คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่9 ของขวัญ [3]
บทที่9 ของขวัญ [3]
หล่อนตอบอย่างขอไปที แทรกตัวเข้าไปด้านในเพื่อวิ่งไปหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งมาให้ผู้ฝึกสอนของตนสวมใส่ แล้วออกแรงกึ่งลากกึ่งจูงแขนโตนั่นอย่างรีบร้อนให้ตามมา
ดวงตาสีแดงของชายหนุ่มเป็นประกายขบขัน เดินตามแรงลากที่มากเกินเด็กปกติหลายเท่าไปอย่างว่าง่าย จนมาถึงเขตลานโล่งซึ่งล้อมด้วยต้นไม้ค่อนข้างหนาตา ฝั่งหนึ่งเป็นโกดังไม้ขนาดใหญ่ มีไว้สำหรับเก็บอุปกรณ์และอาวุธต่าง ๆ อีกฝั่งเป็นโต๊ะไม้และม้าหินจำนวนมากสำหรับนั่งพัก
ทุกคนเรียกสถานที่แห่งนี้กันจนติดปากว่าลานฝึกซ้อม เป็นที่ที่มีไว้ใช้ฝึกร่างกายสำหรับคนทุกระดับชนชั้นภายในเขตคฤหาสน์แห่งนี้
เขาเหลือบมองคุณหนูตัวน้อยแวบหนึ่ง จัดการติดกระดุมเสื้อผ้าและพับแขนเสื้อให้รัดกุม มองเด็กหญิงพลางกล่าวถาม
“ท่านอยากฝึกอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า คุณหนู?”
เด็กหญิงกอดอก ทำหน้าครุ่นคิด
“สู้ด้วยมีดมั้ยคะ?”
เด็กหญิงพูดพลางหยิบมีดอันหนึ่งซึ่งเหน็บอยู่ที่ซองหนังรอบขาออกมาถือในท่าเตรียมพร้อม เจคหยักยิ้ม ส่ายหน้าอย่างนึกขัน
“ติดกันเป็นวันที่สี่แล้วนะคุณหนู”
ยัยหนูยักไหล่ โยนมีดที่เหน็บอยู่กับขาอีกข้างให้เจค มันคือรีอัลรัมที่เพิ่งซื้อมาเมื่อช่วงเช้านี้ ชายหนุ่มถึงกับเลิกคิ้ว แล้วยิ้มออกมา
“ว้าว นี่เหรอรีอัลรัม?” ชายหนุ่มพลิกมันดูอย่างสนใจ “เห็นพวกแคนตัสพูดว่าคุณหนูได้มันมาในราคาแค่ล้านเดียว ข้าตื่นเต้นแทบแย่ ในที่สุดก็ได้เห็นของจริง งดงามมาก”
เขาจับมันส่ายไปมา
“คุณหนูจะให้ข้าใช้จริงๆรึ?”
“แน่นอน ฝีมือของข้ายังไม่มากพอจะทำให้มันแข็งแกร่งและงดงามสมกับความงามของมัน”
เด็กหญิงพูดหน้าระรื่น ดีดตัวเข้าหาชายร่างสูงอย่างไม่มีให้สัญญาณล่วงหน้า มีดทั้งสองเล่มปะทะกันอย่างจังจนเกิดประกายไฟ แขนของคนทั้งคู่สั่นเล็กน้อยจากแรงต้าน
ทั้งสองดีดตัวออก แล้วกระโจนเข้าใส่กันอีกครั้ง มีดตวัดผลัดรับผลัดรุกอย่างไม่มีใครยอมใคร ลักซ์เหวี่ยงขาเตะต่ำ เจคกระโดดเพียงเล็กน้อยก็หลบพ้นอย่างทันท่วงที
หมัดเล็ก ๆ ซัดตรงหมายเข้าปลายคา ง ชายหนุ่มโยกหัวหลบพร้อมเหวี่ยงมีดเป็นวงกว้างจนลักซ์จำต้องตีลังกากลับหลังไปตลบใหญ่
“ดูมีความสุขกว่าทุกทีนะคะอาจารย์”
“แน่นอนคอรับ” อีกฝ่ายยักคิ้ว “นี่มันมีดชั้นยอดเชียวนะ”
ดรุณีน้อยถอนหายใจยิ้ม ๆ ดีดร่างพุ่งเข้าใส่อีกครั้งหนึ่ง มีดที่เหวี่ยงออกถูกรับได้ เธอหมุนตัวฟาดขาเล็งไปที่ลำคอ เจคยกแขนกันพร้อมผลักออก เหวี่ยงมีดในระดับสายตาลักซ์ เฉียดปลายจมูกไปเพียงเล็กน้อย
หากนางดึงศีรษะหลบไม่ทัน เกรงว่าจมูกคงได้แยกเป็นสองส่วนแน่
นางลอบเหงื่อตก แต่ปากกับฉีกยิ้มตื่นเต้น สองตาเป็นประกายจนคนมองอดขนลุกไม่ได้ การขยับเคลื่อนไหวรวดเร็วกว่าเดิม
“ดูมีความสุขเชียวนะคุณหนู”
คำพูดเดิมที่ถูกย้อนกลับมาทำนางหัวเราะเสียงดัง
ลักซ์ตีลังกาเตะเสยปลายคาง ชายหนุ่มยกมือยึดข้อเท้าก่อนเหวี่ยงออกข้าง นางหมุนตัวเตะเท้าอีกข้างเข้าแทน แต่ก็ยังถูกรับไว้ได้
ความเร็วของเธอดูท่าจะไม่พอในการโจมตีคนระดับเจค
ยิ่งในยามที่เขากำลังตื่นเต้นจนเผลอ ‘จริงจังเล็กน้อย’ ยิ่งเป็นเรื่องที่เพ้อฝันจนน่าขำ
เด็กหญิงพลิกตัวกลับมายืนดังเดิมแล้วพุ่งเข้าไปใหม่ ทว่าถึงอย่างไรก็ยังไม่มีใครโจมตีโดนจริง ๆ สักที จนลักซ์ชักรู้สึกว่ามันน่าเบื่ออยู่นิดๆ
เคร้ง!
“อย่างนี้เลยรึคุณหนู!”
เจคสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ดี ๆ เจ้าหล่อนก็ขว้างมีดสั้นเข้าใส่แล้วกระโดดมาล็อคคอเขาทางด้านหลัง เธอถูกสะบัดทุ่มลง เด็กหญิงรีบพลิกตัวมือยันพื้น เหวี่ยงขาเตะใส่ไหล่ขวาชายหนุ่มเต็มแรง
“...หนักหน่วงจริง ๆ”
ชายหนุ่มศอกเข้าที่ข้อพับเธอแล้วเหวี่ยงออก ลักซ์หน้าเบ้เมื่อพบว่าขามีอาการอ่อนแรงจากการโจมตีเมื่อครู่จนยืนไม่ถนัด สองมือยกขึ้นรับมีดที่ถูกโยนมาให้
“ไม่ใช่ข้าคนเดียวละกัน” หล่อนบ่นอุบ กลอกตาเล็กน้อย “ดีเหลือเกินที่กวางน้อยหลับแล้ว มิเช่นนั้นเราสองคนซวยแน่อาจารย์”
“มันก็จริงแฮะ”
บังเกิดเป็นความเงียบระหว่างคนทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างยืนนิ่งไม่ไหวติงคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ ทั้งเจคและลักซ์ต่างควงมีดไปมาด้วยลักษณะใกล้เคียงกัน
“...สนใจลงไปเล่นน้ำมั้ยคะอาจารย์?”
คนถูกถามเลิกคิ้วสูง กวาดมองซ้ายทีขวาที สังเกตดูยอดไม้ที่พลิ้วไสวไปตามแรงลม
“คืนนี้อากาศไม่ได้อบอุ่นนักหรอกนะคุณหนู”
จอมมารน้อยยิ้ม ทำท่าไร้เดียงสาสุดฤทธิ์
“แล้วยังไงล่ะคะ? ข้าอยากฝึกนี่นา อาจารย์ก็รู้ว่าสู้ในน้ำข้าห่วยแตกขนาดไหน”
“นั้นเพราะคุณหนูเพิ่งฝึกได้แค่อาทิตย์เดียวต่างหาก...”
เจคพึมพำ สุดท้ายก็เลือกถอนหายใจ หันหลังเดินนำเจ้าเด็กที่ฉีกยิ้มร่าอยู่ด้านหลังไปยังสระน้ำขนาดใหญ่ภายในสวน
ความมืดของยามราตรีกลืนกินให้มวลน้ำที่เคยใสสะอาดแปรเปลี่ยนเป็นสีหมึก แสงจันทร์กระทบศาลากลางน้ำสีขาวให้เป็นประกายสง่า โดดเด่นท่ามกลางมวลน้ำมืดมิด
ทั้งคู่เดินลงน้ำไปอย่างไม่กลัวความหนาวเย็น ด้านล่างมืดมิดชนิดที่ว่ามองเพียงมือของตัวเองยังเป็นเรื่องยาก
ลักซ์แหวกว่ายไปรอบ ๆ มองหาอย่างไรก็ไม่พบชายหนุ่ม
คลื่นน้ำซัดจากทางหลังแผ่วเบา เธอหันกายขวับ มือทั้งสองประกบเข้าหากัน กักใบมีดสีเงินเป็นประกายไว้แล้วบิดอย่างแรง ยกขาถีบออกใส่กลางลำตัวของอีกฝ่าย
ความเย็นของน้ำเสียดแทงกระดูกจนเหมือนทั้งร่างกำลังถูกแช่แข็ง แต่จิตใจของคนทั้งสองนั้นกลับร้อนรุ่มด้วยความตื่นเต้นที่แผ่ประทุ!
ความคิดเห็น