UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #83 : Ep.01 - Amnesia

UNagain.01 – Amnesia

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าแพ้ข้าแล้วนะ โพไซดอน”

เสียงหัวเราะร่วนดังก้อง เบื้องหน้าของชายเคราดกผิวกายสีน้ำทะเลนั้นก็คือเทพเจ้าองค์หนึ่ง มันสวมอาภรณ์สีขุ่นคล้ายผิวแกะ แม้เป็นเช่นนั้น ทว่าความหรูหราซึ่งแผ่ออกมาก็ยังคงมีอยู่

“ฮึ่ม! ข้าไม่ยอมรับหรอกซุส! เมื่อครู่เจ้าต้องโกงข้าแน่ๆ”

———หว่างกลางทั้งสองนั้นก็คือหมากกระดานหนึ่ง

เทพสายฟ้าสบถดังในลำคอก่อนจะว่า

“อย่ากล่าวหากันเช่นนั้นสิน้องข้า”

“กรอด! เจ้าไม่ยอมรับเช่นนั้นเรอะ!?” เทพสมุทรคำรามลั่น ก่อนจะวาดมือออกไป

“จงมา【ไทรเดนท์】!”

วู้ม!

ทันใดนั้นหอกสามง่ามขนาดสิบคนโอบก็พลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของชายฉกรรจ์ การกระทำนี้ส่งผลให้ทั่ววิหารบังเกิดความโกลาหลในชั่วเสี้ยววิ เทพตะวันอพอลโลถึงกับหน้าซีดเผือดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทองด้านข้างแล้วกล่าว

“ใจเย็นก่อน! ท่านอา มหาบิดาข้าหาได้มีเจตนาเช่นนี้ไม่”

“หุบปาก!”

เสียงกรรโชกนี้ทำเอาเทพหนุ่มถึงกับตัวสั่น ไม่เพียงแค่เขา แต่ทั้งหมดอันรวมถึงบริวารและพี่น้องในท้องพระโรงต่างก็ตื่นตระหนกไม่แพ้กัน ซุสเห็นดังนั้นจึงได้แต่ส่ายหน้า

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว”

จากนั้นเจ้าตัวจึงทาบมือออกไป

“จงมา【เคลล่า】!”

เปรี้ยง! ปรากฏสายฟ้าฟาดลงสนั่นทั่วทุกสารทิศ ขณะเดียวกันเบื้องหน้าของเทพสูงสุดก็ปรากฏมวลแสงสีนวลก่อตัวกันเป็นหอกสองคมขึ้น ซุสคว้ามันไว้อย่างแช่มช้า ผิดกับประกายอำมหิตที่แผ่ออกมา

———ทุกคนถึงกับสั่นสะท้าน

“หากเจ้าตายก็อย่าถือโทษข้าล่ะ”

“คำพูดพล่อยๆ เข้ามา!”

โพไซดอนตวาดลั่นพร้อมกับตั้งท่าดัง ตึง! จนพื้นยุบไป 10 กว่านิ้ว ขณะเดียวกันซุสก็แสยะยิ้มจนหนวดเครากระตุกวูบ ทั้งเฮอร์มีส อพอลโล อาร์เทน่า หรือบรรดาเทพอื่นๆในวงศ์ญาติกว่าสิบองค์ล้วนยืนค้างเติ่งไม่ติดกับที่ พวกมันได้แต่กลืนน้ำลายฝืด พลางรับรู้ได้ถึงหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น ทว่าตอนนั้นเอง—

แปะ! แปะ! แปะ!

“ผ่านมาหมื่นปีแล้วแท้ๆ แต่พวกเจ้าก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนา”

“......!?”

ทุกคนในห้องถึงกับตื่นตระหนก เสียงใสของอิสตรีนี้ได้แสดงถึงผู้มาเยือนคนใหม่ แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ความจริงก็คือการรับรู้ พวกมันทุกคนล้วนเป็นเทพระดับสูง กระนั้นบริวารเองก็เช่นกัน ทั้งที่อย่างนั้น แต่ทุกคนกลับไม่รู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายได้เข้ามาในห้อง พอคิดอย่างนั้นสายตาทั้งหมดจึงหันมองไปยังบุคคลที่สามโดยอัตโนมัติ อพอลโลขมวดคิ้วแน่นพลางเอ่ยถามออกไป

“เจ้าเป็นใคร?”

“ยินดีที่ได้รู้จัก นามของข้าคือฮิรา”

“ฮิรา? นามนั้นข้ามิเคยได้ยิน––เอ๊ะ?”

บุรุษรูปงามเปล่งคำพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนจะพบว่าสายตาทั้งหมดล้วนจับจ้องมาที่ตนผิดไปจากทุกที เส้นเสียงของเขาจางหาย ขณะเดียวกันสติและภาพเบื้องหน้าก็เริ่มเอนเอียงราวกับเขากำลังหมุนคออยู่

ก่อนที่ประสาทสัมผัสจะจางหายไป สิ่งสุดท้ายที่เขามองเห็นก็คือแอ่งโลหิตขนาดใหญ่

.....กับร่างกายของเขาซึ่งยืนโงนเงนไร้ศีรษะ

ตุบ!

“อพอลโล..!”

ซุสแผดร้องดังสะท้านไปทั่วบริเวณ การสังหารในชั่วอึดใจอันเหนือกว่าการรับรู้ของพวกเขา อย่างไรคำตอบก็มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

ผู้ที่สังหารเทพตะวันก็คือฮิราไม่ผิดแน่!

“โฮฮฮฮฮ! อ้ากกกกกกกกกก!”

ซุสคร่ำครวญกอดศพลูกชายอย่างเศร้าสลด ผิดกับหญิงสาวซึ่งเป็นผู้ลงมือ หล่อนในยามนี้กลับฉีกยิ้ม แล้วเปรยเบาๆ “ไม่ไหวๆ ถ้าพวกเจ้าจะอ่อนแอเสียขนาดนี้นะ ข้าก็ขอเลยแล้วกัน” เธอพูดเสร็จจึงตวัดมือในอากาศวาดมุทราออกไป

“ที่แห่งนี้น่ะเป็นของข้าแล้ว”

.

.

“จงปรากฏต่อหน้าข้า【ปุโรหิต】”

۞۞۞