คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : บทที่30 อดีต [3]
บทที่30 อดีต [3]
“หลับใหล? จะเป็นไปได้อย่างไร?” เบิร์นอุทาน
ขมวดคิ้วขึงเครียด “นางไม่ได้รับบาดเจ็บรุนแรงใด
ๆ เสียหน่อย แต่ทำไมถึง...”
เด็กสาวส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
“ข้าเองก็ไม่รู้ แต่นาง...หลับใหลไปแล้วจริง ๆ ”
“เช่นนั้นรีบกลับกันดีกว่าครับ แบบนี้อาจเป็นอันตรายได้”
แลนช์รีบเสนอ สะกิดให้อิริคเข้าไปอุ้มคุณหนูขึ้นทันที เพราะดูจากอาการแล้ว นางไม่มีทางเดินออกจากโรงเรียนไหวแน่
มังกรถูกเรียกมาอีกครั้ง เมื่อขึ้นไปยืนได้ ร่างอันมหึมาก็ทะยานจากไปอย่างรีบร้อน
การกลับมาของพวกเธอทำให้ทั้งคฤหาสน์ยุ่งเหยิงไปหมด การที่อยู่ดี ๆ คนหนึ่งเข้าสู่สภาวะหลับใหลไม่ใช่เรื่องเล่น
ๆ และยิ่งนั่นเป็นลักซ์ที่มีจิตแข็งแกร่งกว่าคนปกติ มันยิ่งเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อและหวั่นวิตกในเวลาเดียวกัน
อาเรนเซียถูกจัดให้นอนพักอยู่ในห้องพยาบาล โดยมีท่านหมอวัยกลางคนท่าทางใจดีคอยดูแลอยู่ข้างเตียง
นายท่านและนายหญิงนั้นต่างต้องเข้าวังเพื่อประชุมใหญ่ จึงไม่สามารถปลีกตัวกลับมาได้ ทว่าข่าวการเข้าสู่สภาวะหลับใหลอย่างผิดปกตินี้ก็ถูกส่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ท่านหมอขมวกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ลองตรวจนางซ้ำอีกครั้งหนึ่ง คิ้วก็ไม่ได้คลายออกแม้แต่น้อย
“แปลก...แปลกมาก” ท่านหมอพึมพำ
ยกมือลูบคางตัวเอง “ไม่มีการโจมตีด้วยวิธีใด
ๆ ก็ตามเลย ทุกอย่างดูปกติมาก ทว่าคุณหนูลักซ์กลับเข้าสู่สภาวะหลับใหลจริง...”
ท่าทางของชายวัยกลางคนดูอับจนหนทาง เขาให้ยาคลายทรมานแก่นาง อาเรนเซียหลับไปด้วยความเพลีย ท่านหมอนั่งลงที่เก้าอี้ไม่ไกลเพื่อคอยดูอาการ
ภายในห้องอันทึมทึบด้วยแสงสีชวนประหลาด ดวงไฟสีแดงยังคงลอยเด่นอยู่กลางห้อง มันขยับไหวดูน่าพรั่นพรึงอย่างประหลาด
อาเรนเซียที่ดวงจิตหลุดออกจากหน้าแสงมองดูลูกไฟนั้นอย่างสับสน
เหตุใดลักซ์จึงเข้าสู่สภาวะหลับใหลอย่างไม่มีสาเหตุ?
เธอเดินเข้าไปใกล้มันด้วยจิตใจว้าวุ่น พลันคลื่นลมแรงก็ก่อตัวขึ้น พัดจนนางต้องก้าวหนี ดวงไฟสีแดงเลือดค่อย ๆ แปรสภาพ กลับกลายเป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง
นางน่าจะมีอายุมากกว่าเธอสักปีถึงสองปีเห็นจะได้ เสื้อที่สวมอยู่เป็นสีเทาหม่นทั้งตัว ผมเผ้ายาวจนปิดสะโพก ดวงหน้างดงาม
แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นเยียบถึงกระดูก
แม้จะเป็นใบหน้าอันคุ้นเคย แต่ก็ดูคล้ายคนแปลกหน้าในเวลาเดียวกัน
“ลักซ์...”
เธอเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว ไม่มีคำตอบรับกลับมา หล่อนเพียงเหลือบมองด้วยหางตา บนดวงหน้านั้นไม่ปรากฎอารมณ์ใด ๆ
เท้าเปลือยเปล่าก้าวช้า
ๆ เข้ามาหา เธอเชยคางอาเรนเซียขึ้นอย่างแผ่วเบา จดจ้องดวงตาสีมรกตคู่นั้น นิ้วเรียวลูบไล้เชื่องช้า ปลายเล็บยาวลากผ่าน ทำเอาเด็กสาวหวาดผวาจนตัวสั่น
แม้สัมผัสจะเป็นไปอย่างแผ่วเบา ‘เหมือนจะ’ อ่อนโยน
แต่กลับไร้หัวใจจนทำให้ใครก็ตามที่ถูกกระทำนึกหวาดกลัว
อาเรนเซียอ้าปาก ทั่วทั้งร่างสั่นระริก สองขาอ่อนยวบจนต้องลงไปนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ลักซ์ยังคงจับใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ห่าง
“...อา”
ลักซ์อุทานออกมาเสียงพร่า ดวงตาหรี่ลง
ใบหน้างามก้มลงมาใกล้ เรือนผมยาวเลื่อนไล้จากลาดไหล่ คลอเคลียใบหน้าของอาเรนเซีย
เธอตัวสั่น ดวงตาดำมืดคู่นั้นน่ากลัวอย่างประหลาด
ลักซ์ลูบใบหน้าของเธอ ก่อนผละไปอีกทาง
หล่อนหันช้า
ๆ ไปทางบานประตูคู่สีงาช้าง ในตอนแรกมันไม่มีอะไรผิดปกติ แต่จู่ ๆ แสงออโรร่าก็ส่องสว่างออกมา เด็กสาวเดินเข้าไปใกล้ ก่อนที่ร่างกายจะหายไป
เธอไปสู่หน้าแสงแล้ว
เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นอย่างแช่มช้า เธอผุดลุกขึ้น
กวาดตามองซ้ายขวาด้วยท่วงท่าเอื่อยเนือย
ภายในนัยน์ตาราวอัญมณีไร้อารมณ์โดยสิ้นเชิง
ท่านหมอมองท่าทีของเด็กสาวก็พอเดาได้ว่าผู้ที่ตื่นขึ้นเป็นผู้ใด
“ข้าขอตรวจร่างกายหน่อยนะครับคุณหนูลักซ์”
คนถูกเรียกเหลือบสายตากลับมามอง ความว่างเปล่าที่ได้รับทำเอาชายวัยกลางคนร่างกายสั่นสะท้าน ความอันตรายสายหนึ่งแล้นเข้ามาจู่โจมจิตใจ
อิริค เบิร์นและแลนช์ที่ยังไม่ได้จากไปไหนต่างรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ พวกเขาเดาได้ว่านี่คือลักซ์ ทว่ากลับมีบางอย่างแปลกออกไป
นั่นคือสายตาของนางที่ใช้มองมา
มันเหมือนเป็นสายตาที่ใช้มองคนแปลกหน้าอย่างไรอย่างนั้น
ลักซ์ไม่ขยับตัวเลยสักนิด นอกจากกลอกดวงตามองไปมา เธอก็ไม่คิดที่จะกระทำอะไรอีก ดูคล้ายกับตุ๊กตาอยู่ไม่น้อยเลย
ความเงียบคงตัวอยู่นานนับห้านาที เด็กสาวขยับกายอย่างช้า ๆ เริ่มจากลำคอ
ไล่ลงมาที่ไหล่ ก่อนจะกระดิกนิ้วและกำมือสลับแบเป็นจังหวะ
เธอมองทุกคน นั่นยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องเย็นขึ้นไปอีก
“...โอ้?”
น้ำเสียงต่ำพร่าฟังดูแปลกพิกล ลักซ์หรี่ตา
ก้มมองร่างกายของตัวเอง ก่อนจะขยับตัวไปทางข้างเตียงอย่างแช่มช้า ทุกท่วงท่าดูคล้ายกับงู
เหมือนจะเชื่องช้า แต่ก็คล่องแคล่วปราดเปรียวอย่างมาก
ลักซ์ลุกขึ้นยืน เธอกวาดตามองทุกคนในห้องอีกรอบ ความเงียบชวนให้หวาดผวายังคงดำเนินต่อไป เด็กสาวเผยอปากเล็กน้อยคล้ายต้องการพูดบางสิ่ง
ไม่มีใครกล้าขยับตัว หรือแม้แต่จะหายใจแรง ๆ ด้วยนึกขลาด ลักซ์สำรวจรอบห้องพยาบาล เธอป่ายมือช้า ๆ ไปตามโต๊ะ ลากไล้ผ่านสิ่งของเบา ๆ
การย่างก้าวเป็นไปด้วยความช้าและสม่ำเสมอ แต่กลับไม่มีเสียงเลยแม้แต่นิด มันเงียบเสียจนพวกเขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นกระหน่ำจนสองหูอื้ออึง
เธอหยุดลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของท่านหมอ เปิดลิ้นชักออกเพื่อค้นด้านใน มันเต็มไปด้วยกระดาษ สมุนไพรแห้งสองสามชนิด และพวกปากกากับขวดหมึก
ปากกาคอแร้งประด้วยขนนกสีแดงเลือดคืออันที่เธอสนใจ ลักซ์ลูบไล้มันอยู่นานก่อนจะหยิบขึ้นมาถือไว้ สัมผัสปลายปากกาที่แหลมคมเป็นพิเศษเบา ๆ
ลักซ์ดูสงบมาก คล้ายกับเธอไม่มีวิญญาณอยู่ในร่าง
เธอจับปากกาคอแร้งแน่นขึ้น กดปลายแหลมเข้าที่กลางฝ่ามืออีกข้าง โลหิตสีสดค่อย ๆ ซึมออกมา หล่อนค่อย ๆ พลิกปากกาเพื่อให้มันซึมซับ ‘หมึก’ อย่างเต็มที่
ตัวหนังสือหน้าตาไม่เคยคุ้นถูกบรรจงเขียนลงบนโต๊ะ สีแดงสดลากยาวกลายเป็นตัวอักษร ที่มีเพียงลักซ์กับอาเรนเซียเท่านั้นที่สามารถอ่านมันได้ในที่นี้
“ฉัน...กลับมาแล้ว”
ถ้อยคำกระซิบอันแหบพร่าน่ากลัวราวกับเป็นสุ้มเสียงจากขุมนรก
ความคิดเห็น