คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : Ep.47 - Slaughter
UNagain.47 – Slaughter
ยิ่งเรียนรู้ก็จะยิ่งแข็งแกร่ง
ถ้าคิดซะแบบนี้อะไรๆมันก็คงดูสมเหตุสมผลขึ้นมาหน่อย
ขณะที่เกลยังคงแหงนหน้ามองขึ้นฟ้าพร้อมกับปล่อยความคิดให้เลื่อนลอยอยู่นั้น
จู่ๆเสียงหนึ่งก็ทักขึ้น
“นี่แก! ชั้นขอถามอะไรหน่อยสิ!”
“.....?”
เป็นชายปริศนาที่เกลไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน.........เหมือนรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง
เกลค่อยดันตัวขึ้นจากพื้นพร้อมกันก็จดจ้องไปที่อีกฝ่ายโดยไม่ละสายตาไปไหน
“อะไร?”
เกลตอบกลับไปแบบกลางๆไม่เผยแววมิตรหรือศัตรูด้วย
ส่งผลให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นหนหนึ่ง,แล้วว่า “คนที่ชื่อ【บ๊อบ】น่ะ,อยู่ที่นี่รึเปล่า?”
“.......คนรู้จักของบ๊อบเหรอ?”
“ก็ไม่เชิง,เผอิญว่ามันเป็นงานน่ะ——”
เป๊าะ!
ชายปริศนาดีดนิ้ว,ทันใดนั้นก็พลันปรากฏเค้าร่างนับสิบสายทะยานออกมารายล้อมอยู่ต่อหน้า.....สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นล้วนยืนสองขาแบบมนุษย์
ทว่าความสูงร่วม 3 เมตรกว่าๆบวกกับหน้าตานั้นนับว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
รูปร่างของมันล้วนคล้ายคลึงกับ <อสุภะ> ทว่าร่างกายนั้นดูหนาใหญ่กว่าและไร้ใบหน้าผิดหูตาจมูก
บนศีรษะอันเรียบเนียนนั้นมีเพียงแค่ปากสีแดงสดกำลังฉีกยิ้มอยู่
เกลในตอนนี้ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี
“นี่แกคิดจะทำอะไร..?”
“ทำงานไงเล่า! หน้าที่อันสูงศักดิ์นี้ล้วนเป็นประสงค์ของพระเจ้า,ดังนั้นชั้นถึงได้มาอยู่ที่นี่”
“พระเจ้า..?”
——จากนั้นหมอนั่นก็ประกาศกร้าวออกมา
“เพราะแบบนั้นชั้นถึงต้องฆ่าชายที่ชื่อว่าบ๊อบนั่นทิ้งไปซะ..!”
ฟุ่บ!
มือของอีกฝ่ายวาดออกไปเบื้องหน้าเผย【เมอร์ริธ】ทั้ง 20 จุดอยู่ภายใน
ไม่เพียงเท่านั้น......เหนือภาพของ【เมอร์ริธ】จำนวนมากเองก็มีบางสิ่งที่ดูผิดแปลกไปจากทุกที
.....สิ่งนั้นก็คือ <รอยสัก>
รอยสักซึ่งควรจะเป็นรูปของ <กงล้อ 8 ซี่> เหมือนกับของเกลและบ๊อบนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยรอยสักของ <ไม้กางเขน> แทนเสียอย่างนั้น
ทันทีที่เห็นตัวชายหนุ่มถึงกับลอบขมวดคิ้ว,เท่าที่เกลจำความได้ก็ยังไม่เคยพบเจอใครที่มีรอยสักเช่นนี้มาก่อน
ไม่ว่าจะเป็นพวก <ไอแซค> หรือคนในเมืองก็ตาม
ขณะที่เกลยังคาใจอยู่นั้น,อีกฝ่ายก็ว่า
“——ขยี้มันซะ”
ชายนิรนามเผยเจตนาฆ่าฟันอย่างเด่นชัด จากนั้นอสุรกายรอบข้างก็เหมือนรับรู้ได้ถึงความต้องการนั้น
พวกมันทั้งสิบพลันกู่ร้องเสียงดังลั่น,ก่อนจะกระโจนเข้าปากทางเข้าของศูนย์วิจัยในทันที
จากการกระทำนี้ทำเกลระบุได้ชี้ชัดว่าเจ้าพวกนี้เป็นดั่งลูกสมุนของชายตรงหน้า
และชายตรงหน้าก็เหมือนต้องการจะเอาชีวิตบ๊อบด้วยเหตุบางอย่างอีกทีหนึ่ง.......ก็จริงว่าหากบ๊อบตายไปยังไงซะเขาก็คงไม่ใส่ใจ
ทว่านั่นก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึก
เปรี้ยงงง!
ก่อนที่มันจะย่างกรายเข้าสู่ภายใน
กระสุนน้ำก็พลันปะทะต่ออสุรกายจำนวนหนึ่งจนตัวพรุนเป็นรูส่งผลให้ที่เหลือชะงักกึกไปตามๆกัน——ณ ทิศทางตรงกันข้ามนั้นกลับเผยเกลที่กำลังชี้【พานี • ทัลวาล】ในมือเข้าใส่พวกมันอยู่
ชายปริศนาขมวดคิ้วแน่น
“นี่แก....คิดจะขัดขวางงั้นเหรอ?”
“ก็คงแบบนั้น”
เกลตอบรับพลางเลื่อนปลายดาบมาทางชายตรงหน้า
“จนกว่าชั้นจะได้สูตรยา............ทางนี้ก็คงปล่อยให้เจ้านั่นตายไม่ได้หรอกนะ”
“——ยกโทษให้ไม่ได้”
หมอนั่นกัดฟันกรอด
อุ้งมือที่กวาดไปเบื้องหน้ากลับกลายเป็นงองุ้มบีบเข้าหากันอย่างสุดแรงเกิดด้วยอารมณ์อันคุกรุ่น
พร้อมกันนั้นอีกฝ่ายเองก็คำรามลั่นออกมา
“คนบาปที่ขัดประสงค์ของพระเจ้า......โทษของแกมีเพียงแค่การดับสูญไปเท่านั้น!”
“พูดมากเว้ย! ที่แกลงนรกมาก็แสดงว่าเป็นคนบาปเหมือนกันแหละวะ..!”
——ทั้งสองต่างเผยท่าทีแตกหักอย่างเด่นชัด
.
.
ก่อนที่สถานการณ์จะเลวร้ายยิ่งขึ้นไปมากกว่านี้
ขณะเดียวกัน.....ทางด้านบ๊อบก็ยังชักทำการวิจัยอยู่เช่นเดิมโดยไม่ได้รับรู้เรื่องราวจากภายนอก
จะอย่างไร,สำหรับตัวเขาแล้วเรื่องของแฟนสาวนับว่าสำคัญที่สุด
.....ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเธอกลับมาให้ได้
ถึงแม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของคนนับล้านหรือมากกว่านั้น——แต่หากการกระทำดังกล่าวสามารถช่วยฟื้นสติของเธอขึ้นมาได้แล้วล่ะก็,ตัวบ๊อบเองก็ไม่มีทางที่จะลังเลเด็ดขาด
เป็นปณิธานอันแรงกล้าและก็ความต้องการอันหยาบช้าในเวลาเดียวกัน
ท่ามกลางห้องขาวของสถานวิจัยนี้
จู่ๆชายผิวสีก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง.....ไม่ใช่การทดลองที่ผิดพลาดหรือการวิจัยที่ผิดแผน
แต่เป็นการคงอยู่ซึ่งผิดปกติไปจากทุกทีที่ควร
“หนูท่องั้นเหรอ?”
บ๊อบเปรยโดยยังง่วนอยู่กับงานตรงหน้า
สภาพที่เหมือนกับบ่นลอยๆนี้กลับถูกตอบรับด้วยเสียงของชายอีกคนหนึ่ง
“สมแล้วที่เป็น【แจ๊ค • ของเหล่าอสุภะ】รู้สึกตัวเมื่อไหร่กันว่าผมอยู่ที่นี่?”
“ก็ตั้งแต่ที่แกย่างเท้าเข้ามาในห้องเนี่ยแหละ
กลิ่นสาบของหนูน่ะมันแทงจมูกชั้นซะจนแสบไปหมด”
จากนั้นเสียงหัวเราะร่วนจึงดังตอบรับคำของบ๊อบ
พร้อมกับการปรากฏตัวของชายปริศนาขึ้นที่ด้านหลังห่างออกไปราว 20 เมตร,มันว่า “คุณนี่ยังปากดีเหมือนเคยนะ” ชายผิวสีไม่สะท้านต่อคำกล่าวพลางแย้งทัก
“แล้วแกมีธุระอะไร?”
“——ไม่น่าถามเลยนะ”
ชายผิวขาวตอบกลับพลางแบมือออกไปเบื้องหน้า
ที่กลางฝ่ามือนั้นเผยรอยสักของ <ไม้กางเขน> และ【เมอร์ริธ】อีก 22 จุดอยู่ภายใน
อีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาทีละน้อยพร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงสงบนิ่ง
“หัวของคุณ.....ผมขอนำไปมอบให้กับ【คิง】ก็แล้วกัน”
มันเหยียดยิ้ม ขณะเดียวกันบ๊อบก็วางปากกาลงกับโต๊ะแล้วบอกกับชายด้านหลังตนด้วยท่าทีขบขัน
“จะดูถูกกันเกินไปหน่อยมั้ง..? ถึงได้ส่ง【โฟลทเอช】คนเดียวมากำจัดชั้นน่ะ....ไม่เสียดายชีวิตเลยรึไง?”
“เพื่อพวกเราเหล่า <อันเดด> การเสียสละก็นับว่าเป็นประสงค์ของพระเจ้าด้วยเช่นกัน ทว่าอย่างไรแล้ว,สำหรับคุณ.....เพียงแค่ผมคนเดียวก็เอาอยู่”
“โห..?”
ชายผู้ครองตำแหน่ง【โฟลทเอช】ว่าอย่างนั้น
ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงในระยะห่างเพียงแค่ 10 ก้าว ณ ช่วงเวลานี้,ทั้งสองล้วนแล้วแต่เงียบงันไร้ซึ่งคำพูดออกจากปาก กระทั่งการเคลื่อนไหวเองก็ยังถูกผนึกไว้จนนิ่งไม่ไหวติง——ราวกับว่านี่คือการแข่งความอดทนอยู่ยังไงอย่างนั้น
แป๊ก!
แป๊ก!
แป๊ก!....
สิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางบรรยากาศอันน่าอึดอัด,ก็คือลูกตุ้มเหล็กเพนดูลั่มบนโต๊ะของบ๊อบ
พวกมันตีกันไปมาสลับซ้ายขวา หนึ่งครั้ง,สองครั้ง,สามครั้ง,สี่ครั้ง.....เป็นเช่นนี้อยู่พักหนึ่ง
กระทั่งเสียงของลูกตุ้มตกกระทบลงพร้อมกันสองจังหวะ
ทุกอย่างถึงได้เริ่มขึ้น——
“จงปรากฏต่อหน้าข้า【โมกขศักดิ์】!”
“จงประจักษ์สู่สายตา【ดูแรน • ดอล】!”
เปรี้ยงงง..!!
แทบจะพร้อมเพรียงกัน,หนึ่งดาบและหนึ่งหอกต่างก็โถมปะทะเข้าหากันบังเกิดเป็นช็อคเวฟขึ้นแหวกชั้นอากาศรอบด้าน
หอกสีทองซึ่งปรากฏลวดลายกนกดูเก่าแก่จนน่าเกรงขามนั้นคือ【โมกขศักดิ์】ในมือบ๊อบ
ส่วนอีกวัตถุดาบซึ่งเป็นเหล็กสีเงินบริสุทธิ์ราวกับทองคำขาวนั้นก็คือ【ดูแรนดอล】ซึ่งเป็นอาวุธของฝ่ายตรงข้ามที่กดดาบลงมาหนักแน่นไร้ซึ่งความปราณี
“ผู้ไร้ศรัทธาต่อพระเจ้าจงหายไปซะ..!”
“ศาสนาชั้นไม่มีพระเจ้าเว้ย!”
۞۞۞
ความคิดเห็น