UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #127 : Ep.45 - Ajin

UN.45 - Ajin

“เจ้านรกสามคนงั้นเหรอ? ไม่ใช่เล่นๆแล้วสิ”

เกลพึมพำ ตอนนี้เขากำลังนอนแอ่งแม้งอยู่กับพื้นซึ่งเกลื่อนกราดไปด้วยซากอิฐซากปูนที่แตกละเอียด ชายหนุ่มร่ายอาคมฟื้นฟูอย่างช้าๆ แขนขวาที่ขาดนั้นกำลังมีท่าทีเหมือนจะงอกใหม่แต่คงต้องใช้เวลา

———วุ่นวายเสียจริง เขาคิด

แล้วตอนนั้นศัตรูก็ปรากฏตัว เป็นทหารนิรยบาลนับสิบร่ายอาคมพลังจิตเข้าใส่ ชายหนุ่มพริ้วหลบด้วยการกลิ้ง ก่อนจะตีลังกาลุกขึ้นอย่างช้าๆสลายโมกศักดิ์ที่หลุดมือแล้วร่ายขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

เปรี้ยง!

เกลวาดออกไปหนหนึ่งบังเกิดคลื่นแสงสีทองดำกลืนกลินเหล่าสมุนของเจ้านรกตกตายไปกว่าครึ่ง “เหอะ!” เขาเดาะลิ้น ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้น

ป่ง!

แรงปะทะมหาศาล โชคดีที่เขารับรู้ทันจึงสามารถยกหอกในมือขึ้นตั้งรับได้ทัน เกลก้าวถอยไปสามหน ก่อนจะสวนกลับด้วยลูกเตะ แปะ! อีกฝ่ายรับอย่างเรียบง่ายจนเกลเองก็แปลกใจ

ชายตรงหน้าคือเจ้านรกแห่งโชวล์ ตาแก่คนที่เตะเขาเมื่อครู่

———เจ้านี่แข็งแกร่งด้านกำลัง..!?

“เบาเหลือเกิน” อีกฝ่ายเปรยก่อนจะสวนกลับด้วยกำปั้น เปรี้ยง! เกลสวนด้วยท่าพลังจิตเช่นกัน ผลลัพธ์จึงกลายเป็นทั้งคู่กระเด็นออกห่าง

ตอนนั้นเจ้านรกอีกสองคนก็มาถึง บูร็อกกับเพอร์แกร์

———ทั้งสามล้อมเขาไว้โดยไม่มีใครเอ่ยปาก

เกลหลับตาลงครู่ก่อนจะถอนหายใจหนัก “พวกแกรู้ได้ยังไงว่าชั้นจะมาที่นี่ แล้วรู้งั้นเหรอว่าชั้นมีเป้าหมายอะไร?” พวกมันนิ่ง จนกระทั่งเพอร์แกร์เอ่ย

“พวกข้ารับรู้ว่าเจ้านรกแห่งนารากะถูกกำจัดไปแล้ว เพราะแบบนั้นก็เลยต้องสืบเรื่องราวกันหน่อย และผลลัพธ์ที่ได้ก็เป็นอย่างที่เจ้าเห็น ข้ารู้จุดประสงค์ของเจ้าทั้งหมดเลยนั่นแหละ【อสูรแปดชั้น • เกล】”

———เกลขมวดคิ้วอย่างมึนงง

“เป็นไปไม่ได้!? นี่แกรู้แผนการของชั้นได้ยังไง..? หรือยัยยามะนั่นจะส่งข้อมูลมา—”

“ฮะฮะฮะ! เจ้านี่มันโง่เง่านัก” ทันใดนั้นบุร็อกกลับกลั่วหัวเราะ เกลเหงื่อตก “.....มีอะไรน่าขำ?” เขาถามท่าทีไม่สบอารมณ์จากนั้นอีกฝ่ายจึงแผดร้อง

“หุบปาก! น้ำหน้าอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์มาถามข้า! นึกสำคัญตนผิดแล้วไปมั้ง!? หาาา..!”

———เพอร์แกร์ส่ายหน้า

“มนุษย์ผู้ไม่ทระนงตน ในสายตาของเราเจ้าก็เป็นได้แค่ฝุ่นดินเท่านั้น แต่หากเจ้าสงสัยข้าก็จักตอบให้”

ดวงตาภายใต้แว่นกระจกปรากฏแววเฉยชา

“อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องดับสูญอยู่แล้วนี่นะ?”

เกเฮนน่าซึ่งใส่ชุดผ้าเหมือนพระจีนก็ทำท่าสวดมนตร์เหมือนตนเป็นผู้ทรงธรรม “ต้องขอยอมรับว่าเจ้านั้นแข็งแกร่งในฐานะมนุษย์ ทว่านั่นก็ยังไม่เพียงพอ มนุษย์ล้วนมีสิ่งเรียกว่าความกลัวกันทั้งสิ้น ต่อให้เจ้าไม่กลัว แต่ก็ยังมีผู้อื่นหวาดกลัวต่อความตายอยู่”

.

.

“เป็นเช่นนั้นแหละท่านเจ้านรก”

จู่ๆเสียงใสอันคุ้นเคยก็พลันปรากฏขึ้นด้านหลังของชายทั้งสาม

“.........อะ”

เกลเบิกตาโพลง ปากอ้าค้างราวกับสติสตังได้สูญสิ้นไปจนหมด——เขาไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่เห็น

“ขอโทษทีนะเกล แต่ชั้นขอเลือกฝั่งที่ปลอดภัยจะดีกว่า”

———เป็นซีหลง!?

“บ-บ้าน่า? อะไรกัน? ป-เป็นไปไม่ได้..?” เกลฝืนกลั้นพยายามควบคุมสติ ชายหนุ่มกัดฟันแน่นเช่นเดียวกับหมัดที่เล็บจิกเข้าเนื้อไปกว่าครึ่งจนเลือดไหลซึม

ทำไมเธอไปอยู่กับฝ่ายโน้น คำตอบนั้นก็ง่ายนิดเดียว

———ซีหลงทรยศ

“อีกแล้วสินะ? นี่เธอ...”

「กล้าดียังไง」

「กล้าดียังไงกัน!?」

“แกกล้าดียังไง!? ถึงมาหักหลังชั้น.....ซีหลง!!”

เกลกู่ร้องอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับทะยานเข้าใส่เป้าหมายอย่างเสียสติ ในชั่วเสี้ยววินี้กำลังกายของเขากลับเพิ่มพูนด้วยความโกรธ ความเร็วและกำลังก็นับว่ารุนแรงยิ่ง ซีหลงเบิกตากว้างอย่างตระหนก กระนั้นบุร็อกเพียงเหยียดยิ้มหยาบหยาม เพอร์แกร์มองผ่าน และเกเฮนน่าแค่นลมหายใจ

สวบ! สวบ! สวบ!

หอกพลังจิตสามเล่มแทงทะลุร่างของเกล ตรงหน้านั้นปรากฏบุร็อกซึ่งกำลังค้างมือชี้มาทางตนอยู่ เป็นมัน!? เขานึก จากนั้นร่างกายก็พลันปรากฏความเจ็บปวดพล่านไปทั่วสรรพางค์ หน้ามืด ตัวหนัก ร่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และเจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว

สวบ!

หอกอีกเล่มแทงทะลุเข้าหน้าขาซ้าย เกลถึงกับปลิวล้มหน้าทิ่มกระแทกพื้นอย่างจังจนฟันร่วงไปสามสี่ซี่ “อ่อก...!” เจ็บปวด กระนั้นเขาก็ยังฝืนเกร็งยันกายลุกขึ้น

สวบ!

อีกหอกแทงทะลุเข้าขาขวาปักติดกับพื้นจนเขาไม่อาจลุกขึ้น เกลตาเหลือกโพลน เส้นเลือดตาแทบกระเด็นออกมา ขาข้างนั้นบิดเบี้ยวจนไม่อาจใช้การได้ “ฮืดดด! ฮืดดดดด!” ชายหนุ่มหอบหายใจหนักอย่างทรมาน มุมปากมีเลือดและน้ำลายไหลย้อยออกมาอย่างน่าสมเพศ

“อึดจริงๆแฮะ”

“เลิกเล่นได้แล้ว ฆ่าๆมันไปเสีย”

เกเฮนน่าสบถแก่บุร็อก จนชายหนุ่มหรี่ตา “ถึงจะเป็นเจ้านรกเหมือนกัน แต่เจ้าไม่มีสิทธิ์สั่งข้าหรอกนะตาแก่”

“.....เช่นนั้นข้าลงมือเอง”

“อ๊ะ! เดี๋ยวสิ ข้ากำลัง—”

โดยไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย ชายแก่ก็เดินเข้ามาตัดหน้า จากนั้นจึงจ้องมองเกลจากเบื้องสูง แล้วเอ่ย “การทรมานหาใช่วิสัยข้าไม่”

จากนั้นฝ่ามือของมันจึงเปล่งแสงเรืองรอง

“อึก..!”

เกลสติเริ่มเลือนราง สายตาที่เขาจ้องมานั้นก็คือซีหลงซึ่งกำลังจ้องมองมายังตนอย่างเวทนา ทัศนวิสัยซึ่งปกคลุมด้วยเลือดจนแดงฉาน น้ำลายน้ำเหลืองไหลรินร่วมกัน โพรงจมูกหักเบี้ยวไม่มีเค้าเดิม ฟันแตกเป็นสิบ กับกระดูกที่ทิ่มแทงทะลุหนังออกมา

———เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

สายตาของชายหนุ่มมีเพียงแค่หญิงสาวตรงหน้าเท่านั้น

มุมปากเธอขยับอย่างช้าๆราวกับนี่จะเป็นภาพสุดท้ายของชีวิต

“ลาก่อน.....เกล”

โผล๊ะ!

.

.

.

ศีรษะแหลกเละจนกลายเป็นฟูมฝอย เส้นโลหิตและเศษกระดูกขาวย้อมไปด้วยน้ำแดงข้นกำลังสาดกระจายไปทั่วบริเวณ ลูกตาและลิ้นเองก็ปลิ้นออกจากเบ้า

“อะ...อะ...?”

ตรงนั้นคืออสูรกายผิวแดง ณ กลางหลังบริเวณกระดูกสะบักกลับปรากฏแขนกำยำขึ้นคู่หนึ่ง ผมสีแดงเพลิงปลิวไสวดุจผืนอัคคีอันร้อนลุ่ม

———ศีรษะที่แหลกเละนั้นคือเกเฮนน่า

อสูรกายผิวแดงซึ่งบีบกระโหลกอันแหลกเละของเจ้านรกแห่งโชวล์พึมพำ

“.....ให้ตายสิ”

สวบ!

“อุ่ก..!?” ขณะเดียวกันกลางบุร็อกก็พลันปรากฏกรงเล็บแหลมแทงทะลุหัวใจ หัวก้มลงมองอย่างไม่เข้าใจ จากนั้นจึงสำลอกเลือดออกปากและจมูก ม่านตาเองก็กลายเป็นขยายขึ้น

“นี่เจ้า...ทรยศ....?”

“บุร็อก!?”

เจ้านรกแห่งเฮลซึ่งอยู่ใกล้ถึงกับตะลึงก่อนจะเบนสายตาไปยังคู่กรณี

———ผู้ที่ลงมือทำร้ายเจ้านรกแห่งจูฮัลนัมกลับเป็นซีหลง!?

“บัดซบ!” ป่ง! เพอร์แกร์ซัดฝ่ามือเข้าใส่ กระนั้นหญิงสาวกลับทำเพียงเหยียดยิ้ม พลางร่ายอาคมขึ้นต้านพร้อมกับตบเท้าถอยห่างออกไปสมทบกับอสูรกายผิวแดง

“นี่ การแสดงชั้นสมจริงไหม?”

“อ่า สมจริงสุดๆทางนี้เองก็เจ็บชิบหายเลยว่ะ”

“ฮะฮ่าฮ่า! เอาน่าๆ ทนหน่อยสิ ชั้นเองก็อุตส่าห์รับหน้าที่อันตรายนะ!” ซีหลงหัวเราะก่อนจะตบหลังมันดังตุบๆ อสูรกายผิวแดงยิ้มมุมปากที่มีเขี้ยวโผล่พ้นออกมาแล้วกล่าว

“ขอบใจแล้วกัน”

มันเอ่ยเสร็จจึงสะบัดมือซึ่งเปื้อนคราบเลือดอย่างลวกๆ เพอร์แกร์ประคองบุร็อกอย่างทุลักทุเลก่อนจะจ้องมองมายังศัตรูด้วยสายตาเย็นเยียบ

“นี่เจ้าทำสัญญากับมารเรอะ!? ไม่รู้ถึงค่าตอบแทนรึไง!”

“รู้สิ แต่ชั้นไม่สนว่ะ”

เจ้าของร่างสีแดงตอบ ก่อนจะเปล่งประกายอำมหิตออกมาอย่างคับคั่ง

“ขอแค่บรรลุผลที่ต้องการชั้นก็พอใจแล้ว”

———เกลตอบอย่างนั้นแล้วทะยานเข้าใส่

۞۞۞