คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่23 สมัครเรียน [2]
บทที่23 สมัครเรียน [2]
นั่นมันมังกรเชียวนะ มังกรเลยนะ!
ตัวใหญ่และรูปร่างดีขนาดนี้ย่อมไม่ใช่พวกมังกรปลายแถว หากจะจับก็เป็นเรื่องยาก อาจจะต้องใช้คนเป็นหลายหมื่น หรือถ้าหากซื้อ คงต้องจ่ายด้วยภูเขาเงินภูเขาทองหลาย ๆ ลูก!
แต่เด็กสองคนนี้กลับขี่มันมาสมัครเรียน...
อวดรวย...อวดรวยเกินไปแล้ว!
บุคคลรอบข้างต่างพากันคร่ำครวญด้วยความริษยา โดยที่เด็กทั้งสองคนไม่ได้รู้เรื่องเลยสักนิด เพราะไม่นึกว่าแค่มังกรจะทำให้ใครแตกตื่นได้ขนาดนี้
ก็ใครใช้ให้ท่านพ่อท่านแม่จับมังกรมาเป็นสัตว์เลี้ยงได้เหมือนรับหมารับแมวมาเลี้ยงเล่า เจ้าตัวนี้ยังถือว่าเป็นตัวระดับพอใช้ ไม่ใช่มังกรพันธุ์ดีอะไรด้วยซ้ำ
ไม่ใช่ว่ารวยมาก เพียงแต่แข็งแกร่งผิดมนุษย์จนหาได้มากก็เท่านั้นเอง!
หากใครได้ยินเหตุผลนี้คงต้องพากันริษยาจนตายแน่...
“คงต้องเดินไปอีกสักพักถึงจะเจอจุดรับสมัครใช่มั้ย?”
อาเรนเซียชี้มือไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินไปบนถนนกว้างจนแน่นขนัด มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นนอกจากฝูงชนจำนวนมหาศาล
‘ลักซ์ พวกเรามาถึงแล้วนะ’
เด็กสาวส่งเสียงเรียกอีกคนในร่าง
ภายในห้องสีขาวประกายรุ้ง ลูกไฟขนาดครึ่งกำปั้นค่อย ๆ สั่นไหว ก่อนจะแปรสภาพกลับเป็นร่างของลักซ์ยืนอยู่กลางห้อง หล่อนกะพริบตา
ไม่ได้ตอบคำของคนหน้าแสงในทันที
หลังจากยืนเงียบอยู่เป็นนาทีสุดท้ายก็ตัดสินใจล้มตัวลงนั่งขัดสมาธิ ตอบคนเรียกเสียงเอื่อย
“อา ฉันตื่นแล้ว”
ภาพหน้าแสงดูปกติดีทุกอย่าง ส่วนความทรงจำก็สงบสุขดีมาก
...ดีเกินไป
คนได้ชื่อว่าเป็นแม่กำลังจับเธออาบน้ำและใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ ทำผมแต่งหน้าให้ ทั้ง ๆ ที่ปกติลักซ์แทบจะไม่ได้อาบน้ำ เสื้อผ้าเองก็มีเพียงตัวเดียวมาตลอด
เด็กสาวหรี่ตา ปากยกโค้งเป็นรอยยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ เผยซึ่งความเหยียดหยามสมเพชไว้อย่างไม่มีปิดบังแม้แต่น้อย
“อีแก่โลภมากเอ๊ย...”
แม้จะยังไม่เห็นความทรงจำข้างหน้า แต่เธอก็มีสมองพอจะเดาได้ว่าตัวเองในอดีตต้องพบกับชะตากรรมแบบไหนต่อจากนี้
สองพี่น้องเดินอย่างไม่ช้าไม่เร็วเพื่อที่จะไปต่อแถว พลันใครบางคนก็เดินชนไหล่ของอาเรนเซียอย่างแรงจนหล่อนถึงกับหน้าทิ่ม ดีที่คนชนและเบิร์นจับตัวเธอไว้ได้ทัน
เด็กสาวลอบเหงื่อตก เกือบได้โหม่งพื้นไปแล้ว
“มะ ไม่เป็นอะไรนะคะ?”
คนชนเอ่ยถามเสียงสั่น หล่อนอ้อมมาอยู่ตรงหน้าอาเรนเซีย ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตคู่นั่นเต็มไปด้วยความประหม่า หน้าซีดเหงื่อตก ดูลุกลนไปหมด
“เอ่อ ข้าไม่เป็นไรค่ะ”
เมื่อเห็นท่าทีเหมือนจะเป็นลมนั่น อาเรนเซียก็ถือสาไม่ออก รีบปฎิเสธแล้วเดินจากมาทันที
อาเรนเซียใช้เวลาต่อแถวนานทีเดียวกว่าจะได้เข้าไปในห้องสอบ ซึ่งรูปร่างมันเหมือนโคลอสเซียมขนาดใหญ่เสียมากกว่า ต่างก็ตรงหน้าตำแหน่งเก้าอี้จะมีโต๊ะยาวให้วางของได้ก็นั้น
“ที่นี่ใหญ่มากจริง
ๆ คงจุได้สักสี่-ห้าพันคน”
“แต่ก็ไม่น่าจะจุคนมาสมัครทั้งหมดพอนะครับ” เบิร์นพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าที่นั่งภายในห้องสอบใกล้จะเต็มแล้ว “อย่างน้อยคงต้องมีสักสองที่ถึงจะพอ”
“เห็นลักซ์บอกวานี่เป็นเป็นห้องสอบที่หนึ่ง คงมีอีกจริง ๆ นั่นแหละจ้ะ”
ทั้งคู่พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยเพื่อรอเวลา สายตาก็กวาดมองไปเรื่อย จึงพบว่าในที่นั่งถัดไปเพียงไม่กี่ตัวคือคนที่ชนหล่อนเมื่อตอนก่อนหน้านี้
เธอเป็นเด็กสาวรูปร่างเล็กบอบบาง ผิวขาว
วงหน้ารูปไข่ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตดูสดใส ผมสีน้ำตาลไหม้ยาวประบ่า เครื่องหน้าให้ความรู้สึกร่าเริงเหมือนเด็ก ดูเป็นมิตร
‘เป็นบล็อกหน้าแห่งนางเอกสายโลกสวยชัด
ๆ’
น้ำเสียงค่อนขอดทำเอาคนเหม่อสะดุ้งโหยง ภาพนิมิตของลักซ์ปรากฏขึ้น เธอนอนด้วยท่วงท่าแสนเกียจคร้านอยู่บนโต๊ะยาว เรือนผมสลายยาวไหลไปตามพื้น ไม่มีเส้นไหนที่ทะลุผ่านวัตถุ
ลักซ์ควบคุมมันอย่างคล่องแคล่วจนเธอยังแทบหลงเชื่อว่าเจ้าภาพลวงตาตรงหน้าสามารถจับต้องได้
อาเรนเซียถอนหายใจ เหลือบมองคนโดนว่าแวบหนึ่ง ก่อนหันมาเอ็ดสาวเจ้าเสียงเพลีย
‘เจ้าไม่ควรพูดถึงคนอื่นเช่นนั้นนะลักซ์...’
ร่างที่นอนหงายชันเข่าข้างหนึ่งอยู่บนโต๊ะไหวไหล่ หันใบหน้าเหลือบมองอาเรนเซียเพียงเล็กน้อย ก่อนผุดยิ้มออกมาบาง ๆ
‘ข้าแค่พูดความจริงเองนะ’
‘…’
เด็กสาวพูดไม่ออก หล่อนถอนหายใจ
ทำทีเป็นมองไม่เห็นภาพนิมิตอย่างนึกเอือมเบา ๆ
ใครบางคนปรากฏขึ้นที่สนามตรงกลางโคลอสเซียม เจ้าหล่อนมีเรือนผมสีแดงเพลิงหยักฟูดูเด่นสะดุดตาแม้จะมองจากตำแหน่งที่สูงมากอย่างที่นั่งของอาเรนเซีย
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของอิสตรีผู้นั้นมาพร้อมบรรยากาศอันแปลกประหลาด เสียงจ้อกแจ้กจอแจใจตอนแรกค่อย ๆ เงียบหายไปช้า
ๆ
โคลอสเซียมพลันตกอยู่ในความเงียบสงบ
ภาพนิมิตที่นอนอยู่ค่อย
ๆ ขยับกายหันไปมองหญิงสาวผู้นั้น มุมปากโค้งสูง กล่าวคำว่าไม่เลวออกมาซ้ำ ๆ หลายคราก่อนจะสลายร่างจากไป
“ขอขอบคุณสำหรับความเงียบ” เสียงอันกังวานก้องด้วยเวทมนตร์ของเธอคนนั้นดังขึ้น “ข้าชื่อฮันน่า กริมป์
เป็นอาจารย์คุมสอบในครั้งนี้ค่ะ”
อาเรนเซียมองเธอคนนั้นอย่างชื่นชม
สัมผัสได้ถึงพลังเวทอันกล้าแกร่ง
‘เป็นอาจารย์ที่ร้อนแรงจริง ๆ ติดไฟไว้บนหัวด้วย’
อาเรนเซียเหลือกตาทันใด อยากจะจับคนปากร้ายออกมาตีเหลือเกิน!
‘ลักซ์! หยาบคาย!’
คนโดนเอ็ดไม่แม้แต่จะสำนึก นางเอาแต่หัวเราะเสียงดัง ทั้งยังส่งภาพนิมิตที่ถูกบังคับให้ทำท่าหัวเราะกุมท้องตัวงอมาล้อเลียนเสียอีก
‘เอาล่ะ ๆ ฉันล้อเล่น ไม่หัวเราะแล้วก็ได้’
ลักซ์ปรับสีหน้าเป็นปกติทันใด พาร่างลอยไปลอยมาคล้ายวิญญาณอยู่รอบ
ๆ กายอาเรนเซีย จนเด็กสาวชักเริ่มเวียนหัวจึงคร้านจะมองต่อ
ความคิดเห็น