คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : Ep.46 - Slaughter
UNagain.46 – Slaughter
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
หลังจากจับตัว <อสุภะ> เหล่าเมดก็จะคอยมาต้อนรับเกลอยู่เสมอ
แม้เจ้าตัวจะไม่ทราบว่านี่เป็นคำสั่งของบ๊อบหรือเป็นความตั้งใจของเหล่าหญิงสาวเองกันแน่
ทว่าการถูกรายล้อมในสภาพนี้ก็นับว่าไม่เลวเช่นกัน
——จากนั้นบ๊อบจึงนำ <อสุภะ> ไปชำแหละ
เคร้ง!
อุปกรณ์ซึ่งเปื้อนเลือดถูกวางลง,หมอนั่นว่า
“ฝากเก็บด้วยล่ะ”
เกลตอบกลับด้วยการผงกศีรษะ
ขณะเดียวกันบ๊อบจึงคว้าชุดกาวน์ขึ้นสวมอีกครั้ง.......ระหว่างที่เกลกำลังยก <อสุภะ> ขึ้นมานั้น——อีกฝ่ายก็ทัก
“พอใจรึเปล่า? ชีวิตแบบนี้น่ะ”
“......ถามทำไมล่ะ?”
เกลขมวดคิ้วแน่น,เหลือบมองบ๊อบพลางครุ่นคิด
อีกฝ่ายนั้นยกไปป์แบบกล้องยาสูบขึ้นคาบไว้ก่อนจะตะแคงจุดด้วยไม้ขีด——พอเสร็จสรรพเจ้าตัวจึงซี๊ดเอาลมเข้าปอดก่อนจะปล่อยควันขาวออกมาเป็นเส้นตรง
“มีที่อยู่ที่กิน ถึงจะโดนบังคับ,แต่ก็เป็นงานที่แกสามารถทำได้ง่ายๆอย่างไม่มีปัญหา.....คิดว่าที่นี่ดีรึเปล่าล่ะ?”
“ก็คงจะดีล่ะนะ..........ถ้าไม่มีแกอยู่ด้วยน่ะ”
“——งั้นเรอะ?”
บ๊อบเอ่ยไปพลางสูบไปป์,จากนั้นก็พ่นควันขาวออกมา
ชายผิวสียืนสงบนิ่งอยู่พักราวกับละเมียดต่อสารก่อมะเร็งตรงหน้า......พอผ่านไปราว 5
วิ,เขาก็ล้วงมือเข้าอกเสื้อคว้าบางสิ่งออกมา
“นั่นมัน..!?”
เกลถึงกับอุทาน——ของสิ่งนั้นก็คือนาฬิกาข้อมือ
.....นาฬิกาข้อมือของเกลที่ได้รับมาจากทุกคน
“ดูเหมือนจะเป็นของสำคัญสินะ? ไม่ต้องห่วง,ถึงตอนที่เจอมันจะกระจกร้าวแล้วเข็มหยุดเดินก็ตาม
แต่ว่าตอนนี้ชั้นได้เปลี่ยนถ่านให้แล้ว
และกระจกเองก็เปลี่ยนเป็นเลนส์ใหม่ให้ด้วยเหมือนกัน......”
บ๊อบว่าอย่างนั้นก่อนจะโยนนาฬิกาไปให้——เพี๊ยะ! เกิดเสียงปะทะระหว่างโลหะกับเนื้อหนังดังขึ้นในมือเกล
ชายหนุ่มรับนาฬิกามา,พลางจดจ้องมันอย่างพินิจ
เรื่องราวที่ผ่านมากำลังไหลย้อนกลับอยู่ในความคิด
ความทรงจำที่ดีและไม่ดี....ต่างก็หมุนเวียนอยู่ในนั้น
กึด!
ชายหนุ่มกำนาฬิกาไว้แน่น ส่งผลให้บ๊อบฉีกยิ้มออกมา
“เพลิดเพลินไปเถอะ....ความสุขนั้นน่ะ”
ว่าอย่างนั้น,แล้วเดินออกจากห้อง——ทิ้งให้เกลจมอยู่กับความคิดไปชั่วขณะ
จากนั้นเขาจึงหยิบนาฬิกาขึ้นสวมทับที่ข้อมือซ้าย ก่อนจะนำ <อสุภะ> เข้ากรงร่วมกับตัวอื่นๆ
เกลได้แต่เงียบงันอยู่แบบนั้น
.
.
“ไอแซคน่ะเรอะ? แน่นอนสิว่ารู้จัก,ถ้าไม่รู้จักในแผนที่จะมีเขียนไว้เหรอ?”
ห้องวิจัยซึ่งถูกเติมเต็มด้วยพื้นหลังสีขาวโพลนนั้นได้ปรากฏร่างของบ๊อบและเกลกำลังพูดคุยกันอยู่
คำถามก็คือที่มาที่ไปของตัวชายตรงหน้า.....เกลนั้นมีเรื่องคาใจอยู่เต็มไปหมด
——ดังนั้นในหนนี้จึงเลือกที่จะพูดออกไปตามตรง
“นายเป็นคนของ <ไอแซค> สินะ?”
“เปล่า,ไม่ใช่อ่ะ”
“...........”
“จ้องอะไร? นี่ไม่เชื่อที่ชั้นพูดเหรอ?”
“ก็เออน่ะสิ คิดว่าคนอย่างแกจะให้ชั้นเชื่อได้ลงรึไง?”
“เอ้า? ในเมื่อรู้อยู่แล้วก็ยังจะถามอีกเนี่ยนะ..?”
เกลกระตุกคิ้วเผยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
ส่วนบ๊อบก็ยักไหล่ไม่ใส่ใจหันกลับไปทำงานต่อ ทว่าตอนนั้นเขาก็โพล่งขัด “เดี๋ยวสิ! นี่แกเป็นใครกันแน่? มีทั้ง【เมอร์ริธ】ที่เยอะขนาดนั้น
แล้วไหนจะ <อาคม> ที่ชั้นไม่เคยเห็นอีก.....แกไปเอาความรู้และความสามารถพวกนั้นมาจากไหน!?”
“ทำไมชั้นต้องบอกด้วยล่ะ?”
เกลกระตุกคิ้วอีกครั้งพร้อมกับกัดฟันกรอดส่งเสียงแกรกๆออกมา
เป็นชายที่น่าโมโหซะจริง.....ถ้าไม่ติดเรื่องยากับความสามารถของอีกฝ่าย
เกลก็คงฆ่าทิ้งโดยไม่ลังเลไปแล้ว
“จะไปซะทีได้ยัง? แกกำลังรบกวนเวลาวิจัยของชั้นอยู่นะเว้ย”
ปึด..!
——เหมือนเส้นสติในหัวเกลจะขาดผึง
ดังนั้นเขาจึงกระทืบเท้าลงดัง ปึง! เสียซะดังลั่น....แล้วว่า “เออ,รู้แล้วน่า” ออกมาเบาๆก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทางหัวเสียเล็กน้อย
บ๊อบมองไล่หลังจนกระทั่งเกลลับตาไป
“เล่นซะพื้นเป็นรอยเลยนะ”
ว่าแบบนั้น——ขณะเดียวกันด้านเกลที่เหมือนจะอารมณ์เสียอยู่จึงคิดจะออกไปเดินเล่นแก้เซ็ง
ทันทีที่เปิดประตูเข้าสู่ <โซนนั่งเล่น> เขาก็พบกับคุณเมดนับร้อยรอคอยอยู่ในนั้น
“ยินดีต้อนรับค่ะ,ท่าน”
ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเช่นเคย.....เกลนึกอย่างนั้น,ก่อนจะเดินผ่านพวกเธอทะลุออกไปทางประตูหน้า
พร้อมเพรียงกันก็มีเสียงดังไล่หลังว่า “ขอให้โชคดีค่ะ,ท่าน” อยู่หลัดๆ
แอ๊ด!
เกลเปิดประตูตรงหน้ารับลมร้อน——พร้อมกันก็จดจ้องบรรยากาศอันรกร้างของนรกเบื้องหน้าอย่างสงบนิ่ง
ชายหนุ่มเดินล้วงกระเป๋าไปที่มุมหนึ่งถัดจากปากทางเข้าเพียงไม่กี่เมตร
ก่อนจะนั่งลงกับพื้นทิ้งสติกับความคิดลงสู่ห้วงภวังค์ไปชั่วขณะ
.....เกลกำลังรำลึกถึงวันเก่าๆในเมือง
กับพวกพ้องที่ตนเชื่อว่าเป็นครอบครัวนั้นสุดท้ายก็แตกหักลงไปแบบไม่มีชิ้นดี
คนเราแม้ไม่เคยรู้จัก แต่พอถึงจุดๆหนึ่งก็จะสามารถสนิทกันถึงขั้นกลายเป็น <ครอบครัว> กันได้ง่ายๆ เมื่อคิดแบบนั้น,ในทางตรงกันข้ามของสิ่งที่เรียกว่า <ครอบครัว> เองก็คงจะสามารถแตกหักได้ง่ายๆด้วยเช่นกัน——
บางทีนี่คงเป็น <ความจริงอันไม่ตาย> อย่างที่บ๊อบว่า พอตระหนักถึงความจริงข้อนี้【เมอร์ริธ】ในตัวเกลถึงได้เพิ่มขึ้น
ยิ่งเรียนรู้ก็จะยิ่งแข็งแกร่ง.....งั้นเหรอ?
“นี่แก! ชั้นขอถามอะไรหน่อยสิ!”
———ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็โพล่งขึ้น
۞۞۞
ความคิดเห็น