ALLY! -. เมื่อผมกลายเป็นนางร้าย แต่นางเอกดันเป็นแฝดผมเอง

ลำดับตอนที่ #2 : ALLY 00 :: พี่น้องฝาแฝด

ALLY 00

“ THE TWINS ”

บางทีมนุษย์ กับ ความตายอาจจะเป็นสิ่งที่อยู่คู่กัน

ความตายนั่นคือสิ่งที่ไม่อาจเลี่ยงได้ บางคนจบชีวิตเมื่อถึงยามชรา บางคนจับชีวิตด้วยเหตุไม่คาดฝัน บางคนจบชีวิตด้วยฝีมือของมนุษย์ด้วยกันเอง ในขณะที่บางคนเลือกจบชีวิตตนเองเพื่อวิ่งหนีปัญหาที่ต้องเผชิญ

เสียงไซเรนดังก้องกังวานภายในจัตุรัสกลางเมืองใหญ่ เสียงฝีเท้าเดินขวักไขว่จากทุกสารทิศต่างหยุดชะงัก เสียงพูดคุยเรื่องราวในชีวิตประจำวันถูกแทนที่ด้วยเสียงคุยจอแจจนฟังไม่เป็นศัพท์ นัยน์ตาทุกคู่ต่างจับจ้องไปยังหน้าร้านขายเกมแห่งหนึ่งด้วยความอารมณ์อันแสนหลากหลาย

เคยได้ยินไหมว่าสิ่งที่ทำให้มนุษย์พร้อมใจกันมองได้นั้นมีเพียงแค่สองอย่างเท่านั้น นั่นคือ เรื่องราวดีๆ และ เรื่องราวสุดเลวร้าย ถ้าพูดถึงเรื่องราวดีๆ คงเป็นป้ายลดราคาสินค้ากว่าเก้าสิบเปอร์เซนต์ตรงหน้าร้าน แต่นั่นก็มีแค่คนบางกลุ่มสนใจ ในขณะบางกลุ่มแทบไม่เหลียวมอง

...ถ้าสิ่งที่ทำให้พวกเขาหยุดนิ่ง...คือเรื่องร้ายล่ะ?

เลวร้ายสุดๆ เลย

กำแพงสีขาวนวลถัดจากประตูร้านไปไม่ถึงสิบเมตรถูกย้อมไปด้วยสีแดงจากโลหิตที่ไหลรินออกมาจากร่าง ...ไม่สิ ศพของคนแปลกหน้า เรือนผมสีบลอนด์สว่างซีกหนึ่งกลายเป็นสีเลือดเนื่องจากของเหลวไหลออกจากช่องขนาดเล็กที่ไม่ได้เกิดเองตามธรรมชาติบนศีรษะ ดวงตาสีทองคล้ายกับแมวดูเลือนลอยราวกับเจ้าของร่างกายไม่ได้มีชีวิตอีกต่อไป ทว่าถึงกระนั้นนัยน์ตานั้นก็ยังคงจ้องมองลงไปยังหน้าตักที่มีร่างของเด็กหนุ่มผู้คล้ายกันราวกับกระจกนอนหน้าคว่ำอยู่ ตรงท้ายทอยเต็มไปด้วยเลือดไหลออกจากปากแผล

ชายหนุ่มในชุดอาสาสมัครเดินเร็วๆ เข้ามาพร้อมกับเปล พวกเขามองร่างที่นั่งนิ่งโชกเลือดตรงหน้าก่อนยกขึ้นเปลจากระมัดระวัง ถึงแบบนั้นก็เถอะ ในความคิดของพวกเขานั้นชายหนุ่มที่หน้าคว่ำกับพื้นไม่น่ารอด แต่หน้าที่ของพวกเขาคือพาร่างไปยังโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าร่างนั้นจะมีชีวิตอยู่หรือกลายเป็นศพไปแล้วก็ตาม

            ทันทีที่มาถึงจุดหมายคนหนึ่งถูกแยก และ ส่งไปยังห้องเก็บศพ เพราะเจ้าตัวเสียชีวิตในทันที ส่วนอีกคนถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน เหล่าบุคลากรของทางโรงพยาบาลใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นไม่กี่ชั่วโมงเลย สุดท้ายผลออกมาว่าเสียชีวิตไปแล้วเหมือนกันทำให้ต้องย้ายศพไปห้องเก็บศพ

          หลังจากนี้มาฟังเรื่องราวจากผู้เสียชีวิตทั้งสองกันเถอะ

            ย้อนไปหกชั่วโมงก่อนหน้านี้

ห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดกลางถูกตกแต่งด้วยโทนสีสว่าง หากแต่กลับถูกปิดทับเอาไว้เพื่อป้องกันแสงจากดวงอาทิตย์ ร่างของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องนอนฟุบหน้าบนโต๊ะ เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังก้องกังวานหลายนาทีทำให้เขาชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองภาพตรงหน้าด้วยความรำคาญ มือสีซีดยกขึ้นขยี้ผมเบาๆ ยิ่งทำให้เรือนผมสีบลอนด์ยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม ดวงตาสีทองจ้องหน้าจอมือถือเครื่องสีขาวพร้อมข้างหรี่ลงเล็กน้อยหลังจากรู้สึกว่าไม่ค่อยชินกับแสงจ้าบนหน้าจอ ทันทีที่เห็นตัวเลขเวลาบนหน้าจอเขาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดพลางวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม

            เฟลิกซ์ มอสเพียร์ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องขยับตัวเบาๆ เพื่อคลายความล้าของร่างกายอยู่นาน จากนั้นตรงไปทำธุระส่วนตัวในยามเช้า ไม่สิ...ตอนนี้มันเกือบเที่ยงแล้วนี่

ใช้คำว่าสายดูจะเหมาะกว่าหรือเปล่านะ

อืม...ช่างเถอะ

หลังจากจัดการธุระทุกอย่างเสร็จ เฟลิกซ์สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ธรรมดาเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังส่วนของจุดนั่งเล่น ที่นี่ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่หรือหรูเลิศอะไร เป็นแค่คอนโดทั่วๆ ไป

เฟลิกซ์ยกมือขึ้นป้องปากหาวหวอดเล็กน้อย จังหวะที่กำลังเดินไปส่วนครัวนัยน์ตาสีทองเหลือบเห็นร่างชายหนุ่มอีกคนนอนหลับบนโซฟาทำให้เขาชะงักฝีเท้าพลางหันมองอีกรอบ คนที่นอนอยู่บนโซฟา คือ ไอแซค มอสเฟียร์ บุคคลที่มีใบหน้าเหมือนกับเฟลิกซ์อย่างกับแกะ อันที่จริงคงไม่แปลกเท่าไรที่ไอแซคมีหน้าตาเหมือนเขา...ก็หมอนี้เป็นน้องชายฝาแฝดนี้ ส่วนแตกต่างคงมีแค่การแบ่งผมคนละทิศกัน แต่นั่นแหละทำให้เวลายืนมองหน้ากันแล้วรู้สึกคล้ายกำลังส่องกระจก

ทว่าถึงหน้าตาจะเหมือนก็ตาม ใช่ว่าเสียงของพวกเขาจะเหมือนกันไปเสียทุกเรื่อง สิ่งที่ชัดที่สุดน่าจะเป็นเสียงของพวกเขา มันแตกต่างกันทั้งน้ำเสียง แล้วก็โทนด้วย...แต่ถ้าให้ดัดหรือเปลี่ยนโทนเสียงให้เหมือนฝาแฝดก็ไม่ยากเท่าไร  ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายยืนนิ่งมองน้องชายตนเองนานก่อนใช้เท้าเตะต้นขาอีกคน เพื่อเป็นการปลุกพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเมินเฉย

            “เฮ้ ตื่นเดี๋ยวนี้”

            “หา?”

            เฟลิกซ์แน่ใจว่าไอแซคไม่ได้ตื่นเพราะเสียงเรียกหรอก แต่เป็นเพราะแรงเตะต่างหาก ชายหนุ่มผู้เป็นน้องยันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาโดยที่ไม่ได้แม้แต่มองคนที่ปลุกตนเอง นัยน์ตาสีทองกวาดไปมองรอบห้องหลายรอบจนในที่สุดยอมเลื่อนขึ้นมองชายหนุ่มผู้มีใบหน้าพิมพ์เดียวกัน ที่ตอนนี้กำลังยืนเท้าสะเอวมองอยู่

“...อรุณสวัสดิ์...”

ไอแซคพึมพำอย่างแผ่วเบาพร้อมล้มตัวลงนอนอีกรอบทำให้แฝดพี่เผลอทำหน้าเบื่อพลางบ่นเสียงห้วน

“จะนอนไปถึงเมื่อไร”

“เฮียเองวันนี้ท่าทางหลับยาวใช่เล่น เพิ่งเห็นย้ายก้นออกจากห้องได้”

อันนี้ไม่ขอเถียงแล้วกัน...

“วันนี้โดดซ้อม?”

เฟลิกซ์ถามต่อด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเป็นผลให้น้องชายฝาแฝดเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง สีหน้าไอแซคไม่มีแม้แต่ความกังวล หรือ รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่ตนเองโดดซ้อม นอกจากไม่มีสีหน้ารู้สึกผิดใดๆ แล้ว ชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟายังแถมยังไหล่ราวกับบอกว่าไม่สนอะไรทั้งสิ้นอีก ทำเอาพี่ชายอย่างเฟลิกซ์อดเอือมกับนิสัยไม่แคร์โลกของน้องตนเองไม่ได้

“ใช่ วันนี้ขี้เกียจเกินไป ขอผ่านแล้วกัน”

 “หวังว่าคงไม่โดนไล่ออกนะ”

“ช่างสิ ใครสน”

ไอแซคตอบกลับพลางเอนตัวลงนอนอีกรอบ ทางด้านเฟลิกซ์ถอนหายใจเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตาสีทองกวาดมองภายในตู้เย็นที่เริ่มว่างเปล่าลงเรื่อยๆ สบถอย่างแผ่วเบา

“ชิ”

“เป็นอะไรอีก?”

ดูเหมือนไอแซคจะหูดีเกินไป หรือไม่ก็ ตั้งใจฟังว่าพี่ชายกำลังจะบ่นอะไรไหม เฟลิกซ์ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลไหน เอาเป็นว่าหมอนี้ได้ยินเสียงไม่พอใจของเขาจนต้องเอ่ยถาม ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ปิดตู้เย็นด้วยแรงระดับกลางจากนั้นหันไปคุยกับฝาแฝดตนเองต่อ

“ต้องออกไปซื้อของมาเพิ่มอีกแล้ว”

“นานๆ ทีออกไปรับแสงแดดบ้าง ตอนนี้ซีดจนจะเป็นศพแล้ว”

ยังมิวายหาเรื่องแขวะกันได้อีก ถึงตั้งใจแขวะพี่ชายก็เถอะ แต่ถามจริงไม่รู้สึกจุกบ้างรึไง เฟลิกซ์กลอกตาไปมาอย่างเอือมระอาพร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“ฉันออกไปเกือบทุกวันแหละ ยังกับไม่มีงานทำ แต่วันนี้วันหยุด ขออยู่บ้านหน่อยไม่ได้หรือไง แล้วก็ถ้าฉันซีดเหมือนคนตายนายก็พอๆ กันแหละ คุณน้องชาย”

--- อีกอย่างนี่มันสีผิวธรรมชาติ แถมไม่ได้ซีดถึงขั้นคนตายสักหน่อย

ไอแซคหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อถูกพี่ชายฝาแฝดตนเองตอบกลับแบบนั้น ฝ่ายทันทีที่เห็นท่าทีที่ไม่มีอะไรจะพูดต่อนอกจากหัวเราะ เฟลิกซ์ยกนิ้วขึ้นชี้ไปยังตู้เสื้อผ้าราวกับเป็นคำสั่ง

“ไปแต่งตัวซะ”

“แล้วทำไมผมต้องไปด้วย?”

 “พวกเราเป็นฝาแฝดกันไง”

...เหตุผลโลกไหนของพี่แกเนี่ย...

สาบานได้ว่าทันทีที่ได้ยินคำตอบนี้ ไอแซคถามหลุดอุทานอย่างงุนงงออกมา ถึงจะเป็นแฝดกันใช่ว่าจะเข้าใจกันทุกเรื่อง...แล้วก็เหตุผลแบบนี้มองยังพี่แกก็ขี้เกียจสรรหาคำพูดเสียมากกว่า แต่ถึงกระนั้นคนน้องก็ยังทำตามที่พี่ชายบอกอยู่ดี ไอแซคลุกพรวดขึ้นจากโซฟาพลางยกมือขึ้นหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะพร้อมตอบกลับเสียงร่า

“รับทราบครับ คุณพี่ชาย!”

ไอแซคทำท่าคล้ายกับนายทหารรับคำสั่งจากผู้ที่มีตำแหน่งสูงกว่าตนเอง จากนั้นเดินผิวปากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างสบายใจจนน่าหมั่นไส้

            หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อยพวกเขาตรงไปห้างสรรพสินค้าโดยใช้รถไฟ ความจริงมีรถยนต์อยู่นะ แต่ไอแซคเพิ่งทำพังจนต้องเข้าอู่ซ่อมไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ดังนั้นเลยต้องใช้รถไฟกัน พูดตามตรงพี่ชายฝาแฝดไม่ค่อยถูกกับรถไฟเท่าไร ส่วนหนึ่งเพราะนิสัยขี้รำคาญของเจ้าตัวทำให้ไม่ถูกกับที่คนแออัด ยังโชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด แถมยังช่วงบ่ายคนเลยไม่เยอะเหมือนวันปกติ

            ทันทีที่รถไฟเทียบชาลาทั้งสองรีบก้าวลงพร้อมเดินเข้าไปภายในห้างขนาดกลางที่อยู่ห่างจากสถานีไม่ถึงห้าร้อยเมตร ของที่ต้องซื้อก็มีแค่พวกวัตถุดิบสำหรับทำอาหาร เห็นแบบนี้เขาพอทำอาหารเป็นอยู่ ทางด้านไอแซคเดินหยิบพวกขนม แล้วก็เครื่องดื่มมาใส่ตะกร้าอย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจว่าใครเป็นคนออกเงินด้วย แน่นอนว่าเพราะมีเครื่องดื่มขวดใหญ่อยู่ในตะกร้าทำให้มันค่อนข้างหนักสำหรับเฟลิกซ์

          หนักแล้วยังไงต่อเหรอ...?

ยัดใส่มือน้องชายฝาแฝดสิ

ผู้เป็นพี่ชายยื่นตะกร้าพลาสติกให้ฝาแฝดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งทำเอาไอแซคเผลอเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนรับตะกร้ามาถือไว้ ถ้าเทียบกันแล้ว คนที่ออกกำลังกายประจำอย่างไอแซค กับ คนที่ไม่ค่อยออกแรงทำอะไรเลยอย่างเฟลิกซ์ น้องชายฝาแฝดต้องแข็งแรงกว่าเขาอยู่แล้ว เพียงแต่มองจากภายนอกมันดูไม่ค่อยออกเท่านั้นเอง

เมื่อซื้อของทุกอย่างเสร็จทั้งสองตัดสินใจกลับห้องของตนเองในทันที หากแต่ระหว่างทางผู้เป็นน้องชายกลับเหลือบไปเห็นป้ายบางอย่างเข้าทำให้เขาฉุดพี่ชายตนเองไว้ เฟลิกซ์ชะงักฝีเท้าทันทีที่อีกคนดึงตนเองไม่ให้เดินต่อ คิ้วขมวดเข้าหากันนิดๆ และ หันมองชายหนุ่มที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกัน

            “จู่ๆ จะฉุดไว้ทำไมเนี่ย”

“โปรโมชั่นลดราคาสินค้า”

“หืม?”

คำตอบของไอแซคทำให้เฟลิกซ์มองตาม นัยน์ตาสีทองจ้องมองป้ายขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ตรงหน้าร้านเกมใกล้ๆ กับห้างสรรพสินค้า ลดเกือบครึ่งเลยล่ะ แถมวันนี้วันสุดท้ายด้วย จังหวะที่เขาเหลือบมองน้องชายฝาแฝดนั้นบังเอิญเป็นจังหวะเดียวกับไอแซคมองมาทางนี้พอดีทำให้กลายเป็นการจ้องตากันอยู่พักใหญ่

ทั้งสองก้าวเข้าประตูร้านโดยที่ไม่มีใครกล่าวชวน หรือ ออกปากว่าไปกันเถอะเลยแม้แต่คนเดียว พูดง่ายๆ ก็เข้าใจสิ่งที่แฝดตนเองต้องการสื่อแหละ แถมหลายๆ ครั้งพวกเขามักคิดเหมือนกัน เลยกลายเป็นว่าทำอะไรแบบเดียวกันเป๊ะๆ หลังจากเดินในร้านพักใหญ่ เฟลิกซ์ปรายตามองไอแซคที่เดินตามหลังโดยอัตโนมัติ

...แต่หมอนั้นหายหัวไปไหนแล้วไม่รู้

เอาเถอะ พอได้เกมที่ต้องการแล้วยังไงหมอนั้นก็ต้องตามหาเขาอยู่ดี ดังนั้นเดินดูไปเรื่อยๆ จนกว่าไอแซคจะมาหา หรือ โทรตามก็ไม่เห็นเป็นอะไร

ชายหนุ่มผมบลอนด์มองชั้นวางแผ่นเกมโดยไม่ได้ใส่ใจมากนักว่าตนเองอยู่ตรงไหนของร้าน จนกระทั่งเริ่มเห็นการตกแต่งชั้นวาง รวมทั้งปกเกมเกือบทั้งหมดเป็นโทนสว่างสดใส อย่างเช่น สีขาว ชมพู ฟ้า จะมีโทนมืดบ้างแต่ไม่เยอะ แถมปกโทนมืดยังให้ความรู้สึกเซ็กซี่แปลกๆ เมื่อเห็นดังนั้นนัยน์ตาสีทองเหลือบขึ้นมองป้ายที่อยู่เหนือศีรษะตนเองเล็กน้อย

....Otome Game…

--- โซนนี้เกมสำหรับสาวๆ สินะ

เขาถอยหายใจเบาๆ ก่อนถอยห่างจากชั้นวางสินค้า หากแต่เพราะเฟลิกซ์ไม่ได้มองทางบวกกับใครบางคนเดินสวนมาอย่างเร่งรีบทำให้ไหล่ชายหนุ่มเผลอชนแขนคนๆ นั้น ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีทองหันมองคนที่ตนเองเผลอชนอย่างรวดเร็ว ทว่าก่อนที่จะมองใบหน้าของคนๆ นั้นเสียงกล่องสินค้าหล่นลงพื้นกลับดังขึ้นมาเสียงก่อนทำให้เฟลิกซ์เลื่อนสายตามองทางนั้นแทน

“ขอโทษ...” ชายหนุ่มผมบลอนด์กล่าวพลางก้มลงหยิบกล่องสินค้าที่หล่นใกล้ๆ เท้าตนเองยื่นให้เด็กสาวแปลกหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ทันระวัง”

เธอก้มศีรษะนิดๆ ราวกับเป็นการขอโทษตนเองเดินชนก่อนเดินก้มๆ ออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ทางด้านเฟลิกซ์ หลังจากยื่นกล่องสินค้าให้เด็กสาว ชายหนุ่มผมบลอดน์ชายตามองป้ายโปรโมทที่ตั้งอยู่ด้านหลัง

กล่องสินค้าเมื่อกี้คือเกมเดียวกับป้ายนี่สินะ

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหยุดหน้าชั้นวางสินค้าก่อนหยิบแผ่นเกมที่วางโชว์ออกมาดู ทว่าระหว่างกำลังยืนอ่านปกหลังอยู่นั้น ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกำลังถูกมองทำให้นัยน์ตาสีทองเริ่มกวาดมองรอบๆ ก่อนหยุดลงเมื่อเห็นเด็กสาวกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ห่างๆ ความจริงมันก็ไม่อะไรมากหรอก ถ้าพวกเธอไม่มองเขาเป็นระยะๆ แบบนี้น่ะ หากแต่ถึงกระนั้นเฟลิกซ์ก็เลือกไม่ใส่ใจ ชายหนุ่มยืนเท้าสะเอวอ่านปกหลังด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จนกระทั่งมีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาภายในโสตประสาท

“ทำอะไรอยู่น่ะ”

เสียงทักของน้องชายฝาแฝดดังขึ้นมาข้างหูทำให้เขาหันมองพลางชูแผ่นเกมขึ้นให้อีกคนดูแทนคำตอบ ไอแซคยักมือขึ้นลูบคางก่อนทำหน้าประหลาดใจสุดขีด จากนั้นกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“หายากนะที่เฮียจะสนใจ”

“เปล่า ก็ไม่ได้สนใจนี่”

เฟลิกซ์ตอบกลับเสียงเรียบๆ พร้อมวางแผ่นเกมทีเดียว ทางด้านไอแซคเชิดหน้าขึ้นนิดหน่ออยก่อนทำเสียงคล้ายกับกำลังสงสัยออกมา

“แล้วทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้”

“แค่เดินเรื่อยๆ แล้วบังเอิญมาถึงเองน่ะ”

ผู้เป็นพี่ชายตอบพลางหันไปจ้องตาน้องชายฝาแฝดตนเองนานก่อนถามต่อด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“นายคิดว่าหน้าตาฉันดูแย่ไหม?”

“..ไม่นี่ หล่อออก”

ไอแซคยืดอกอย่างมั่นใจ สาบานว่าแวบแรกแอบสงสัยว่าจะมั่นอกมั่นใจไปเพื่ออะไร ทั้งๆ ที่พี่ชายถามถึงหน้าตาของเขา แต่พอมานึกอีกที...

... สาบานคำชมว่านั่นไม่ได้ตั้งใจชมเฟลิกซ์หรอก แต่เนียนยอตัวเองล้วนๆ

ความจริงไม่ควรถามคำถามแบบนี้กับฝาแฝดตัวเองเลยด้วยซ้ำ...

ชายหนุ่มผมบลอนด์กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ในขณะที่น้องชายมองรอบๆ อย่างกระตือรือร้น จนกระทั่งเห็นป้ายโปรโมทขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างทำให้เขาบ่นพึมพำออกมา

“ป้ายใหญ่ชะมัด”

“เพราะกำลังดังล่ะมั้ง”

ตอบกลับโดยไม่แม้แต่หันดู มองยังไงก็กำลังพูดส่งเดชชัดๆ แต่คนน้องดันถามต่อไปได้อีก แม้พี่ชายจะตอบมั่วๆ ก็ตาม

“วางขายครั้งแรกตอนไหนนะ?”

“จะรู้ไหม”

คำตอบของเฟลิกซ์ทำให้ไอแซคหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางหยิบแผ่นเกมออกมาจากชั้นวาง เขานิ่งไปพักใหญ่ก่อนพึมพำอย่างแผ่วเบา...แต่ยังไงคนที่ยืนอยู่ใกล้สุดๆ อย่างเฟลิกซ์ก็ได้ยินอยู่ดี

“เซียนน่า ฟีโอเร่”

“ใครล่ะ นั่น” ผู้เป็นพี่ถามในขณะที่คิ้วข้างหนึ่งยักนิดๆ

“นางเอกไง”

ไอแซคตอบเป็นผลให้ชายหนุ่มข้างตัวผงกศีรษะเบาๆ เขายืนรอน้องชายฝาแฝดอ่านปกหลังของแผ่นนานพอสมควร นัยน์ตาสีทองมองตัวเลขเวลาในโทรศัพท์ก่อนตัดสินใจสะกิดฝาแฝดตนเอง และ กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“กลับบ้านได้แล้วมั้ง”

“อ่า โทษที เฮีย”

ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าพิมพ์เดียวกันตอบกลับพร้อมหยิบวางแผ่นเกมลง และ หยิบแผ่นที่อยู่ด้านหลังออกมาแทนทำให้เฟลิกซ์ถามอย่างงุนงง

“ซื้อด้วยเหรอ?”

“แน่นอน”

ไอแซคตอบอย่างร่าเริงพร้อมเดินไปยังเคาน์เตอร์โดยที่มีเฟลิกซ์ตามหลังมาติดๆ หลังจากที่ชำระเงินเสร็จทั้งสองเดินก้าวออกจากร้านเพื่อตรงไปยังสถานีรถไฟ...หากแต่จู่ๆ ไอแซคกลับสะกิดเบาๆ ทำให้เฟลิกซ์หยุดเดินพร้อมหันมอง นัยน์ตาสีทองฉายแววความงุนงงในตัวนิดหน่อยก่อนน้องชายฝาแฝดจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงปกติของเจ้าตัว

“เฮียช่วยยื่นมือออกมาที”

“เพื่ออะไร?”

“เอาเถอะน่า”

แม้จะงุนงงในระดับหนึ่ง แต่สุดท้ายเฟลิกซ์ก็ยื่นมือออกมา น้องชายฝาแฝดยกมือข้างหนึ่งขึ้นจับมือเขาก่อนยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวแหลม ไอแซคจ้องมือของพี่ชายตนเองครู่หนึ่งก่อนเงยขึ้นมองใบหน้าเฟลิกซ์ และ อ้าปากพูดสิ่งที่ตนเองต้องการบอกกับพี่ชายออกมา

“จะว่าไป----”

ยังไม่ทันที่ผู้เป็นน้องชายจะกล่าวสิ่งที่ตนเองต้องการบอกออกมาจบเลยด้วยซ้ำ ไม่สิ เพิ่งเริ่มอ้าปากแค่คำเดียวเสียมากกว่า ร่างของไอแซคทำท่าคล้ายจะล้มลง หากแต่เพราะเจ้าตัวจับมือพี่ชายฝาแฝดอยู่ทำให้เฟลิกซ์สามารถพยุงร่างของเขาให้ยืนต่อไปได้

ใช่ มันควรเป็นแบบนั้นแหละ

ภาพที่ไอแซคกำลังล้มลงนั้นช่างเหมือนภาพสโลว์ชั่วขณะ หากแต่ยังไม่ทันได้เห็นร่างล้มพับลงกับพื้นเลยด้วยซ้ำความรู้สึกเหมือนบางอย่างกระแทกเข้าที่ศีรษะเกิดขึ้น ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงอย่างฉับพลันบวกกับน้ำหนักของน้องชายฝาแฝดที่จับมือตนเองไว้ทำให้ร่วงลงนั่งกับพื้นอย่างง่ายดาย ทัศนวิสัยที่เคยแจ่มชัดเริ่มพร่ามัวผสมกับของเหลวสีแดงปนดำไหลลงมายังดวงตาทั้งสองข้าง อวัยวะที่ใช้สำหรับเคลื่อนไหวเกิดอาการชาจนขยับตัวไม่ได้ โลหิตไหลรินออกจากช่องว่างขนาดเล็กบนศีรษะ

เฟลิกซ์แยกไม่ออกว่าความร้อนที่รู้สึกถึงมันมาจากโลหิตหรืออะไรกันแน่ แต่ในตอนนี้ความเจ็บปวดกลับน้อยนิดผิดกับแผลฉกรรจ์ ความรู้สึกมากมายเหล่านั้นเกิดขึ้นไม่ถึงนาทีเลยด้วยซ้ำก่อนทุกอย่างจะวูบดับไป

ราวกำลังเคลิ้มหลับไปเสียมากกว่า

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แถมยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย

...

......

“นี่เธอ ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า...ได้ยินไหม เฮ้?” 

-----------------------

ฉากตายนี้เน้นความรวดเร็ว(?)ค่ะ

ไอแซคถูกยิงที่ก้านสมอง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตนเองตายไปแล้ว

ส่วนเฟลิกซ์รู้ค่ะ เพราะเขารู้สึกตัวก่อนตายอยู่ ถึงจะแค่ไม่ถึงนาทีก็เถอะ

สาเหตุการตายของทั้งสองคือถูกยิงค่ะ

S
N
A
P