UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #41 : Ep.41 - Syndrome

UNagain.41 – Syndrome

“ซู้ดดดดด~”

ท่ามกลางห้องแลปสีขาวโพลนนี้ กลับปรากฏเสียงสูดลมหายใจลึกของชายผู้หนึ่งด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม เพราะรู้ตัวว่าตนกำลังถูกก้อนสมองในแทงค์จ้องมองอยู่,หมอนั่นจึงว่า

“เฮ้ยๆทินเนอร์มีจำกัดนะเว้ย ถึงแกจะจ้องยังไง,ชั้นก็ไม่แบ่งให้แน่ๆ”

“..........”

หมอปกติเป็นงี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ?——เกลนึกอย่างนั้น

รู้ตัวอีกทีก็ผ่านพ้นไปได้ปีกว่าๆ ซึ่งกิจวัตรประจำวันของเกลนั้นนอกจากหลับนอนไปมากับจ้องผ่านเลนส์กระจกของแทงค์ได้แค่แนวตรงนั้น การกระทำอย่างอื่นก็เหมือนจะถูกหลงลืมไปโดยแทบจะไม่รู้ตัว

อาหารที่กินอยู่เป็นเพียงวัตถุทางสายยาง ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าสภาพที่เป็นอยู่นี้มันจะกินยังไงอีท่าไหน ทว่าทุกวันหลังอาหารสามมื้อ,บ๊อบจะเดินมาตรวจเช็คอาการอยู่ตลอด บางครั้งก็พูดคุยไปกินข้าวไป บางครั้งก็เอาเรื่องจากด้านนอกมาเล่าให้ฟัง แถมพักหลังนี้ก็มาตีซี้เรียกว่า ‘แก’ มั่งล่ะหรือ ‘เอ็ง’ มั่งล่ะ

ซึ่งหลักๆแล้วเขาไม่เคยขออะไรเทือกนั้นเลยซักนิด——ไอ้ที่อยากได้น่ะคือร่างกายต่างหาก

ถึงจะคิดแบบนั้น,ทว่าสภาพซึ่งไม่มีปากจึงทำให้เขาได้แต่รับฟังชายผิวสีพล่ามทุกๆวันจนผ่านพ้นมาได้ปีหนึ่ง ถึงแม้ช่วงแรกๆจะยังช็อคและโกรธแค้นที่บ๊อบทำกับตัวเองราวกับเป็นหนูทดลอง ทว่าหลังๆพออยู่กันไปนานๆเกลก็ชักจะเฉยชาจนพอจะทำใจได้

อีกอย่าง——ตอนนี้ต่อให้โกรธไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี

ในช่วงเวลา 1 ปีกว่าๆนี้บ๊อบได้พล่ามเรื่องต่างๆนานาให้ฟังแถมยังดูแลเอาใจใส่เขาที่เป็นเพียงแค่ <สมอง> อย่างตั้งอกตั้งใจอีก ดังนั้นชายหนุ่มจึงเลือกจะเฉยๆไว้ก่อน อีกอย่างเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน,บ๊อบก็เพิ่งพูดว่าตนนั้นได้ศึกษาร่างกาย <อสุภะ> ของเกลอย่างหมดจดจนพึงพอใจแล้ว ดังนั้นหลังจากนี้ก็จะทำการคืนร่างกลับให้ตามเดิมเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำอะไรไปโดยเสียมารยาท

ก็จริงว่าอย่างน้อย,คำพูดนี้พอฟังแล้วทำให้ใจชื้นจนโล่งอก————

แต่ไอ้เรื่องที่จู่ๆก็มาชำแหละจนเหลือแต่สมองเนี่ย,ยังไงตัวเขาก็ยังเคืองไม่หายอยู่ดี

แต่ส่วนหนึ่งก็คงต้องขอบคุณ.....เพราะการทดลองบ้าๆนี้จึงทำให้สติของเกลกลับคืนมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าน้ำในแทงค์จะเป็นสาเหตุหนึ่ง เพราะบ๊อบกล่าวไว้ว่าในนั้นล้วนอุดมไปด้วยยากล่อมประสาทนานาชนิ

.....ก็ไม่รู้ว่าชายคนนี้ไปหาของดังกล่าวมาจากไหน แต่เท่าๆที่ฟังมา,เกลก็พอตีความได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนสร้างขึ้นเอง ซึ่งหากความคิดนี้เป็นเรื่องจริง แม้หน้าตาไม่ให้,แต่แสดงว่าหมอนี่เป็นอัจฉริยะมีความรู้แน่นเอี๊ยดอยู่ในหัวอย่างไม่ต้องสงสัย

“อ่อ,แล้ววันนี้ก็มีข่าวดีด้วย——ตอนนี้ชั้นได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้พร้อมหมดแล้ว”

บ๊อบวางถุงพลาสติกลงก่อนจะร่าย <อาคม> บทหนึ่ง——วิชานี้เป็น <อาคม • ประเภทรักษา> ที่เกลเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่อยู่ในแทงค์น้ำแห่งนี้

“จงปรากฏต่อหน้าข้า【อาค • จังกะ】”

พรึ่บ!

บังเกิดเพลิงหนาขึ้นห้อมล้อมร่างของบ๊อบ ก่อนจะซึมหายเข้าไปกลายเป็นควันจางสยายไปรอบห้อง——<อาคม> บทนี้มีไว้ฟื้นฟูอาการผิดปกติของร่างกายทั้งภายในและภายนอก

.....ดังนั้นการดมทินเนอร์ของบ๊อบจึงสามารถทำได้เรื่อยๆโดยไม่ส่งผลเสียกับร่างกายแต่อย่างใด——ขณะที่เกลนึกอย่างหน่ายใจอยู่นั้น อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาใกล้แทงค์แล้วว่า

“เอาล่ะ——จากนี้นายจะต้องเข้าสู่สภาวะจำศีลไปซักพักก่อนล่ะนะ”

‘เอ๋? อะไรนะ..?’

เกลเผยความงุนงงไปชั่วขณะ ทันใดนั้น,สติจึงเริ่มเลือนรางเหมือนคล้อยจะหลับลง.....ในจังหวะนี้บ๊อบจึงหันกลับไปสนใจเครื่องยังชีพซึ่งอยู่ถัดจากแทงค์น้ำ พร้อมกับป้อนข้อมูลบางอย่างลงไป

.....เกลจ้องมองห้องเบื้องหน้าด้วยสายตาอันริบหรี่

ก่อนจะสิ้นสติลงไม่รู้สึกถึงสิ่งใดอีก

.

.

“อิมเมจิน~ออล~เลิฟ––พีเพิล~”

เสียงร้องเพลงดังเข้าโสตประสาท——ณ ที่แห่งนี้ยังคงเป็นห้องขาวโพลนอยู่เช่นเดิม ทว่าสิ่งหนึ่งที่เพิ่มเติมนั้นก็คือร่างบนเตียงซึ่งนอนนิ่งไม่ไหวติง ร่างนั้นเหมือนรับรู้ได้ถึงการคงอยู่,นิ้วมือและทั่วสรรพางค์ซึ่งถูกพันแผลไว้ด้วยผ้าก๊อซนั้นเกิดอาการกระตุกตัวขึ้นเล็กน้อย

.....เจ้าของร่างนี้กำลังเปิดขึ้นอย่างแช่มช้า

แสงไฟจ้าแยงเข้าดวงตา ขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงของชีพจรดังขึ้นลงเป็นจังหวะบีท ที่ปากนั้นมีผ้าพันแผลซ้อนทับด้วยเครื่องช่วยหายใจส่งเสียงหืดหาดออกมาอย่างแผ่วเบา

“...........”

ความรู้สึกของนิ้วมือความรู้สึกของแขนขาความรู้สึกของใบหน้าและพื้นผิว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความจริงที่เจ้าตัวนั้นตระหนักได้ แม้ทั่วจะยังรู้สึกอ่อนแรงจนยากแก่การเคลื่อนไหว——

ทว่าพอได้ร่างกายกลับมา,น้ำตาแห่งความยินดีจึงไหลออกจากหางตาทั้งสองฝั่ง

“อีก 1 ปีที่แกหลับไป.....โชคดีนะ,ที่ไม่ได้ตายไปซะก่อน”

ตอนนั้นเสียงหนึ่งก็โพล่งขึ้น,เกลฝืนขยับร่างหันหัวที่ไม่ได้สัมผัสมานานจ้องมองไปยังอีกฝ่าย แล้วก็อย่างที่คิด——สุดสายตาอันพร่ามัวนี้ก็คือบ๊อบดังที่ตัวเขาคาดเอาไว้ พอเห็นดังนั้น,เกลเอ่ยขึ้นว่า

“————?”

เสียงไม่ออก——นั่นคือผลลัพธ์จากการกระทำดังกล่าว

“พูดไม่ได้หรอก เพราะร่างกายที่ไม่ขยับเขยื้อนมาปีกว่า...ไม่สิ,สามปีล่ะมั้ง? เอาเป็นว่า,อีกเดี๋ยวแกก็กลับมาเป็นปกติแล้ว อย่างน้อยชั้นคนนี้ก็ทำกายภาพบำบัดให้จนไม่กลายเป็นกล้ามเนื้ออ่อนแรงล่ะนะ”

“————”

เกลขยับพะงาบๆออกมา กระนั้นสุ่มเสียงกลับกลายเป็นว่างเปล่า,บ๊อบถอนหายใจแล้วว่า

“แกนอนพักไปเถอะ,แล้วก็หัดทำกายภาพบำบัดด้วยตัวเองด้วยล่ะ”

อีกฝ่ายว่าดังนั้น,แล้ววางบอลบริหารไว้ในอุ้งมือเกล บ๊อบฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนจะเดินออกจากห้องปล่อยให้เขามองไล่หลังตนอย่างเงียบงัน

“..............”

กึด!

เกลบีบบอลในมือแน่นจนเนื้อผิวยุบลงไปตามแรง

۞۞۞