเขน “แด่พระบุตร และพระจิต”
จากนั้นจึงร้องออกไปเช่นเดียวกับเกลซึ่งจรดนิ้ว
“จงประจักษ์สู่สายตา【กุงเนียร์】!”
“จงปรากฏแก่สายตา【โมกขศักดิ์】!”
ตูม!
คลื่นพลังจิตสีทองและเงินพลันพวยพุ่งออกมาโดยพร้อมเพรียง
ในจังหวะนั้นควีนก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน “ฮ่ะห์!” หอกระดับเมอร์ริธ 30
จุดแทงออกไปในอากาศกลายเป็นริ้วแสง วูบ! เกลเอี้ยวหลบก่อนจะสวนกลับไปด้วยท่าพลังจิตระยะไกลเช่นกัน
เปรี้ยง!
———กระนั้นควีนกลับปัดออกอย่างง่ายดาย
“คิดจะแก้แค้นให้กับอสุภะรูปแบบแจ็คคนนั้นงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่หรอก
ชั้นแค่จะกำจัดเสี้ยนหนามที่อาจเป็นภัยในอนาคตก็เท่านั้น”
“แล้วเรื่องประตูภพล่ะ?”
“คิดเอาเองสิ ยามะซึ่งทำหน้าที่ดั่งผู้พิพากษาจะมีของน่ารังเกียจอย่างประตูภพได้ยังไง?”
———สายตาอาฆายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“.....คุณคงรู้สินะ? ว่าพลังเราต่างกัน”
“อ่า เพราะอย่างนั้น––”
ชายหนุ่มสืบเท้าออกไป แล้วแทงหอกสีทองดำเข้าใส่
“ชั้นถึงต้องชนะด้วยเล่ห์ยังไงเล่า!”
“เปล่าประโยชน์!”
วูบ!
ทันใดนั้นร่างของเขากลับเลือนหาย สตรีสาวเบิกตากว้าง “จงปรากฏต่อหน้าข้า【มายา】” ตอนนั้นขณะที่แทงหอกร่างของเกลก็กลายเป็นภาพติดตาหลอกล่อให้อีกฝ่ายตั้งรับ
———ส่วนตัวจริงยามนี้กลับปรากฏไปอยู่ด้านหลัง!
สวบ!
หอกแทงเป้าเข้ากลางอก ณ ตำแหน่งหัวใจ
กระนั้นกลับเป็นตัวเขาที่ขมวดคิ้ว “ชิ!” เกลเดาะลิ้น
จากนั้นอีกฝ่ายจึงสวนกลับด้วยหอกเงิน ป่ง! ชายหนุ่มผล็อยมือออกจากหอก
เพราะอย่างนั้นจึงสามารถหลบพ้นได้ฉิวเฉียด “จงหายไป” ขณะเดียวกันก็สลายก็โมกขศักดิ์ซึ่งปักคาหลังของควีนแล้วเรียกขึ้นมาใหม่
“กรอด..!”
———ควีนได้รับบาดเจ็บ
กระนั้นเป็นเพราะร่างอันเดธของเธอเป็นประเภทสวมเกราะ ก็เลยทำให้หอกแทงทะลุไม่ถึงหัวใจดี
แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ก็นับว่าได้ผล
หญิงสาวสำรอกเลือดออกมาคำโตพลางเข่าทรุดกับพื้น
———ต้องรีบฮีล!
“จ-จงประจักษ์สู่สายตา....”
“ไม่ให้รักษาได้หรอกเว้ย!”
เปรี้ยง!
หอกโมกขศักดิ์ฟาดลงศีรษะจนกระบังหมวกร้าว “อ่อก!” เกลเหยีดยยิ้มฟาดซ้ำใส่ศัตรูโดยไร้ซึ่งความปราณี
เพล้ง!
หนนี้กระบังหมวกจึงแตกออก เผยให้เห็นเลือนผมสีเงินสวยงาม
เช่นเดียวกับผิวพรรณสีขาวดุจหิมะ
ทว่าก็เป็นหิมะที่เหมือนน้ำแข็งใสซึ่งราดน้ำแดงชโลมไปทั่ว
ศีรษะแตกใบหน้าเบี้ยวตาช้ำเลือด
———เกลง้างมืออีกครั้ง
“ตายยยย!”
“จงประจักษ์สู่สายตา【สเตจิส】!”
วูบ!
ประตูมิติพลันปรากฏข้างใต้ส่งผลให้ร่างของหญิงสาวร่วงหล่นลงไป
การโจมตีเองก็กลายเป็นพลาดเป้า จนเกลก็ชะงัก
ในชั่วเสี้ยววินั้นกว่าที่เขาจะโดดตามไปด้วย ประตูมิติก็ได้ปิดลงแล้ว
กลายเป็นว่าควีนสามารถหลบหนีไปได้
.
.
.
———เกลมองไล่หลังอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไอ้อาคมมิตินี่มันสะดวกซะจริงนะ
สงสัยใช้เป็นกันทั้งทีมเลยมั้ง?”
ชายหนุ่มพึมพำ ก่อนจะแหงนมองประตูบานเดิมอีกครั้ง
“เอาเถอะ อย่างน้อยก็บลัฟให้มันคิดว่าที่นี่ไม่มีประตูได้ล่ะนะ”
เกลเดินทอดน่องแล้วเปิดประตูคร่ำครีซึ่งลงกลอนไว้ด้วยหอก โครม!
ประตูพลันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เผยให้เห็นห้องมืดซึ่งมีม้วนคัมภีร์วางเอาไว้
“ไอ้นี่สินะอาชูร่า?”
「อืม」
เกลคว้ามันมาถือไว้ก่อนจะมองครู่หนึ่งแล้วยัดเก็บลงอกเสื้อ “ได้เวลากลับแล้วสินะ.....ซีหลง!” จากนั้นร่างล่องหนก็พลันปรากฏขึ้นอย่างเงียบงันข้างๆเขา
“แหมๆ ไม่เคยตบตานายได้เลยนะเนี่ย”
“หึ! เธอเองก็เหมือนกัน
ถ้าอยู่ดูชั้นสู้ตะกี้แล้วทำไมถึงไม่คิดจะช่วย?”
“ก็มันเหนื่อยแล้วอ่ะ”
จากนั้นหญิงสาวจึงชูศีรษะไร้ร่างของชายหญิงสามคนให้เห็น
หนึ่งคือมาร์กาเร็ต สองคือบลูซและสามคือโดมินิค
———ทั้งหมดคือหัวของอันเดธโฟลทเอช!
“เล่นใช้ให้ชั้นไปลอบฆ่าเจ้าพวกนี้เนี่ย
มันงานหนักเลยไม่ใช่รึไง?”
“.....เหนื่อยหน่อยแล้วกัน”
“ฮิฮิ! อย่าลืมให้รางวัลชั้นล่ะ!”
หญิงสาวฉีกยิ้ม “จะว่าไปเรื่องประตูภพนี่นายหลอกยัยนั่นจริงๆเหรอ?”
“อืม.....ไม่เชิงหรอก ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีประตูอยู่ก็จริง––”
เกลเหลือบมองไปยังอกเสื้อที่เก็บม้วนคัมภีร์เอาไว้
“แต่ก็มีของที่สามารถทำให้เราสร้างประตูได้น่ะ”
“….โห?”
ดวงตาสีแดงของซีหลงพลันเปล่งประกาย
———เช่นเดียวกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เผยอออก
“อยู่กับนายเนี่ยไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ!”
۞۞۞
ความคิดเห็น