ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    God Command พระเจ้า! ทำไมท่านไม่หาร่างใหม่ให้ข้า![Reverse Harem]

    ลำดับตอนที่ #11 : บทที่9 ของขวัญ [3]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 9.94K
      180
      5 ม.ค. 64

    บทที่9 ของขวัญ [3]

                หล่อนตอบอย่างขอไปที  แทรกตัวเข้าไปด้านในเพื่อวิ่งไปหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งมาให้ผู้ฝึกสอนของตนสวมใส่  แล้วออกแรงกึ่งลากกึ่งจูงแขนโตนั่นอย่างรีบร้อนให้ตามมา

                ดวงตาสีแดงของชายหนุ่มเป็นประกายขบขัน  เดินตามแรงลากที่มากเกินเด็กปกติหลายเท่าไปอย่างว่าง่าย  จนมาถึงเขตลานโล่งซึ่งล้อมด้วยต้นไม้ค่อนข้างหนาตา  ฝั่งหนึ่งเป็นโกดังไม้ขนาดใหญ่  มีไว้สำหรับเก็บอุปกรณ์และอาวุธต่าง ๆ  อีกฝั่งเป็นโต๊ะไม้และม้าหินจำนวนมากสำหรับนั่งพัก

    ทุกคนเรียกสถานที่แห่งนี้กันจนติดปากว่าลานฝึกซ้อม  เป็นที่ที่มีไว้ใช้ฝึกร่างกายสำหรับคนทุกระดับชนชั้นภายในเขตคฤหาสน์แห่งนี้

                เขาเหลือบมองคุณหนูตัวน้อยแวบหนึ่ง  จัดการติดกระดุมเสื้อผ้าและพับแขนเสื้อให้รัดกุม  มองเด็กหญิงพลางกล่าวถาม

                “ท่านอยากฝึกอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า  คุณหนู?”

                เด็กหญิงกอดอก ทำหน้าครุ่นคิด

                “สู้ด้วยมีดมั้ยคะ?”

                เด็กหญิงพูดพลางหยิบมีดอันหนึ่งซึ่งเหน็บอยู่ที่ซองหนังรอบขาออกมาถือในท่าเตรียมพร้อม  เจคหยักยิ้ม  ส่ายหน้าอย่างนึกขัน

                “ติดกันเป็นวันที่สี่แล้วนะคุณหนู”

                ยัยหนูยักไหล่  โยนมีดที่เหน็บอยู่กับขาอีกข้างให้เจค  มันคือรีอัลรัมที่เพิ่งซื้อมาเมื่อช่วงเช้านี้  ชายหนุ่มถึงกับเลิกคิ้ว  แล้วยิ้มออกมา

                “ว้าว นี่เหรอรีอัลรัม?”  ชายหนุ่มพลิกมันดูอย่างสนใจ  “เห็นพวกแคนตัสพูดว่าคุณหนูได้มันมาในราคาแค่ล้านเดียว  ข้าตื่นเต้นแทบแย่  ในที่สุดก็ได้เห็นของจริง งดงามมาก”

                เขาจับมันส่ายไปมา

                “คุณหนูจะให้ข้าใช้จริงๆรึ?”

                “แน่นอน  ฝีมือของข้ายังไม่มากพอจะทำให้มันแข็งแกร่งและงดงามสมกับความงามของมัน”

                เด็กหญิงพูดหน้าระรื่น  ดีดตัวเข้าหาชายร่างสูงอย่างไม่มีให้สัญญาณล่วงหน้า  มีดทั้งสองเล่มปะทะกันอย่างจังจนเกิดประกายไฟ  แขนของคนทั้งคู่สั่นเล็กน้อยจากแรงต้าน

                ทั้งสองดีดตัวออก  แล้วกระโจนเข้าใส่กันอีกครั้ง  มีดตวัดผลัดรับผลัดรุกอย่างไม่มีใครยอมใคร  ลักซ์เหวี่ยงขาเตะต่ำ  เจคกระโดดเพียงเล็กน้อยก็หลบพ้นอย่างทันท่วงที

                หมัดเล็ก ๆ ซัดตรงหมายเข้าปลายคา ง ชายหนุ่มโยกหัวหลบพร้อมเหวี่ยงมีดเป็นวงกว้างจนลักซ์จำต้องตีลังกากลับหลังไปตลบใหญ่

                “ดูมีความสุขกว่าทุกทีนะคะอาจารย์”

                “แน่นอนคอรับ”  อีกฝ่ายยักคิ้ว  “นี่มันมีดชั้นยอดเชียวนะ”

                ดรุณีน้อยถอนหายใจยิ้ม ๆ  ดีดร่างพุ่งเข้าใส่อีกครั้งหนึ่ง  มีดที่เหวี่ยงออกถูกรับได้  เธอหมุนตัวฟาดขาเล็งไปที่ลำคอ  เจคยกแขนกันพร้อมผลักออก  เหวี่ยงมีดในระดับสายตาลักซ์  เฉียดปลายจมูกไปเพียงเล็กน้อย

                หากนางดึงศีรษะหลบไม่ทัน  เกรงว่าจมูกคงได้แยกเป็นสองส่วนแน่

                นางลอบเหงื่อตก  แต่ปากกับฉีกยิ้มตื่นเต้น  สองตาเป็นประกายจนคนมองอดขนลุกไม่ได้  การขยับเคลื่อนไหวรวดเร็วกว่าเดิม

                “ดูมีความสุขเชียวนะคุณหนู”

                คำพูดเดิมที่ถูกย้อนกลับมาทำนางหัวเราะเสียงดัง

                ลักซ์ตีลังกาเตะเสยปลายคาง  ชายหนุ่มยกมือยึดข้อเท้าก่อนเหวี่ยงออกข้าง  นางหมุนตัวเตะเท้าอีกข้างเข้าแทน แต่ก็ยังถูกรับไว้ได้

                ความเร็วของเธอดูท่าจะไม่พอในการโจมตีคนระดับเจค

                ยิ่งในยามที่เขากำลังตื่นเต้นจนเผลอ จริงจังเล็กน้อย ยิ่งเป็นเรื่องที่เพ้อฝันจนน่าขำ

                เด็กหญิงพลิกตัวกลับมายืนดังเดิมแล้วพุ่งเข้าไปใหม่  ทว่าถึงอย่างไรก็ยังไม่มีใครโจมตีโดนจริง ๆ สักที  จนลักซ์ชักรู้สึกว่ามันน่าเบื่ออยู่นิดๆ

                เคร้ง!

                “อย่างนี้เลยรึคุณหนู!

                เจคสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ดี ๆ เจ้าหล่อนก็ขว้างมีดสั้นเข้าใส่แล้วกระโดดมาล็อคคอเขาทางด้านหลัง  เธอถูกสะบัดทุ่มลง  เด็กหญิงรีบพลิกตัวมือยันพื้น  เหวี่ยงขาเตะใส่ไหล่ขวาชายหนุ่มเต็มแรง

                “...หนักหน่วงจริง ๆ”

                ชายหนุ่มศอกเข้าที่ข้อพับเธอแล้วเหวี่ยงออก  ลักซ์หน้าเบ้เมื่อพบว่าขามีอาการอ่อนแรงจากการโจมตีเมื่อครู่จนยืนไม่ถนัด  สองมือยกขึ้นรับมีดที่ถูกโยนมาให้

                “ไม่ใช่ข้าคนเดียวละกัน”  หล่อนบ่นอุบ  กลอกตาเล็กน้อย  “ดีเหลือเกินที่กวางน้อยหลับแล้ว  มิเช่นนั้นเราสองคนซวยแน่อาจารย์”

                “มันก็จริงแฮะ”

                บังเกิดเป็นความเงียบระหว่างคนทั้งคู่  ต่างฝ่ายต่างยืนนิ่งไม่ไหวติงคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่  ทั้งเจคและลักซ์ต่างควงมีดไปมาด้วยลักษณะใกล้เคียงกัน

                “...สนใจลงไปเล่นน้ำมั้ยคะอาจารย์?”

                คนถูกถามเลิกคิ้วสูง  กวาดมองซ้ายทีขวาที  สังเกตดูยอดไม้ที่พลิ้วไสวไปตามแรงลม

                “คืนนี้อากาศไม่ได้อบอุ่นนักหรอกนะคุณหนู”

                จอมมารน้อยยิ้ม  ทำท่าไร้เดียงสาสุดฤทธิ์

                “แล้วยังไงล่ะคะ?  ข้าอยากฝึกนี่นา  อาจารย์ก็รู้ว่าสู้ในน้ำข้าห่วยแตกขนาดไหน”

                “นั้นเพราะคุณหนูเพิ่งฝึกได้แค่อาทิตย์เดียวต่างหาก...”

                เจคพึมพำ  สุดท้ายก็เลือกถอนหายใจ  หันหลังเดินนำเจ้าเด็กที่ฉีกยิ้มร่าอยู่ด้านหลังไปยังสระน้ำขนาดใหญ่ภายในสวน

                ความมืดของยามราตรีกลืนกินให้มวลน้ำที่เคยใสสะอาดแปรเปลี่ยนเป็นสีหมึก  แสงจันทร์กระทบศาลากลางน้ำสีขาวให้เป็นประกายสง่า  โดดเด่นท่ามกลางมวลน้ำมืดมิด

                ทั้งคู่เดินลงน้ำไปอย่างไม่กลัวความหนาวเย็น  ด้านล่างมืดมิดชนิดที่ว่ามองเพียงมือของตัวเองยังเป็นเรื่องยาก

                ลักซ์แหวกว่ายไปรอบ ๆ  มองหาอย่างไรก็ไม่พบชายหนุ่ม

                คลื่นน้ำซัดจากทางหลังแผ่วเบา  เธอหันกายขวับ  มือทั้งสองประกบเข้าหากัน  กักใบมีดสีเงินเป็นประกายไว้แล้วบิดอย่างแรง  ยกขาถีบออกใส่กลางลำตัวของอีกฝ่าย

                ความเย็นของน้ำเสียดแทงกระดูกจนเหมือนทั้งร่างกำลังถูกแช่แข็ง  แต่จิตใจของคนทั้งสองนั้นกลับร้อนรุ่มด้วยความตื่นเต้นที่แผ่ประทุ!

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×