UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #35 : Ep.35 - Shatter

UNagain.35 – Shatter       

“ฮ่าห์..!”

เกลวาดดาบออกไป——ส่งผลให้มาร์โคต้องผละถอยออกมาแทน มันเผยแววขุ่นเคืองใจแล้วคำรามว่า “เหอะ! ยังกับสวรรค์เป็นใจเลยนะ ที่แกได้เป็น <ครึ่งอสุภะ> แบบนี้.....ทั้งที่หากพลาดไปเป็น <ดัคน่า> ทางชั้นก็คงไม่ต้องมาเหนื่อยแล้วแท้ๆ”

“เลิกพูดมากได้แล้ว..!”

เคร้ง!

เสียงกังวานก้องของวัตถุโลหะและกรงเล็บต่างดังขึ้นเสียดหู ใบหน้าของทั้งสองคนต่างถูกกั้นไว้ด้วยหนึ่งดาบและหนึ่งแขนของ <อสุภะ> มาร์โคเหยียดยิ้มออกมาอย่างขบขัน

“แต่เพราะแบบนั้น——มันก็หมายความว่าแกได้ย่างเท้าเข้า <ไอแซค> มาครึ่งหนึ่งแล้วน่ะนะ”

“ชั้นไม่ใช่พวกใครทั้งนั้น..!”

เปรี้ยง..!

กระสุนน้ำ 3 นัดยิงเข้าหน้าของอีกฝ่ายจนตัวลอยกระเด็น เมื่อเห็นว่าได้ผล,เกลจึงสมทบด้วยกระสุนน้ำเพิ่มขึ้นไปอีก 6 นัด.....ซึ่งดูเหมือน 6 นัดนี้จะเป็นขีดจำกัดของเขา ฉะนั้นพอเห็นมาร์โคเงียบไป,เกลจึงหยุดมือลงจ้องมองร่างของศัตรูที่ลงไปนอนกองกับพื้นอย่างสงบนิ่ง

....แล้วก็ดังคาด,หมอนั่นที่เป็นถึง <ครึ่งอสุภะ> กลับหัวร่อออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! อุตส่าห์ได้เป็น <ครึ่งอสุภะ> แต่ดันทำได้แค่นี้เนี่ยนะ?”

ใบหน้านั้นว่าขบขันขณะมองขึ้นฟ้าในสภาพนอนหราอยู่กับพื้น มันเดาะลิ้นหนหนึ่ง,ดีดตัวขึ้นยืนตามเดิมอีกครั้ง ในท่าตัวตรงนี้จึงทำให้เกลรับรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้รับความเสียหายมากมายแต่อย่างใด

“....เสียของเป็นบ้าเลยว่ะ!”

ทันใดนั้นร่างของมาร์โคก็พลันหายไป

มารู้สึกตัวอีกทีหมอนั่นก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าซะแล้ว

เปรี้ยง..!

กำปั้น <อสุภะ> โถมเข้าใบหน้าด้วยความเร็วชนิดตั้งตัวไม่ทัน หนนี้เกลกลับเป็นฝ่ายลอยหวือร่างปะทะกับซากปรักที่เบื้องหลังเข้าอย่างจัง พอล้มลงไปกองกับพื้น,เขาถึงได้เห็นทัศนะวิสัยที่ต่างกันออกไป

เท้าทั้งสองของมาร์โคได้กลายเป็นขาของ <อสุภะ>

เพราะการกลายร่างเฉพาะส่วนจึงทำให้ความเร็วตะกี้เพิ่มขึ้นงั้นเหรอ? เกลนึกเช่นนั้น,ก่อนจะกุมท้องที่จุกเสียดจากแรงหมัดเมื่อครู่ ตอนนั้นมาร์โคก็สบถออกมา

“ชิ! พอกลายเป็น <ครึ่งอสุภะ> ก็หนังเหนียวขึ้นเลยเรอะ..?”

จากคำของอีกฝ่าย——ดูเหมือนว่าการจู่โจมตะกี้คงหวังผลทะลวงไส้อย่างไม่ต้องสงสัย ชายหนุ่มยันตัวขึ้นจับจ้องอีกฝ่ายโดยไม่ละสายตา เช่นเดียวกับมาร์โค,ที่แม้จะดูเหนือกว่า กระนั้นพอเห็นว่าศัตรูของตนกลายเป็น <ครึ่งอสุภะ> ในใจของมันก็ไม่อาจวางใจลงได้ง่ายๆ

————ชั่วขณะนั้นทั้งสองคนจึงยืนจ้องตากันไม่ขยับไปไหน

“.........”

“.........”

ท่ามกลางความโกลาหลของสงคราม ทั้งเสียงกรีดร้องหรือเสียงเพลิงไหม้ต่างก็ดังชัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทั้งคู่ยังยืนนิ่งไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวราวกับว่ากำลังหาโอกาสแย่งชิงจังหวะที่สองกันอยู่

รอการสวนกลับ——ที่จะทำให้ได้เปรียบ....ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ทว่าชั่วขณะที่เกลกำลังกดดันอยู่นั้น มาร์โคก็พลันเลิกท่าลงพร้อมกับถอนหายใจออกมา,หมอนั่นว่า

“ชั้นว่าพวกเราเลิกสู้กันเถอะ”

“....ว่าไงนะ?”

“ไม่เข้าใจรึไง? ชั้นบอกว่าให้เลิกสู้ซะ.......<ครึ่งอสุภะ> กับ <ครึ่งอสุภะ> ไม่ควรมาชกต่อยกันเอง ตัวนายน่ะไม่ช้าเร็วก็ต้องมาเข้าร่วมกับ <ไอแซค> แน่ ทางที่ดีชั้นก็ไม่คิดจะมาบาดหมางกับนายหรอกนะ”

“อย่าไร้สาระ! ยังไงชั้นก็ไม่เข้าพวกกับแกแน่..!”

“มันจะใช่เร้อ~? อย่างที่ซีหลงบอกไว้——นายน่ะมีคุณสมบัติพอจะเป็นพวกเรา นอกจากจะกลายเป็น <ครึ่งอสุภะ> แล้ว นายก็ยังช่วยพวกเราด้วยการขโมย <ผนึก> เลยไม่ใช่รึไง?”

“ผนึก...? นี่แก——หมายถึง <แผ่นไม้> นั่นน่ะเหรอ? แล้ว <ผนึก> นั่นมันหมายความว่าไงกัน..?”

“โห~? ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ? เดิมที <แผ่นไม้> นั่นเป็นสื่อกลางของ <อาคม> บทหนึ่ง,ซึ่ง <อาคม> ที่ว่านั้นมีความสามารถกางเขตแดนไม่ให้พวก <อสุภะ> เข้ามาในเมืองได้........ฉะนั้นพอ <แผ่นไม้> นั่นถูกขโมยไป เขตแดนที่เหมือนกับโล่ถึงได้จางหายไปด้วย——”

มันหยุดคำไว้พลางแสยะยิ้ม

“นายเนี่ย......เหมือนฆ่าคนทางอ้อมเลยน้า~”

“ก็เพราะพวกแกไม่ใช่รึไง,ที่บอกให้ชั้นทำแบบนั้น..!? ถ้าแกไม่เอาทุกคนมาขู่ว่าจะฆ่าชั้นก็ไม่——”

“อย่าโทษกันดีกว่า..! สุดท้ายคนที่เลือกจะทำมันก็คือตัวแก พวกพ้องจะ <อยู่> หรือ <ตาย> คำตอบทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับแกในตอนนั้น.......แล้วก็อย่างที่เห็น——แกเลือกที่จะให้บางคน <อยู่> โดยไม่ได้มองผลที่จะตามมาว่าคนส่วนมากอาจจะ <ตาย> ได้”

“หุบปาก....!!”

วู้ม!

เกลคำรามลั่นพร้อมกับสร้างกระสุนน้ำทั้ง 6 วงเข้าจู่โจมทันที ทุกอณูในร่างของเขา,ยามนี้กำลังเดือดพล่านพอจะคิดว่าตนสามารถสังหารชายตรงหน้าได้ ผิดกับมาร์โคที่พลิ้วตัวหลบกระสุนน้ำอย่างใจเย็น,แล้วว่า

“——ทุกอย่างมันเป็น <ความผิด> ของแก เกล....แกนั่นแหละที่เป็นฝ่ายผิด”

“ไม่ใช่! เป็นเพราะพวกแกต่างหาก,ชั้นถึงต้อง——”

“........เรื่องจริงงั้นเหรอ?”

เฮือก..!

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็โพล่งขึ้น

โดยไม่รู้ตัว....ด้านข้างเกลห่างออกไปเล็กน้อยนั้นกลับเผยร่างของโคที่ชุ่มเลือดกำลังพยุงตัวเดินเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งของหมอนั่นกำลังใช้【จิวาล•กา•จอล์】รักษาแผลให้กับตัวเองอยู่

กระนั้นเหนือสิ่งอื่นใดก็คือใบหน้าอันเหยเกของอีกฝ่าย

โคแสดงสีหน้าเจ็บปวดและโกรธแค้นออกมา——ใบหน้าแบบนั้นเกลเองก็เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ในส่วนลึกของจิตใจเขาค่อนข้างจะจดจำมันได้เป็นอย่างดี

.....มันคือความรู้สึกของการถูกหักหลัง

“ตอบชั้นมาสิโว้ย..!! เกลลลล!”

۞۞۞