คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Time change ... (10%)
NOTE : หายไปนานเลยอ่ะ อโทษนะ อนนี้มาอยู่อเมริาแล้ว มันยา่อารเียนนิยายมา เราอยามา #10yearswithSuperJunior แล้ว็ลาฮยอแับทเฮ ไหนะิบอมอี แ่เราิเรียนที่นี่ ไหนะเวลาไม่รันอี ยุ่ยาไปหม เฮ้อ เรื่อนี้ยัไม่บนะ ไม่รู้ว่าะบหรือเปล่า แ่เราะพยายามเ็นให้บให้ไ้ ภาษาแย่ล้ออโทษ้วยนะะเราะพยายามแล้ว ่วนอนมา ที่นี่ีสอว่าๆ
ว่าันว่าโะามัะเล่นล
ฮยอแไม่เยเ้าใวามหมายนั้นนระทั่วันนี้ ...
ทำานในสถานทูือสิ่ที่ฮยอแใฝ่ฝันมาั้แ่เ็ๆ แล้วารที่เาไ้มาอยู่ที่นี่ริๆมัน็ถือเป็นเรื่อที่น่าภูมิใอย่ายิ่ เพราะเป็นเ็เาหลีหนีามฝันมาเรียนไลนอบ้าน็้อยันว่านอื่นเา แถมยั้อ่อสู้ฝ่าฟันับำแหน่านนี้ มันไม่่ายเลยริๆ
ทำานที่นี่มาสามปีบวับปีที่มาเรียนั้แ่ึ้นมหาวิทยาลัย็รวมไ้็เ็ปีพอี ถ้าไม่รวมอนลับไป่อวี่าเาอยู่ที่อเมริามาเ็ปีแล้ว
“รุ่นพี่ฮยอแรับ”
“รับ”
“ือมีนทำเาหลีทำพาสปอร์หายน่ะรับ เา้อารวาม่วยเหลือ แ่ผมถามอะไร่อเา็ไม่พู แล้วือผม้อไปส่เอสารแล้ว รบวนพี่่วย,,,”
“ุไปเถอะ ทานี้ผมัารเอ” ฮยอแอบลับ้วยรอยยิ้มบาๆ่อนะเินออไป่วยประสารานอย่าที่ว่า
“อโทษรับ ุใ่นที่ทำพาสปอร์หายหรือ...เปล่ารับ” ฮยอแหายใิัไปั่วะยามที่อีฝ่ายหันหน้ามามอเา ใบหน้าที่ไม่มนเินไป เรื่อหน้าที่สมบรู์แบบนน่าอิา
“รับ ผมทำพาสปอร์หาย”
“เอ่อ...พอะทราบไหมว่าทำหาย...”
“ผมอีทเฮ ำันไ้ไหม ฮยอแ”
ใ่ ที่เาสะุหายใไม่ใ่เพราะนรหน้าหล่ออย่าเียวเสียเมื่อไหร่ แ่หน้าเหมือนนเยรู้ั ไม่สิ นเยสนิทันีเลยล่ะ
ฮยอแพาอีฝ่ายออมาาสถานทูแล้วมานั่ื่มาแฟที่ร้านาแฟใล้ๆ ฮยอแนั่ิบาแฟเร็ๆับทเฮที่นั่มอไม่ละสายา ทั้โ๊ะเียบนน่าอึอั
“ไม่เอันนานเลยนะ เือบลืมแหนะ” ฮยอแเป็นฝ่ายทำลายวามเียบนี้ล
“เ็ปี”
“นั่นสิ เป็นไ สบายีไหม” ฮยอแัปาัวเอนิๆับำถามโ่ๆที่หลุออาปา
“็ี เหมือนเิมแหละ แล้วฮยอแล่ะ”
“็ี” แ่นั้นแล้วทั้โ๊ะ็ลับเ้าสู่วามเียบเ่นอนแร ฮยอแเลือที่ะวาแ้วลแล้วับท “ั้นเราไป่อนนะ เรื่อพาสปอร์เี๋ยวะ่วยเ็มที่เลย”
“เี๋ยว” ทเฮว้า้อมืออีฝ่ายไว้ “เราไปพัที่ไหนไม่ไ้เลย มันไม่พาสปอร์ยืนยัน อไปอยู่้วยไ้ไหม”
นั่นเป็นสาเหุให้อนนี้บ้านหลัน้อยในย่านานเมืออฮยอแมีแในรอบปี อาหาร่ายๆอย่ารามยอนวาลรหน้าแเพียนเียวอบ้าน
“เราไม่ว่าไปื้อออ่ะ วันนี้มีแ่นี้แหละ อโทษ้วยนะ”
“ไม่เป็นไร เราินไ้” ทเฮว่าแ่นั้น่อนะหันไปัารรามยอนรหน้าให้หม ส่วนฮยอแ็ัารรามยอนรหน้าเียบๆ
“แล้วทำไมถึมาที่นี่เหรอ”
“เรามาทำานน่ะ”
“อ่อ แล้วลทเฮทำานอะไรเหรอ เราไม่ไ้ถามเลย”
“เราเป็นวิศวะ”
“ีเลยนิ ไ้เป็นามวามฝันทเฮเลย” ฮยอแบอ้วยรอยยิ้มว้า่อนที่มันะหุบล้วยำพู่อมาออีฝ่าย
“ำไ้้วยเหรอ นึว่าะลืมันริๆะแล้ว” บรรยาาศน่าอึอันฮยอแอยาะ่อว่านทำลายบรรยาาศที่เาอุส่าห์สร้าให้มันสบายึ้นมา “นาย็เหมือนัน ไ้เป็นามที่อยาเลยนะ”
“อืม”
“เวลาผ่านไปเรา็ยัเหมือนเิมันทั้นั้น...”
ปึ
“ไม่หรอทเฮ ไม่มีใรเหมือนเิมลอหรอนะ” ฮยอแวาะเียบล่อนะพูึ้น
“่อให้เปลี่ยนไปยัไมัน็เหมือนเิมไม่ใ่เหรอ ฮยอแ”
“เราะไปอาบน้ำ่อนนะ นายทานไป่อน เปิโทรทัศน์ูไป่อน็ไ้” ฮยอแรวบรัับท่อนะเินไปที่ห้อทันที
ปั
ประูปิลพร้อมฮยอแที่ทรุนั่ลหลัประู นอ่อนแอที่ื่อ อีฮยอแ
ความคิดเห็น